สำรอกกิเลสได้ตามสบายนะจ๊ะ
ไม่คิดว่าจะชอบการส่งอารมณ์แบบนี้

ไปตรวจสอบสภาวะตัวเองนะว่ายังเป็นแบบนี้หรือเปล่า

การเดินจงกรม
ยังใช้ ขวาย่างหนอ ซ้ายย่างหนอ
ถ้ายังใช้อยู่ สติ สัมปชัญญะยังไม่พอนะจ๊ะ
ยังยึดติดรูปแบบ ยึดติดในบัญญัติอยู่

นั่ง
ยังใช้พองหนอ ยุบหนอ จิตยังจับอยู่แต่พองยุบ ยังยึดติดกับบัญญัติอยู่

ถือว่า สติ สัมปชัญญะยังไม่มากพอนะจ๊ะ
มีแต่สภาวะปรมัตถ์เท่านั้น ที่จะผ่านได้


แต่ดูสภาวะโดยรวมแล้ว ยังไงๆก็ยังไม่ผ่าน เพราะคุณสมบัติไม่ผ่าน
สิ่งแรกที่เห็นได้ชัดคือ ศิลไม่สะอาด ตราบใดที่ศิลยังพร่อง นั่นคือ ผ่านได้ยาก

การละสักกายะทิฏฐิ
สภาวะที่สำรอกกิเลสออกมานั้นแสดงได้ชัดเจนมากๆว่ายังละไม่ได้
เพราะยังมีการติติงแนวทางปฏิบัติอื่นๆอยู่

ถ้าไม่มีทั้งเขาและเราแล้ว การปฏิบัติแบบไหนๆ ล้วนไม่มีถูกหรือผิด
ถูกหรือผิด เป็นเพียงความคิดที่ไปปรุงแต่งตามกิเลสของตัวเอง

เขาต้องปฏิบัติตามแต่กิเลสของผู้ปฏิบัติ ไม่ใช่ตามกิเลสของผู้สอบอารมณ์
การปฏิบัติที่แตกต่างกันไป ล้วนเกิดจากเหตุที่เคยกระทำมา
เกิดจากกิเลสที่มีมากน้อยแตกต่างกันไปที่ได้ลงมือกระทำตามกิเลสของตัวเอง

การปฏิบัติล้วนอยู่ในกาย เวทนา จิต ธรรม สุดแต่ว่าผู้ปฏิบัติจะถูกกับแนวทางไหนเท่านั้นเอง
เรียกว่า ไม่มีการยึดติดหรือยึดมั่นถือมั่นในรูปแบบกัน

เขาต้องปฏิบัติตามแต่กิเลสของผู้ปฏิบัติ ไม่ใช่ตามกิเลสของผู้สอบอารมณ์

เหอๆๆ

ก็ไปเอาอาจารย์ป้า เดียรถีย์สิ
ที่สอนให้ปฎิบัติตามกิเลส
พระพุทธเจ้าองค์ไหนสอน
เหอๆๆ

ว่าด้วยวาทะว่าคนถ่อย

[๗๘] ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้ :-
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ ณ พระวิหารเวฬุวันกลัน-
ทกนิวาปสถาน ใกล้พระนครราชคฤห์ ก็สมัยนั้นแล ท่านพระปิลินทวัจฉะ
ย่อมร้องเรียกภิกษุทั้งหลายด้วยวาทะว่าคนถ่อย ครั้งนั้นแล ภิกษุมากด้วย
กัน เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ ถวายบังคมแล้วนั่งอยู่ ณ
ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้นแล้วได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า ข้าแต่

