""

คุณอโศกะ ช่วยอธิบายอีกทีครับ

สัมมาทิฏฐิ เิกิดตอนไหนกันครับ
และ ญาณ กับปัญญา เป็นสิ่งเดียวกันอย่างไรครับ
และการละ อุปาทาน ละด้วยปัญญา หรือ ละด้วยการรู้สิ่งแปลกปลอม
อุปาทาน เป็นสิ่งแปลกปลอม หรือครับ

กรุณาอธิบาย อีกหนครับ เอาเหตุและ ผล ด้วยครับ

ยิ่งในธรรมครับ ดุณเช่นนั้น

อโศกะ ตอบ

สัมมาทิฐิ แปลว่าเห็นถูกต้องตามธรรม เกิดขึ้นตามหลังสัมมาสติ เมื่อแรก จะเห็นปัจจุบันอารมณ์ หลังจากนั้นสัมมาสังกัปปะจะเกิดขึ้นมาสังเกต พิจารณาปัจจุบันอารมณ์นั้น จนเกิดสัมมาทิฐิเห็นกระบวนการทำงานทั้งหมดของอารมณ์ ที่เกิดจากผัสสะแต่ละครั้ง เกิดเป็น รู้ อารมณ์ แล้วก็ดับไป จากนั้นอารมณ์ใหม่ก็เกิดขึ้นมาให้สติรู้ทันอีก

การรู้เห็นอารมณ์และกระบวนการทำงานของจิตเจตสิกและรูปทั้งหมด เป็นสัมมาทิฐิเบื้องต้น ยังไม่เต็มร้อย% อาจแบ่งเปอร์เซนต์ของสัมมาทิฐิโดยอุปมาอุปมัยให้พอเห็นจริงได้ดังนี้

*****1. สัมมาทิฐิ 25 % เห็นสภาวะการทำงานของกายและจิตตามธรรมชาต

*****2. สัมมาทิฐิ 50 % เห็น รูป - นาม แยกออกจากกัน เป็น รูป - นามเวทนา - นามปัญญา - นาม อัตตา (อุปาทาน)

*****3.สัมมาทิฐิ 75 % เห็นความเกิด - ดับ เป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ของรูปนาม

*****4.สัมมาทิฐิเต็ม 100% เห็นว่าธรรมทั้งปวงเป็น อนัตตา (สัพเพธัมมา อนัตตา)


ญาณ กับ ปัญญา คืออันเดียวกัน แต่เรียกตามระดับความหยาบ ละเอียดของปัญญา
ระดับของปัญญาเช่น

*****1.สุตตมยปัญญา หยาบ

**** 2.จินตมยปัญญา ปานกลาง

*****3. ภาวนามยปัญญา ละเอียด

*****บรรดาญาณทั้งหลายน่าจะอยู่ในหมวดภาวนามยปัญญา เช่น โสฬสญาณ หรือ ญาณ 16 เป็นต้น


******การละอุปาทาน ละด้วยปัญญา สัมมาทิฐิ ความเห็นถูกต้องที่เต็มร้อย คือเห็น อนัตตา เพราะ อนัตตา เป็นศัตรู คู่ปรับ ของ อัตตา อุปาทาน ความเห็นผิด ว่าเป็น ตัวตน เรา เขา

*****เพราะฉนั้นผู้ที่ใช้สติปัญญา เฝ้าดู เฝ้าสังเกต พิจารณาค้นคว้าเข้าไปในกายและจิต ณ ปัจจุบันขณะ ปัจจุบันอารมณ์ ที่สุดเขาจะพบอุปาทาน ความเห็นผิด ว่าเป็น อัตตา ตัวกู ของกู แต่ อัตตา ตัวตนนั้น ไม่มีอยู่จริง เป็นเพียงอุปาทาน คือความผูกยึดไว้ของจิต เหมือนการสร้างวิมานไว้ในอากาศ ถ้าสติ สัมปชัญญะสมบูรณ์สัมมาทิฐิเต็ม 100 % ความเห็นผิดหรืออุปาทานนี้ก็จะดับไปเอง

******ความรู้เพิ่มเติม อุปาทาน มี 2 ชั้น เหมือน พี่ กับน้อง พี่ คือ สักกายทิฐิ หรืออัตตทิฐิ
น้อง คือ มานะทิฐิ
******มรรค 1 จะฆ่า กูพี่ก่อน

