โมทนากับคุณพี่ทักทายด้วยคะที่ยอมรับในกิเลสที่ตัวเองมีอยู่ กิเลสเราก็พอๆกะคุณทักทายมิต่างกัน มันคงเป็นอารมณ์ของผุ้มีมานะ หรือว่าเป็นอารมณ์ของผู้หญิงที่ออกแนวรุนแรงบ้าง... น่ะคะ
อันนี้ก็ต้องเรียนรู้กันไป...

โมทนากะคุณทักทายมากๆคะ

ลงบันทึกต่อเลยนะคะ

---------------------------------------------

14 มีนาคม 2553
วันนี้เดิน 30 นั่ง 3 นอน 2

ก่อนเดินนั้น เราเข้าห้องนอนไปสัมผัสกับแอร์เย็นๆ ไฟที่ปิดแล้ว ผ้าม่านที่ปิดหน้าต่างทำให้บรรยากาศในห้องเย็นช้ำน่านอนมาก เตียงก็แสนนุ่ม หมอนก็อบอุ่น เราก็เลยลงไปนอนเล่นบนเตียงก่อน นอนกลิ้งฟัดหมอนข้างไปมาซึมซับความรู้สึกอบอุ่นและเย็นสบายที่ได้รักจากการสัมผัส แล้วก็คิดอะไรหลายๆอย่าง ก่อนจะรู้สึกว่า ความรู้สึกนั้นมันอยู่แค่ชั่วคราวแล้วก็หายไป...

เราปล่อยใจให้ฟุ้งในช่วงเวลานั้น ก่อนที่จะเตรียมใจพร้อมสำหรับการเดินที่จะเริ่มต้นขึ้นบัดนี้

ช่วงที่เดินนั้นมันก็เกิดความเบื่ออีกแหละ... ทำไมต้องเดิน ทำไม อย่างนู้นอย่างนี้ เกิดความท้อใจ เพียงชั่วครู่ แล้วเราก็ไปดูเท้าต่อ ก็เดินไปบางทีก็คิดพิจารณาไป สักพักหนึ่งจิตระลึกถึงความหลังเก่าๆได้ เรื่องที่เราทำอะไรไม่ดีลงไป ตอนนั้นน้ำตาก็ซึม หลายครั้งเหมือนกัน มันรู้สึกสะเทือนใจที่เราได้ไปทำร้ายคนที่รักเรา แล้วจากนั้นเราก็ตัดสินใจลืมๆอดีตไป แต่ตอนนี้เรากลับเห็นภาพในวันนั้น และในหลายๆเหตุการณ์ สิ่งที่ดีที่สุดที่เราทำได้ ณ ตอนนั้นก็คือการเป็นเพียงแค่ผู้ดู ยอมรับว่าเคยเกิดเรื่องแบบนั้น ถึงแม้ว่าเราจะเครียด แต่ก็ต้องเป็นผู้ดู

หลังจากนั้นก็ไปพิจารณาเรื่องอื่น แล้วจู่ๆมันเหมือนความคิดมันดับหมด แบบว่าเงียบมากๆอย่างบอกไม่ถูก แต่รู้ว่ายังมีสติ ยังเดินอยู่ ยังดูเท้าอยู่ แล้วรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังรู้ว่าทุกสิ่งนั้นไม่เที่ยงจริงๆ

หลังจากนั้นไม่นานก็ฟุ้งไปเลย ฟุ้งเรื่องเกม... อยากเล่นอย่างนู้นอย่างนี้ จิตวิ่งไปหาสิ่งที่ชอบ

ส่วนวันนี้ก็มีความรู้เพิ่มขึ้นมา เหมือนว่าจิตกำลังกำจัดตัว อคติ ออกไป

เพื่อนเราบอกว่า เราคิดไกลเกินไป เราก็เลยคิดว่านั้นคงเป็นสาเหตุของความทุกข์สินะ... ก็มันเป็นอย่างที่เพื่อนบอกนี่นา เราก็พอรู้ตัวบ้าง แต่พอเพื่อนพูดมาแบบนี้เราก็เลยเริ่มคิด เออ... มันก็จริงนะ ดังนั้นดูที่ปัจจุบันน่ะดีที่สุดแล้ว

ความรู้สึกความปรารถนาในใจเราก็คือ เราอยากมองเห็นตามความเป็นจริงให้มากขึ้น

ตอนนี้เราก็เจอความทุกข์ของเราแล้วน่ะนะ แต่ว่าไม่รู้จะแก้ไขยังไงดี เราหวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้นซึ่งเราจะยอมปล่อยให้มันเป็นไปแบบนี้เรื่อยๆ จนกว่าเราจะทำกรรมฐานไปเรื่อยๆแล้วเราได้รับคำตอบ ที่ทำให้เราหมดทุกข์ในปัจจุบันที่เจอเสียที

