ดูอีกแนวหนึ่ง ความจริง แตกต่างกันไปตามพื้นจิตนิสัยของผู้นั้นว่าโน้มเอียงไปทางใด

หนักไปทางไหน




เวลาผมนั่งสมาธิ พอภาวนาไปซักพัก เริ่มตัดภาวนาไปแล้วทีนี้ก็จะเกิดอาการ ขนลุกเย็นทั้งตัว

แล้วหลังจากนั้นก็จะมีภาพ คน สัตว์ แมลง ที่เราเคยทำร้ายเคยทำให้เค้าตาย หรือ เจ็บลอยมาให้เห็น

คือแปลกใจว่า บางเรื่องเป็นเรื่องที่นานมาก บางเรื่องเป็นเรื่องสมัยเด็กๆอยู่ด้วยซ้ำครับ ซึ่งบางทีนึกถึง

ยังนึกไม่ออกเลยครับ เพราะนานมาก แต่พอมานั่งสมาธิ ก็ลอยมาให้เห็นเฉยเลย


http://fws.cc/whatisnippana/index.php?board=3.0

มีอยู่นิดเดียวที่บกพร่องสำหรับโยคีทั่วไป คือ ไม่กำหนดรู้ตามที่เห็น ตามที่เป็น ตามที่รู้สึก ตามที่ได้ยิน

ฯลฯ แค่นี้เอง

เมื่อไม่กำหนดรู้อย่างนั้นทุกขณะ ความคิดก็หมุนวนไปวนมา แล้วก็ยึดติดถือมั่นต่อสิ่งหรือภาพนั้นๆที่

สังขารสร้างสรรค์ปรุงแต่งขึ้น สรุปง่ายๆก็คือโดนนักมายากลหลอกเอานั่นเอง

กำหนดตามนั้นๆเสียก็จบ หยุดการปรุงแต่งต่อ เพราะวงจรกิเลสขาด

แต่ผู้เริ่มปฏิบัติอาจต้องกำหนดรู้ตามนั้นหลายๆ ครั้ง

พี่ชื่อจุฬาภินันท์ค่ะ ปฏิบัติที่บ้านเหมือนกัน ขอไล่เรียงตรงๆนะคะ พี่ไม่สนใจว่าใครปฏิบัติของอาจารย์ท่านไหน สำหรับพี่ พี่ตอบได้เต็มปากว่าเข้าใจธรรมโดยแท้ ปัจจัยที่ทำให้รู้ว่าเข้าถึงธรรมคือได้ปัญญาธรรมคือสุตตมยปัญญาค่ะ และได้จินตามนยปัญญาตามสุตตมยปัญญา พี่อธิบายในบล็อกของพี่ไว้ตามลิงค์ข้างล่างนะคะ คนเข้าใจปัญญญาสองตัวนี้ผิดกันเยอะมากน่ะค่ะ ปัญญาธรรมเป็นปัญญาประมาณว่ารู้อดีตรู้อนาคตอย่างที่เราๆคงพอรู้กัน

http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=chularaa&month=01-2010&date=25&group=25&gblog=7

การได้มายึ่งฌาน ฌานแรกคือโสดาบันคือเข้าใจในธรรมที่ลึกซึ้งอย่างแท้ๆ เข้าใจแบบรู้ทางที่จะไปสู่พระนิพพานได้น่ะค่ะ รู้หลักปฏิบัติไม่ให้ตัวเองทุกข์ ไม่ใช่ให้สุข พระนิพพานเป็นสภาวะไม่ทุกข์ไม่สุขแต่อยู่เหนือกว่านั้นเหนือสัจธรรม การจะเข้าถึงก็ด้วยศีลและสมาธิค่ะที่ใส่ความเพียรพยามอย่างพอดีๆ สมถะสมาธิก็พอเพ่งลมหายใจก็พอค่ะ

