ทรงตรวจดูสัตวโลกด้วยพุทธจักษุ
เมื่อตรวจดูสัตว์โลกด้วยพุทธจักษุ
ได้ทรงเห็นสัตว์ทั้งหลาย
ที่มีธุลีคือกิเลสในจักษุน้อยก็มี ที่มีธุลีคือกิเลสในจักษุมากก็มี
ที่มีอินทรีย์แก่กล้าก็มี ที่มีอินทรีย์อ่อนก็มี
ที่มีอาการดีก็มี ที่มีอาการทรามก็มี
ที่จะสอนให้รู้ได้ง่ายก็มี ที่จะสอนให้รู้ได้ยากก็มี
ที่มีปกติเห็นปรโลกและโทษโดยความเป็นภัยอยู่ก็มี.


มีอุปมาเหมือนดอกอุบลในกออุบล ดอกปทุมในกอปทุม หรือดอกบุณฑริกในกอบุณฑริก
ที่เกิดแล้วในน้ำ เจริญแล้วในน้ำ งอกงามแล้วในน้ำ

บางเหล่ายังจมในน้ำ อันน้ำเลี้ยงไว้
บางเหล่าตั้งอยู่เสมอน้ำ
บางเหล่าตั้งอยู่พ้นน้ำ อันน้ำไม่ติดแล้ว.


พระผู้มีพระภาคทรงตรวจดูสัตวโลกด้วยพุทธจักษุ
ได้ทรงเห็นสัตว์ทั้งหลาย

บางพวกมีธุลีคือกิเลสในจักษุน้อย บางพวกมีธุลีคือกิเลสในจักษุมาก
บางพวกมีอินทรีย์แก่กล้า บางพวกมีอินทรีย์อ่อน
บางพวกมีอาการดี บางพวกมีอาการทราม
บางพวกสอนให้รู้ได้ง่าย บางพวกสอนให้รู้ได้ยาก
บางพวกมีปกติเห็นปรโลกและโทษโดยความเป็นภัยอยู่
ฉันนั้นเหมือนกัน




เจริญในธรรมค่ะ

จิตของพระพาหิยะปราศจากนิวรณ์ 5 ขณะฟังธรรม เป็นจิตที่สงัดจากกาม สงัดจากอกุศลธรรมทั้งหลาย มีวิตก วิจาร ปีติ สุข และเอกคตารมณ์


อโศกะ ตอบ
คุณมหาราชันย์นั่งรู้วาระจิตของท่านพาหิยะได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ ความดังที่คุณมหาราชันย์ยกมานี้ไม่เห็นมีกล่าวไว้




ขอให้อยู่เป็นสุขในปริยัติอันยิ่งเถิด สาธุ

สวัสดีครับคุณอโศกะ(คนเดียวกับที่ลานธรรมหรือเปล่าครับ)
ไม่ไปลานธรรมเสวนาแล้วหรือครับ


ผมเอาใจช่วยคุณอโศกะครับ

ผมก็เคยเจออย่างนี้ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี จึงขอถอยครับ
เพราะเถียงไปเราก็เหนื่อยเปล่า ประโยชน์ก็ไม่ได้รับ

ผมลองสังเกตุดูว่า ถ้าใครคุยกับเราได้ สภาวะจะไม่ต้านกัน
แต่ถ้าคนไหนที่คุยกับเราไม่ได้ สภาวะจะต้านกัน
อนุโมทนาครับ

อนุโมทนาสาธุเป็นอย่างยิ่งกับคุณวันชัย(อยุธยา) ครับ

การเข้ามาศึกษา หาความรู้ พบปะ แลกเปลี่ยน สนทนาธรรมกันในลานธรรมนี้ อุปมาเหมือนกับคนไปหาตีกินน้ำผึ้งในป่า ต้องมีอุปกรณ์กันผึ้งต่อย เครื่องมือที่ใช้รมควันไล่ผึ้ง บันได หรือ ทอยที่จะตอกไต่ต้นไม้ขึ้นไปรมควันผึ้งแล้วเอาน้ำผึงมาดื่มกิน

อุปกรณ์กันผึ้งต่อยคือ ขันติ ตบะ สติ ปัญญา เมตตา ปราถนาดีที่มีต่อชาวโลก

เครื่องทำควันที่จะไปลนไล่ผึ้ง คือข้อความ ธรรมมะ (ต้องสุภาพนะครับ) ที่เสียดแทงใจ นักปริยัติ นักปฏิบัติ ทั้งหลายที่มาท่องในลานธรรมจักร

