คบแฟนคนนี้อายุห่างกัน 23 ปี นู๋อายุ 23 แฟน 47 แฟนเป็นคนไม่รู้จักพอมีผู้หญิง ไม่รู้เท่าไหร่ เคยทนไม่ไหวหนีเขาไปเขาก็ไปตามกลับมาเอาเข้าบ้านเพื่อแสดงความจริงใจ ก็มีผู้หญิงของเขาที่เขาคบมาก่อนหน้านู๋ อายุ 19 เป็นเด็กที่เขาเลี้ยงไว้ มาอาระวาดที่บ้าน ดีว่าที่บ้านเขาไม่ชอบเด็กคนนี้ เขาชอบนู๋กัน เมื่อเด็กอายุ 19 เขารู้ว่านู๋มาอยู่ที่บ้าน ก็เสียใจหนีตามผู้ชายคนอื่นไป แฟนนู๋ก็ใช่ว่าจะหยุดแค่นี้ ยังแอบมีคนอื่นอีก โกหกสารพัด นู๋ก็ทำอะไรเขาไม่ได้ อยู่บ้านเขา เถียงก็ไม่ได้ ด่าว่านู๋ทุกวัน หึงไม่ให้คบกับเพื่อนฝูงเลิกงานแล้วให้กลับบ้าน ไม่ให้ออกจากบ้านไปไหน ส่วนเขาทำงานเป็นคนขับรถให้พวกมีอิทธิพลแถวนี้ เลิกงานก็แวะบ้านผู้หญิงคนอื่น พากันไปกินข้าว พอนู๋โทรหาก็ตัดสายทิ้ง พอกลับถึงบ้านก็ด่าว่าจะโทรทำไมนักหนา น่ารำคาญ นู๋ขอแยกทางเพราะทนไม่ไหว เขาก็ลงไม้ลงมือทุบตี หาว่ามีผู้ชายใหม่ เอาปืนจ่อหัวบอกว่าถ้าไปก็ตายอยู่ตรงนี้ แล้วทำไมเขามีคนอื่นไม่รู้จักพอ เขาถึงไม่ปล่อยนู๋ไป ทรมารนู๋ ไม่มีวันไหนที่นู๋ไม่ร้องไห้ คิดถึงพ่อแม่ พ่อแม่ก็เคยไม่ให้คบกับเขา แต่นู๋ก็ไม่ฟัง มาทนอยู่กับเขา พ่อแม่ก็ไม่รู้ นู๋ก็ไม่กล้าบอก นู๋อยากตายทุกวัน วันปีใหม่ปีนี้นู๋ก็ร้องไห้ข้ามปีเลย เพราะนู๋นอนอยู่กับเขาแท้ๆ เขายังแอบออกไปโทรศัพท์เคาท์ดาวน์กับผู้หญิงคนอื่น พอคุยเสร็จก็กลับเข้ามา พอเห็นนู๋ร้องไห้ เขาก็บอกว่าจะร้องไห้ทำไม น่าจะดีใจที่เขาอุตส่าห์กลับมาบ้านไม่ไปฉลองกับคนอื่น นู๋อยากรู้ว่าทำไม่เขาไม่เคยสงสารนู๋บ้างเลย ทุกวันนี้นู๋ยังจำคำพูดของเด็ก 19 ที่พูดกับนู๋ว่า "เขาทิ้งกูได้ซักวันเขาก็ทิ้งมึงได้" มันคงจะจริง แต่นู๋ก็อยากให้ถึงวันนั้นซักที เพราะนู๋ทรมานเหลือเกิน นู๋ทำทุกอย่างเพื่อเขา ดูแลเขาทุกอย่าง ตั้งแต่หัวจรดเท้า เหมือนขี้ข้าคนนึง เป็นที่ระบายอารมย์เวลาทะเลาะกะคนอื่นมา ยอมให้เขาโขกสับทุกอย่าง แต่เขาไม่เคยเห็นความดีของนู๋เลย กลับทำร้ายจิตใจให้นู๋ต้องร้องไห้ทุกวัน เวลานึกถึงพ่อแม่ทีไรก็ร้องไห้ทุกที อยากกลับไปอยู่กับพ่อแม่ แต่ทุกวันนี้แม้แต่โทรศัพท์จะโทรหาพ่อแม่ก็ยังไม่มี ต้องอาศัยเน็ทที่ทำงานเป็นที่ระบาย เพราะโทรหาใครไม่ได้ ปรึกษาใครไม่ได้มีแต่คนไม่อยากเข้ามายุ่ง กับผู้ชายคนนี้ (เขาค่อยข้างมีอิทธิพล)

ถ้าพี่เป็นน้องนะพี่จะหนีไปปลงผมบวชชี ดูสิจะตามไปตบตี หรือไปจับสึกคนที่กำลังนั่งสวดมนต์ นั่งสมาธิอยูไหม แล้วน้องก็จะได้มีเวลาได้ดูใจของตัวเองจริงๆซะทีว่าเพราะอะไรถึงทนอยู่ได้ นี่เป็นทางออกที่ประเสริฐที่สุดในเบื้องแรกคือไปวัดไปหากัลยาณมิตรที่ดี ในสภาพแวดล้อมที่เอื้ออำนวย ให้เราได้เห็นปัญหาที่ถ่องแท้ของตนเองก่อนแล้วจึงมองหาทางแก้ที่ดีที่สุดต่อไป
ถึงเวลาลุกขึ้นปกป้องสิทธิของตนเองแล้ว!!!! ถ้าไม่ลุกตอนนี้เวลานี้ อาจไม่มีโอกาสอีกเลย
อย่ามัวสงสารและหาข้ออ้างอีกต่อไป เราต้องมั่นใจก่อนว่าเราได้ให้ตัวเองมากพอๆกับที่เราให้ผู้ชายคนนั้น