การจะรู้ว่าได้โสดาบันนั้นมีสิ่งบ่งชี้ค่ะคือ ในตอนทำสมาธิอยู่หัวจะมีความคิดสารพันสารเพตีกันยุ่งเลยค่ะ แต่ก็ต้องนั่งจนจบตามเวลาที่ตั้งใจไว้ พอออกจากสมาธิความคิดที่ตีกันยุ่งนั่นจะหายไปค่ะ แล้วความเข้าใจก็เกิดขึ้นเองเข้าใจว่าพระนิพพานคืออะไร เข้าใจว่าทางสายกลางคือสายไหน เข้าใจว่าธรรมสอนกี่อย่าง ฯลฯ ซึ่งมันผิดไปจากที่เราๆเข้าใจกันพอสมควรค่ะ

โสดาบันเป็นขั้นแรก ก่อนจะได้โสดาบันจิตเราจะลงถึงนรก ได้ยินเสียงอย่างเดียวค่ะแล้วแต่ว่าจะมาแบบไหน ได้ยินตลอดเวลาและมารก็กวนให้ได้ยินเสียงดังจนแทบนอนไม่ได้ มีดวงจิตของวิญญาณเร่ร่อนกระโดดเข้าใส่แบบไม่เห็นอะไรเลยแค่รู้สึก ที่ไม่เห็นเพราะวิญญาณพวกนั้นไม่มีร่างแล้ว

การปลงอสุภะที่น้องเห็นน้องรู้สึกนั่นเป็นไปด้วยกิเลสของน้องค่ะ กิเลสมันหลอกน้อง จินตนาการและความคิดคนเรามันร้ายนะคะ น้องไม่ต้องไปนั่งสมาธิหรือเดินก็ปลงได้ ของพี่ๆแค่ทำความสะอาดหูแล้วดมดูพี่ก็ปลงได้แล้วค่ะ เคยได้กลิ่นเหมือนกันกลิ่นศพแต่เบาบางมากเพราะพี่ปลงได้ก่อน และเหมือนเดิมคือไม่มีทางเห็นเด็ดขาดเพราะจิตพาไปค่ะไม่ใช่ตาพาไป

นั่นแหละค่ะขั้นแรกแห่งการเข้าถึงปัญญาธรรม ขั้นต่อไปเป็นสกิทาคามีซึ่งจะเป็นขั้นที่ได้ปัญญาหลั่งไหลแบบสุดๆ รู้อดีตชาติและรู้อนาคตของตัวเองค่ะ อย่างที่พี่อธิบายในบล็อกของพี่ตามลิงค์แหละค่ะ แล้วจากนั้นก็ปฏิบัติต่อไปเรื่อยๆ ปัญญาธรรมก็จะได้ลึกลงเห็นแจ้งมากขึ้นได้ญาณต่างๆ อะไรแบบนั้นน่ะค่ะ

พอได้ขั้นแรกแล้วมารจะกวนตลอดเวลาทั้งตอนที่ทำสมาธิและไม่ทำ มันไม่โผล่มาให้เห็นตัวเหมือนเดิมเพราะเราไปนรกไม่ใช่มันมาหาเรา กวนจุดอ่อนของเราซะด้วยว่าอดีตชาติเราโดนเรื่องไม่ดีอะไรมา เราก็ต้องพยายามเอาสมาธิชนะมัน พอชนะแล้วเราจะรู้ล่วงหน้าว่ามันจะมาค่ะ แบบชะเอะใจว่าเออนะมันจะโผล่แล้ว และเหมือนเดิมไม่มีการเห็นใดๆ คนกลัวผีจะเลิกกลัวผีกันก็คราวนี้แหละ

