กระทู้นี้ผมนำไปโพสที่ บอร์ดพลังจิต ก็เลยคิดว่าน่าจะนำมาโพสที่ธรรมะจักรนี้ด้วยครับ
น่าจะเป็นความรู้ ให้กับผู้ที่ที่ปฏิบัติธรรม
โมทนาสาธุกับผู้ปฏิบัติธรรมทุกท่าน
ทุกท่านที่ปฏิบัติธรรมจนได้ฌาณ ก็ขึ้นชื่อได้ว่าได้ทำครุกรรมในฝ่ายดีแล้ว เมื่อตายไปก็จะได้เสวยผลกรรมดีที่ได้เจรญภาวนาแล้วก่อน
ส่วนกรรมในฝ่ายอื่นรอให้ผลในภายหลัง แต่ตัวผมเองก็ขอแนะนำให้ท่านผู้ปฏิบัติ
เมื่อปฏิบัติจนได้ฌาณ ก็ให้ยกขึ้นวิปัสสนา เพื่อทำ พระนิพพานให้แจ้ง ให้เป็นไปตาม
คำสอนขององค์พระศาสดา
อันนี้นี้ถือเป็นความรู้เกี่ยวกับเรี่อง อาการจิต ขณะอยู่ในฌาณ
- อารมณ์ในฌาณ 4 เป็นอย่างนี้ครับ ไม่สนใจในสิ่งรอบๆตัว อย่างเช่นเสียง
เราจะไม่ได้ยินหรืออาจได้ยินเบามากแต่ก็ไม่สนใจ รู้สึกมีสติมาก เหมือนว่า
มีจิตเราอยู่อย่างเดียว ลอยอยู่ ไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดหรือปวดเหมื่อย
ของร่างกาย ไม่รับรู้ว่ามีกายอยู่ เหมือนว่าเราหลับแต่มีสติตื่นรู้อยู่อย่างมาก
มีสติอยู่ลึกๆ แต่หากมาลองสังเกตุที่ลมหายใจ เราจะรู้สึกว่าเราไม่หายใจแต่
ที่จริงเราหายใจอยู่ อาการประมาณนี้ครับ
--ในฌาณ 4 นี้ แนะนำให้ประคองจิตเอาไว้
- อาการในฌาณ 3 มีลักษณะถึงอาการจิตมีสติ แต่ก็เจือไปด้วยอาการเคลิ้ม
เหมือนจะหลับต้องคอยพยุงจิตเอาไว้ ไม่อย่างนั้นอาจหลับได้ครับ ด้วยอาการ
ในฌาณ 3 มีความสุข จนทำให้เราเคลิ้ม แนะนำให้ต้องเจริญสติควบคู่กันไป
เนื่องจากหากสมาธิมีมากกว่าสติ อาจทำให้เราเคลิ้มจนหลับได้ ต้องมีสติ คอย
พยุงจิตเอาไว้ ก็จะสมารถข้ามผ่าน ในฌาณ 3 นี้ได้ หากลองสังเกตุที่ลมหายใจ
จะรู้สึกว่าแผ่วเบามาก
--ในฌาณ 3 นี้แนะนำให้ประคองจิตเอาไว้จึงจะผ่านฌาณนี้ได้ครับ
- อาการในฌาณ 2 อันเกิดปิติ ตัวของผมเองเคยเกิดเพียงแค่ครั้งเดียว คือมี
อาการ ตัวสั่นคล้ายหนาวสั่น ต้องกำหนดรู้ และไม่สนใจ จึงจะผ่านตัวนี้ได้
ผมมีเพื่อนอยู่คนนึงก็ติดอยู่ที่ตัวนี้ คือนั่งแล้วมีอาการขนลุก เค้าพยายามกำหนด
รู้แล้วแต่ก็ยังคง ละจากอาการนั้นไม่ได้เป็นอันว่า ต้องพยามรู้มันไปเรื่อย ใน
ฌาณ 2 นี้ปิติไม่จำเป็นต้องเกิดในทุกครั้งที่นั้งก็ได้หรือบางครั้งมันเกิดขึ้น แต่
แล้วก็ดับไปในเวลารวดเร็วจนเราอาจจะสังเกตุไม่ทัน แต่ก็เป็นอันข้าม ฌาณ 2
ไปได้
--ในฌาณ 2 นี้แนะนำให้กำหนดรู้ที่ตัวปิติ และไม่สนใจ หรือ
อยากให้เกิดอาการปิติ เพราะหากเราข้ามจากฌาณนี้ไปได้จะได้พบกับฌาณที่
สูงกว่านี้ทำให้เราก้าวหน้าในสมาธิ
- อาการในฌาณ 1 อันนี้ จิตเราจะจดจ่ออยูคำภาวนาไม่สนใจในสิ่งรอบข้าง
เหมือนยกตัวอย่าง เช่น ตอนที่เราจดจ่ออยู่กับการ อ่านหนังสือ จนทำให้เรา
ไม่ได้ยินเสียงรอบข้างอย่างเช่น เสียงโทรทัศน์ เป็นต้น
แต่ครั้งแรกที่ถึงฌาณ 4 อันนี้ความรู้สึกจะรู้ได้ด้วยตัวเองครับ รู้ถึงจิตที่ลอยเด่น
มีสติชัด รู้สึกว่าเรามาสุดแล้ว แต่จิตจะวางอุเบกขา ไม่รู้สึกดีใจแต่อย่างใด แต่
จะรู้สึกอัศจรรย์ใจ แล้วก็วาง ในสมาธิต้องไม่คิดถึงว่าเราอยู่ฌาณไหนต้องปล่อย
ไปก่อน และค่อยมาคิดทบทวนเองหลังจากออกจากฌาณแล้ว เรียกว่ายอมโง่
ก่อนแล้วค่อยฉลาดเอาทีหลัง ไม่อย่างนั้นเราจะไม่สามารถเข้าฌาณได้เรา หาก
เราคิดว่าเราอยู่ฌาณที่เท่าไหร่แล้ว ยังผลให้เราไม่เกิดสมาธินะครับ
มีแนะนำอีกนิดครับอย่าลืมยกเข้าวิปัสสนานะครับ เพราะเป้าหมายของเราจริงๆ
ก็คือ บรรลุธรรม ของ พระพุทธเจ้า ที่เรียกได้ว่าเป็น บรมสุข สุขยิ่งกว่าสุขที่เกิด
ขึ้นจากฌาณ ผลก็คือเราไม่ต้องกลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีก เพราะไม่รู้ว่าซัก
ชาติใดชาตินึงเราอาจหลงไปทำผิด แล้วอาจจะต้องลงนรกก็เป็นได้ครับ
อืมห์ อย่างกะว่า เรากำหนดให้มันรู้อยู่อย่างคงเส้นคงวาตลอด ไม่ได้ 
