ขอบคุณที่แนะนำนะขอรับคุณวา

อดนึกถึงคนๆหนึ่งที่กรัชกายตามหว่านเสน่ห์อยู่ไม่ได้


ต้องการดูว่าปฏิบัติกรรมฐานเป็นยังไงประสบกับภาวะอะไร แล้วจะทำยังไง จึงจะผ่านพ้นจุดนี้ภาวะนั้นไปได้

นี่คือปัญหา ได้รวบรวมจากบอร์ดต่างๆไว้ที่

http://www.free-webboard.com/home.php?n ... hammachati

http://fws.cc/whatisnippana/index.php


พึงกำหนดละ มิใช่สิ่งที่ควรยึดถือ

ขออนุญาต จขกท.อีก คห.นะครับ

ฝากข่าวถึงคุณพงพัน ประเด็น มีเราไม่มีเรานั่น เราตั้งกระทู้สนทนากันดีไหมขอรับ

เริ่มจากประเด็นนี้แหละก่อน

ของอนุญาติเจ้าของกระทู้เพื่อตอบคำถามอีกสักหน่อยนะครับ

ต้องขอรบกวนหน่อยนะครับ



เป็นวิปัสสนาสิครับ พิจารณากายสู่ความเป็นไตรลักษณ์ไง
ก็เพราะว่า เมื่อพิจารณาจนยอมรับในจิตใจแล้วว่า
ต้นตอแท้ๆของอารมณ์นั้นๆ มันก็มาจากกาย ถ้าไม่มีกายนี้อารมณ์จะมาจากที่ไหน
เราก็น้อมเขามาในกาย เพื่อดูกายว่าควรยึดมั่นตรงไห
ในเมื่อเป็นสิ่งที่ไม่น่ายึดมั่น เป็นของสกปรก และไม่ใช่เราแล้ว
อารมณ์ที่เกิดขึ้นนั้น มันก็จะไม่มีสาระสำคัญใดๆเลย

แต่ต้นเหตุ ที่เป็นเหตุการณ์ทำให้เกิดอารมณ์นั้น
ผมจะไม่สนใจเลยครับ เพราะจะเพิ่มความคิดปรุงแต่งในเรื่องนั้นๆเข้าไปอีก
ทำให้อารมณ์ไม่จบไม่สิ้น

แต่ถ้าผู้ที่ไม่เคยฝึก ถ้ามาพิจารณากายอย่างเดียว เพื่อดับอารมณ์ มันก็จะยากหน่อย
เพราะยังไม่เคยฝึก พิจารณา เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ให้จิตใจมันยอมรับว่า ไม่ใช่เราแน่ๆแล้ว
ใจมันก็จะยังสาละวนกับ ความคิดและอารมณ์ ที่เกิดอยู่ร่ำไป เพราะยังไม่แจ้งถึงใจในความเป็นไตรลักษณ์ของมัน
แรกๆของการปฏิบัติ มีสภาวะใดๆก็ตามเกิดขึ้น จึงควรพิจารณาสภาวะนั้นๆทันที จนกว่ามันจะดับไป

เราไปสนทนากันที่นี่เถอะครับคุณพงพัน

viewtopic.php?f=1&t=30024

ตรงนี้ จขกท. เค้าจะได้เล่าอะไรต่ออะไรของเขาไปตามเรื่อง

ขอบคุณพี่ทักทายมากค่ะ สำหรับคำแนะนำ

อืมม... ลองนั่งเฉยๆ หรือเดิน ทำอานาปานสติดูไม๊ แน่นอนว่ามันฟุ้ง แต่นั่ง 5 นาที 10 นาที ไปบ่อยๆ มันจะค่อยๆ หายฟุ้งไปเอง หรือจะสวดมนต์สัก 10 นาที...

บางทีการพิจารณาบนความฟุ้ง มันก็สร้างความเห็นผิดได้นะ แต่เพราะเรื่องนี้เป็นปัจจัตตัง ถ้าคิดว่าทำวิธีนี้แล้ว รู้สึกสบายดี ก็โอเค...


