แวะมาเติมกำลังใจให้นะจ๊ะ
วันนี้เป็นอย่างไรบ้าง ดีขึ้นไหม
ถ้าคิดอะไรแล้วทำให้ใจเราทุกข์
ก็อย่าไปคิดเลยนะจ๊ะ
อย่าทำร้ายใจเราเอง

ขอบคุณค่ะพี่นี ที่เป็นห่วงน้องอ้ออยู่เสมอ
ถามว่าเป็นยังงัย อ้อก็ว่าอ้อดีขึ้นอยู่นะ
รู้ความรู้สึกตัวเองมากขึ้น และพอเข้าไปรู้
ความรู้สึกแย่ ๆ นั้นถ้าไม่แรงมากบางครั้งก็
หายไปเลย แต่ถ้ามีความรู้สึกแรงมากมันก็ลดลง
แต่ยังมีอยู่ต่อไปอีกสักพัก ส่วนพักน้อย พักใหญ่
ก็แล้วแต่ว่าแรงแค่ไหน ก็ไม่รู้ว่าเป็นการพิจารณา
ที่ถูกหรือเปล่า และจิตก็มักจะตามมาด้วยการบอก
ตัวเองว่า คิดให้รกสมองทำไม เขาไม่มีค่าพอที่เรา
จะต้องไปใส่ใจหรอก อะไรประมาณนี้ พออาการต่าง ๆ
หายไปก็ให้กลับมาดูการเจริญสติของตนเองว่า
มันถูกไหม อยากถามผู้รู้เหมือนกัน และอีกอย่าง
ช่วงนี้ทำสมาธิไม่ค่อยได้เลย นั่งลงหลับตาเมื่อไหร่
จิตมันก็พุ่งออกไปเลย พอรู้ก็กลับมาแว๊บ แล้วก็ไปอีก
เหมือนจับปูใส่กระด้งยังงัยไม่รู้ นั่งไป 15 นาที เหมือน
ได้แค่ 1 นาที เท่านั้นเอง
คุณแสง สบายดีไหมค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะค่ะ

สวัสดีคะคุณอ้อ
ช่วงนี้สบายใจขึ้นมาหน่อยคะ ธรรมะเป็นที่พึ่งของเราจริงๆคะ ทำให้คนที่รู้สึกว่าตัวเองแย่เหลือเกินกลับรู้สึกดีขึ้นมาอย่างน่าประหลาด เราใช้เวลาส่วนใหญ่ในการพิจารณาทุกข์ว่าเกิดจากอะไร ทำไม ยังไง แล้วจะจัดการกับทุกข์ยังไงคะ ดีขึ้นมากจากก่อนหน้านี้ แต่ก็ยังไม่หมดทุกข์ซะทีเดียว แค่รู้ว่่าจะกำจัดอย่างไรเวลาเราทุกข์ และระยะเวลาที่เราทุกข์และทุรนทุรายก็น้อยลง ไม่ใช่ไม่กระทบกระเทือนจิตใจเลยนะคะ ยังคะ ยังไม่แกร่งขนาดนั้น แค่ทุกข์แต่ไม่นาน พยามใช้เวลาในการจมกับทุกข์ให้น้อยที่สุด ก็แปลกใจตัวเองว่าเดี๋ยวนี้เราไม่ค่อยร้องไ้ห้ เราไม่ค่อยเก็บมาคิดนานๆ จนทำให้อาการแย่ ก่อนหน้านี้คิดมากเหมือนคนอกหักข้าวปลาทานไม่ได้ ชีวิตอับเฉามากๆๆ เดี๋ยวนี้ถ้ามีเรื่องให้น้อยใจหรือเสียใจ ก็รู้สึกว่าน้อยใจนะเสียใจนะ แค่นั้น แล้วก็หายไปคะ อยากบอกว่าสักวันเราต้องไม่รู้สึกอะไรอีกไม่ว่าเรื่องนั้นมันจะหนักขนาดไหนจะเตือนตัวเองทุกวันๆ ว่าอะไรก็ไม่แน่นอน ต้องอยู่แบบไม่ประมาท เผื่อใจไว้เสมอๆ (คิดนะแต่ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรเหมือนกันคะ) คิดถึงคุณอ้อนะคะ

