------------------------
แบบนี้คือ พิจารณายังไม่จบ คุณควรพิจารณาต่อไปอีกว่า ในชีวิตประจำวันก้อนเลือดก้อนเนื้อตัวนี้ ( ไม่คิดว่าเป็นตัวเรา แต่ให้คิดว่าเป็นก้อนเลือดก้อนเนื้อตัวหนึ่ง ) มีกิจกรรมต่างๆร่วมกับก้อนเลือดก้อนเนื้อตัวอื่นๆ

บางทีก้อนเลือดก้อนเนื้อตัวนี้ โดนกระทบกระทั่ง เกิดความโกรธความขุ่นเคืองใจ ( ไม่ใช่ตัวเราโกรธ )

อีก 20 - 30 ปี ข้างหน้า ก้อนเลือดก้อนเนื้อตัวนี้ก็หมดอายุขัย เน่าเปื่อยกลายเป็นก้อนดิน ก้อนเลือดก้อนเนื้อตัวอื่นๆที่มากระทบกระทั่ง ก็หมดอายุขัย กลายเป็นดินเช่นเดียวกัน

เพราะฉะนั้น ความโกรธ ความขุ่นเคืองใจ ในเวลานี้ก็ไม่แตกต่างจาก อากาศที่พัดไปพัดมา

พิจารณาแบบนี้บ่อยๆ เวลาไหนก็ได้ ไม่ต้องเป็นเวลาเดินจนงกรมก็ได้ ตอนเริ่มฝึกหัดคิดใหม่ๆจะรู้สึกไม่ยอมรับว่าเป็นความจริง แม้ว่าจะเป็นความจริงก็ตาม เพราะว่าจิตยังไม่คุ้นเคย ให้คุณแก้ไขโดย


เวลาคุณนึกคิดว่าคนนั้นคนนี้ทำให้คุณไม่พอใจ คุณก็ตบท้ายความคิดเหล่านั้นว่า ตัวคุณและคนเหล่านั้น เป็นก้อนเลือดก้อนเนื้อ ผลสุดท้ายทั้งตัวคุณและคนเหล่านั้น ก็กลายเป็นดิน ความโกรธหรือความขุ่นเคือง ก็คืออากาศเราดีๆนี่เอง


เมื่อนึกคิดแบบนี้บ่อยๆ จนเริ่มจะเป็นนิสัยขึ้นมาบ้างแล้ว คุณจะเห็นว่าความโกรธที่มีอยู่เบาบางลงทันที แล้วจิตใจของคุณจะเริ่มเย็นลง จนคุณสังเกตุได้ว่ามีความสุขมากกว่าเดิมจริงๆ ( ความสุขที่เกิดขึ้นนี้รู้สึกได้เลย ไม่ต้องใช้ความคิดช่วยเลย )

เมื่อคุณเริ่มมีความสุขเกิดขึ้นมา แม้ว่าจะเล็กน้อย ความคิดในรูปแบบใหม่นี้จะคล่องแคล่วขึ้นมาเอง และความเพียรในการปฏิบัติธรรมจะเกิดตามมา ( ความเพียรเกิดจากความสุข )

การให้อภัยก็จะง่าย เพราะว่าทุกๆคนเป็นดินก้อนหนึ่ง ที่ทำกิจกรรมร่วมกับดินอีกก้อนหนึ่ง ฉะนั้นจึงไม่จำเป็นที่จะต้องเอาเรื่องเอาราวอะไรกันมากนัก

--------------------------------------

เป็นกำลังใจให้คุณหมั่นปฏิบัติต่อไปครับ ขออนุโมทนา

หมายเหตุ ถ้าพิจารณากิเลสตัวที่กำลังเกิดขึ้น คุณจะโดนกิเลสชักจูงความคิด โดยที่คุณไม่รู้ตัว
เพราะว่า อารมณ์ในใจจะไปบดบังความรู้สึกตัว

varinne เขียน:


ทิ้งท้าย

ผู้ใดดูหมิ่นการเจริญสติของเรา ผู้นั้นขาดสติชิบหายวายวอดแน่ๆ..
นี่ไม่ใช่การแช่ง
แต่มันจะเป็นความจริง ที่เวรกรรมจะจัดสรรเอง

