แล้วถ้าบางวันเราไม่ได้นั่งสมาธิ ไม่ได้เดินจงกรม แต่เรื่องคอยระวัง คอยสำรวมไม่ขาด ระหว่างวันก็คอยพิจารณาตัวเองอยู่ตลอด แบบนี้ถือว่าวันนั้นๆเราได้ภาวนาไหมคะ ไม่อยากขาดการภาวนาอ่ะค่ะ

อย่างนี้เรียกว่า ผู้มีสติ มีสมาธิ เป็นการเจริญสติเฝ้าระวังรักษาใจ สำรวมใจไม่ให้ส่งส่ายไปในทางที่เป็นโทษแก่ตนเอง ถ้าทำบ่อยจนเป็นนิสัยเป็นปัจจัย วันหนึ่งไม่ช้า คงหนีจากข้าน้อยและผองเพื่อนไปแน่ๆ เลย..

แสดงว่า ระหว่างวันที่เราคอยระวังกาย วาจานี่ เป็นการอบรมกาย เป็นกายภาวนาใช่ไหมคะ

ถ้าได้นั่งสมาธิก็เป็น การอบรมจิต เข้าใจอย่างนี้ถูกอ่ะเปล่า

แต่ยังไงรักษากาย วาจา ใจให้เรียบร้อยไว้ก่อนก็เป็นการถุกต้องแล้วใช่ไหม

การที่เราคอยสำรวมใจ สำรวมอยู่ในศีล คอยระวังไม่พูดร้าย ไม่คิดร้าย คอยพิจารณาร่างกายและระลึกถึงความตายอยู่เรื่อยๆ อย่างนี้เป็นการภาวนาหรือเปล่าคะ เพราะบางวันท็ทำงานเยอะเหลือเกิน ง่วงมากมาย เช่น เมื่อวานพอกราบพระสามที นั่งหลับตาเท่านั้นแหล่ะ หลับเลย (- -")/ Zzzz หลับในท่านั่งนั่นเอง ยังไม่ได้บริกรรมสักคำเลย ก็ไม่ไหวต้องไปนอน (แต่มานั่งสมาธิชดเชยตอนเช้าแระ)

แล้วถ้าบางวันเราไม่ได้นั่งสมาธิ ไม่ได้เดินจงกรม แต่เรื่องคอยระวัง คอยสำรวมไม่ขาด ระหว่างวันก็คอยพิจารณาตัวเองอยู่ตลอด แบบนี้ถือว่าวันนั้นๆเราได้ภาวนาไหมคะ ไม่อยากขาดการภาวนาอ่ะค่ะ

ขอบคุณค่ะ