รักตัวเองก่อน

คนเราต้องรักตัวเองก่อน...
รักตัวเองเป็นอย่างไร
รักตัวเอง ก็ต้องไม่ทำให้คนอื่นเขาเกลียดเรา
ต้องทำให้เขารัก เคารพ เลื่อมใสเรา นับถือเรา
อย่างนั้นจึงเรียกว่า “รักตัวเอง”
แต่ถ้าแสดงกิริยาอาการ
ที่ทำให้เขาไม่ชอบเรา หมั่นไส้เรา หรือรังเกียจเรา
นั่นแสดงว่า...เราไม่รักตัวเอง
ทำอย่างนี้บุญน้อย ขาดปัญญา

โอวาทพระราชภาวนาวิสุทธิ์ (หลวงพ่อธัมมชโย)

คนเราต้องรักตัวเองก่อน...
รักตัวเองเป็นอย่างไร
รักตัวเอง ก็ต้องไม่ทำให้คนอื่นเขาเกลียดเรา
ต้องทำให้เขารัก เคารพ เลื่อมใสเรา นับถือเรา
อย่างนั้นจึงเรียกว่า “รักตัวเอง”

ทุกวันนี้ก็ทำให้คนรัก อยู่ เจ้าคะ คุณบัว
แต่ก็มะรู้ว่า จะรักเราทุกคนไหมเจ้าคะ
เพราะทำงานให้ชุมชน ถูกใจเค้าก็รักเรา อิอิ
ไม่ถูกใจก็ โดน..... ทั้งๆๆๆที่ทำแบบไม่มี
เงินเดือนนะเจ้าคะ

"รักตนเอง"ช่วยตนให้พ้นทุกข์ "มรรคผล"สุข"นิพพาน"ประมาณหมาย

"กุศลกรรม"ทำให้จริงทั้งหญิงชาย ลุเป้าหมายไม่ยากลำบากเลย

"รักตนเอง"ช่วยตนให้พ้นก่อน จิตสุนทรรู้จริงไม่นิ่งเฉย

ถึงเวลา"ช่วยคนอื่น"น่าชื่นเชย สุดจะเอ่ยความสุขสันต์นิรันดร

คุณสุนันท์พูดถูก

เราไม่ได้ปฏิบัติธรรมเพื่อให้คนอื่นมีความสุข เพราะมันเป็นไปไม่ได้
โลกธรรม 8 มีไว้ให้ทราบ ให้รู้ ให้เราเรียนรู้วิธีอยู่กับมัน อย่างมีอิสระ ไม่ตกอยู่ใต้อำนาจของมัน
่เราไม่สามารถไปเปลี่ยนแปลงหรือบงการโลกธรรม 8 ได้

พระรูปนี้ท่านสอนแปลกนะ ท่านสอนให้ทำความ "สรรเสริญ" ให้มาก ..
"นินทา" ให้น้อย
นับว่าสอนเรื่อง"หน้าที่ต่อโลกธรรม 8 " ได้แปลกมาก
เป็นงานที่เหนื่อยมาก ถ้าเราจะพยามทำให้คนไม่รังเกียจเรา ด่าเรา โกรธเรา
เป็นงานเหนื่อยมาก ที่เราจะพยามทำให้ทุกคนรักเรา เคารพเรา สรรเสริญเรา
เป็นงานที่เหนื่อยมาก และไร้ประโยชน์
ไม่ต่างอะไรจากการห้ามกองไฟไม่ไห้มีควัน ห้ามสุริยะแสงจันทร์ส่องหล้า


การรักตัวเองที่ถูกต้อง คือการสละออกไป บริจาคออกไป ละออกไป ซึ่งรูปและนาม
บริจาคออกไปซึ่งความรักโลภโกรธหลง
บริจาคออกไปซึ่งความเชื่อว่าร่างกายเป็นของเรา สิ่งนั้นิส่งนี้เป็นของเรา

ใครมาชมเรา เราดีใจ เราก้สละความดีใจนั้นออกไป บริจาคออกไป ปล่อยไว้นานมันจะหยิ่งผยองแล้วจะหลงในที่สุด
ใครมาด่าเรา เราก้บริจาคมันออกไป เราไม่รับเข้ามาคิดมาปรุงต่อ เราก็ไม่ทุกข์
จิตใจเราก็แจ่มใจ ผ่องใส

เราปฏิบัติเพื่อที่จะเป็นอิสระจากพันธนาการ เพื่ออยู่กับธรรมะชาติได้อย่างอิสระ
ไม่ใช่ปฏิบัติเพื่อให้คนสรรเสริญเรา รักเรา เคารพเรา
สิ่งเหล่านี้เป็นตันหา

วันใดที่มีรักเรามักนึกถึงตัวเรา.....

