สองปีที่ผ่านมา ประสบปััญหาการเงิน บ้านถูกยึด ขาดงานที่มั่นคง คนรักเสียชีวิต พี่สาวที่สนิทเสียชีวิตขณะตั้งครรถ์ ต่อมาอีก 1 เดือน รักษาโรคซึมเศร้ามา 4-5 ปีแล้ว เข้าวัดฝึกจิตรนั่งวิปัสนา ทำใจกับการพลัดพราก แต่ผมไปต่อไม่ได้ ความมั่นใจ ไม่เคารพตัวเอง ไม่มีเหลือ อยู่เหมือนไปวัน ๆ ทำงานเลี้ยงตัวเองไป จากเคยมีความฝันวัยเด็ก การงาน เรียน กิจกรรมทุกอย่าง อยู่ในระดับต้น ๆ ตอนนี้ไม่แทบเหลือความเชื่อมั่นอะไรเลย ผมไม่รู้จะเริ่มยังไง อยากมีแนวทางในการกลับมา มีแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิต

จริงๆ แล้วอยากมีความสุขในชีวิตบ้าง ผมขาดความสุขในชีวิตมาตั้งแต่จำความได้แล้วมั้ง
แรงขับต่าง ๆที่นำพา ส่วนใหญ่มีแต่ความทุกข์ น้อยเนื้อ ต่ำใจ แต่มันก็ผลักผมมาไกล และเร็วกว่าคืนอื่น
ผมมี บ้าน มีรถ มีงานทำ เรียนต่อ ผลงานได้รับรางวัลที่ 1 ของประเทศก็เคย แต่มันก็ไม่เหลืออะไรทุกวันนี้
แต่ทุกวันนี้มันเบื่อหน่าย ทำงานแค่คิดว่าได้ค่าแรง มาพอหมุนเวียนชีวิต ไม่มีเป้าหมายเลย อายุก็ สามสิบ จะสี่สิบแล้ว มันเหมือนทุกอย่างมันพัง ไปหมด
ถ้าอยากได้ตอนนี้ อยากมีแรงจูงใจ อยากกลับไปมีเป้าหมาย มีความฝัน เหมือนวัยเริ่มต้น แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง มันเหมือนมองไม่เห็นแสงที่ปลายทางเลย แม้แต่ความฝันทุกวันนี้ ถ้าอธิฐาน ขอเีพียงว่า ให้ผมพบความสุข ก็พอ

ฉันเคยรู้จักคน ๆ หนึ่งค่ะ ฉันเองแหละ...
ไม่ใช่อย่างคุณหรอก แต่อ่านจากบทความของคุณแล้ว
ไม่ได้มีอะไรเหมือนกันแต่ความรู้สึกที่เผชิญก็พอจะมีความใกล้เคียง เทียบเคียงกันได้บ้าง...
รู้สึกเหมือน "ตายทั้งเป็น" ค่ะ
คิดอยู่ทุกคืนว่าอยากจะหลับไปและไม่ต้องตื่นมาอีกเลย
แต่มันก็ตื่นทุกที...น่ะ เซ้ง ชิ๊..หาย ช่วยไม่ได้...
ก็หายใจไปเรื่อย ๆ ค่ะ
ความคิด ความหวังใด ๆ เกี่ยวกับตัวเอง วางค่ะ
เรื่องกำลังใจ หรือคำปลอบใจจากคนรอบข้าง ไม่ใช่สาระสำคัญ
มันหน่อมแน้ม ล่าช้า ไม่ทันกินค่ะ
ประมาณว่า...ชาวบางระจัน จะออกศึก สิ่งสำคัญคืออาวุธ...กับเพลงปลุกใจ..ให้ฮึกเหิม
ไม่ใช่น้ำตาลทรายขาว...