******มรรค 2 - 3 - 4 จะฆ่า กู น้อง กูน้องนี่ตายยาก ต้องฆ่า 3 ครั้ง จึงจะตาย

มรรค 2 เหมือนตัดขา 2 ข้างของ กู ตัวน้อง
มรรค 3 เหมือนตัด แขน 2 ข้าง
มรรค 4 เหมือนตัดคอ ของกูน้อง ถึงตรงนี้ กู ตายเกลี้ยง

กล่าวเป็นอุปมาอุปมัยเช่นนี้คงพอทำให้เข้าใจง่าายนะครับ

อย่าสงสัยเลย ว่าเอามาจากตำราเล่มไหน เอามาจากตำราเล่มที่กว้างศอก ยาว วา หนา คืบ เล่มที่ทุกคนยึดไว้นี่ไงครับ

สาธุ ๆ ๆ

เฮ้อ
เข้าใจเอาพระสัทธรรมมาเล่นนะคะเนี่ย ... กรรม กรรมของพุทธศาสนาจริงๆ

อนุโมทนาครับ

อโศกะ เขียน
ถ้าสติ สัมปชัญญะสมบูรณ์ สัมมาทิฐิเต็ม 100 % ความเห็นผิดหรืออุปาทานนี้ก็จะดับไปเอง

มหาราชันย์ เขียน ดับไปได้เอง ง่ายจังครับ
ไม่ต้องทำเหตุให้ดับก็ดับไปเอง
เป็นไปได้หรือครับ ??

อโศกะ วิจารณ์
แค่เห็นคุณมหาราชันย์วิเคราะห์ ข้อความท่อนสั้นๆ เพียงตัวอย่างที่ยกมา ก็แยกแยะไม่ออกว่า ใดเป็นเหตุ ใดเป็นผล อย่างนี้ ก็แสดงออกมาแล้วว่า ความรู้ทั้งหมด หรือสัญญาทั้งหลายที่มี กำลังทับถม สติ ปัญญาโดยธรรมชาติ ให้เสื่อมสมรรถภาพลง จนมองไม่เห็นว่า ข้อความบันทัดเดียวที่ยกมานั้น ส่วนใดเป็นเหตุ ส่วนใดเป็นผล
แล้วอย่างนี้จะป่วยการไปใยกับบัญญัติดีๆที่ยกมายาวยืด แต่น้อมนำไปสู่การปฏิบัติจริงไม่ได้ เพราะเท่าที่เห็นคุณมหาราชันย์ยกมาแสดงภูมิรู้ทั้งหมด ยังไม่ได้เห็นหรือสัมผัสกลิ่นอายของเรื่องราวการปฏิบัติจริงประสบการณ์จริงบ้างเลย

ผมจะขอยกตัวอย่างง่ายๆที่สุดมาให้คุณมหาราชันย์ลองใช้ความรู้้ทางบัญญัติที่มีทั้งหมดมาวิตกวิจารณ์ให้ฟังซิว่า

ที่หลวงปู่ชาแสดงธรรมให้ฟังตอนหนึ่งว่า "ก็โยมไปพยายามทำให้ เป็ด มันขันเหมือน ไก่ มันจะเป็นไปได้อย่างไร โยมก็ต้องทุกข์นะซิ ถ้าไปพยายามอย่างนั้น"

หลวงปู่ชาท่านพูดอย่างนี้ คุณมหาราชันย์ลองมาตีความหมายออกมาให้ฟังซิว่า หลวงปู่กำลังสอนข้อธรรมข้อใดแก่ญาติโยม ถ้าเอาหลักฐานทางธรรมมาเทียบเคียงดู

คนรู้ธรรม ที่รู้จริงนั้นย่ิอมจะสามารถ นำเอาหลักทฤษฎีทั้งหลายทั้งหมดที่เรียนมา น้อมไปสู่การปฏิบัติจริง จนเกิดผลลัพธ์จริงๆแก่ กายและจิตของเจ้าของ เป็นความ สงบ สุข เย็น

และในทำนองเดียวกันย่อมสามารถจะนำเอาหลักทฤษฎีที่ร่ำเรียนมา มาวิเคราะห์ ข้อธรรมที่ผู้อื่นแสดง ว่าเป็นธรรมมะระดับได อยู่ในทาง หรือนอกทาง

