ขอบคุณคำตอบจากคุณ จักรวัฏ และคุณ 1เอง ค่ะ จะพยายามปฏิบัติต่อไปค่ะ
คุณเอกับคุณนักเดินทางปฏิบัติแล้วเป็นไงบ้างไว้มาแรกเปลี่ยนประสบการณ์กันน่ะจ๊ะ

รบกวนกัลยาณมิตรผู้มีประสบการณ์จ้า
ขณะที่ดิฉันนั่งสมาธิสักพักไม่น่าเกิด 5 นาที จะรู้สึกเหมือนว่าร่างกายไม่มี มันชา ๆ ว่าง ๆ
ขณะนั่งใช้การภาวนาพุธ โธ ไม่รู้สึกว่าหายใจคือลมหายใจมันเบาน่ะค่ะ

-ที่จริงยังรู้สึกอยู่ เพียงแต่ลมมันแสดงอาการเบาหรือละเอียดลงให้เราเห็นเท่านั้นครับ

แต่ก็ภาวนาอยู่น่ะ เห็นแสงดำบ้าง ขาวบ้างสลับกัน (กลัวเหมือนกันแหละ)

-แสง เป็นนิมิต ที่จิตปรุงแต่งขึ้นมาแล้วแต่ ลักษณะจิตใจในตอนนั้น ถ้าเราหลงเห็นและเชื่อในสิ่งนั้นเราก็
ยึด และเกิดสัญญา ความกลัวเกิดขึ้นมาได้ ในลักษณะที่เราอาจเคยกลัวในสิ่งนี้มาก่อน หรือเราไม่เคยเห็นอะไรที่มันประหลาดๆ ก็ทำให้กลัวได้ครับ

พอรู้สึกอย่างนี้เมื่อไหร่ก็จะกำหนดลมหายใจใหม่ คือหายใจให้แรงขึ้นให้รู้สึกถึงลม

- จิตได้ถอน ออกจากลมที่เบา หรือละเอียดมาสู่ลมปกติ คือหยาบครับ

หายใจที่ผ่านมากระทบที่ปลายจมูก ก็จะหายจากอาการที่เหมือนชา ๆ แต่ไม่ได้เป็นเหน็บชาน่ะ
หรือว่าเป็นจิตเราที่ปรุงแต่งไปเองค่ะ

- เป็นเพราะจิตได้ย้ายจากที่ที่เรากำหนดว่า รู้สึกชา มาอยู่ที่ปลายจมูก จึงทำให้ความรู้สึกตรงนั้นหายไป แต่มารู้ลมที่ปลายจมูกแทน (อาการชาไม่ได้หายไปเพียงแต่เราย้ายความรู้สึกหรือตัวกำหนด)


ถามแบบไม่รู้จริง ๆ ว่าควรจะปล่อยให้เกิดอาการแบบนี้ต่อไปจนถอนออกจากสมาธิดี หรือว่า
กำหนดลมหายใจใหม่ดีค่ะ เพราะดิฉันนั่งเองโดยไม่มีครู อาจารย์แนะนำเลย

ขอบคุณคำตอบจากคุณ จักรวัฏ และคุณ 1เอง ค่ะ จะพยายามปฏิบัติต่อไปค่ะ
คุณเอกับคุณนักเดินทางปฏิบัติแล้วเป็นไงบ้างไว้มาแรกเปลี่ยนประสบการณ์กันน่ะจ๊ะ