ขอบคุณน่ะค่ะ คุณแม่ผู้อดทนและคุณอุ๋ย ทุกครั้งที่เข้ามาอ่านข้อความทำให้รู้สึกดีมากๆ ดิฉันโชคดีตรงที่ไม่มีลูกค่ะเพราะไม่งั้นสงสารลูกแย่ ตอนที่รู้ว่าเค้ามีคนอื่นดิฉันก็คิดมาตลอดว่าตัวเองใช้ชีวิตต่อไม่ได้ท่าไม่มีเค้า ดิฉันทำตัวบ้าบอไร้ศักดิ์ศรีมากดิฉันยอมกราบเท้าเค้าเพื่อให้เค้ากลับมาเป็นคนเดิม แต่ทุกอย่าก็ไร้ประโยชน์ ตอนนี้เรื่องผ่านมาสองปีแล้วดิฉันก็รู้ว่าสามารถอยู่ได้โดยไม่มีเค้า มีเวลาดูแลตัวเองมากขึ้น แต่ความรู้สึกห่วงใยที่มีให้เค้ามันไม่เคยหายไป ฟังดูเหมือนดิฉันเป็นคนงี่เง้า แต่มันคือเรื่องจริงค่ะ บางช่วงเวลาฉันคิดว่าฉันลืมเค้าได้ฉันมีความสุขกับชีวิตใหม่ แต่พอเค้าโทรมาพูดว่ายังรักเราเหมือนเดิมมันกลับเปลี่ยนความรู้สึกให้เศร้า และคิดมาตลอดว่าทำไมเค้าไม่หายไปเลยในเมื่อทิ้งฉันแล้วจะมาสร้างความเจ็บให้ฉันอีกทำไม ช่วง 3 เดือนแรกที่เลิกกัน ฉันเป็นฝ่ายโทรไปหาเค้าเพราะคิดว่าอาจจะเปลี่ยนใจเค้าได้ แต่พอรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์มีแต่ทำให้ตัวเองทุกข์ฉันก็พยามยามไม่ติดต่อหาเค้าอีก ทีนี้กลายเป็นเค้าแอบโทรมาหาฉัน จนในที่สุดฉันเปลี่ยนเบอร์ก็เริ่มจะโอเคขึ้นค่ะ