ลำดับฌานมีตามนี้ค่ะ โสดาบัน สกิทาคามี อนาคามี อรหันต์ พระมหาโพธิสัตว์ และพระบรมโพธิสัตว์ สองฌานหลังนั่นแหละค่ะที่เหนือสัจธรรม และไม่จำเป็นต้องเป็นแต่พระที่ได้ คนธรรมดาก็เป็นได้ค่ะ ได้ถึงระดับพระมหาโพธิสัตว์เลยทีเดียว ในหลวงเราพระองค์เดียวค่ะที่เป็นพระมหาโพธิสัตว์ การผ่านด่านยากอยู่ที่อรหันต์ค่ะยากที่การละวางตัวตนอย่างแท้จริง จากนั้นก็ปฏิบัติเพื่อให้ถึงสัมมาสัมโพธิญาณ ความยากไม่มีแต่ต้องใช้ความเพียรมากหน่อย เวลาถูกลิขิตไว้แล้วด้วยบุญกรรมของแต่ละคนค่ะ บวกถือศีลบริสุทธิ์และทำสมาธิด้วยความเพียรพยายาม การได้มาซึ่งฌานและญาณเป็นไปได้สำหรับทุกคนค่ะ

หกอย่างที่สำคัญที่สุดของการได้ฌาน - ปฐมบรมเทศนาและโอวาทปาติโมกข์ค่ะ
- ศีลบริสุทธิ์
- สมาธิ แค่สมถะสมาธิก็พอ (วิปัสสนาเอาไว้ได้ปัญญาธรรมก่อนแล้วค่อยทำ)
- ปัญญาธรรม
- ทำดี
- ละชั่ว
- ใจเบิกบาน (ใจที่บริสุทธิ์ด้วยพรหมวิหารสี่ค่ะ)

ขณะใดไม่กำหนดรู้ ขณะนั้นเป็นมายากล ถูกหลอกถูกลวง

แต่เมื่อกำหนดรู้ตามที่มันเป็นก็เป็นองค์ธรรม มีสติและสัมปชัญญะ เป็นต้นเป็นตัวรู้หรือวิชชาขอรับ

สรุปก็มีแค่ อวิชชา ความไม่รู้ กับ วิชชาความรู้เท่านั้นเอง

ตัวรู้..ตัวแรกที่รู้สึก..มันเป็นขันธ์..มี..วิญญาณขันธ์..สัญญาขันธ์..สังขารขันธ์..ล้วนตกอยู่ในไตรลักษณ์

อันนี้ก็ถูกแล้ว


ผู้รู้..ที่หลวงปู่ให้วาง..นี้..เป็นผู้รู้..ของอวิชชา..เป็นธาตุรู้..ที่อวิชชาบงการ

ลอง..ทบทวน..ปฏิจจสมุปบาท..ดู

ที่หลวงปู่ให้วาง..ก็ด้วยเหตุนี้..เพราะเชื่อมัน..ยังไม่ได้..ยังไม่เป็นธรรม

ความคิดที่จะวาง..ที่จะไม่เอา..นี้..เป้นลักษณะของ..วิชชา..

เมื่อ..สว่างมา..มืดก็สลาย..วิชชามา..อวิชชาก็มลาย..ไม่ต้องไปปิดไปบัง..ไปเข่นไปฆ่า

หลวงปู่ให้วาง..คือหลวงปู่ให้วิชชา

ผู้รู้..เป็นธาตุรู้..ก็รู้อย่างเป็นธรรม..หรือจะเรียก..ธรรมธาตุ..ก็ได้

วันที่ 11 มีนาคม 2553
เดิน 30 นอน 5 นาที

วันนี้เดินแล้ว
ช่วงแรกนั้นรู้สึกไม่อยากที่จะเดินเลย เดินไปได้สองสามนาที ใจเริ่มเข้าสู่ความสงบ ก็เดินต่อไป เดินสามระยะที่เคยฝึกมา

