เอรากอนรวบรวมอะไรที่เธอโพสมาที่สงสัยๆๆๆๆๆๆๆในนี้แล้วหาโรงพิมพ์ออกพอกเก๊ตบุ๊คหาช่องทางจัดจำหน่ายให้ได้โดยเฉพราะในเซเว่นอีเลฟเว่นออกเป็นเล่มเล็กๆแล้วตั้งชื่อหนังสือว่า..."บันทึกวิจิกิจฉา..ของหนู"...สิไม่แน่นะอาจจะขายดี

นั่นจิ่

ก็นี่ หลับอยู่ทำอะไรอยู่ล่ะ



เมื่อหลับอยู่เห็นความสำคัญในการปฏิบัติสมาธิ หลับอยู่ก็เปิดประเด็นในการสนทนา
อันเป็นไปในทาง "การปฏิบัติสมาธิ"

แต่นี่หลายกระทู้ผ่านไป
การแสดงความเห็นของหลับอยู่ ยังมีเป้าเป็น "เอรากอน"



ถ้าเอกอนไม่เห็นว่า หลับอยู่สนทนาเพราะหวังดีกับเอกอน
เอกอนจะเห็นเป็นอะไรไปได้...ซาบซึ๊ง...

พระที่โดนเทวดาหลอกในกรณียเมตตาสูตร...บรรลุไหมเอรากอน

ยังไม่ได้อ่านน่ะ
ถ้าใจร้อนจะฟังคำตอบ ก็คือ

ไม่รู้

ดริฟฟฟ.....แบบนี้ขี้เกียจสวดมนต์ด้วยแน่นนอน

สวดเพื่ออะไร
พอดีพระอาจารย์ที่เอกอนติดตามอยู่
ท่านก็ไม่สอนให้ว่าต้องทำ
แต่ถ้าจะทำ ก็ให้พิจารณาบทปฏิจจ

แม้แต่พระอาจารย์ที่เอกอนไปปฏิบัติธรรม
ท่านก็บอกไม่ให้ต้องสวดมนต์
เพียงแต่ท่านจะพาไปทิ้งในป่า
ให้อยู่ภาวนาคนเดียว
ครบกำหนกค่อยออกมา

คนเก่งที่ชำนาญ มีที่พึ่งแล้ว ไม่จำเป็นต้องสวดหลายบท เอาแค่ใช้สติระลึก ก็เพียงพอ....แต่คนที่ตรงข้ามนอกนี้ เปาะแปะๆ ก็เอาหลายๆบท

อืมเก่งกว่า...พระพุทธเจ้ากันทั้งนั้นเลยเนอะ

อืม.....วิปัสสนึกล้วนๆ

ไม่ต้องถึงระดับนั้นก็ได้ ทำใจให้สงบระงับจากนิวรณ์ธรรม สติก็มีกำลังเพียงพอที่จะพิจารณาธรรมทั้งหลายได้อย่างรู้ทันทุกขณะ รู้จริง เห็นจริงตามสภาวธรรมอย่างไร มีปัญญาแทงตลอด ก็สามารถเข้าถึงโลกุตระได้ พระอริยะบุคคลไม่ว่าขั้นใดภูมิใดจะเป็นสุขวิปัสสโกก็ดี ฉฬภิญโญก็ดี เตวิชโชก็ดี ก็ล้วนทำใจให้มีความสงบระงับเป็นฐานในการเจริญวิปัสสนาทั้งนั้น เพราะหลักสำคัญในการพิจารณาวิปัสสนาจำเป็นต้องมีความรู้ทัน ตื่นรู้เบิกบานในธรรมที่บังเกิดขึ้น แต่ท่านเหล่านั้นต่างกันตรงที่ หน่ายเร็ว หน่ายอย่างกลาง หน่ายอย่างช้า เช่น พระอริยบุคคลสุขวิปัสสโก ท่านเหล่านั้นหน่ายที่จะยินดีในรูปารมณ์ และอรูปารมณ์ จึงรุดเจริญวิปัสสนาโดยถ่ายเดียวพ้นทุกข์ได้เร็ว ส่วนพระอริยบุคคลนอกนี้ คือ ฉฬภิญโญ และเตวิชโช ท่านเหล่านั้นพอใจในรูปารมณ์และอรูปารมณ์ตลอดจนถึงการเข้าสมาบัติมาก่อนจึงรุดเจริญวิปัสสนาเพื่อถอดถอนด้วยความรู้ยิ่งและพ้นทุกข์เช่นกัน