น้ำผึ้ง คือ ปริยัติดีๆ ที่คัดสรรมาจากคัมภีร์และปิฎกทั้งหลาย หรือข้อคิดข้อธรรม ทั้งภาคทฤษฎีและปฏิบัติจากท่านผู้รู้ทั้งหลาย ใครรู้มาก ก็เหมือนมีน้ำผึ้งเยอะ ตัวอย่างเช่นท่านมหาราชันย์เป็นต้น ท่านดีอยู่อย่างคืออโกรธ ด้วยอำนาจฌาณ 2 มีเมตตาและวิริยะ อุตสาหะในการเขียนการพิมพ์ ทุกข้อความปริยัติค่อนข้างมีประโยน์ แต่การตีความ จับประเด็นธรรมยังต้องคุยกันต่อไปอีก เพราะยังไม่ลงตัว

บันไดหรือทอยที่จะไต่ขึ้นไปเอาน้ำผึ้งเหมือน วิริยะ ความเพียร เข้ามาค้นหา อ่านกระทู้ธรรม

ประเด็นที่เสียดแทงใจนักปริยัติทั้งหลาย ที่ยังมีความยึดมั่น ถือมั่น แน่นแฟ้นอยู่ คือกลัวว่าจะมีคนมาปฏิรูปพระสัทธรรม และความสำคัญตนว่า จะช่วยเหลือแก้ไขในเรื่องนี้ได้ ดูๆ แล้วเหมือนเป็นกุศลและมหากุศลจิต แต่ลึกๆ บางคนบางท่าน ได้แฝงโทสะ มานะทิฐิเข้ามา ในข้อเขียนด้วย ลองพยายามสังเกตดูนะครับ

คนตีผึ้ง จะมีหัวหอก เสี่ยงตายอยู่คนเดียว 2 คน เท่านั้นแหละครับ ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีใครกล้า ไม่เชื่อลองตั้งกระทู้จ๊าบๆขึ้นมาสักกระทู้ซิครับ ท่านจะถูกรุมทึ้ง รุมทำ จากจ้าวประจำสำคัญในลานธรรมจักรนี้ ทันที อย่างที่ผมเคยเจอในลานอื่นที่คุณวันชัยกล่าวมานั้นหละครับ

แล้วก็ขอให้ฉลาดตัดเอาก้อนน้ำหัว น้ำหวานมากินก็แล้วกันนะครับ

ความรู้ที่ได้ในลานธรรมทั้งหลายนี้ คือปริยัติศาสนา หน้าที่ของเราคือคัดสรร กลั่นกรองเอาไปเป้นวิธีปฏิบัติ เฉพาะตัวของเรา แล้วลงมือปฏิบัติจริงๆ จึงจะได้ประโยชน์สูงสุด

คุณวันชัยเคยเจอผมในลานธรรมมาแล้ว อยากจะคุยกันละเอียด อย่างมีอิสระเสรี ก็เชิญทีเวบบอร์ดนี้นะครับ

http://www.free-webboard.com/home.php?nm=Asoka2552

สาธุ

สวัสดียามใกล้รุ่งครับคุณอโศกะ

ผมอ่านมาอย่างนี้ ผมเข้าใจมาอย่างนี้ จากพระไตรปิฎกอย่างนี้ครับคุณอโศกะ

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อุทาน เล่ม ๑ ภาค ๓ - หน้าที่ 146


พระองค์ประทับยืนอยู่ระหว่างถนน....ฯลฯ


............เพราะท่านได้ยินอันตรายชีวิตในสำนักของเทวดา. ก็ท่านถูกอุปนิสัยสมบัติตักเตือนจึงกล่าว
อย่างนั้น เพราะเป็นผู้มีภพสุดท้าย. จริงอยู่ ท่านเหล่านั้นยังไม่บรรลุพระอรหัต จึงไม่สิ้นชีวิต. ก็เพราะเหตุไร พระผู้มีพระภาคเจ้า มีพระประสงค์จะทรงแสดงธรรมแก่ท่านนั่นแหละ จึงห้ามไว้ถึง ๒ ครั้ง ได้ยินว่าพระองค์มีพระดำริอย่างนี้ว่า ตั้งแต่เวลาที่พาหิยะนี้เห็นเรา สรีระทั้งสิ้นอันปีติถูกต้องไม่ขาดระยะ กำลังปีติมีความรุนแรง แม้จักฟังธรรมแล้วก็ไม่สามารถแทงตลอดได้จึงห้ามไว้ ตราบเท่าที่มัชฌัตตุเปกขาจะดำรงอยู่ก่อน


พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อุทาน เล่ม ๑ ภาค ๓ - หน้าที่ 147

