สวัสดีค่ะกัลยาณมิตรทุกท่าน วันนี้มีข้อข้องใจมาถามจากการฝึกสติของตัวดิฉันเอง คือตามรู้กายที่เคลื่อนไหว เวลาเดินก็ตั้งใจเดินอย่างมีสติ ก้าวเท้าไป วางเท้าลงอย่างมั่นคง ระลึกรู้อยู่ตลอดเวลาว่ากำลังทำหน้าที่ในการเดิน เวลาใช้มือทำงานหยิบโน่น-ทำนี่ก็ระลึกรู้อยู่ตลอด มีสมาธิอยู่กับงานที่กำลังทำอยู่ในปัจจุบัน เวลาขับรถก็ระลึกรู้ว่าตนเองกำลังขับรถจะตั้งใจขับอย่างระมัดระวังที่สุด
เวลาว่างไม่ทำอะไร ก็มารู้อยู่กับลมหายใจ เวทนาทางกาย ดูเวทนาทางจิต
ช่วงก่อนนอน วันเสาร์-อาทิตย์ก็อ่านหนังสือธรรมมะบ้าง ฟังธรรมมะบ้าง แล้วก็ใคร่ครวญไปตามธรรม
สังเกตว่ามันมีสภาวะหนึ่งที่มันเกิดขึ้นกับตนเอง ยกตัวอย่าง เช่น
1.ขณะรู้อยู่กับลมเข้า-ออกอยู่ดีๆ สภาวะรู้มันก็ดับวูบไป ภายในเสี้ยววินาที มันก็กลับมาสู่สภาวะรู้เหมือนเดิม
2.ขับรถอยู่ดีๆอย่างมีสติไม่ง่วง สภาวะรู้มันก็ดับวูบไป ภายในเสี้ยววินาที มันก็กลับมาสู่สภาวะรู้เหมือนเดิม
3.ฟังธรรมมะอยู่คิดตามไป อย่างมีสติ สภาวะรู้มันก็ดับวูบไป ภายในเสี้ยววินาที มันก็กลับมาสู่สภาวะรู้เหมือนเดิม
ช่วงแรกๆๆ ที่เจอสภาวะแบบนี้ก็คิดว่าตัวเอง หลับในหรือเปล่า หรือว่าขาดสติไป ตามดูอยู่บ่อยๆๆอย่างมีสติจึงรู้ว่าสภาวะรู้นี่มันดับไป ภายในไม่ถึงเศษเสี้ยวของวินาทีมันก็เกิดขึ้นมาใหม่ ช่วงรอยต่อระหว่างการดับกับการเกิดมันสั้นมากๆ (มันเป็นช่วงเวลาของชีวิตที่หายไป ไปไหนไม่รู้ เหมือนไม่มีตัวเรานี่อยู่บนโลกใบนี้)
ดูก่อนท่านทั้งหลาย.........................
สวัสดีค่ะคุณ จขกท
มันเกิดขึ้นขณะที่เรามีสติเต็มร้อยกำลังดูลมหายใจเข้า-ออกอยู่ แล้วก็เห็นว่าสภาวะรู้นี่มันดับ มันดับลงไปต่อหน้าต่อตาแล้วมันก็กลับมารู้ไหม่ (จะเปรียบเทียบให้มองเห็นภาพ)