แม่เรา...ขอบอก...เธอสุดยอด...ในวันที่พี่ชายเราไปเรียนต่อกรุงเทพ "ไปดีมาดี ดูแลตัวเองดี ๆ นะลูก"
แต่พอถึงคิวเรา "ถ้าน้ำตาเช็ดหัวเข่ากลับมานะ แม่จะกระทืบซ้ำ.."
อ้าว...ไหง๋งั๊นล่ะแม่...จ๋า และแม่ท่าทีขึงขังเอาจริงด้วย...


คือสอนลูกชายนี่แม่จะอ่อนโยน แต่สอนลูกสาวอย่างกะ "เสือผาด"
โอ้ว...แม่ของฉัน...น่ารัก...น่ารักจริง ๆ
คือท่านรักไง...รักและห่วงจนไม่รู้ว่าจะสอนลูกสาวยังไง
ให้ลูกสาวเรียนรู้ที่จะเป็นคนที่สะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบกให้ได้...
และฉันก็บ้าจี้ไปกับคำขู่ของแม่จริง ๆ ด้วย ...

ถ้าเราไม่พยายามที่จะ ซ้ำเติมตัวเอง ก็ไม่มีอะไรจะมาซ้ำเติมตัวเองได้ค่ะ...

เท่าที่อ่านบทความขอคุณ คุณเป็นคนที่มีกำลังในการผลักดันตัวเองสูงอยู่แล้ว
คุณไม่ใช่คนคนอ่อนแอ เพียงแค่ยังรู้สึกอ่อนแรง



ตอนที่ฉันรู้สึก down สุด ๆ ฉันคิดว่า ไอ้ "เฮงซวย" นั่นมันได้ตายไปแล้ว...
และไอ้นี่ที่กำลังหายใจอยู่ตรงนี้ มันไม่ยอมให้ไอ้นั่นมามีอำนาจเหนือมัน...ด้วย...
และถ้าวิญญาณไอ้บ้านั่นมันจะตามหลอกหลอน ครอบงำฉันไม่ให้ได้ผุดได้เกิด
...ขึ้นสังเวียนชกกันเลยดีกว่า...
ต่อให้โดนชกล้มแล้วล้มอีก ถ้าฉันยังมีลมหายใจนะ...ไม่ได้แอ้มข้าหรอก...หุ หุ ข้าหน้ามึน...

คุณก็เป็นคนหน้ามึนค่ะ...เราคิดว่างั๊นนะ...
และก็เป็นโชคดีของคุณมาก ๆ แล้ว ที่หันมาสนใจปฏิบัติธรรม...
แสดงว่า...คุณยังเป็นคนที่รู้วิถีที่เป็น กุศล และ อกุศล
ตอนนี้ สติ กับ ปัญญา ประคองใจเอาไว้
เรื่องที่ยังรู้สึก อ่อนแรง ก็ปล่อยให้มันอ่อนไป ตามดู ตามพิจารณามันตามที่มันเป็น
เชื่อเถอะ... มันมีจุดสิ้นสุด ก็เหมือนกับลูกคลื่น

และคุณจะกลับมาแข็งแรง...

อ๊ะ...แต่คำว่าแข็งแรง ไม่ได้หมายว่าชีวิตคุณจะกลับไปทะยานเหมือนเช่นเคยนะคะ
บางที เมื่อคุณแข็งแรง คุณอาจจะค้นพบความสุขอีกแบบที่แตกต่างไปจากเดิม ๆ
เป็นความสุขที่ผุดขึ้นมาในใจของคุณเอง โดยไม่ต้องพึงพิงสิ่งใด
เหมือนตาน้ำน่ะค่ะ
ไม่ใช่ความสุขที่ได้จากการเทียวออกไปไข่วคว้า โลดโผนโจนทะยานไปตามกระแสสังคมแบบเดิม ๆ นะคะ



อ้อ...ถ้าอยากจะรู้ว่าตาน้ำของตัวเองอยู่ตรงไหน
ว่าง ๆ คุณก็ลองเอาเข็มมาจิ้ม ๆ ตัวเองไปเรื่อย ๆ ดูน่ะ
ถ้าคุณยังมีอาการสะดุ้ง จิ๊ด ๆ อยู่ นั่นล่ะค่ะ แสดงว่ายังไม่ตายด้าน... อิ อิ
คือ ก็พยายามหาอารมณ์ขันมาบำรุงตัวเองหน่อย...
แบรนด์ เป็นเครื่องดืมบำรุงร่างกาย
อารมณ์ขันเป็นอาหารบำรุงใจค่ะ...

