วันนี้เป็นวันที่ผู้เขียน
ได้ลงสมัครในเว็บไซต์นี้เป็นวันแรก และครั้งแรก ดีใจที่สุดที่จะได้สนทนาธรรม เพื่อแลกเปลี่ยน/เรียนรู้ กับผู้รู้และผู้ที่ต้องการจะรู้เกี่ยวกับการปฏิบัติธรรมมากมาย ซึ่งผุ้เขียนได้อ่านกระทู้ของหลายท่าน รู้สึกปิติในใจเป็นที่สุด
ก่อนอื่นขอเล่าประวัติส่วนตัวสักเล็กน้อย ผู้เขียนเป็นปุถุชนคนเดินดินธรรมดา ไม่รวย ไม่จนตอนเด็กเรียนหนังสือไม่เก่งได้ที่เกือบสุดท้ายทุกครั้งไป (หรือเรียกว่าแย่เกือบสุด ๆ นั่นแหล่ะ) 
เพราะความไม่ตั้งใจเรียน เป็นคนชอบเพ้อฝัน ชอบจิตนาการเรื่อยเปื่อย แต่พอจะสอบเข้ารับราชการก็ตั้งใจสุดฤทธิ์สุดเดช จนสอบได้ 
ชีวิตวัยรุ่นตอนทำงานก็สนุกสนานตามประสา ชอบเที่ยว ชอบกินเหล้า ใช้เงินเปลือง ใช้ชีวิตและหายใจทิ้งไปวัน ๆ แต่ทุกครั้งที่กินที่เที่ยวนั้น ภายในจิตใต้สำนึกลึก ๆ บอกว่าไม่ใช่ตัวเรา มันไม่เป็นสุขแท้ มันเป็นสุขชั่วครั้งชั่วคราวที่เราเหงาใจเท่านั้น 
อยู่มาวันหนึ่ง ปี 2535 ผู้เขียนได้รับหนังสือให้ไปปฏิบัติธรรม 
ผู้เขียนไปด้วยความไม่ลังเลใจเลยไม่ทราบเป็นเพราะเหตุใด อยู่ 7 วัน เป็น 7 วันที่ต้องบังคับร่างกาย และจิตใจทุก ๆ อย่าง ความปวดทางกาย ความทรมานทางใจเกิดขึ้นมากมาย 
แต่ผู้เขียนก็ไม่เคยย่อท้อปฏิบัติตามคำสอนของพระอาจารย์ทุกอย่าง (เพราะเคยได้ยินมาว่าปฏิบัติกรรมฐานแล้วชีวิตจะมีสุข ใจเป็นคนชอบลองของด้วย) 3 วันแรกอยากกลับบ้านมาก
พอวันที่ 4 และ5 ใจเริ่มสงบเพราะเชื่อฟังคำพระอาจารย์สอนทุกอย่าง
พอเข้าวันที่ 6 และ7 ไม่อยากกลับบ้าน
พอกลับบ้านรักแม่มากขึ้น ให้เงินเดือนแม่อย่างเต็มใจไม่มีความคลางแคลงใจแม้แต่น้อย
ฝึกที่บ้านทุกวันมิได้ขาด ฝึกเดิน ฝึกนั่ง ตอนกลางคืน แรก ๆ ก็ฝึกครั้งละ 30 นาที พอนานวันเข้าก็เพิ่มเวลาเป็นครั้งละ 1 ชั่วโมงบ้าง 2 ชั่วโมงบ้าง บางครั้งหลุดยาวไปถึงเช้าก็มี และทุกปีจะไปฝึกกรรมฐานที่วัดปีละ 1 ครั้ง เพื่อเพิ่มบารมี
ผู้เขียนขอกล่าวว่าสิ่งมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้น และเป็นความจริงที่พิสูจน์ได้ โดยไม่ต้องยืมคำพูดของผู้อื่นผู้ใดมาบรรยายก็คือ
สิ่งที่เล่ามาเพียงฉบับย่อที่อยากแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับผู้รู้ หากท่านผู้ใดอ่านแล้วมีความคิดเห็นหรือเสนอแนะเช่นไร ผู้เขียนก็ขอน้อมรับไว้ทุกข้อความคิดเห็น