หน้าที่ 330

พระองค์ผู้เจริญ ท่านพระปิลินทวัจฉะย่อมร้องเรียกภิกษุทั้งหลายด้วยวาทะ
ว่าคนถ่อย ลำดับนั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสเรียกภิกษุรูปหนึ่งว่า
ดูก่อนภิกษุ เธอจงไปเรียกปิลินทวัจฉภิกษุมาตามคำของเราว่า ดูก่อน
อาวุโสวัจฉะ พระศาสดารับสั่งให้หาท่าน ภิกษุนั้นทูลรับพระผู้มีพระ-
ภาคเจ้าแล้วเข้าไปหาท่านพระปิลินทวัจฉะถึงที่อยู่ ครั้นแล้วได้กล่าวกะท่าน
ปิลินทวัจฉะว่า ดูก่อนอาวุโส พระศาสดารับสั่งให้หาท่าน ท่านพระ-
ปิลินทวัจฉะรับคำภิกษุนั้นแล้ว เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ
ถวายบังคมแล้วนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสถาม
ท่านพระปิลินทวัจฉะว่า ดูก่อนปิลินทวัจฉะ ได้ยินว่า เธอย่อมร้องเรียก
ภิกษุทั้งหลายด้วยวาทะว่าคนถ่อยจริงหรือ ท่านพระปิลินทวัจฉะทูลรับว่า
อย่างนั้น พระเจ้าข้า.
ลำดับนั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงมนสิการถึงขันธ์อันมีในก่อน
ของท่านพระปิลินทวัจฉะ แล้วตรัสกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
เธอทั้งหลายอย่ายกโทษวัจฉภิกษุเลย วัจฉภิกษุย่อมไม่มุ่งโทษ เรียกภิกษุ
ทั้งหลายด้วยวาทะว่าคนถ่อย วัจฉภิกษุเกิดในสกุลพราหมณ์ ๕๐๐ ชาติ
โดยไม่เจือปนเลย วาทะว่าคนถ่อยนั้นวัจฉภิกษุประพฤติมานาน เพราะ-
ฉะนั้น วัจฉภิกษุนี้จึงร้องเรียกภิกษุทั้งหลายด้ายวาทะว่าคนถ่อย.
ลำดับนั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบเนื้อความนี้แล้ว จึงทรง
เปล่งอุทานนี้ในเวลานั้นว่า
มายา มานะ ย่อมไม่เป็นไปในผู้ใด ผู้ใดมีความ
โลภสิ้นไปแล้ว ไม่มีความยึดถือว่าเป็นของเรา ไม่มี

หน้าที่ 331

ความหวัง ผู้ละความโกรธได้แล้ว มีจิตเย็นแล้ว
ผู้นั้น ชื่อว่าเป็นพราหมณ์ ผู้นั้น ชื่อว่าเป็นสมณะ
ผู้นั้น ชื่อว่าเป็นภิกษุ.
จบปิลินทวัจฉสูตรที่ ๖

อรรถกถาปิลินทวัจฉสูตร

ปิลินทวัจฉสูตรที่ ๖ มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้:-
บทว่า ปิลินฺทวจฺโฉ ความว่า บทว่า ปิลินทะ เป็นชื่อของพระ-
เถระ ชนทั้งหลายจำพระเถระได้ โดยโคตรว่า วัจฉะ. บทว่า วสลวาเทน
สมุทาจรติ ความว่า พระเถระย่อมกล่าว ย่อมเรียกภิกษุทั้งหลายด้วยวาทะ
ว่าคนถ่อย โดยนัยมีอาทิว่า มาเถอะ คนถ่อย หลีกไปเถอะ คนถ่อย.
บทว่า สมฺพหุลา ภิกฺขู แปลว่า ภิกษุเป็นอันมาก. ภิกษุเหล่านั้นเห็น
พระเถระร้องเรียกเช่นนั้น เมื่อไม่รู้ว่า พระเถระเป็นพระอรหันต์ กล่าว
อย่างนั้นเพราะยังละวาสนาไม่ได้ จึงคิดว่า พระเถระนี้เห็นจะเป็นผู้มุ่งร้าย
จึงร้องเรียกอย่างนี้ มีประสงค์จะพูดอวด จึงกราบทูลแด่พระผู้มีพระ-
ภาคเจ้า เพื่อจะให้ออกจากความเป็นผู้มุ่งร้ายนั้น. ด้วยเหตุนั้น ท่านจึง
กล่าวว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ท่านปิลินทวัจฉะ เรียกภิกษุทั้งหลายด้วย
วาทะว่าคนถ่อย.
ส่วนเกจิอาจารย์กล่าวว่า ภิกษุทั้งหลายจำพระเถระนี้ได้ว่า เป็น
พระอรหันต์ คิดว่า ก็พระเถระนี้เรียกภิกษุทั้งหลายอย่างนี้ ด้วยคำหยาบ
อุตริมนุสธรรมในพระเถระนี้ เห็นจะไม่มีจริงกระมัง ดังนี้ ไม่รู้การ