ฉันเคยรู้จักคน ๆ หนึ่งค่ะ ฉันเองแหละ...
ไม่ใช่อย่างคุณหรอก แต่อ่านจากบทความของคุณแล้ว
ไม่ได้มีอะไรเหมือนกันแต่ความรู้สึกที่เผชิญก็พอจะมีความใกล้เคียง เทียบเคียงกันได้บ้าง...
รู้สึกเหมือน "ตายทั้งเป็น" ค่ะ
คิดอยู่ทุกคืนว่าอยากจะหลับไปและไม่ต้องตื่นมาอีกเลย
แต่มันก็ตื่นทุกที...น่ะ เซ้ง ชิ๊..หาย ช่วยไม่ได้...
ก็หายใจไปเรื่อย ๆ ค่ะ
ความคิด ความหวังใด ๆ เกี่ยวกับตัวเอง วางค่ะ
เรื่องกำลังใจ หรือคำปลอบใจจากคนรอบข้าง ไม่ใช่สาระสำคัญ
มันหน่อมแน้ม ล่าช้า ไม่ทันกินค่ะ
ประมาณว่า...ชาวบางระจัน จะออกศึก สิ่งสำคัญคืออาวุธ...กับเพลงปลุกใจ..ให้ฮึกเหิม
ไม่ใช่น้ำตาลทรายขาว...

แม่เรา...ขอบอก...เธอสุดยอด...ในวันที่พี่ชายเราไปเรียนต่อกรุงเทพ "ไปดีมาดี ดูแลตัวเองดี ๆ นะลูก"
แต่พอถึงคิวเรา "ถ้าน้ำตาเช็ดหัวเข่ากลับมานะ แม่จะกระทืบซ้ำ.."
อ้าว...ไหง๋งั๊นล่ะแม่...จ๋า และแม่ท่าทีขึงขังเอาจริงด้วย...


คือสอนลูกชายนี่แม่จะอ่อนโยน แต่สอนลูกสาวอย่างกะ "เสือผาด"
โอ้ว...แม่ของฉัน...น่ารัก...น่ารักจริง ๆ
คือท่านรักไง...รักและห่วงจนไม่รู้ว่าจะสอนลูกสาวยังไง
ให้ลูกสาวเรียนรู้ที่จะเป็นคนที่สะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบกให้ได้...
และฉันก็บ้าจี้ไปกับคำขู่ของแม่จริง ๆ ด้วย ...

ถ้าเราไม่พยายามที่จะ ซ้ำเติมตัวเอง ก็ไม่มีอะไรจะมาซ้ำเติมตัวเองได้ค่ะ...




ครับผม เพิ่งฟื้นจากความเกียจคร้าน เพราะว่าไม่อยากจะตื่น แต่ถ้าไม่ตื่นมา ก็ไม่มีอะไรจะกิน แต่ผมก็ได้อ่าน ข้อคิดให้กำลังใจ ดี ๆตอนตื่นมาบ้าง อย่างน้อยมันก็เป็นเหมือนเป็นกำลังใจให้ผม เดินไปได้ จริง ๆ แล้ว อาจจะคล้าย ๆกันหรือเปล่า ชีวิตในวัยเด็กวัยเริ่มต้น