ดังนั้นคนที่เขาพูดและอรรถาธิบายเรื่องของ วิปัสสนาภาวนา อริยสัจ 4 มรรค 8 อนัตตา โพธิปักขิยธรรม 37 ประการนี่เขาจะผิดตรงไหน ต้องชี้ให้ชัดๆ อย่าได้ไปเหมารวมว่าเขาผิด บาปมากนะ การขวางธรรม บังธรรม

ไห้ผู้อ่านทั้งหลายท่านใช้วิจารณาญาณ ตัดสินเอาเองเถิด แล้วก็ปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามธรรม

ค้นให้พบ ดี ในทุกๆ สิ่ง จิตจะได้ไม่เศร้าหมอง อย่ามัวไปพยายามเพ่งโทษใครอื่นเลย เพราะมีแต่ทำให้จิตเศร้าหมองและก่อวิวาทะ เพ่งโทษตนเองให้มากๆ จึงจะได้ดี

อย่าทำธรรมมะอ้นวิเศษของพุทธบิดา ให้ยุ่งยาก ซับซ้อน มากมายไปด้วยศัพท์แสง จนคนทั่วไปกลัว

มาทำของยาก ให้เป็นของง่าย มาย่อพระธรรมทั้ง 84,00 ให้เหลือสักบทเดียว คำเดียว หรือ ประโยคเดียวกันเถิด ผู้คนจะได้จดจำง่ายและนำไปใช้ได้จริงในชีวิตประจำวัน

ชอบ "ลักษณะของกัลยาณมิตร" ของคุณจัง...

สาธุ .....

ขออนุญาตคุณมหาราชันย์ สรุปส่วนที่เป็นเนื้อหานะคะ
เพราะเห็นว่ามีประโยชน์ต่อการปฏิบัติอย่างยิ่งค่ะ

อโศกะ ตอบ
อนุโมทนาสาธุกับคุณมหาราชันย์ที่มีวิริยะอุตสาหะเขียนอธิบายมายาวยืด
แต่ในที่สุดก็ยังกอดตำราแน่นเปรี๊ยะเหมือนเดิม ไม่กล้าตอบนอกตำรา เพราะกลัวผิด แถมยังไปเห็นว่าใครพูดไม่ตรงตำราถือว่าผิดหมด
******ไม่ลองพิจารณาดูให้ดีๆก่อนหรือว่า บางที่เขาพูดไม่ตรงตำราทั้งหมด แต่ ตรงกับสัจจธรรม มีเหตุ มีผล มีสภาวธรรมรองรับ มีความจริงที่ปรากฎแสดงอยู่ ในธาตุขันธ์ เป็นพยานหลักฐาน

ให้ลองเอาความรู้ตามตำรามาอรรถาธิบายเป็นธรรมมะภาษาง่ายๆ ให้คนเข้าใจ โดยให้ลองวิเคราะห็คำสอนของหลวงปู่ชาที่ท่านพูดง่ายๆ "ว่าโยมไปพยายามทำให้เป็ดมันขันเหมือนไก่" คุณก็ตอบไม่ได้ อธิบายไม่ได้ เลี่ยงไปพูดเรื่องอื่นแทน

ญาณ 24 ญาณ 72 อะไรที่คุณไปรู้มาจากพระไตรปิฎกนั้น ดีอยู่ แต่คุณได้สังเกตไหมว่าท่านแสดงให้บุคคลชนิดใดฟัง จำเป็นไหมว่า ทุกๆคนที่จะบรรลุธรรม ต้องรู้มากเจนจบในญาณ 72 นี้ คนไม่รู้ก็จะหมดสิทธิอย่างนั้นหรือ คนจะบรรลุธรรมได้ ต้องเก่งทั้งบัญญัติ เก่งทั้งปรมัตถ์ ทุกคนอย่างนั้นหรือ

ไม่น่าจะจริงนะเพราะทุกวันนี้มีพระที่เรียนจบมหาเปรียญ 8 - 9 ประโยคกันเยอะแยะ จำนวนพระอรหันต์กลับน้อยไป น้อยไป ผิดกับสมัยก่อน มีแต่พระป่าไม่มีเปรียญอะไรเป็นส่วนใหญ่ แต่ กลับมีอริยะบุคคลเยอะกว่าปัจจุบัน

ท่านปัญจวัคคีย์เรียนธรรมเพียง 2 สูตร ก็ได้บรรลุธรรมถึงอรหันต์ทั้งหมด ผิดกับทุกวันนี้มีคนรู้เจนจบพระไตรปิฎกจำนวนมากแต่อริยบุคคลกลับน้อยลง มันน่าคิดอยู่นะครับ