ตอนนั่งนั้น เราดูลมหายใจได้ไม่ชัดเท่าไหร หลังจากนั้นก็เลยนอนดูท้องพองยุบ ดูลมที่จมูก แต่ว่ามันฟุ้งได้ง่ายนะ

-------------------------------------------------
ขออนุโมทนาความเห็นทั้งหลายที่แนะนำข้าพเจ้ามา ตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบัน และอนาคตกาลนี้
ขอบพระคุณคะ

วันนี้ต้องขออภัยด้วย..

เดินได้แค่ 15 นาที
แต่ก็ได้เจอตัวโทสะ

จะบอกว่าวันนี้ทรมานสุดๆไปเลยก็ได้

จบการบันทึกเพียงเท่านี้

ปล. ขี้เกียจมั้ยล่ะ

สิ่งที่พอจะบ่งบอกถึงความก้าวหน้าได้ ก็คือ... แม้จะฟุ้ง (คือคิดเป็นเรื่องเป็นราวไป) แต่การฟุ้งนั้น เป็นการฟุ้ง เรื่องเดียว หรือเปล่า
หมายถึง... ฟุ้งทีละเรื่อง ไม่ใช่แบบแวบไปแวบมา เดี๋ยวเรื่องนั้นเรื่องนี้

ถ้าสามารถฟุ้งเรื่องเดียวได้ ฝึกอีกไม่นาน ก็น่าจะได้เอกัคคตา อันหมายถึง ฌาณ



เอกัคคตาระดับต้นๆ ก็น่าจะเป็นแบบนี้ เขียนแบบนี้ ก็อย่าดีใจมากล่ะ

วันที่ 16 มีนาคม 2553
เดิน 30 นอน 5

ช่วงแรกที่เดินนั้น มีความรู้สึกสะเทือนใจเนืองๆกัน รู้สึกอยากจะร้องไห้หลายๆครั้ง เพราะว่าจิตนึกไปถึงเหตุการณ์ต่างๆ แล้วมันก็รู้ว่าตัวเองทำอะไรไม่ดีลงไป ก็เสียใจ ในช่วงแรก
วันนี้เจอตัวโลภะ จริงๆแล้วเห็นมานานแล้วแต่ไม่รุ้ว่ามันเป็นยังไงบ้าง พอตอนนี้เริ่มมองเห็นตัวมันจริงๆจึงเริ่มวางๆได้ เมื่อเข้าใจตัวกิเลส จึงสามารถวางมันได้อย่างแท้จริง

แต่กลัวกิเลสหลบในนะ... อันนี้ก็ต้องดูๆกันไป

วันนี้ที่ไม่รู้สึกเบื่อหรือไม่อยากทำ เพราะว่าเราไม่ไปคิดว่ามันเบื่อ พอไม่คิดมันก็เลยไม่รู้สึกอะไร

ต่อมาก็เริ่มคิด.. ว่าตกลงเดินไปเพื่ออะไรกันนะ
สักพักหนึ่งมันก็ได้คำตอบ

ทำกรรมฐาน เพื่อเป็นอิสระจากกิเลส

ไม่ต้องหวังนิพพานขณะปฎิบัติเลยนะ จิตมันรู้เองเป็นไปโดยอัตโนมัติ

ไม่ต้องพยายามนึกภาพอสุภะกรรมฐานให้จิตวางจากร่างกายเลย จิตมันนึกโดยอัตโนมัติ
ไม่ต้องไปพยายามกำหนดอะไรเลย
เพียงแค่ดูเท้าสามระยะ ตามที่เราได้เคยเรียนรู้มาจากวัดตาลเอน แค่นั้น....

ตอนนี้เริ่มไม่ขี้เกียจเดินแล้วล่ะ แต่ขี้เกียจบันทึกมากกว่า
(อิอิ....)