ครอบครัวผมมีพี่น้อง ห้าคน ผมเป็นคนกลาง พ่อแม่ ก็มาจากเกษตรกร กับค้าขาย ในต่างจังหวัดนี่แหล่ะครับ ด้วยลูกมาก ผมเลยต้องระเห็จไปอยู่กับบรรดาญาติ ๆ คนที่เลี้ยงผมมา ก็คือ น้องสาวแม่ครับ ผมไม่รู้หรอกว่าแม่ในความหมายยังไง แต่ผมจะรักและอยู่กับอาอี๋ ผม แล้วเค้าก็ชอบพูดกันเล่น ๆว่าพ่อผม หน่ะตายไปแล้วเป็นทหารไปรบ ตายในสงครามเวียดนาม มันทำให้ผมนั่งมองรถทหาร เครื่องบินทหารเวลามันวิ่งผ่านไปพักนึงเหมือนกัน เพราะความรู้สึก คำว่าแม่ ผมเรียก เพราะว่า ผมต้องเรียกแค่นั้นเอง แล้ววันนึงอาอี๋แต่งงาน คุณเชื่อหรือเปล่า ตั้งแต่วันนั้นผมไ่ม่ยอมนอนร่วมกับใครอีกเลย นี่คือความคิดของเด็ก ป.1 ทำไมผมยังจำมันได้ดีก็ไม่รู้ มันเหมือนภาพยนต์ ที่ยังบันทึกไว้ด้วยเทปชั้นดี นี่มั้งครับ เวลาผมไปเรียนหนังสือ ครูเคยตามผู้ปกครองไปพบ แล้วบอกว่า ผมเป็นเด็กมีปัญหา แต่ไม่ใช่เกเร น๊ะครับ ผมไม่พูดคุยกับใคร ชอบนั่งเหม่อลอย ดูทุ่งนาข้าง ๆห้องเรียน ดูแมลง ดูใบไม้ไปตามเรื่อง