ธรรมดาของโลก ว่าต้องมีทั้งคนชอบและคนไม่ชอบ
อย่างทุกวันนี้ไม่ได้ไปทำความเดือดร้อนให้ใคร ยังมีคนหมั่นไส้
เอาอะไรมากมายกับโลกมนุษย์
คอยไปพะวงให้ถูกใจทุกคน ก็ไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว
แค่ทำให้ดีก็พอ

ครับเป็นพุทธะพจน์

ธรรมดาของสัตว์ทุกชนิด ย่อมรักตัวเองมากกว่าสิ่งอื่นใด แต่มีสัตว์บางชนิด ที่เป็นเพศเมีย หรือบ้างก็เป็นเพศผู้ ที่มีครอบครัว มีลูก พวกมันจะรักลูกของมันยิ่งกว่าชีวิต ยอมตาย เพื่อปกป้องลูกของมัน สัตว์โลกที่ข้าพเจ้ากล่าวถึงนี้ รวมไปถึงมนุษย์ด้วย
เพราะมนุษย์จะรักทั้งตัวเอง และรักสิ่งที่เขารักและหวงแหน นับตั้งแต่ครอบครัว ไปจนถึงผืนแผ่นดินไทย ทุกตารางนิ้ว
ดังเช่น ทหารหาญ(ตำรวจบางส่วนด้วย) ที่ปกป้องอธิปไตยของไทย ไม่ให้ใครล่วงล้ำหรือรุกล้ำ เขาเหล่านั้น ยอมตายถวายชีวิตเพื่อผืนแผ่นดินไทย โดยไม่ได้ห่วงชีวิตของเขาเลย ขอรับ

แล้วอย่างพระพุทธเจ้าทั้งหลายนี่รักตัวเองก่อนมั้ย ถ้าพระพุทธเจ้ารักตัวเองก่อน คงจะเข้านิพพานไปตั้งนานแล้ว ไม่อยู่สร้างบารมี โปรดสรรพสัตว์ ให้พ้นจากวัฏสงสาร นิพพานใครๆ ก็ไปได้แต่ทำไมเราต้องไปคนเดียว ทำไมไม่ชวนคนอื่นไปกับเราด้วย

ในความคิดของผมนะ ผมคิดว่าพระพุทธเจ้าก็คงจะเริ่มจากการรักตัวเองก่อนเช่นกัน เพราะพระองค์เริ่มค้นหาความสุขด้วยตัวของพระองค์เอง เป็นผู้ตรัสรู้โดยตัวของพระองค์เอง ทำให้พระองค์นั้นมีกำลังเพียงพอที่จะช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ แล้วจากนั้นพระองค์ก็ได้ออกไปเผยแผ่สิ่งที่พระองค์ได้ตรัสรู้ เพื่อเป็นแนวทางในการขจัดทุกข์ ทำไมพระองค์ถึงได้เผยแผ่ ??? อันนี้ในความคิดของผมนะครับ ก็คือ พระองค์นั้น ได้เห็นความทุกข์ยากลำบากของมนุษย์ ก็คือ เกิด แก่ เจ็บ ตาย พระองค์จึงเกิดความเมตตากรุณาขึ้นมาในจิตใจ หวังว่า พวกเขาเหล่านี้นั้นจะได้พบกับความสุขที่แท้จริงเหมือนอย่างพระองค์บ้าง เพราะถ้าหากพระองค์นั้นปรินิพพานไปโดยที่ ยังไม่ได้เผยแผ่สิ่งนี้เลย ก็เท่ากับว่า เพื่อนมนุษย์เหล่านั้นก็จะต้องพบกับความทุกข์ยากลำบากไปไม่รู้จักจบจักสิ้น ไม่รู้จะต้องตกนรกไปกี่ร้อยชาติพันชาติ เพราะไม่มีใครมาปลดโซ่ตรวนที่ตรึงเขาเหล่านั้นไว้ในภพในชาติ และเมื่อวันเวลาผ่านไปโลกมนุษย์จะมีความลำบากมากยิ่งขึ้น ทำให้โอกาสที่จะสร้างกุศลกรรมอันดีนั้นมีน้อยลง ซึ่งมันอาจทำให้ไม่อาจพบกับความสุขที่แท้จริงได้อีกเลย


