“บัวแล้งน้ำ”

มาคราวนี้ “หนูเค้ก” อยากจะรบกวนถามคุณเพื่อน ๆ กันนะคะว่า ในช่วงชีวิตของเราที่ผ่านมานั้นหรือแม้ขณะนี้ก็ตามมีบางครั้งมั้ยคะที่เรานั้นมีความรู้สึกว่า ชีวิตและจิตใจทำไมมันถึงได้ห่อเหี่ยว แห้งแล้ง เฉา ๆ ไม่ร่าเริงได้ขนาดนี้ ถ้ามีคุณเพื่อน ๆ รับมือกับเหตุการณ์ต่าง ๆ ด้วยสภาพจิตใจที่ไม่พร้อมนักกันยังไงบ้างคะ ขณะที่รอความคิดความเห็นมาแบ่งปันกันนั้น “หนูเค้ก” ก็มีวิธีในแบบของพุทธศาสนาอยากให้เพื่อน ๆ ลองดูกันนะคะ

ขั้นแรก ทำความรู้สึกตัวดูตามจริงเลยค่ะว่าบางครั้งก็ห่อเหี่ยวมาก บางครั้งก็น้อยลง บางทีก็มีแต่อาการเฉย ๆ ดูอาการตามจริงที่เป็นน่ะคะ ให้ดูว่ามันไม่เที่ยง เดี๋ยวก็แปรเปลี่ยนไป เราไม่จำเป็นต้องยึดอาการนั้นไว้ตลอดก็ได้นี่นา สังเกตไปเรื่อย ๆค่ะ สักพักอาการแย่ ๆต่าง ๆ มันจะคลายไปเองโดยที่เราตามดูตามรู้ให้เท่าทันค่ะ
ขั้นที่สอง บางคนอาจจะหาอะไรทำเพื่อให้คลายความละเหี่ยใจ ถ้าอย่างนั้นหันมาปลุกกำลังใจตัวเองให้ตื่น ด้วยการทำบุญดีกว่าค่ะ ไม่ว่าจะเป็นการไหว้พระ ทำสังฆทาน เลี้ยงอาหารเด็กผู้ยากไร้ หรือสุนัขจรจัด บุญอะไรก็ได้ค่ะ ยิ่งใหญ่เหมือนกันตรงที่ความมีแก่ใจของเรา ความตั้งใจคิดสละลดความตระหนี่ในใจเราค่ะ อย่างน้อยเราก็ไม่หวงทุกข์เอาไว้กับตัวเองไงคะ ทำให้จิตเราเปิดกว้าง อิ่มเอิบ คิดว่าช่วยอาการใจแห้งแล้งปิดแคบได้มากเลยค่ะ
ขั้นสุดท้าย ดูเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาค่ะไม่ว่าดีหรือร้าย มองสิ่งที่เป็นอยู่นั้นตามจริงค่ะ อย่าปรุงแต่งให้มากเกินความเป็นจริงทั้งด้านบวกและลบ เรื่องนั้นอาจไม่ได้เลวร้ายอะไรนักหรือก็ไม่ได้วิเศษเลอเลิศ เกินความจริงที่เป็นอยู่ค่ะ
คุณเพื่อนๆ สามารถนำไปปรับใช้กับตัวเองในชิวิตประจำวันได้ค่ะ ประโยชน์ที่ได้อย่างน้อยก็มีความสบายใจเป็นฐานรองรับนี่นา

อ้างอิงจากอาจารย์ท่านหนึ่งที่ตัวเองศรัทธาเคารพนับถือท่านมากค่ะ“หนูเค้ก” ขอกราบขอบพระคุณท่านไว้ ณ ที่นี้ค่ะ และขออนุญาตมาแบ่งปันเพื่อน ๆ ในแบบฉบับตามความเข้าใจของตัวเองค่ะ ยังไงก็ยังรอความคิดเห็นดี ๆของคุณเพื่อน ๆ อยู่นะคะ