แล้วสักพัก รู้สึกเหมือนกำลังรักษาใจตัวเองที่เจ็บปวดกับอะไรบางอย่าง และนิสัยที่ไม่ดีอยู่ มันคิดอะไรสักอย่างแล้วก็รู้สึกสะเทือนใจ น้ำตาซึม แต่มีสติรับรู้ รู้ว่าน้ำตาซึมอยู่หลายครั้ง

แต่ยังมองออกไม่ชัดว่าเสียใจเรื่องอะไร แต่วันนี้องค์ความรู้ที่ได้รับนั้นก็คือ ตัวเรามีความมั่นใจในตัวเองมากขึ้น มั่นใจที่จะเดินไปตามเส้นทางของตัวเอง มีความรับผิดชอบและเริ่มมองเห็นตามความเป็นจริงได้มากขึ้น
วันนี้เดินแล้ว เห็นกิเลสนานา เข้ามาหาตัวเรา... มีเกือบครบ... ทุกกิเลส

เราเริ่มยอมรับว่าเรามีมัน มันก็เลยมา เรื่องที่เจออันดับแรกของการเดินครั้งนี้ เป็นเรื่องของกาเม ที่ที่ผ่านมาเราไม่เจอสักเท่าไหร และก็ไม่คิดว่าจะได้เจอด้วย เราเริ่มมองเห็นภาพอะไรต่างๆ เราเคยปฎิเสธว่าเราไม่มีมัน แต่จริงๆแล้วมันก็ยังมีอยู่ในตัว ถ้าเราไม่ยอมรับ มันจะไม่มาและเราจะไม่ผ่าน ดังนั้นเราก็เลยต้องยอมรับ เรามองเห็นภาพต่างๆที่เข้ามาในหัวของเรา มีทั้งที่รับได้ แปลกใจ และรับไม่ได้ แต่เราจะดูเพียงแค่เป็นผู้ดู
ช่วงที่เดินช่วงนี้รู้สึกเพ่งที่ดั้งจมูกมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมานานเลย คือตรงดั้งจมูกจะรู้สึกตึงๆปวดๆ เราคิดว่าเราคงสมาธิเยอะไปแหละช่วงนั้น เราก็เลยส่งสมาธิไปให้พี่คนหนึ่ง เมื่อสมาธิผ่อนแรงลงเราก็เดินต่อได้ตามปกติ
(ซึ่งเราไม่รู้ว่าเกิดจากการที่สมาธิมากไปหรือเปล่า แต่อาจไม่ใช่ก็ได้)

แต่หลังจากเห็นไปได้สักพัก เรากลับเริ่มมองเห็นว่าร่างกายของเราเป็นกระดูก สีขาวๆอยู่ในตัวของเรา แล้วจากนั้นเหมือนตอนที่กำลังเรียกชีววิทยาเลย เราน่ะเป็นคนที่กลัวพวกเครื่องในมากกกกก ตอนที่วิชาชีวะผ่ากบนั้นเราโดดเรียนเลย เพราะเรากลัว หรือตอนที่ให้ลงสีภาพเครื่องในที่อยู่ในร่างกายของคนนั้น เรายังยอมขยำกระดาษแผ่นนั้นทิ้งแล้วไม่ส่งอาจารย์ เราไม่กินเครื่องในของสัตว์ใดๆทั้งสิ้น กินแค่เนื้ออย่างเดียวก็พอ แต่คราวนี้ภาพกระดูก เรามองเห้นว่ามันอยู่ในกายของเรา แล้วจากนั้นก็เป็นภาพเครื่องใน หัวใจ ตับ ไต ไส้พุง ไล่ตั้งแต่เนื้อเยื่อสมองไปจนถึงกล้ามเนื้อ น้ำเหลืองที่อยู่ใต้แผ่นหนังของร่างกาย แผ่นเนื้อแผ่นไขมัน เรามองเห็นแบบนี้เราก็แค่มองแล้วก็พิจารณาไปด้วย ใจเราก็คิดว่าถ้าได้เห็นแบบนี้แล้วเราก็อยากจะปลงในกาย ปลงร่างกายของตัวเอง แต่เรายังไม่ได้รู้สึกถึงขั้นนั้น