คิดถึงคุรอ้อ พี่แสง พี่นิตา พี่DD ขอให้พี่ๆทุกท่านดีขึ้น ทุกๆๆวันนะคะ

แฟก็ยังลุ่มๆดอนๆ อยู่ แต่จะพยายามค่ะ

คิดถึงค่ะ

คุณกาแฟ ดีนะค่ะที่รู้ว่าลุ่ม ๆ ดอน ๆ เพราะแสดงว่า
กาแฟเริ่มรู้ และจับความรู้สึกตัวเองได้มากขึ้นแล้ว
ลุ่ม ก็ปล่อยให้มันลุ่มไป เราแค่ไปรู้ก็พอ ดอน ก็ดอน
เราก็รู้อีกเช่นเคยว่าดอน อ้อเองก็ลุ่ม ๆ ดอน ๆ ไม่ต่าง
กันหรอกค่ะ เพียงแต่รู้ และจับตัวรู้มากขึ้น มันเลยไม่
ลุ่มมาก ไม่ดอนมากเท่านั้นเอง สุข ทุกข์ เกิดขึ้นกับ
ทุกคนแหละ (พี่นิตา) เพียงแต่ตอนนี้อ้อรู้สึกตัวมากขึ้น
เมื่อรู้ว่าสุข รู้ว่าทุกข์ แล้วก็รู้ว่าเมื่อเริ่มสุข ก็จะรู้ว่ามัน
อยู่กับเราไม่นาน แล้วมันก็จะต้องหายไป เมื่อทุกข์
อ้อก็จะรู้ว่าทุกข์ไม่นานหรอก (อาจนานมากก็ได้) แต่
แล้วมันก็หายไป เพียงแต่เรารู้สึกทรมานกับความรู้สึกทุกข์
ก็เท่านั้นเอง
ลองทำแบบอ้อก็ได้นะ เวลามีความทุกข์เข้ามาแล้วมันดับไปนะ
อ้อมานึกย้อนหลัง (ถ้าเราจับมันไม่ทันตอนนั้น) เราก็จะรู้ว่า
จริง มันเกิดมันก็ดับ กี่ครั้งแล้วที่เป็นแบบนี้ ฉนั้น เมื่อมีความทุกข์
ใจมันเหมือนจะบอกตัวเองลึก ๆ ว่าเดี๋ยวมันก็ไป อ้อก็ไม่รู้หรอก
นะค่ะว่า เป็นแนวคิดที่ถูกไหม แต่อ้อทำแล้วค่อนข้างได้ผล

คุณอ้อ เก่งจัง น้ำอยากเก่งแบบคุณอ้อบ้าง เวลาที่เสียใจ หรือ ขาดความมั่นใจในตัวเองที่ถูกผช.คนนั้นทิ้ง มันเสียศูนย์จริงๆเวลาเผชิญกับผญ และ ผช พร้อมกัน อยากเข็มแข็ง

แวะมาหาคะ เอาแบบอย่างไปปรับใช้กับตัวเองคะ คุณเก่งมากๆๆๆเลยคะ และมาส่งกำลังใจให้ด้วยคะ

"อยาก" เป็นคำที่คุ้นเคย และเกิดขึ้นบ่อย ๆ
และเป็นคำทีทำให้เรารู้สึกแย่เมื่อ "อยาก"
แล้วไม่ได้ ขอบคุณพี่ทักทาย และคุณพงพัน
นะค่ะ อ้อจะพยายามต่อ อยากก็รู้ อยากแล้วทุกข์
ก็รู้ อยากแล้วสุขก็รู้ ตามดูไปเรื่อย ๆ