แม้ความกระวนกระวายในกายของท่านก็มีกำลัง เพราะท่านมาสู่หนทางสิ้นระยะทาง ๑๒๐ โยชน์ แม้ท่านระงับความกระวนกระวายอยู่ก่อน เพราะเหตุนั้น จึงทรงปฏิเสธถึง ๒ ครั้ง. แต่อาจารย์บางพวกกล่าวว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ทรงทำอย่างนั้น เพื่อให้เกิดความเอื้อเฟื้อในการฟังธรรม.
แต่พระองค์ถูกขอร้องถึงครั้งที่ ๓ ทรงเห็นมัชฌัตตุเปกขาเป็นเครื่องระงับความกระวนกระวาย และอันตรายชีวิตที่ปรากฏแก่ท่าน ทรงดำริว่า บัดนี้เป็นกาลเพื่อแสดงธรรม จึงเริ่มแสดงธรรมโดยนัยมีอาทิว่า ตสฺมาติห เต..ดังนี้.


ความเข้าใจอรรถธรรมตามเข้าใจของผม มีสิ่งที่อ้างอิงได้ผมได้นำมาแล้ว

คราวนี้ก็เป็นทีของคุณอโศกะบ้างละครับช่วยหาที่อ้างอิงมาด้วยนะครับว่า....




พระพาหิยะเจริญวิปัสสนาล้วนนั้นอยู่ตรงส่วนไหนของพระไตรปิฎกครับ
หาที่อ้างอิงมาให้ผมดูบ้างนะครับคุณอโศกะ


ผมและท่านผู้อ่านรอคุณอโศกะหาที่อ้างอิงมาแสดงอยู่ครับ



เจริญในธรรมครับ

มีความสุขนะครับท่านมหาราชันย์

ต้องขอชมว่าท่านเก่งจริงๆ ค้นหาข้อความในพระไตรปิฎกมาตอบได้รวดเร็วเหมือน ค้นหาด้วยคอมพิวเตอร์

ท่านเล่นเอามาเฉพาะท่อนที่สนับสนุนความคิดเห็นของท่านนี่ครับ คล้ายทนายความว่าความเลยนะครับ

ลองยกมาให้ครบโดยสมบูรณ์ซิครับ ท่านจะได้เห็นตอนที่พระพาหิยะได้ใช้สติ ปัญญา สังเกต พิจารณา จนเกิดนิพพิทาญาณ ทำลายสักกายทิฐิ วิจิกิจฉา และสังโยชน์จนหมดสิ้น ตรงนั้นแหละเป็นวิปัสสนาภาวนาและมรรค 8 สมังคีกัน

วิธีการค้นคำตอบของผมต่างจากท่านมหาราชันย์ ตรงที่ ท่านไปค้นในคัมภีร์ แต่ผมเข้าไปเทียบค้น สภาวะที่น่าจะเกิดในกายและจิตของมนุษย์ เมื่อมีผัสสะ ได้รับคำชี้บอกอย่างนั้น จิตจะทำอะไรต่อ การกระทำของจิตนั้น เป็นไปตามกระบวนการ ของ อริยสัจ 4 มรรค 8 และอนัตตาอย่างไร จึงสามารถวาง อัตตาหรือสักกายทิฐิได้เร็วพลัน ถ้าจะแจงเป็นธรรมออกมา คงต้องมาวิเคราะห็ วิจารณ์แยกแยะสู่กันฟังเป็นเฉพาะ ๆ เรื่องไปนะครับ

ผมไม่เก่งปริยัติหรอกครับ ยอมแพ้ แต่ขอความกรุณา ไหว้วานท่านค้นมาแสดงให้สมบูรณ์ครบถ้วน ทั้งสูตร แล้วมาวิเคราะห์กันดูใหม่นะครับ ท่านวิเคราห์เองก็ได้ครับแล้ัวจะเห็นจริงตามธรรม ตามที่ผมสรุปมาให้ฟังครับ

สาธุุ อนุโมทนากับวิริยะ อุตสาหะและเมตตา กรุณาของท่่านครับ

กรรมอันใดที่ข้าพเจ้านายวันชัย ใบเนียม
ได้ล่วงเกินต่อคุณมหาราชันต์ด้วยกายก็ดี ด้วยวาจาก็ดี ด้วยใจก็ดี
ข้าพเจ้าขอขมาท่านมหาราชันต์ด้วยเกล้าจิต
ขอให้ท่านอโหสิกรรมให้แก่ข้าพเจ้าด้วยเถิด

และขอขมาต่อทุกท่านด้วยนะครับ
หากข้าพเจ้าเคยล่วงเกินผู้ใด
ขอให้ท่านเหล่านั้นอโหสิกรรมให้ผมด้วยนะครับ

กระผมตั้งใจที่จะขอขมาโทษจริงๆ จากจิตใต้สำนึกครับ

ขอทุกท่านเมตตาผมด้วยนะขอรับ สาธุครับ