บางทีเหมือนเห็นภาพหลอนว่ามีกระโหลกอยู่ตรงหน้า เห็นรอยยับของเสื้อผ้าคือเครื่องใน ตอนนี้เราทำหน้าที่เพียงแค่มอง มอง แล้วก็มอง รับรู้ว่าร่างกายมีสิ่งเหล่านั้นที่เราไม่พึงประสงค์อยู่
สิ่งที่เรามองเห็นอาจจะแปลก แต่นั้นก็คือวิธีพิจารณาของเรา
ตอนนี้เราเริ่มมองออกแล้วว่า การสนใจผู้อื่นนั้นเป็นอย่างไรบ้าง

ช่วงหลังของการเดิน เดินแล้วปวดหลังมากๆแบบว่า ไม่รู้จะปวดอะไรนักหนา เราก็เลยตัดสินใจไม่นั่งสมาธิ แต่จะนอนสมาธิแทน

ช่วงที่นอนสมาธิ ใจของเราก็มองดูลมหายใจที่จมูกและท้อง เราอยากรู้ว่ามันทำงานประสานกันยังไง
หายใจเข้า ท้องพอง
หายใจออก ท้องยุบ

เราว่าเราดูออกค่อนข้างยากนะ ต้องใจสงบจริงๆจึงจะแยกถูก (คนอื่นดูได้ง่ายอะเปล่า ไม่รู้เหมือนกัน)
ได้ความรู้ว่า การจะกระทำอันใดนึกถึงประโยชน์ส่วนรวมจะดีกว่านึกถึงผลประโยชน์ที่ตัวเองพึงได้รับ

จากนั้นเราก็เริ่มฟุ้ง คิดนู้นคิดนี้ แต่มีสติรู้ว่ายังนอนสมาธิอยู่ จากนั้นก็เลิกทำสมาธิเมื่อหมดเวลา

ต้องขอประทานอภัยคุณพงพันขอรับ กรุณาอย่าอ้างหลวงปู่นั่น หลวงพ่อนี่ อาจารย์โน่นเลยขอรับ

หากจะสนทนากับกรัชกาย ก็เป็นเรื่องของเราสองคนที่จะสนทนากันตามภูมิรู้ และความเข้าใจของตนๆ

อ้างหลักฐานในคัมภีร์พุทธศาสตร์ได้ แต่อย่าอ้างคำพูดของหลวงปู่ หลวงพ่อหรืออาจารย์นั่นนี่ ท่านว่างั้น

ว่า งี้ อ้างกันเป็นสายเป็นทางเชียว อ้างไปอ้างมาก็จะแต่งตั้งให้ท่านเป็นพระอริยะชั้นนั้นชั้นนี้

เพราะอะไร ? เพราะกรัชกายขี้เกียจตามไปสนทนากับหลวงพ่อหลวงปู่ดังกล่าว เป็นต้น

พวกเราถกเถียงกันเฉพาะในตำราคือพระไตรปีฏกก็มากเกินพอแล้ว ยังไม่ลากไปเอาคำพูดของพระอื่นๆมาอีก

