สวัสดีครับคุณเช่นนั้น

คำถามแบบผมไม่แปลกหรอกครับ เพียงแต่ ส่วนมากไม่ค่อยถาม ทั้งที่น่าจะถาม เพราะเป็นวิธีการปฏิบัติ
โดยตรง

ปัญหาที่ผมถามไปนั้น จุดประสงค์ได้บอกไปแล้วว่าเพราะอะไร

ผมถามเพื่อหาคนที่ปฏิบัติจริงๆ เพราะคนที่ปฏิบัติจริงๆ จะตอบได้ถูก ส่วนคนที่ไม่ปฏิบัติจริงๆจัง ตอบ
อย่างไรก็ไม่ถูกครับ เพราะอ่านมากกว่าทำ ตัวอย่างเช่น โยนิโส มนสิการ

ส่วนคำตอบที่ผมบอกว่าใช่ หรือนิยมด้วย อาจจะไม่ถูกกับสิ่งที่หลายคน "อ่าน" หรือ "ฟัง" มา แล้ว
ไม่เคยได้นั่งปฏิบัติแบบจริงๆจังๆ กลับมานั่งตีความเอาเอง

การที่จะเล่าเรื่องจิตที่ทรงฌานนั้น ไม่ควรที่จะมาเล่ากันง่ายๆ บ่อยๆ แม้ว่าจะใช้คำว่าธรรมทานหรือ
วิทยาทานนะครับ ครูบาอาจารย์ก็ไม่ได้เล่าให้ฟังกันพร่ำเพรื่อ ข้อนี้ของดครับ

มีอีกเยอะครับ ปัญหาที่จะลองว่าปฏิบัติจริงหรือเปล่า

นั่นล่ะสิครับ ขนาดคุณกามโภคี ยังออกตัวของดไม่ตอบ
คุณกามโภคี จะตั้งกระทู้ขึ้นมาทำไมล่ะครับ

ตั้งมาให้คนอื่นตอบไงครับ ไม่ใช่ตั้งให้คนอื่นเข้ามาถามผมอีกที

คุณกามโภคี จะชี้ผิดชี้ถูกหรือครับ
ในเมื่อครูอาจารย์ท่านยังไม่เล่าให้ฟังพร่ำเพรื่อ
ท่านจะให้ผู้อืนเล่าให้ฟังพร่ำเพรื่อ หรือครับ

ข้อความข้างล่างนี้ ผมแจ้งไปแล้วนะครับ



ประเด็นเรื่องชี้ผิดชี้ถูก ไม่ใช่ประเด็นของผม หรือไม่ใช่ว่าผมจะสามารถบอกว่าของใครผิดใครถูก ไม่ใช่
หน้าที่ เพียงสนทนา มุ่งที่จะฝึกตนสอนตน ไม่ใช่มุ่งที่จะมาให้คนอื่นสนเท่ห์ในกิริยาชี้ผิดชี้ถูก



ครูบาอาจารย์ไม่เล่าสภาวะโดยพร่ำเพรื่อครับ ถูกต้อง
กระทู้ที่ผมตั้ง ก็ถามวิธีปฏิบัติ ไม่ได้ถามสภาวะเลย

แต่ที่คุณถาม



พิจารณาครับ ว่าคุณเป็นคนถามเอง ไม่ใช่ผม

ส่วนผม ถามถึงวิธีปฏิบัติ และ คำตอบที่ผมนิยม ก็มีอยู่ในคัมภีร์ต่างๆ และ ตรงกับที่ครู
อาจารย์ท่านแนะนำ

ถามสิ่งที่คุณกามโภคีปฏิบัติ คุณกามโภคีก็งดตอบ
และ คุณกามโภคี บอกแต่แรกว่า อยากรู้วิธีปฏิบัติ ไม่อยากรู้แบบคัมภีร์
คุณกามโภคี ก็บอกมาภายหลังว่า คำตอบที่ผมนิยม ก็มีอยู่ในคัมภีร์ต่างๆ และตรงกับที่ครูอาจารย์ท่านแนะนำ

