แฟนที่คบกันมาจะ2ปีแล้วเพิ่งเรียนจบแล้วต้องไปต่างประเทศช่วยงานที่บ้าน
พอไปถึงณสนามบินเพื่อนๆก็ไปส่งเค้าด้วยแต่พอก่อนขึ้นเครื่องเราก็ถามเค้าว่าจะยังไง
เค้าตอบเราว่าถ้าเค้าต้องแต่งงานเราจะทำยังไง เพราะว่าพ่อแม่เค้าจับแต่งงาน ก่อนหน้านี้เราก็รู้แต่ไม่ได้ใส่ใจ เรานี่นำตาซึมบ่อทรายเลยแล้วเราก็เดินจากมาเลย เพราะไม่อยากให้เพื่อนเค้าเห็นเราร้องไห้ สักพักเราก็โทรหาเค้าคุยกันเค้าบอกเราว่า ดูและตัวเองดีดีนะ โชคดี นั้นคือคำลาของเค้า
หลังจากนั้นเราก็ดูว่าเค้าจะโทรหาเราไหม 1 เดือนผ่านไป เค้าถึงจะโทรมาหาเรา แล้วเราถามว่าทำไมวันเกิดเราไม่โทรมาละ เค้าตอบว่าอยู่กับพ่อแม่เค้าไปเที่ยวกับพ่อแม่ของเค้าเลยโทรไม่ได้ แต่พอเค้าโทรมานั้นเราได้ยินเสียงของเค้าเราก็ร้องไห้ไปคุยไปด้วยแต่เค้าไม่รู้นะว่าเราร้องไห้ ก็คุยกัน ชม.1ได้โทรมาตอน5โมงเย็นพอวางสายไปสักพักตอน2ทุ่มเค้าก็โทรมาอีกบอกว่าจะนอนแล้วถามเราว่ากินข้างยัง ทำอะไรอยู่ แล้วไม่นานอีกวันนึงอยู่ดีดีเค้าก็มาหาเรา เรารู้สึกทำอะไรไม่ถูกเลย รู้สึกยังไงบอกไม่ถูกไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดีที่เค้ากลับมาหาเรา แต่เค้ากลับมาครั้งนี้ดูร่าเริงขึ้นมาก ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอมาถึงก็พาเราไปกินอาหารในห้างบุพเฟ่ห์ด้วยแต่เรารู้สึกกินไม่ค่อยลงทั้งๆที่อยากกินนะ เค้าทำดีกับเรามากกว่าแต่ก่อนอีก เรางงมากเลย
แต่พอเราถามถึงเดือนที่แล้วทำไมพูดแบบนั้นละ เค้าก็โมโหอารมณ์เสีย เราก็บอกเค้าว่าถ้าเป็นแบบนี้ก็อย่ามาหาเลยดีกว่า จบๆกันไปซะอย่างที่เค้าต้องการ เพราะเราคิดว่ายังไงสักวันนึงก็ต้องจากกันอยู่ดีคือในตอนนี้นะเรารู้สึกว่าเราไม่เหลือรักให้เค้าอีกแล้ว แต่เค้าอยากอยู่กับเรานี่ ทำยังไงได้ละ

หลายครั้งหลายหนที่เราเจ็บปวดเพราะรัก...เพราะรักเป็นทุกข์นั้นหรือ...


หากมองให้ดี ๆ รักอาจจะไม่เป็นตัวกำหนดทุกข์นั้นได้..

แต่เป็นการคาดหวังจากฝ่ายหนึ่งมากกว่า...ลองย้อนถามตัวเองซิว่า

"ทุก ๆ ครั้งที่เราร้องไห้ เราผิดหวัง เป็นเพราะเรารักเขาหรือเป็นเพราะว่า

เขาไม่รักเรามากอย่างที่เราต้องการกันแน่"

ความรักไม่เคยทำร้ายใคร... แต่เป็นความคาดหวังจากความรักนั้นมากเกินไป...

ความรักที่เราคาดหวังมากจะย้อนกลับมาทำร้ายเราทุกครั้งที่เราคาดหวังสูงเกินไป..

ไม่มีใครในโลกที่สามารถเป็นอย่างเจ้าชาย...เจ้าหญิงในฝันของเราได้...

การเรียกร้องจากอีกฝ่ายรังแต่จะทำให้เจ็บปวดกันทั้งคู่...

เมื่อใดที่รู้สึกท้อแท้หรือหมดกำลังใจ...จากการร้องหาความรักจากผู้อื่น ...

ลองมองย้อนกลับมาที่ตัวเราเอง...

แล้วลองสร้างความรักให้เกิดขึ้นภายในของตัวเองดูบ้าง...

ไม่จำเป็นต้องเป็นฝ่ายได้รับอยู่ตลอดเวลา ...

ความรักภายในตัวของตัวเอง...ไม่ต้องใช้เงินใช้ทองซื้อมา...

หากแต่ก่อขึ้นมาง่าย ๆ ...และมีล้นเหลือมากพอที่จะแบ่งปันให้ผู้อื่น...

โดยไม่จำเป็นต้องคาดหวังจะได้สิ่งตอบแทนมา ...

เมื่อใดที่รักใครสักคน...ลองให้ความรักแก่เขาเท่าที่เราจะทำได้...

โดยไม่ต้องคาดหวังถึงสิ่งที่จะได้รับกลับมา

ไม่จำเป็นเลยที่เรียกร้องให้เขารักเราตราบเท่าเทียมที่เรารักเขา...

เพียงแค่แบ่งปันรักในใจเท่านั้น...

เราก็จะสัมผัสจากคำว่าความสุขจากความรัก...จากการให้อย่างแท้จริง

นอกจากนี้เราจะสามารถควบคุมความสุขของตัวเองให้อยู่ในมือของตัวเองได้...

ไม่จำเป็นต้องให้ความสุขของเราอยู่ในมือของคนอื่นที่แล้ว ๆ มา...

เพราะเขาเองเป็นบ่อเกิดของความรัก...

เป็นคนให้มิได้เป็นฝ่ายรับ..

และยิ่งให้มากเท่าไร...เราก็ยิ่งได้ความรักกลับคืนมากเท่านั้น...

เมื่อเราบริสุทธิ์ใจที่จะให้รักกับใครก็ตาม...อีกฝ่ายก็จะรู้สึกสบายใจที่จะให้รักแก่เรา...

โดยไม่ต้องคำนึงว่าเราต้องการอะไรตอบแทนจากเขากันแน่...

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุด...คือ...

ความรักและการให้เป็นบ่อเกิดของความสุขได้ด้วยตัวของมันเอง ...

ไม่จำเป็นต้องใช้ใครก็ตามเป็นคนสร้างความสุขให้เราอีกแล้ว...

เพราะทั้งความรักและความสุขทั้งหมด...มันอยู่ที่เรานั่นเอง...