ก็ยิ่งยุ่งเข้าไปใหญ่

ต้องขออภัยหากพูดตรงไปตรงมาเกินไปขอรับ

ครับผม... ขออนุโมทนาสาธุด้วยคนครับ และขออนุญาตแนะนำสักเล็กนอยนะครับ หากสิ่งเป็นประโยชน์ก็โปรดนำไปใช้ หากสิ่งใดไม่เกิดประโยชน์ก็กรองทิ้งไว้นะครับ
ท่านขึ้นต้นว่า "การเจริญสติของข้าพเจ้า" เนื่องด้วยการเจริญกัมมัฏฐานนั้นแบ่งออกเป็น
1.การเจริญสมถปัฏฐานกัมมัฏฐาน คือการทำสมาธิโดยทั่วไปให้เข้าถึงฌาน
2.การเจริญวิปัสสนากัมมัฏฐาน หรือ การเจริญสติปัฏฐานกัมมัฏฐาน คือการทำสมาธิด้วยการระรึกรู้ เพื่อนำทางไปสู่ปัญญาการรู้แจ้ง
สิ่งที่กระผมจะแนะนำท่านคือ
1.ก่อนที่ท่านจะทำสมาธิให้ท่านเตรียมกาย ใจ สถานที่ให้พร้อมก่อน
2.ให้ท่านสวดมนต์ และทำการแผ่เมตตา ก่อนทำสมาธิ
3.ขณะท่านเข้าสู่สมาธินั้น รู้สึกจงสักต่วรู้สึก ได้ยินจงสักแต่ว่าได้ยิน ได้เห็นจงสักแต่ว่าเห็น ...จงสักแต่ว่า
4.กำหนดแบ่งสติออกเป็นสองส่วน
4.1.สติหนดรู้ที่ลมหายใจ
4.2.สติส่วนกำหนดรู้ความคิด จิตคิดอย่างไรก็ให้กำหนดรู้ว่ามันคิด (ความคิดถูกเรารู้ว่ามันคิด ก็จะหยุดคิด) ให้ตามรู้คามคิดให้ได้ตลอด รู้ว่ามันคิด รู้ว่ารู้ว่ามันคิด และรู้ว่ามันกำลังจะคิด
หากมีสิ่งใดเกิดขึ้นขอท่านจงอย่าทิ้งลมหายใจ อย่าเข้าไปดู อย่าเข้าไปฟัง ขอให้จงสักแต่ว่า.
การทำลายความกลัว1.กลัวผี 2.กลัวความตาย
ให้ท่านนึกถึงมรณานุสสติ เพื่อข่มความกลัวในใจท่าน เมื่อจิตที่กลัวเกิดอ่อนตัวลงจนเข้าสู่จิตปกติ ก็ให้เข้าสู่การเจริญสมาธินั้นดังเดิม
อย่าอยากได้ อย่าอยากรู้ อย่าอยากเห็น เมื่อปัญญาเกิดและมีพลังพอท่านจะได้มาเอง

ใจเย็นๆ ค่อยๆกำหนดไป ตามทีมันเป็น คือ รู้ตามทีมันเป็น เป็นยังไง กำหนดยังงั้น

ยิ่งลุกลี้ลุกลน นั่นไม่ใช่ทาง ต้องค่อยๆ หมั่นสังเกตกายใจ ตามที่เป็น มิใช่เราต้องการให้มันเป็น

วางยังไง...คะ...

ยังไง...จึงเรียกวาง...คะ...

วางเพื่ออะไร...

ผลของการวางแล้วเป็นเช่นไร...

ทำไม...ขึ้นต้นเป็น...มายากล...(ขันธ์)....แต่พอลงท้ายกลับกลายเป็น อวิชา กะ วิชา

ความเห็นของทั้ง...จานป้อ...และ...ท่านอ๊บ อ๊บ...
สะท้อนไปถึงนัย...เดียวกัน...
แม้แต่ท่านพงพัน...ที่นำคำกล่าวหลวงปู่ดุลย์มากล่าว...

ในคืนวันที่นอนหลับฝันอยู่ในรั้วศรีธัญญา...
เอกอน...ก็ฝันเห็นวงจรของขันธ์ ไล่มาเรื่อย ๆ จนกระทั้ง...

ขันธ์ มันเป็นเช่นนั้น... อวิชานี่ล่ะ...ที่...

ใครมีพุทธพจน์งาม ๆ ของพระพุทธองค์...ที่ให้ความกระจ่างในเรื่องนี้มั๊ยคะ...