หลวงปู่มั่นพระอาจารย์ใหญ่
เทศน์สอนหลวงปู่ขาว ต่อไปว่า
“ผม แม้ในสมัยเป็นคนทำเล่นๆ ลวงๆ
ตัวเองก็ไม่เห็นด้วยกับคำพูดดูถูกศาสนา
และดูถูกตัวเองดังที่ท่านว่ามานั้น

ถ้าท่านยังเห็นว่าตัวยังพอมีสารคุณอยู่บ้าง
ท่านลองทำตามแบบที่พระพุทธเจ้า
ทรงสอนไว้โดยถูกต้องดูซิ
อย่าทำตามแบบที่กิเลสพาฉุดลากไป
ทุกวี่ทุกวันทุกเวลา
แม้ขณะกำลังเข้าใจว่าตนกำลังทำความเพียรอยู่

มรรค ผล นิพพาน
ที่พระพุทธเจ้าทรงสอนไว้เป็นสมบัติกลางจะเป็น
สมบัติอันพึงใจท่านในวันหนึ่งแน่นอน
โดยไม่มีคำว่ายากลำบากและสำเร็จได้ช้า
มาเป็นอุปสรรคได้เลย

ขนาดที่พวกเราทำความเพียรแบบกระดูก
จะหลุดออกจากกัน
เพราะความขี้เกียจอ่อนแออยู่เวลานี้
ผมเข้าใจว่าเหมือนคนที่แสนโง่
และแสนขี้เกียจ เอาสิ่งอันเล็กๆ น้อยๆ
เท่านิ้วมือไปเจาะภูเขาทั้งลูก
แต่หวังให้ภูเขานั้นทะลุในวันเวลาเดียว
ซึ่งเป็นที่น่าหัวเราะของท่านผู้ฉลาด
ปราดเปรื่องด้วยปัญญา
และมีความเพียรกล้าเป็นไหนๆ พวกเราลอง

คิดดู
เทียบกับประโยคแห่งความเพียร
ของท่านผู้เป็นศากยบุตรพุทธ
สาวกในครั้งพุทธกาลท่านแล้ว
น่าสมเพชเวทนาเหลือประมาณ
เราหวังพระนิพพานด้วยความเพียรเท่าฝ่ามือ
ลองคิดดู กิเลสเท่ามหาสมุทร
แต่ความเพียรเท่าฝ่ามือ
มันห่างไกลกันขนาดไหน

คนสมัยนี้ เพียงใช้ฝ่ามือแตะมหาสมุทร
ทำความเพียรเพียงเล็กน้อย
แต่หมายมั่นปั้นมือว่าจะข้ามโลกสงสาร
เมื่อไม่ได้ตามใจหวังก็หา

เรื่องตำหนิศาสนาและกาลสถานที่
ตลอดคนสมัยนั้นสมัยนี้ไม่ละอาย...”

คัดลอกจาก...โครงการหนังสือบูรพาจารย์ เล่ม ๔
หลวงปู่ขาว อนาลโย
ที่มาhttp://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=8484