เพิ่มเติม: เรารู้สึกแปลกๆ กับวิธีปฏิบัติหลายๆ อย่าง ซึ่งเราว่า มันทื่อๆ พิกล และคิดว่า คงไม่เห็นผลอะไรชัดเจนนัก เช่น อยากให้เห็นความไม่เที่ยงของสังขาร ก็พิจารณาความแก่ชรา แบบ จากตึงไปเหี่ยว กันซะดื้อๆ
จริงๆ เรารู้สึกว่า การพิจารณาแบบนี้ อาจทำให้เกิด ความกลัวแก่ มากขึ้นไปด้วยซ้ำ

เราคิดว่านะ... การจะลดละอะไรพวกนี้ มันใช้เวลานะ คือค่อยๆ ฝึกไป มันจะค่อยๆ ละไปเอง โดยที่เรา ไม่ต้องไปพยายาม ถ้าจะพยายามละ ก็พยายามไป วันหนึ่งอาจจะรู้สึกเซ็งไปเอง... อิอิ

เวลาเราแนะนำใคร เราก็มักจะแนะให้ ลดความฟุ้ง เป็นอันดับแรก จะด้วยวิธีอะไรก็ตามแต่ เช่น สวดมนต์ อานา กสิณ หรือฟังบทสวด
แน่นอน มันต้องใช้เวลา แต่เมื่อถึงจุดหนึ่ง เราก็จะเห็นการเปลี่ยนแปลงโดยไม่รู้ตัว...

อนุโมทนาค่ะ
ดูตามความเป็นจริงไปนี่แหละค่ะ เบื่อก็ให้รู้ว่าเบื่อ
ขี้เกียจก็ให้รู้ว่าขี้เกียจ แต่ที่ทำ เพราะว่าต้องทำ
ใหม่ๆก็ต้องฝืนกันแบบนี้ทุกคนแหละค่ะ น้อยคนมากๆที่จะเริ่มต้นแบบเต็มใจได้ตลอดเวลา
ใหม่ๆก็ดูกระตือรือล้นดี พอนานวันเข้าโดนกิเลสเล่นงานสารพัดรูปแบบ
เลยทำให้กลายเป็น ทำมั่งไม่ทำมั่ง ก็ได้อยู่นะคะ ได้แบบ ได้มั่ง ไม่ได้มั่ง
จะทำมาก จะทำน้อย ขอให้ทำให้ได้ทุกวันละกันค่ะ

ถ้าจะให้ดี ควรทำให้ต่อเนื่อง เรื่องของเวลา ไม่ใช่ตัววัดผล
แต่ความต่อเนื่องต่างหากที่ทำให้ก้าวหน้าขึ้น

น่าสนใจดีคะ แต่ว่าขอทำให้ตัวเองเป็นผู้ดูความขี้เกียจแทน... ล่ะกันน๊า



ชอบเรื่องการที่ได้ยินเสียงเพียงลอยมา เพียงที่มาจากเครื่องดนตรีไทยน่ะคะ ยิ่งเป็นเพลงจากสรวงสวรรค์คงไพเราะมิใช่น้อย จะว่าไปแล้วก็อยากฟังเหมือนกันนะ คนที่ได้ฟังต้องเป็นคนที่มีบุญมากๆแน่ๆเลยคะ



ที่เกิดขึ้นตอนที่ปฎิบัติก็เพราะเป็นช่วงที่กิเลสโดนโบกให้หายไปเยอะน่ะคะ... ก็เลยเห็นช่วงนั้น (คิดว่านะ)
ส่วนเรื่องพรหมวิหารสี่ ตัวจริงหรือไม่จริง ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเลยสำหรับเราน่ะคะ
เพราะวันนี้คิดแบบนั้นได้ แต่วันข้างหน้าอาจจะไม่ได้คิดแบบนั้นก็ได้ ความรู้ที่เราได้มานั้นยังไม่เที่ยง ยังคงมีการเปลี่ยนแปลงอยู่
เพราะว่าเรายังไม่ถึงแก่นที่แท้จริง นั้นก็คือการเข้าใจที่แท้จริง
ที่เราบันทึกแบบนั้นก็เพราะเราคิดอะไรยังไงเราก็บันทึกไปตามที่คิดล่ะ... ไม่ได้พิธีรีตรองอะไรมาก

สำหรับพรหมวิหารสี่บริสุทธิ์จริงๆเราว่าต้องอยู่ในระดับพระโสดาบันนะ จึงจะทรงพรหมวิหารสี่ได้อย่างเต็มเปี่ยม


ถูกของพี่ทักทายเลยล่ะคะ เรื่องความเพียร ต้องมีความเพียรให้มากๆ
อันนี้เราคิดว่าเราเคยเป็นนะ... แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่แล้วอะ...
มันกลายเป็นความขี้เกียจอย่างละเอียด ความขี้เกียจมันเลเวลอัพได้น่ะคะ....