ตอนนี้กำลังเป็นอยุ่เลยอ่าครับ
มันทำยากอยู่เหมือนกัน
ทุกครั้งที่เคยเป็น (จะเป็นบ่อย) จะต้องให้เวลาพัดออกไปทุกที
ยิ่งพยายามบอก ใจมันยิ่งดื้อเอาซะหนิ

เป็นกำลังใจให้นะคะ

ูพอดีเป็นคริตสเตียน เข้ามาอ่านกระทู้เจอพอดี ให้กำลังใจนะครับ พระเจ้ารักคุณ แล้วจะอธิษฐานเผื่อนะครับ :)

สู้ครับไม่มีอะไร ที่พ้นความพยายาม มนุษย์เราๆๆท่านๆไปได้
เราทุกคนสามารถไปถึงแดนนิพพานได้ทุกๆคนถ้าไม่ถ้อก่อน

ช่วงชีวิตของทุกๆ คน ย่อมผ่านทั้งดีและร้าย ไม่มีใครที่จะเจอแต่เรื่องดี หรือเจอแต่เรื่องร้ายตลอดเวลา

เมื่อเราเจอเรื่องดี ก็อย่าหลงกับความรู้สึกนั้น ให้มีสติระลึกอยู่เสมอว่า สักวันความรู้สึกแบบนี้ก็ต้องจากไป
(เรื่องดีมักจะอยู่กับเราแป๊บเดียว)

เมื่อเราเจอเรื่องร้าย ก็อย่าท้อแท้สิ้นหวังให้ต่อสู้ฟันฝ่าอุปสรรคไปให้ได้อย่างมีสติเช่นกัน เพราะทุกคนมักจะมองแต่อดีตและอนาคต โดยลืม "ปัจจุบัน" ว่า ณ ขณะนี้เราทำอะไรอยู่
เพราะการมองแต่อดีต ก็จะจำแต่ภาพในอดีต หากมีแต่ความสุข ก็ใฝ่ฝันอยากจะเป็นดังวันก่อน เมื่อมีทุกข์มักจะทำใจยอมรับไม่ได้

และหากมองแต่อนาคต ก็เป็นการฝันอย่างลมๆ แล้งๆ ฝันอย่างเดียว ไม่ได้คิดที่จะทำ ณ ปัจจุบันให้เป็นจริง
เจริญในธรรมค่ะ

OH....MY GOD...

ยินดีที่ได้รู้จักครับ...มีเพื่อนต่างศาสนา....เข้ามาเดินเล่นในสวนดอกไม้ธรรมแห่งนี้...

ผมก็รักคุณ...คร๊าบบบบ....



เข้ามาเที่ยวบ่อย ๆ นะครับ
ถึงบางครั้งด้วยหลักของศาสนา เราอาจจะไม่สามารถคุยกันในเรื่องคำสอนได้
แต่เมื่อใครคนใดมีทุกข์ เราสามารถแชร์ความรู้สึกดี ๆ มีให้ต่อกันและกันได้ครับ...

เมื่อเข้ามาแล้ว
ผมขอให้คุณ...ได้เก็บเกี่ยวแต่ความรู้สึกดี ๆ จากกระดานนี้ออกไปนะครับ...

ยินดีที่ได้รู้จัก อีกครั้งครับ...

ผมก้อเป้นครับ บางครั้งรู้สึกว่า เกิด มาเพื่อไร แต่ บางทีก้อรุ้สึกดีที่รุ้ว่าเกิดมาเพื่อทำบุญ ความดี เพื่อ สะสมเสบียง ต่อไป แต่การเป็นคนดี นี้เหนือยมากมาย ไม่รุ้จะท้อไม่ไหว วันไหน ครับ

ตอนนี้มีวิธีทำให้หายแล้ว หนึ่งวิธีที่เจอมา(โดยบังเอิญ)
เพราะเราไม่ได้พูด อะ ไม่ได้ เฮ ไม่ได้ ฮา
ไม่ได้สังคม พอได้อยุ่กับเพื่อน คุยกันไม่กี่คำหรอก โล่งดีจริงๆ

ออกมาร้องเพลงได้เลย
ลองดูนะ

อิอิ

อนุโมทนาครับ

นะโมพุทธายะ ครับสู้ได้แน่ๆ