เกรงว่าจะเผ่นป่าราบเสียก่อนสินะ จริงก้เจ๋งดีนะเป็นวิธีที่คล้ายวิชาสะเดาะกุญแจของ
หลวงพ่อลี คือต้องการให้ข่มความกลัวจากใจให้ได้หมดก่อน เมื่อความกลัวหายหมด
จะเกิดสมาธิล้วนจะเพ่งหรือทำอะไร จะเกิดสมาธิในการเพ่งแรงมากๆ ผมคิดว่าถ้าจะทำ
แบบนี้ควรจะทำให้ได้สมาธิกองใดกองหนึ่งก่อน ไม่งั้นไปอย่คนเดียวในป่าจะโดนจิตมันปรุงแต่ง
จนเราจะเสียสติไปก่อน....เพราะเผ่นป่าราบนี่แหละ 555

ไม่รู้สิ่ว่าจะต้องได้สมาธิกองใดกองหนึ่งก่อนหรือไม่อย่างไร

แต่เอกอนเป็นคนที่อุปนิสัยชอบอยู่คนเดียวมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ดังนั้น ชีวิตก็เป็นไปในลักษณะอยู่คนเดียวโดยมาก
ดังนั้น จะเคยชินกับการเผชิญหน้ากับอารมณ์ต่าง ๆ ในขณะอยู่คนเดียวอยู่บ้าง

เราก็พอจะรู้ว่า อารมณ์ใด ๆ จะเกิดขึ้นได้บ้าง ในแต่ละบรรยากาศ
เบาบ้าง รุนแรงบ้าง ก็ได้เรียนรู้สะสมมาเรื่อย ๆ

และก็ชอบซะด้วย
คือ ปกติเวลาเกิดอารมณ์ที่ไม่พึงปราถนา
ถ้าเราไม่หลบเลี่ยงไปจากอารมณ์นั้น โดยการหนีไปให้พ้น
ก็อาจจะเป็นการหาวัตถุอื่นเข้ามาช่วยเปลี่ยนอารมณ์ นั้นไป
แต่การไปอยู่ในสถานที่ ๆ เลี่ยงไม่ได้
เอกอนชอบตรง มันทำให้เราไม่สามารถพ้นไปจากอารมณ์นั้นได้ด้วยวิธีดังกล่าว
นอกจาก เราจะรู้เท่าทันและสู้กับมันลงตรงที่มันเกิดเลย
คือ lock ปัจจัยภายนอกไว้ ให้มันคอยย้ำอารมณ์
เหมือนเรากำลังขึ้นสังเวียนชกกับมัน

มันชกเรา เราก็ชกสวนกลับไป สลับกันไป
ครั้งแล้วครั้งเล่า จนกว่าเราจะน๊อคมัน



คือถ้ามีการใส่การฝึกอย่างนี้ให้จิตได้คุ้นเคย
คือ เขาจะจำวิถีได้
จิต เขาไม่ได้ต้องคิด เขาจะทำงานตามวิถีที่เขาคุ้นเคย
ทันทีที่เกิดผัสสะปุ๊บ เขาจะทำงานตามวิถี

การปฏิบัติธรรมเพื่อขุดรากถอนโคนอะไรก็ตาม
เอกอนก็เลยมองเป็นเรื่องการเข้าไปเปลี่ยนวิถีจิต

จิตที่จะทำวิปัสสนาได้ต้องเป็นจิตที่ปราศจากนิวรณ์เท่านั้น และธรรมเอกผุดขึ้นตั้งมั่นในภายในต้องมีด้วย
จะมาอ้างประเภทนั่นโน่นนี่ ไม่ได้