อีกข้อหนึ่งที่ผมบอกว่าธรรมมะที่ยกมากล่าว ก็เอามาจาก กาย ใจ กว้างศอก ยาว วา หนาคืบ นี้ คุณมหาราชันย์ก็ไม่เข้าใจ นัยยะ

ธรรมมะที่พระพุทธเจ้าทรงค้นพบและนำมาสอน มิใช่ค้นพบและเอามาจาก รูป - นาม กาย ใจ ขันธ์ 5 ก้อนนี้หรือครับ ผมศึกษาจากข้อธรรมของพระพุทธเจ้าที่เป็นหลักสำคัญเท่าที่จำเป็น แล้วจึงลงมือพิสูจน์ธรรมด้วยการลงมือปฏิบัติจริงๆ อยู่หลายปี จนประจักษ์แก่ใจตนเองดีพอสมควรแล้วจึงนำมาเล่าสู่ผู้คนฟัง โดยพยายามจะนำมาพูดในภาษาชาวบ้าน ธรรมดาๆ ให้เข้าใจง่ายๆ ไม่อิงตำรามาก แต่อิงธรรม อิงสัจจธรรม ปรมัตถธรรม อนัตตาธรรม คุณจึงฟังดูแปลก หลายท่านก็อาจจะดูแปลก แต่ลองอ่านดู ศึกษาดูนานๆ เอาเป็นธรรมทัศนะ อีกแง่ มุมหนึ่ง อีกรสชาดหนึ่งดูซิครับ อาจได้ข้อสังเกตอะไรดีๆเยอะเลย

ความเป็นหนอนกอดตำราอย่างที่หลายท่านกำลังเป็น ผมก็เคยเป็นมาแล้ว จนเบื่อหน่าย จึงอยากจะเผยแพร่ธรรมมะในภาษาง่าย ให้คนเข้าใจง่าย ปฏิบัติง่าย รับรองว่าไม่นอกธรรม ไม่นอกทางหรอกครับ ชี้อยู่ในมัชฌิมาปฏิปทา และอริยสัจจ 4 ตลอด ลองกลับไปทบทวนอ่านดูทั้งหมดอีกทีซิครับ อย่ามาขวางผมเลย

*******ถ้าอยากขวางให้ไปขวางกลุ่มที่เขากำลังพาผู้คนไปหลงติดวัตถุมงคล และเดรัจฉานวิชาทั้งหลายที่กำลังฮิตกันอยู่มากขึ้นทุกวันนี้จะดีกว่านะครับ :b11:

*******สังเกตการณ์ต่อไปอีกสักหน่อยซิครับ ลองกลับมุมมองดู มองต่างมุมดู อาจจะมีอะไรดี ๆ ก็ได้นะครับ

สาธุ ๆ ๆ เบากาย เบาใจ หายขุ่น หายข้อง เป็นพี่ เป็นน้อง ร่วมเดิน กันไป

บนเส้น บนทาง มรรค 8 อันสดใส สู่สุข กาย ใจ ไร้ สิ้น อัตตา

อากง..แก่ๆ

กาลครั้งหนึ่ง.....นานมาแล้ว..... มี..อากง..แก่ ๆ...อยู่คนนึ่ง...
อยากจะสอนข้อคิดอะไรบางอย่างให้หลานๆ...ตามป ะสาคนแก่
อากง...จึงเรียกหลานๆ ทั้งสี่มานั่งล้อมโต๊ะสี่มุม....แล้วบอกหลานทั้งสี่ว่า
เอาล่ะหลานๆ ..ตอนนี้หลับตา..นะ..หลับตา.....
พอหลานๆ หลับตา...อากง...ก็เดินเข้าไปห้องเก็บของ...แล้วหยิบโคมไฟเก่าๆ มาอันนึ่ง...
อากง...เปิดฝาครอบ...จุดไฟ...แล้วปิดฝาครอบ... แล้ว...
อากง...ก็บอกหลานทั้งสี่...ว่า...

"ลืมตาขึ้น..แล้วบอก...อากง...ซิว่าโคมไฟสีอะไร...?"