การจะตอบหรือไม่ตอบ ไม่สามารถบังคับกันได้ แต่ละท่านมีเหตุผลที่จะตอบหรือไม่ตอบ
ถ้าจำเป็นต้องตอบกันทุกท่าน กระทู้ที่ผมตั้ง ใครเข้ามาอ่าน ก็ต้องตอบกันทุกคน
คุณเช่นนั้นเอง ผมเคยถาม ไม่ใช่ครั้งเดียว หลายครั้ง คุณก็ไม่เคยตอบถึงวิธีการที่คุณปฏิบัติอยู่
ให้ผมได้รู้เลย ผมอ่านหลายๆกระทู้ บางครั้งผู้ร่วมสนทนาถามท่านเกี่ยวกับวิธีปฏิบัติที่ท่านดำเนินอยู่
ท่านก็ไม่เคยตอบ ก็ไม่มีประโยชน์อันใดที่ผมจะต้องตอบในสิ่งที่ท่านถาม



คำว่าอยากรู้ อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เขาไม่รู้แล้วมาถาม อาจถามเพื่อจุดประสงค์อื่นก็ได้
อุปมาเหมือนครูสอนคณิตศาสตร์ รู้คำตอบอยู่แล้ว แต่เพราะมีเหตุผลต่างๆ ก็มาถาม
หรือคนเคยไป กทม. มาแล้ว เวลาจะไปอีก ก็อาจมาถามได้

กระทู้ที่คุณกามโภคีตั้ง ...ก็ตั้งลอยๆ ไว้....เผื่อมีผู้หลวมตัวมาให้คุณกามโภคีแสดงภูมิ

การถามเพื่อจุดประสงค์อื่น โดยไม่แสดงการปฏิบัติที่เคยทำมาก่อนของคุณกามโภคี ก็แสดงว่า หมกเม็ด

ชอบพูดคล้ายตำหนิคนอื่น

ระวังสุภาษิตโบราณเข้าตัวนะครับ




การที่ผู้ถามไม่บอกถึงการปฏิบัติของเขา มองอย่างไรก็ไม่มีเหตุผลพอที่จะกล่าวว่าเขาหมกเม็ด

คุณก็ไม่เคยตอบผมเมื่อผมถามถึงวิธีปฏิบัติของคุณ จริงไหม

ในเมื่อคุณกามโภคี ไม่อยากรู้แบบคัมภีร์
ใยต้อง บอกว่า คำตอบที่คุณกามโภคีนิยม ก็มีอยู่ในคัมภีร์ ต่างๆ และตรงกับครูอาจารย์ท่านแนะนำ

คุณกามโภคี ต้องการแสดงอะไร?

กระทู้นี้เช่นนั้น อ่านแล้วตั้งแต่ต้นจนจบ
ไม่ปฏิเสธด้วยว่า "คล้ายตำหนิ" ...แต่กระทู้นี้เป็นกระทู้หมกเม็ด แน่นอน

เช่นนั้น เคยบอกคุณกามโภคีแล้ว เช่นนั้นปฏิบัติตามพระไตรปิฏก ความจำท่านคงเลอะเลือนกระมัง

ที่ว่าตามพระไตรปิฎก ส่วนไหนละครับ
ที่ตอบมา กว้างไปหรือเปล่า

ถ้าทุกคนตอบลักษณะแบบคุณ เช่น

สภาวะฌานของผม เหมือนในพระไตรปิฎก

แบบนี้คุณจะเข้าใจไหมครับ

ที่ผมอ้างมา ทำตัวแดงไว้ นี่ก็ลักษณะคุณตำหนิคนอื่น

ตำหนิตนเองเถิดครับ

ถ้าปฏิบัติตามพระไตรปิฎก ก็เพ่งโทษ ติเตียนตนเองเถิดครับ เพราะเที่ยวตำหนิติเตียนคนอื่น
ก็ไม่ได้ให้คุณดีขึ้นหรอกครับ

