คุณพงพันขอรับ วางยังไงขอรับเนี่ย =>



ฝึกสมถะมาก่อน ตอนนี้นั่งวิปัสนาค่ะ และสวดมนต์ด้วย บางครั้ง ก็แค่สวดมนต์
แต่จะทำสมาธิหรือวิปัสสนาไปด้วย

แรกๆ ตั้งแต่ปฏิบัติ แผ่เมตตา ก็รับรู้ได้ว่ามีเจ้ากรรมนายเวร หรือวิญญาณมาขอส่วนบุญ เหตุการณ์ จะเกิดแตกต่างกัน แรกๆ แรงมากๆ ค่ะ แต่เราจะรู้ด้วยตัวเองว่า เค้าเดือดร้อนมา บางทีก็มาบอกเรา คล้ายๆ ให้เราทราบว่าเค้าคือใคร เป็นอะไรเสียชีวิต บอกชื่อก็มีค่ะ (รู้เองในความฝัน) จากที่ได้เรียนถามครูบาอาจารย์ หลายๆ ท่าน ท่านก็แนะนำว่าดีแล้ว เป็นบารมีของแล้ว ให้แผ่เรื่อยๆ บางท่านก็ให้ บทสวดมาสวดทุกครั้งหลังแผ่เมตตา ตอนนี้อาการบางอย่างหายๆไป แต่ที่ยังเกิดทุกครั้ง ก็คือ กระสับกระส่าย ร้อนรุ่ม กระวนกระวายทุกครั้งหลังแผ่เมตตาเสร็จแล้วเข้านอน ในตอนกลางคืน นอนไม่หลับเลยค่ะ ทั้งๆ ที่อากาศเย็น หรือแม้กระทั่งค่อนข้างหนาว บางครั้ง คนรอบข้างก็รับรู้ได้ด้วย คือนอนไม่หลับกระสับกระส่ายไปด้วย บางทีเป็นเอามากๆ (จริงๆ เป็นคนหลับไม่ยากค่ะ แต่จะเป็นทุกครั้งที่ ปฏิบัติเสร็จ)

ตอนนี้ก็ใช้ิวิธี อธิษฐานจิตไปด้วย ตอนแผ่เมตตาบอกเค้าว่าขอให้ได้รับถ้วนหน้า และอย่าได้สร้างความลำบากให้กับเรา แต่ก็ยังมีอยู่นะคะ มีวิธีอื่นๆ อีกไหมคะ ที่จะช่วยให้การแผ่เมตตาไม่ทำให้เราเป็นแบบนี้

http://board.palungjit.com/f4/ทุกครั้งที่นั่งสมาธิ-สวดมนต์แผ่เมตตา-จะต้องเกิดแบบนี้ทุกครั้ง-ทำยังไงดีคะ-40338.html

เรานั่ง หรือ เรานอนเป็นต้นอยู่ตรงนั้น ณ ขณะนั้นๆ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ

มันเกิดขึ้นตามลำดับอย่างที่ว่า=> เริ่มจากรูป ไล่ไป เวทนา สังขาร สัญญา ตาม

ลำดับ...สุดท้าย กำหนดดูตัวรู้(วิญญาณขันธ์) ตัวมันเองดูตัวมันเอง

หรือขอรับ

การ..ไม่สนใจกับอารมณ์ที่เกิดขึ้นและต้นเหตุของอารมณ์นั้น..เป็นสมถะ..มิใช่หรือ??
เพราะไม่เห็น..พิจารณาอะไรด้วยปัญญา..เลยนิ

สิ่งที่พี่ทักทายได้เจอ รู้สึกคล้ายๆบันทึกการปฎิบัติกรรมฐานของคนหนึ่งๆที่เราได้เคยอ่านเลยน่ะคะ ดังนั้นเลยเข้าใจว่า แบบนี้ก็มีด้วยยยยยย
แต่ว่าเรื่องได้ยินเพลง หรืออะไรดีๆ ถือว่าเป็นเรื่องน่ายินดีนะคะ... จะว่าไปแล้วก็อยากเจอแบบนั้นบ้างจัง...