เด็กทั้งสี่ลืมตาขึ้น....ตอบไล่ๆ กัน....ตอบไม่เหมือนกัน...และเริ่ม...ทะเลาะกัน....
คนที่นั่งด้านนึ่งบอกว่า...สีแดง...
อีกด้านนึ่งบอกว่า...เขียว...สีเหลือง.. .
และน้ำเงิน....ตาม ลำดับ...

ทั้งสี่ทะเลาะกันพักนึ่ง....ก็มีเด็กคนนึ่งถาม...อากง...ว่า......

"อากง....ทำไมของอย่างเดียวกัน...มีตั้งหลายสี..........."

อากง...ก็เลยบอกว่า...

"เดี๋ยวนะ...อากง...จะทำอะไรให้ดู...."

อากงเดินมาที่โต๊ะ...หยิบฝาครอบแล้วหมุนให้ดู...ปรากฎว่า....
ฝาครอบสี่ด้าน....สี่สี...แดง...เหลือง...เขียว...น้ำเงิน...
หลังจากนั้น...อากง...ก็บอกว่า....

"เอ๊าตอนนี้บอกอากงซิ...โคมไฟสีอะไร...?"

หลานๆ....ตอบเหมือนกันคือ "สีของเปลวไฟ...."

อากง..เลยบอกว่า... "เอาล่ะหลาน...อากง..ถามอะไรชักสองข้อนะ....
ข้อที่..1.....เมื่อสักครู่นี้....ครั้งแรก...ใครผิด.... "

หลานตอบว่า...."ไม่รู้....."

อากง...บอกว่า...."รึว่า...อากง..ผิด........ "

อากง...เลยบอกอีกว่า...

"ฟังนะ..เจ้าทั้งสี่..นั่งอยู่ในที่เดียวกัน.... มองของ อย่างเดียวกัน...
ในเวลาเดียวกัน...ยังเห็นไม่เหมือนกันเลย.....
ทำไม..? ทำไมถึงไม่มีใครผิดล่ะ...."

อากง..เลยบอกว่า...

"ก็เพราะคนทุกคนมองจากมุมมอง...ของตัวเอง...เห็นในสี่งที่ ตัวเองเห็น....
แต่..ถ้าเจ้าอยากเข้าใจว่าทำไมคนอื่นเห็นอย่างที่เขาเห็น...
เจ้าก็เดินไปมอง ที่มุมของเขา แล้วเราก็จะเห็นอย่างที่เขาเห็น....
แต่ถ้าลองนึกภาพนะ...เจ้าทั้งสี่ นั่งอยู่ที่เดียวกันมองของอย่างเดียวกัน...
ในเวลาเดียวกัน ยังเห็นไม่เหมือนกันเล๊ย....
ในอนาคต....เวลาที่อยู่ในสังคม...เป็นไปได้มั๊ย...
คน..ก็มองสี่งต่างๆ....ไม่เหมือนกัน......
เพราะฉนั้น....เวลาที่คนคิดไม่เหมือนเรา.... ใครผิด...
ในอนาคตนะ...เวลาที่เจ้าคิดไม่เหมือนคนอื่น....อย่าไปโกรธว่าเขาผิด...
อย่าไปกลัวว่า...ตัว เองผิด.... เพราะคนแต่ละคน...ก็เห็นสี่งต่างๆ...
จากขอบข่ายประสบการณ์และสี่งแวดล้อมของ ตนเอง....
แต่ถ้าเจ้าอยากเข้าใจว่า...ทำไมคนอื่นถึงคิดแบบนั้น....เจ้าก็เดินไปมุมของเขา....
และเมื่อเจ้ายอมเข้าใจคนอื่น....อาจเป็นไปได้ว่าคนอื่นก็อาจจะยอมที่จะเดินม า....
และเข้าใจเจ้า....."

คำถามที่..2...อากง..บอกว่า....

"ที่เห็นครั้งแรกกับครั้งหลัง....เป็นของอย่า งเดียวกันมั๊ย..?..."

หลานบอกว่า....อย่างเดียวกัน.....

แล้วเห็นเหมือนกันมั๊ย....?
....ครั้งแรกเห็นอะไร...?

หลานตอบว่า..."ฝาครอบ....และครั้งหลังเห็นเปลวไฟ...."

อากงเลยบอกว่า....

"หลานๆเอ๊ย... ในอนาคตถ้าเลือกได้นะ...
อย่ามองสี่งต่างๆ...เพียงแค่ที่เห็น....
จงเข้าใจสิ่งต่างๆ... อย่างที่เป็น"