เรามะยอมแพ้หรอกคะ... ก็พี่เรายังบอกให้เราเพียรต่อไปอย่าหยุดน่ะนะ... จะว่าไปแล้วถ้าพี่ไม่อยู่เราคงเลิกทำละมั้ง
แต่ตอนนี้คงหยุดไม่ได้แล้วเพราะว่าโดนบอกว่าให้ทำๆไปเรื่อยๆ อย่าหยุด... ก็คงจะหยุดไม่ได้แล้วน่ะคะ
ถ้าหยุดไปละก็... ชาติหน้าเราอาจจะไม่ได้เจอกับพี่อีก ก็ได้นะคะ


ตามความเห้นของเราแล้ว ถ้าเดินจงกรมมากกว่าการนั่งสมาธิ จะดีกว่าน่ะคะ
ที่ไม่อยากเดินเพราะว่าคาดหวังอะไรกับการเดินมากไปล่ะมั้ง ...
สำหรับเราการเดินนั้นเราได้พิจารณาไปดู เดินดูเท้าไปด้วยน่ะคะ ผิดกับตอนนั่งที่เราจะฟุ้งได้ง่ายกว่า


น้ำมันพรายเนี่ย... ลนมาจากคางของวิญญานสาวตายทั้งกลม อะเปล่าคะ b32: b32: b32: b32: b32:
ล้อเล่นนิดๆคะ อย่าว่ากัน


เดินทำอานาปานสติเราไม่คุ้นน่ะคะ เดินดูเท้าดีกว่า อิอิ (ซึ่งเดินดูเท้าไปบางทีก็ฟุ้งอยู่ดีล่ะน๊า~)


นั้นสินะคะ... เรายังไม่ได้ไปทำการลดความฟุ้งเลย ก็ไปเดินแล้วล่ะ... แต่จริงๆแล้วก็จะสวดมนต์ก่อนเดินนะ
ขอบคุณที่แนะนำคะท่าน


รู้สึกว่าตัวเองก้าวหน้าขึ้นมากเหมือนกันคะ ขอบพระคุณมากคะ

วันที่ 13 มีนาคม 2553
เดิน 30 นั่ง 5

ช่วงแรกของการเดินวันนี้ ก็เกิดความรู้สึกเบื่อหน่าย... ขึ้นมาอีกแล้ว ก็คิดๆ... ว่ากระทู้ที่เราเอาบันทึกไปลงนั้น คนอ่านเขาแนะนำว่าอะไรบ้าง เราก็เลยจำได้ว่า เราน่าจะเป็นผู้มองความขี้เกียจที่มีอยู่ในตัว เราก็เลยทำการมองมัน จากนั้นเราก็ฟุ้งบ้าง อะไรบ้าง ช่วงแรกก็ดูเท้าสามระยะ ซึ่งตอนแรกก็มองออก แต่หลังๆก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง เดินอยู่บ้างทีก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดไปไหนหรืออะไรอยู่ รู้เพียงแค่ตัวเองกำลังเดินอยู่

ต่อมาก็เริ่มมาพิจารณาเรื่องของเวลา ก็เลยรู้ว่าเราเป็นคนที่ใจร้อนมากๆอยู่ ถ้าเรามองเห็นทุกอย่างตามความเป็นจริงได้มากขึ้น เราก็คงจะไม่มีปัญหานี้ การทำกรรมฐานของเราไม่ได้ใช้เวลานานอะไรเลย ใช้เวลาเพียง 35 นาทีและสมควรที่จะทำนานมากกว่านี้ แต่สำหรับเราเต็มที่ได้เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว เพราะไม่อยากให้จิตมีความเครียดมากเกินไป

เราเริ่มพิจารณาเรื่องเวลา ก็พบว่าตัวเองยังมีความวิตกกังวลอยู่ และก็ใจร้อน
วันนี้เราเจอตัวโทสะแหละ.... เรารู้สึกว่าตัวโทสะน่ะมันร้อนมากมาย เรารู้สึกถึงมันได้แปปเดียวแล้วมันก็หายไป
แล้วก็ได้ความรู้มาว่า การที่มีโทสะมากนั้นจะทำให้เป็นคนที่หยาบคาย (ซึ่งเราไม่ใช่คนที่พูดหยาบอะไรหรอก แต่พอมาเจริญสติขุดกิเลสแล้วมันก็โผล่มาให้เราดูเอง)

ตอนนี้ก็เริ่มๆเป็นคนใจเย็นลงบ้าง แต่ก็ยังร้อนอยู่ เห็นโทษของความใจร้อน และอะไรต่างๆ
แต่ก็ยังไม่ใจเย็นเท่าไหรหรอก...

เพิ่มเติม : จริงๆแล้วเราก็คิดนะว่า เมื่อราวๆสองวันก่อน เรายังพิจารณาเรื่องเครื่องในอยู่เลย มาวันนี้เปลี่ยนเรื่องซะแล้ว... แปลกดีเนอะ เราคงเป็นคนเบื่อง่ายแหละ... มั้งงงง

จบการบันทึกเพียงเท่านี้