หนูพิม ก็แวะเวียนมาเข้าบ้านโน้น ออกบ้านนี้
อยู่นะพี่ทักทาย แต่อาจจะไม่ค่อยได้เขียนอะไร
สภาพโดยทั่วไปก็เหมือนเดิม เพราะสามี (อดีต)
ของพิมก็ยังอยู่ที่บ้าน ก็เลยเหมือนยังไม่จบจริง ๆ ซะที
ตามให้กำลังใจไปเรื่อย ๆ นะค่ะ

คิดใหม่นะคุณน้ำค้าง ตอนนี้น้ำค้างต่างหากเป็นคนทิ้งเขา
เพราะเรารู้ผิดชอบชั่วดี รู้ว่าต้องปฏิบัติตัวอย่างไรให้
อยู่ในศีลธรรมดันดี เขาต่างหากที่ยังวนเวียนอยู่ใน
บ่วงแห่งกรรม ที่จะต้องตามชดใช้กันต่อไม่รู้จบ
คุณน้ำค้างได้ประกอบกรรมใหม่ที่ดี แล้วให้มั่นใจ
ก้าวเดินอย่างมั่นคงต่อไปค่ะ อ้อชื่นชมคุณน้ำค้างนะ
ที่กล้าจะก้าวออกมาจากการกระทำสิ่งที่ผิดทั้ง ๆ ที่ใจ
เราเจ็บ
ส่วนการเผชิญหน้ากับเขาทั้งสอง เราไม่จำเป็นต้อง
เข้มแข็งตลอดเวลาหรอกค่ะ ใจคนเราก็เป็นเนื้อเพียงก้อน
มีเจ็บปวดได้ อ้อเองก็ใช่ว่าจะไม่เจ็บนะค่ะ ทุกวันนี้ก็ยัง
เจ็บอยู่ เพียงแต่อ้อใช้ความรู้สึกทุกข์นี้มากเป็นตัวรู้
ต้วพิจารณาความไม่เที่ยง เท่านั้นเอง คุณน้ำค่อย ๆ
ฝึกไปค่ะ อ้อเองก็ระดับอนุบาล แต่อย่างน้อยเราก็ได้
ทำ และเห็นผลของมันนะ

ขอบคุณสำหรับคำชมนะค่ะ จริง ๆ แล้วก็ยังไม่เก่งเท่าไหร่หรอก
เวลาก็เป็นตัวช่วยได้มากนะค่ะ ของคุณ Put up อาจจะยัง
ใหม่ แผลมันยังสด ๆ ก็เลยทำให้เรายังเจ็บอยู่มาก ไม่ต้อง
รีบร้อนหรอกค่ะ เพราะอ้อเองก็ผ่านกระบวนการขั้นตอน
มามากเหมือนกัน ขึ้น ๆ ลง ๆ ดี ๆ แย่ ๆ (ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่)
อ้อเข้าใจความรู้สึกนะค่ะ เพราะตอนแรกอ้อเองก็สาหัส
เจ็บเจียนตาย แทบไม่มีแรงหายใจเหมือนกัน แต่เราต้อง
ผ่านมันไปได้ อ้อเชื่อยังงั้น มั่นใจในตัวเองนะค่ะ

สวัสดีค่ะพี่อ้อ...จำน้องปอนด์ได้มั้ยค่ะ
เข้ามาที่ลานธรรมทุกวัน แวะเข้าบ้านโน้นออกบ้านนี้เหมือนกัน
แอบเป็นกำลังใจให้พี่อ้อเสมอนะคะ...
ตัวปอนด์เองก็มีเรื่องแย่ผ่านมาผ่านไปตลอด รับได้บ้าง ไม่ได้บ้าง
เรื่องหัวใจตัวเองก็ยังไม่หายดียังมีอารมณ์คร่ำครวญกับคนๆนั้นบ้าง
แต่ทุกอย่างมันก็ผ่านมาผ่านไปตลอดเวลา...เกิด ดับ เกิด ดับ อยู่อย่างนั้นเอง
พี่อ้อเก่งแล้วนะคะ ที่พาตัวเองมาถึงวันนี้ได้ แล้วมันก็จะดีขึ้นเรื่อยๆค่ะ
เป็นกำลังใจให้พี่อ้อเสมอค่ะ...