ถ้าเธอเห็นว่า การชี้สภาวะธรรม และทำความสำรอกอวิชชาของเธอให้ออกมา
เป็นการดูหมิ่นดูแคลน
ก็ขอร้องเลย
ใหเธอแช่งออกมา
อยากแช่งอะไรก็ให้ออกมา ตามใจปราถนาของเธอ
จะให้ชิบหายวายวอดเท่าไร ก็แช่งได้ตามปราถนา
เป็นไปตามความใคร่ ความกระหายอยากของเธอทั้งสิ้น
สำรอกออกมาตามอกุศลจิตแต่ฝ่ายเดียว
หากุศลจิตได้น้อยมากในใจ

และสติยังอ่อน ปัญญาก็ยังอ่อน ปลุกไม่ขึ้น

แล้วเธอก็จะได้รับผลนั้น อย่างที่เธอไม่คาดคิด
เพราะไม่รู้ว่า สภาวะธรรมที่โพสต์ไปนั่น
เป็นสัจธรรมเพียงใด

ในเมื่อเธอไม่สามารถเก็บอะไรได้
พื้นฐานการปฎิบัติ ยังน้อยมาก
การตบให้เข้าที่เข้าทาง เป็นสิ่งที่เหมาะสำหรับเธอแล้ว

การฝึกสัตว์ การทรมาณสัตว์ จะมีเฉพาะสัตว์ที่มีอวิชชาหนาแน่น
ยิ่งหนาแน่นมาก ก็ต้องกระทบมาก เป็นธรรมดา

กิเลสเกิด ต้องเห็น ต้องหยุดให้ได้เสียก่อน
ถึงจะไหลตาม ตามดู ตามรู้ ก็ต้องให้หยุดสนิท
เมื่อหยุดแล้ว ขาดจากความคิด และอารมณ์นั้น ค่อยกลับมาพิจารณา

การใช้สังขารความคิด ไปพิจารณา ซ้อนเข้าไปในระหว่างเกิดอารณ์ และความรู้สึก
เป็นการกระทำที่ ไม่ชาญฉลาด

เป็นการใช้สังขาร ไปซ่อน ไปซ้อน ไปกด ไปแทรก สังขารเดิม
สังขารเดิมก็ยังไม่เห็น และเสียรูปไป

และการพิจารณา ก้ระวังเมื่อสติไม่พอ ไหลไปกับการพิจาราณา
ถ้าเป็นตนพิจารณา ก็ไปซะแล้ว ขาดสติ ขาดสัมปชัญญะระหว่างพิจารณา

พิจารณา ไม่จบ ไม่แทงหาตัวเอง
ก็เลยละกิเลสไม่ได้
กิเลสเกิดจากตนเองแท้ๆ

วันที่ 15 เมษายน 2553
เดิน 30 นอน 13 นาที

วันเวลาผ่านไปเร็วจริงๆนะเนี่ย
วันนี้เป็นวันพฤหัสซะแล้ว.. อีกไม่นานก็จะไม่ใช่วันหยุดยาว
เดินวันนี้ไม่มีอะไรมาก
เดินดูเท้าไป บางทีความคิดหลุดลอยไปก็เลยต้องกลับมาดูเท้าใหม่
ก็คิดอยู่นะว่าแค่ดูเท้าแล้วมันจะมีอะไรเหรอ
ก็เลยคิดเปรียบเทียบกับชีวิตที่ผ่านมา ที่มีสติเพิ่มขึ้นความเข้มแข็งเพิ่มขึ้น
ตอนนี้ก็เลยแน่ใจว่า การเดินจงกรมที่ทำอยู่นี้เป็นสิ่งที่ช่วยจิตใจได้ดีที่สุดแล้ว

ที่ไม่ได้นั่งสมาธิเพราะเดินแล้วปวดหลังก็เลยนอนทำ แล้วก็ยาวไปเลย
คือมีความรู้สึกตัวเล็กน้อยว่านอนอยู่ตลอด แต่ว่าความคิดวิ่งไปไหนบ้างนั้นก็จำไม่ได้แล้ว

สงสัยวันพรุ่งนี้ต้องพยายามมากกว่าวันนี้

จบการบันทึกเพียงเท่านี้

อิอิ noohmairu ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา

ไม่ได้เป็นอะไรเลยละจ้า


อนุโมทนาสาธุจ้า



อิอิ อิสระจากตัวตน

จะเป็นอะไรก็ได้ละจ้า


อนุโมทนาสาธุจ้า จุ๊บๆ

หุหุ เจ้าของกระทู้ตายแล้วหอบกระทู้ไปด้วยให้ได้นะจ้า


อนุโมทนาสาธุจ้า