ส่วนตอนนอน ก็
ห้องแอร์มันเย็นๆนะ แล้วทำไมเดินห้องนี้แล้วเกิดปวดหลังก็ไม่รู้ ก็เลยนอนภาวนาซะเลย
นอนก็... จับดูที่ลมหายใจ ถ้าฟุ้งไปนิดคิดว่าคงได้ฟุ้งยาว
ไม่มีอะไรมากหรอกตอนนอน (ก็ 5 นาทีเองนี่เนอะ)

จบการบันทึกเพียงเท่านี้

แวะมาก่อกวน เอ้ย เยี่ยมชมบันทึกครับ
หลังจากที่เคยมาก่อกวน เอ้ย รบกวนใช้พื้นที่กระทู้นี้สนทนาธรรมอยู่ช่วงนึง
รู้สึกดีที่ได้เห็นวัยรุ่นตั้งใจฝึกสมาธิ สมัยนี้หาได้ยากมั่กๆๆ

การเห็นโทสะหรือความขี้เกียจต่างๆอยู่บ่อยๆนั้นก็ทำให้เกิดความก้าวหน้าอย่างไม่รู้ตัวได้ครับ
ไม่ใช่ความก้าวหน้าที่เกิดจากการทำสมาธิ แต่เป็นความก้าวหน้าของปัญญาที่เห็นสภาวะตามความเป็นจริงครับ

ขอเล่าบันทึกกรรมฐานของผมบ้างนะครับ
วันนี้มีเวลาว่าง
นั่งกำหนดลมหายใจช่วงนึง แล้วก็เข้าพิจารณารูปนาม
เวลาผ่านไปรู้สึกเมื่อย จึงเปลี่ยนอิริยาบถเป็นท่านอนตะแคง
เวลาผ่านไปรู้สึกง่วง จึงเดินไปเข้าห้องน้ำ
กลับมานั่งพิจารณาต่อ
หิวครับ ก็เลยแผ่เมตตาแล้วก็ไปหาของกิน
ไม่ได้จับเวลาครับเลยไม่ทราบเวลาที่แน่ชัด
จบครับ

ได้ประโยชน์อะไรหรือเปล่าเนี่ย
แบบว่าอยากเล่าน่ะครับ






อะไรคือวิทยุเอเอ็มน่ะครับ ผมไม่รู้จัก

ไม่เคยผิดพลาด แล้วจะนำเรื่องดีๆที่ไหนมาแบ่งปันกันล่ะคะ จริงไหม?
ยังดีค่ะ ยังกลับมารู้เท้าได้บ้าง





จิตเป็นสมาธิน่ะค่ะ ไม่มีอะไร






วันนี้รู้สึกสมาธิดีนะคะ คุณทักทายจะปล่อยสภาวะนี้ก็ได้นะคะ คือปล่อยให้เกิดตามความเป็นจริง
เพราะถ้ากำหนดรู้หนอ จะทำให้เกิดสติ จิตจะกลับมารู้ที่กายค่ะ
สภาวะนี้ถือว่าขอเล่าแบ่งปันกัน เล่าสู่กันฟังสักนิดนึงนะคะ
คือ ถ้าเกิดสภาวะนี้ ใหม่ๆอาจจะทำให้ตกใจกลัวได้ ก่อนที่ ความรู้สึกที่บอกว่า



" มีความรู้สึกว่าตัวลอย ออกไปทางด้านข้างเยี้องขึ้นข้างบน...
แต่ส่วนเท้ายังแนบกับตัวเองก็ยังนอนอยู่ที่เดิม.... ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นหลับสนิทจริงๆ




ถ้าอยากจะลองเล่นกับสภาวะนี้ดูก็ได้ค่ะ มันเป็นเรื่องของสมาธิในระดับหนึ่ง
ที่เขาใช้สื่อภาษากันว่า " กายทิพย์ "

คิดว่า ถ้าคุณทักทายลองเล่นจริงๆ ไม่น่าจะไปติดใจอะไร
เพราะเคยเห็นนิมิตอะไรมามากมาย

อาจจะทำให้รู้สึกกลัว เพราะว่า เรากำลังรู้สึกตัวขณะที่เกิดสภาวะนี้
จะรู้สึกกลัวแค่ครั้งแรกเท่านั้นแหละค่ะ พอทำได้ชำนาญก็จะไม่กลัว
ผิดกับที่ช่วงกึ่งครึ่งหลับครึ่งตื่น อันนั้นจะไม่น่ากลัว

เพียงแต่ว่า อย่าไปกำหนดรู้หนอ คือให้ปล่อยตัวตามสบาย
ระวังกิเลสด้วยนะคะ ถ้าจะเล่นกับสภาวะนี้

แต่ถ้าถามความคิดเห็นของน้ำนะคะ อย่าไปเล่นดีกว่า เสียเวลา
เพราะไม่ใช่ทางพ้นทุกข์ แค่ไปทัวร์นอกเวลาเท่านั้นเอง

ไม่ลองมาเดินจงกรมบ้างอะคะ เผื่อแจ่มขึ้น อิอิ


วิทยุมีสองคลื่นน่ะคะ คือ FM กับ AM