อันนี้เรื่องจริงคะ ขออนุโมทนาด้วย


การเจริญสติของเรา อาจเรียกได้ว่าไม่มีรูปแบบตายตัวน่ะคะ... ชอบทำแบบไหนก็ทำ อยากทำอะไรหรือว่าอยากดูจิต หรือดูกาย ก็เปลี่ยนไปมาได้ตามใจชอบ ทั้งนี้เพราะไม่ต้องการให้จิตเครียดที่ต้องมีกำหนดรูปแบบมา ทำตามนั้นเปะๆๆๆ
แบบนี้เราทำไม่ได้น่ะคะ ที่เราเจริญสตินั้นดูหลักแค่ดูเท้า (คือตอนนี้เราดูสามระยะ) ดูจิตไม่ก็พิจารณา เราหนักไปด้านพิจารณาหน่อย แล้วก็จะพยายามเป็นผู้ดูน่ะคะ
บางทีเราก็ทิ้งลมหายใจไปอะคะเพราะว่าเราฟุ้ง แต่บางทีเราใช้การฟุ้งของเราให้มีประโยชน์ก็คือเราได้พิจารณาไปด้วย ทำให้เราเริ่มมองเห็นถึงเหตุ และผลได้ดีขึ้น
ส่วนเรื่องนึกถึงมรณานุสสติ เราเคยทำแล้วน่ะคะ ตอนที่อยู่สายหลวงพ่อฤาษีลิงดำ แต่ว่าเราทำจิตให้กลัวแบบนั้นไม่ได้ผลเท่าไร พอบังคับจิตตัวเองมากๆก็กลายเป็นการหลอกตัวเองไปเลย
ส่วนตอนนี้เราไม่ค่อยได้กลัวเรื่องความตายเท่าไรน่ะคะ แต่ถ้าจะตายละก็รู้สึกยังมีห่วงอยู่มากกว่า คงเพราะว่าเราปฎิบัติมานานพอดูแล้วน่ะคะ ดังนั้นถ้าได้นึกถึงมรณานุสสติ ในตอนนี้คงจะรู้สึกเฉยๆ ไม่ก็เบื่อแทน เพราะว่ามันยังไม่ถึงเวลาที่เราจะพิจารณาได้น่ะคะ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป
อย่าอยากได้ อย่าอยากรู้ อย่าอยากเห็น เมื่อปัญญาเกิดและมีพลังพอท่านจะได้มาเอง
ถูกแล้วอะคะสำหรับประโยคนี้ ถ้าไงก็ขอบคุณมากนะคะ


คะ... ถ้าเราจะไม่ตอบบางคอมเม้นต์ที่มีจิตเมตตาพิมพ์มา คงไม่ว่ากันนะคะ...


ปล. เราว่าคุณพังพัน กับคุณกรัชกาย ตั้งกระทู้ถามตอบกันไปเลยส่วนตัวกันดีกว่าไหมอะคะ... รู้สึกจะเยอะเกิน แถมมีกองเชียร์อีกต่างหาก
ผิดเป้าหมายของกระทู้นี้คะ

วันที่ 12 มีค. 2553
เดิน 30 นั่ง 5

วันนี้เดินแล้วรู้สึกเบื่อหน่าย ไม่อยากเดินเท่าไร แล้วก็ขี้เกียจพิจารณา ก็เลยไม่ค่อยพิจารณาอะไรเท่าไรในการเดินวันนี้
เดินดูเท้าบางทีมันก็ฟุ้ง... เพราะว่าความคิดไม่ได้ใช้ในการพิจารณาก็เลยไม่มีอะไรทำก็เลยฟุ้ง พี่เคยบอกว่าสติของเรายังไม่พอ เราหนักไปทางพิจารณา ซึ่งเมื่อวันนี้เราไม่ได้พิจารณา (เพราะขี้เกียจ) มันก็เป็นอย่างนั้นแหละ

ได้ความรู้อะไรเล็กๆน้อยๆ ในวันนี้ จากการที่บางทีฟุ้งไปแล้วพิจารณาตามไปด้วยนิดหน่อย
ก็คือ เมื่อกิเลสเหลือน้อยลงมาก(จนถึงไม่มีเลย)
มันจะเหลือแต่คำว่า รัก ทุกคน โดยไม่มีการแบ่งแยกว่าเขาจะเคยเป้นใคร ทำอะไรกับเราหรือมีความไม่พอใจอะไรมาก่อนหรือเปล่า
ซึ่งนั้นก็คือพรหมวิหารสี่

เราเดินแล้วเจอจิตที่ไม่ประสงค์ดีกับผู้อื่น เราก็ดูมัน เหมือนว่าตอนแรกเราไม่ได้ยอมรับว่าเรามีมันเราก็เลยเชื่อว่าเราไม่มี
แต่วันนี้เรายอมรับแล้วว่าเรามีความคิดแบบนั้น วันนี้เราก็เลยดูมัน แล้วมันก็เริ่มๆอ่อนความคิดไม่ดีลง

