สิ่งที่ผู้เขียนจะกล่าวนี้ อาจจะเป็นการเอามะพร้าวห้าวมาขายสวนให้แก่ผู้รู้ และผู้ปฏิบัติทั้งหลาย 
แต่เจตนารมณ์ของผู้เขียน คือต้องการสื่อให้กับผู้ที่มีความปราถนาจะฝึกปฏิบัติใหม่ หรือฝึกบื้องต้นให้รู้ก่อนการจะเข้าสู่การปฏิบัติพระกรรมฐาน เพราะคงจะมีผู้ปราถนาจะฝึก แต่ติดขัดในบางอาการสิ่งแรกเลยสำหรับการปฏิบัติ(ผู้เขียนขอเรียกว่าเบบี้ก็แล้วกัน)
1 สำหรับผู้ฝึกหายใจที่ยังไม่ได้อารมณ์ของสมาธิ (หากรู้สึกถึงลมหายใจคล่องแล้วก็ไม่ต้องทำ) ให้ท่านจับเวลาไว้ 1 นาทีของคนปกติ จะหายใจเข้า และออก ได้ประมาณ 7 - 8 ครั้ง ให้ท่านฝึกหายใจให้ยาวและลึก(จนเกิดอาการไอได้ยิ่งดี) ให้ได้ และให้เหลือนาทีละ 4 - 5 ครั้ง และลดลงเรื่อย จนถึง 1 นาทีท่านสามารถหายใจเข้าและออกได้เพียงครั้งเดียว (ยังไม่ต้องไปใส่ยุบหนอพองหนอนะ) 
แล้วทำไมต้องหายใจเช่นนี้ เพราะจะทำให้ท่านเห็นอาการของท้องที่มันพองยุบได้ชัดเจนขึ้น และจิตท่านก็จะจดจ่ออยู่ที่เวลาไม่วอกแวกไปไหนไง (ฝึกให้บ่อย ๆ และมาก ๆ จนเป็นความเคยชินแล้วค่อยใส่ยุบหนอ พองหนอ) ประโยชน์ข้อนี้ที่เห็นได้ในทันที ท่านจะไม่เป็นโรคหวัด โรคภูมิแพ้ง่าย เพราะปอดขยายใหญ่ พลังเสียงของท่านจะกังวาล หากชอบร้องเพลงก็จะร้องได้ยาวนานขึ้นลมไม่ขาดสาย 2 เวลาเดินจงกรมไม่ได้อารมณ์ของกรรมฐาน เคล็บลับง่ายที่สุด ชาวบ้านที่สุด ให้ท่านถือแก้วน้ำที่ใส่น้ำจนเต็มปรี่ขอบแก้วเลย แล้วออกเดินไปรอบ ๆ บ้านอย่างช้า ๆ อย่าให้น้ำในแก้วหกเป็นอันขาด หากหกให้เริ่มใหม่ ทำบ่อย ๆ ให้จิตใจจดจ่อกับน้ำและแก้วน้ำ ให้รู้สึกอาการของเท้าที่เดินไปอย่างช้า ๆ 
จนสุดท้ายน้ำในแก้วนิ่งสนิทในขณะที่ท่านออกเดิน นั่นแหล่ะได้ผลแล้วหล่ะค่ะ สิ่งเหล่านี้จะเพิ่มพลังสมาธิแก่ท่าน และทำให้ท่านได้อารมณ์ของการเดินจงกรมมากขึ้น (การเดินจงกรมช่วยให้อาหารย่อยได้ดี ขับธาตุลมส่วนเกินของร่างกายออกได้) 3 จงลืมคำสอนเกี่ยวกับการปฏิบัติกรรมฐานที่ได้ฟังมาให้หมด เพราะจิตของท่านจะเกิดความนึกคิด ยึดติดกับคำสอน และเกิดเป็นอุปทาน ทำให้ท่านเข้าสู่สภาวะของความเป็นจริงได้ยาก ท่านมีหน้าที่เพียงตั้งจิตให้อยู่กับกายนี้ ใจนี้อย่างเดียวเท่านั้น เฝ้าดูอาการต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นเป็นพอ อย่าวอกแวก (ปกติของคนฝึกใหม่ก็วอกแวกตลอดเวลา เอาเป็นว่าวอกแวกให้น้อยที่สุด ฝึกไปเรื่อย ๆ จนความวอกแวกมันเบาบาง) 4 ทุกข้อที่ได้กล่าวมาแล้ว ล้วนเป็นประสบการณ์จริงจากชีวิต ขอให้ผู้ฝึกปฏิบัติที่กำลังจะเริ่มลองทำดูนะค่ะ
สิ่งที่สำคัญที่สุด คือความเสมอต้นเสมอปลาย ต่อให้วันไหนขี้เกียจ ก็ขอให้ทำ จะทำมากทำน้อยไม่เป็นปัญหา ทำทุกวันก็จะเกิดความเคยชิน เปรียบเสมือนตื่นนอนเราต้องล้างหน้า แปรงฟัน ต้องกินข้าว ฉันใดก็ฉันนั้นค่ะ แล้วจะเป็นเรื่องง่าย