อตฺตนา โจทยตฺตานํ

ถ้าการปฏิบัติของคุณกามโภคี เหมือนในพระไตรปิฏก เช่นนั้นก็เข้าใจครับ

สวัสดีครับคุณกามโภคี ขอร่วมแชร์ประสบการณ์ปฏิบัติเกี่ยวกับ ฌานที่เป็นบาทของวิปัสสนา และวิปัสสนาที่ทำให้เกิดฌาน
ฌานที่เป็นบาทของวิปัสสนา คือทำสมถะจนได้ฌาน (อารัมมณูปนิชฌาน) และใช้องค์ฌานเป็นเครื่องรู้สุ่วิปัสสนา ปัญหาหนึ่งที่ฌานจากสมถะจะยกขึ้นวิปัสสนาได้ยากเนื่องจากขณะทำสมถะต้องทำจิตให้แนบแน่นกับสมาธิ(เกาะยึด) การเกาะยึดจะทำให้เกิดอุปาทานหนาแน่น ซึ่งทำให้ไม่เห็นไตรลักษณ์ จึงต้องลดกำลังสมาธิลงสู่อุปจารฌาน และหากเป็นฌานที่เกิดจากกสิณที่แนบแน่นกว่าอานาปานก็อาจต้องลดถึงขณิกสมาธิ จึงรู้กาย เวทนา จิต และธรรมต่อไป

ข้อเด่นของสมาธิที่มาจากสมถะ คือหากสามารถยกขึ้นวิปัสสนาได้ จะผ่านวิปัสสนาญาณ อย่างรวดเร็ว แต่มีข้อด้อยคือยกขึ้นสุ่วิปัสสนาได้ยาก เนื่องจากติดอุปนิสัยการเพ่ง ซึ่งเป็นอุปสรรคสำคัญของวิปัสสนา

วิปัสสนาที่ทำให้เกิดฌาน(ลักขณูปณิชฌาน) คือการปฎิบัติจึงมุ่งเน้นพิจารณารูปนามตามความเป็นจริง
สิ่งสำคัญคือการวางใจที่เป็นธรรมชาติ สบายๆ โดยไม่เอาตัวตนเข้าไปสร้างเงื่อนใขกับสภาวธรรมเหมือนสมถะ หากจะใช้ลมหายใจเป็นเครื่องรู้ก็ต้องไม่ควบคุม รู้เท่าที่รู้ ไมใช่รู้เพราะอยากจะรู้ ไม่ต้องกำหนดตำแหน่ง เพราะอย่างไรก็ตามก็ต้องที่จมูก หรือที่ท้องอยู่แล้ว ดังนั้นเมื่อรู้ลมหายใจเข้าออกด้วยความเป็นกลางแล้ว จะมีการคลายสังขารของรูปนามเป็นความคิด ฟุ้งซ่าน ความอึดอัด ความร้อน ซึ่งเป็นนักปฏิบัติมักปฏิเสธเพราะคิดว่ามาจากภายนอก ที่จริงมาจากภายในที่เราได้สะสมของเสียไว้ หากพื้นที่ของกายและจิตมีแต่ของเสีย กายและจิตจะสะอาดได้อย่างไร เมื่อการปฎิบัติตรงตามหลักแล้ว จึงเป็นสัมมาสมาธิโดยมีความสมดุลของสัมปชัญญะและสมาธิ สภาวธรรมความเปลียนแปลงหรือความเกิดดับที่เกิดขึ้นจะคลายสังขารตั้งแต่หยาบที่สุดคือนิวรณ์ จนกระทั่งละเอียดยิ่งขึ้น จิตจะเริ่มสงบระงับจากขณิกสมาธิ อุปจารสมาธิจิตจะเริ่มรวมตัวดิ่งลง จนกระทั่งถึงระดับหนึ่งจะเกิดความเกิดดับที่เร็วมากซึ่งแตกต่างจากที่เคยพบ 2-3 ขณะ จิตเคลื่อนสู่สมาธิ(ปฐมฌาน)ที่มีความแนบแน่นตำแหน่งเหนือสะดือ จิตทรงตัวอยู่องค์ธรรมที่ประกอบได้แก่ วิตก วิจาร ปิติ สุข และเอกัตคตา ผู้ปฏิบัติพึงระลึกรู้ในองค์ธรรมคือ ปิติ สุข ซึงสมาธิระดับนี้ปิติจะมีกำลังมากกว่าสุขและเอกัตคตา