ย้ำนะครับ !! ว่านี่เป็นเพียงความคิดของผมเท่านั้นนะครับ หากใครมีคำแนะนำอะไรดีๆๆ ก็ช่วยกันหน่อยนะครับ

สาธุ

เห็นด้วยกับคุณคามินธรรมค่ะ
การรักตนเอง ตามคำสอนของพระพุทธองค์ คือการ ละ กิเลส โลภ โกรธ หลง ฯลฯ
ส่วนการรักตนเอง โดยทำความดี เพื่ออยากให้คนเคารพ นับถือ เพื่อไม่ให้คนติฉิน นินทา
เป็นความคิดของปุถุชน ที่ยังติดกับความอยาก
หากเป็นอริยชน ต้องสลัด ความอยากทิ้งค่ะ (ลาภ ยศ สรรเสริญ ฯลฯ)
นี่คือแนวทางของ ชาวพุทธ ซึ่งแปลว่าผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน

การรักตัวเอง .. เป็นจุดเริ่มต้นของความรักทั้งปวง

ดังพระพุทธพจน์ที่ว่า “ความรักเสมอด้วยตนไม่มี”

ด้วยพุทธประสงค์ที่ปรารถนาให้เรารู้จักรักตนเองให้มาก
เพื่อไม่ให้ทำร้ายเบียดเบียนผู้อื่น
เพราะหากเรารักตนเองอย่างแท้จริง เราจะไม่มีวันคิดทำร้ายผู้ใด

เมื่อเราชอบและรักตัวเองแล้ว จะทำให้คนอื่นชอบเราได้ง่ายขึ้น
หากเราต้องการรู้สึกดีกับตัวเองให้มากขึ้น สิ่งแรกที่ต้องทำ คือ
หยุดเสียงในหัว หรือ ความคิดแย่ๆ ไม่ให้ดำเนินต่อไปในทางเดิม
โดยฝึกฝนการ ‘ร่ายมนต์’ นั่นคือ เมื่อใดที่รู้ตัวว่าเรากำลังต่อว่า ดูถูกตัวเอง
หรือใช้น้ำเสียงทางลบให้ตัวเองรู้สึกแย่ ต้องร่ายมนต์ด้วยน้ำเสียงเข้มแข็งว่า
“หยุดเดี๋ยวนี้ เงียบไปเลย หยุดพูดเดี๋ยวนี้!”
เป็นวิธีการที่ได้ผลในการสั่งสมองให้หยุดคิดเรื่องลบเกี่ยวกับตัวเอง (หรือผู้อื่นด้วย)
และให้ใส่ความคิดดี คิดบวกเข้าไปแทนที่ ..

จำไว้ว่า… เราเป็นคนคนเดียวที่จะอยู่กับตัวเองไปจนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิต
จึงสำคัญมาก ที่เราต้องเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด เข้มแข็งที่สุด ของตัวเอง
No matter where you are, THERE you are.
ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน คุณก็หนีตัวเองไปไม่พ้น …
คุณคอยอยู่เคียงข้างเขาเสมอ ไม่ว่าเวลา สุข หรือ ทุกข์

คุณทำดีกับตัวเองมากขึ้นเท่าไร
คุณก็จะรู้สึกดีกับตัวเองมากขึ้นเท่านั้น
และคุณจะรู้สึกดียิ่งขึ้น เมื่อคุณมีตัวเองเป็นเพื่อน

ในโลกนี้ ใคร ๆ ก็อยากอยู่ใกล้คนที่มีความสุข
และคนที่เขาสัมผัสได้ว่า มีความสดใสร่าเริง

ขอให้มีความสุขสดใส .. ทุกลมหายใจครับ

ดนัย จันทร์เจ้าฉาย

ขอบคุณที่มา :: http://www.dhamdee.com/?p=4716

♡✿(◕‿◕)✿♡ กราบอนุโมทนาบุญกับท่านผู้เจริญในธรรมและกัลยาณมิตรทุกท่าน ธรรมรักษา เทวดาคุ้มครอง ขอให้ท่านเจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไปนะเจ้าค่ะ ♡✿(◕‿◕)✿♡