ช่วงที่เดินกลางๆเกือบท้ายมันมีความรู้สึกสะเทือนใจขึ้นมา แบบเศร้ามากๆน้ำตาจะซึม แต่เกิดความรู้สึกนั้นเพียงไม่นานก็หายไป โดยที่ไม่แน่ใจเท่าไรเลยว่าเป็นเพราะอะไร
มีบ้างที่เบื่อ ไม่อยากเดินต่อ แต่ก็ต้องเดินจนหมดเวลา

นั่ง
ไม่มีอะไรมาก เริ่มมองเห็นการประสานของลมหายใจที่จมูกและท้องว่าประสานยังไง โดยรวมแล้วขี้เกียจนั่ง แต่ก็ต้องนั่ง

จบการบันทึกเพียงเท่านี้

หากมีเวลา..ก็ลองมองดู..

เจ้าตัว..ขี้เกียจนั่ง..นี้

มาจากไหน???

อนุโมทนากับการปฏิบัติครับ
อาจารย์ในนี้มีเยอะมาก มีแต่ดี ๆ ขอนั่งฟังแล้วกัน

ขอแจมเรื่องนี้นิดนึง หนุก ๆ เพลิน ๆ

เรื่องเสียงลอยมา เคยเจอเหมือนกัน เป็นประสบการณ์ ครั้งแรกที่เริ่มปฏิบัติธรรม
เล่าสู่ฟังนิด ๆ

ประมาณปี 2525 หรือ 2526 ประมาณนี้ ไปปฏิบัติธรรมที่ถ้ำตอง จ.เชียงใหม่
อยู่กับพระอาจารย์สุชิน (พระอาจารย์ที่ไปด้วยครั้งนั้น วันนี้เป็นพระอาจารย์ผู้ใหญ่มากในสายหลวงพ่อชา)

สมัยนั้น มีศรัทธามาก ๆ สถานที่ตรงนั้น มีเรื่องเล่ามากมาย ท่านที่มองไม่เห็นมีมาก ๆ

"วันหนึ่ง ตั้งใจจะเดินจงกรม วันนั้นเดินในกุฏิเล็ก ๆ นานมาก นานเกิน 4 ชั่วโมง
แทบหมดแรง ต้องเอามือค้ำฝากุฎิเดิน กลางวันแสก ๆ เดินลืมตา ไม่ได้หลับ ก็มีเสียงคนตรีไทย
ลอยมา ลอยมา ตามสายลม ดังมาก จนนึกว่า ใครหนอมาแห่นาคแถวนี้ แต่แห่นานจัง
ออกมา ชะเง้อ ชะแง้ แลหา ก็ไม่มี เฮ้อ เดินต่อ ได้ยินอยู่นาน
พอตอนเย็น มาสอบอารมณ์ ถามใคร ก็ไม่มีใครได้ยิน อ้าว จิต หลอกตัวเอง หรือ สิ่งที่มองไม่เห็นบันดาล
ยากจะเดา"

ภายหลัง มาได้รู้อย่างหนึ่งว่ามีเรื่องมากมาย ที่เราไม่รู้ ไม่เข้าใจ แต่มีอยู่
อาจจะมีอยู่จริงโดยสภาวะ หรือ สมมุติก็ตาม แต่ก็มีเงื่อนไขแห่งการคงอยู่ของมัน

ผมไม่ใช่พระนะครับ ห้ามใครมาปรับอาบัติ เล่าได้สบาย ๆ

ไวโรจนมุเนนฺทระ

จริงอย่างพี่ทักทายพูดเลยค่ะ ทุกวันนี้ตั้งใจจะตื่นตี 5 มาเดินจงกรม แต่ไ่ม่เคยทำได้สักทีพอนาฬิกาปลุก ก็จะไม่ยอมลุกเป็นมาเป็นเดือนแล้วค่ะต้องมีข้ออ้างสำหรับตัวเองมาตลอด เลยต้องอาศัยเวลาเดินตอนเย็น

เมื่อก่อนจะเป็นคนที่ชอบเดินมาก เดินเท่าไหร่ก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อ ไม่ค่อยชอบนั่ง แต่ทุกวันนี้กลับกัน ไม่อยากเดินเลย เวลาเดินก็ต้องพยายามกำหนดว่าเบื่อหนอ เบื่อหนอ ตลอด แต่ก็เดินจนครบเวลา ทุกวันนี้ชอบนั่งมาก เวลานั่งก็พยายามกำหนดว่าชอบหนอ ชอบหนอ พยามยามปฏิบัติให้ได้ทุกวัน แต่บางวันก็มีเหตุให้ไม่ได้ทำเหมือนกัน