แต่อีกอย่่างนึง ที่ สามสิบกว่าปีแล้ว ยังสลัดไม่หลุดออกจากหัวคือ มีหมอดูเค้ามาบอกแม่ว่า ผมจะเป็นคนล้างผาลครอบครัว ทุกวันนี้มันเหมือนยังตามราวี ผมไม่หยุดหย่อน
แต่กับน้องชาย เค้าจะช่วยเหลือครอบครัวได้ เห้อผมจะทำไงกับคำพิพากษาในหัว ผมได้นั่นแหล่ะมั้งที่ผมคิดเอาเอง ว่ามันเลยผลัก ผมไปจากคนอื่น และครอบครัว ผมเลยต้องเรียน ต้องทำกิจกรรม ต้องอีกเยอะแยะ เท่าที่่หัวเด็กคนนึงจะคิดได้ เรียนต้องไปเบอร์ หนึ่ง วันที่รับเกียรติบัตรเรียนดี ไม่มีใครมาซักคน เรียนมัธยม ปิดเทอม ก็ไปเป็นพ่อค้าขายไก่ย่างข้าง ป้ายรถเมล์ ไปรับจ้างสีข้าว ทำทุกอย่างถ้าอยากได้เงินมาซื้อ ทั้งที่ตอนนั้น พ่อแม่ ผมเริ่มมีเงิน มีทองแล้ว
แต่ความรู้สึกลึก ๆ คืออยากให้มีคนอื่นเห็น แล้วพูดว่า แม่รักลูกไม่เท่ากัน ความรู้สึกตอนนั้นมันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ แต่ผมคิดว่าผมก็ไปไกล ในวันที่ผมเรียนมหาลัยระดับต้น ๆของประเทศ เพื่อนผมหลายคนที่ผมสนิท ยังต้องไปเรียน มหาวิทยาลัยเปิด จบออกมาผมมีรถ ปีต่อมาผมดาวน์บ้านซื้อบ้านได้ ซึ่งผมก็ฝันมาตลอด อยากมีบ้านเป็นของตัวเอง เพราะว่าผมไม่เคยได้อยู่ กับพี่น้อง พ่อแม่เลย ได้ไปอยู่แค่ สามปีตอนเรียน มัธยมต้นเพราะว่าใกล้บ้าน นี่คือเหตุผลที่ได้กลับไปอยู่บ้าน
แต่การใ้ช้ชีวิตนี่หรือเปล่า ผมไปจำคำโฆษณามาว่า Work Hard Play Hard เลยทำงานหนัก เที่ยวหนัก ดื่มกินอย่างกับไม่มีพรุ่งนี้ให้กิน ตามความคิดผม ผมป่วยเป็นโรคซึมเศร้าไม่รู้ตัว เคยมีหมอบอกผมตอนผมเรียน ปริญญาโท แต่ผมก็ไม่ใส่ใจอะไร เรื่องนี้มันซัก 10 ปีได้แล้ว แต่ผมเริ่มรักษา ก็ประมาณ 5 ปี ผมไม่สามารถทำงานประจำได้ จริง ๆเมื่อก่อนผมเป็นอาจารย์ อยู่ในมหาวิทยาลัยของรัฐ ก็ลาออกมาทำงานเอง ทำสักนักงานตัวเองแต่ว่าก็ต้องไปหา หมอเพื่อรับยาทุกสองอาทิตย์
แต่มันก็ไปแบบลุ่ม ๆดอน ๆแล้ว เพราะว่า ความมรู้สึกเบื่อหน่าย ความรู้สึกไม่เคารพตนเองมันตามอยู่ในหัวผมตลอด ความรู้สึกที่่ว่าอะไรทำไม่ได้ เมื่อก่อนไม่เคยมี เพียงขอโอกาส แล้วผมจะทำ ได้ไม่ได้ค่อยว่ากัน เหลือเพียงงานนี้จะีมีปัญหาหรือเปล่า ลูกค้าจะเบี้ยวเราหรือเปล่า กลายเป็นยิ่งทำยิ่งเครียด การเงินก็เริ่มมีปัญหาจากเศรษฐกิจ ทำงานผิดพลาด เจ๊ง บ้านก็คืนแบ๊งค์ไป รถเก๋งก็เหลือเป็นรถกระบะ
พอมีคนรัก เหมือนอะไรจะเริ่มดีขึ้น อย่างน้อยมีคนให้กำลังใจ ก็มาเสียชีวิตก่อนวัยอันควร ด้วยมะเร็งในไขกระดูก น้ำตาผมยังไม่ทันแห้ง พี่สาวผม ก็ต้องมาเสียชีวิต เพราะว่ามะเร็งเต้านม ช่วยชีวิตได้แค่ลูกสาว ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า ซึ่งก็ไม่ค่อยสมบูรณ์นัก เดือนหน้าก็จะครบสองปีแล้วเค้าเกิด ในวันที่แม่เค้าเสีย ซึ่งเดือนนี้ก็คือเดือนที่คนรักผมเสีย ผ่านมาไม่ถึง สามวันเลย แต่สองปีที่แล้ว มันทำให้ผม เรียกว่าฟางเส้นสุดท้ายของผม
ผมไปวิปัสนา กรรมฐาน ที่บ้าน คุณแม่สิริ กรินชัย ซึ่งทำให้คิด ได้หลาย ๆอย่าง หันกลับมาคุยกับครอบครัวกันมากขึ้น เข้าใจกันมากขึ้น เพราะทุกคน เริ่มหันกลับมามองกันเอง หลังจากที่พี่สาวผมเสีย ปัญหาเรื่องนี้ลดลง แต่ปัญหาเรื่องเศรษฐกิจเข้ามาแทน ที่
แต่สิ่งเดียวที่ยังคงทิ้งปัญหาให้กลับผม กลับกลายเป็นว่า ผมไม่มีเป้าหมาย ผมไม่มีเส้นทางที่จะเดินไป มันไม่มีความสุขเลย ผมเลยไม่รู้ว่ามันคือปัญหาทางจิต หรือ มันเป็นกรรมของผมกันแน่
ไปไหว้พระที่วัดไหน ไม่เคยขอ แก้วแหวน เงินทอง ขอแต่ความเข้มแข็งให้ผ่านปัญหาต่าง ๆได้ แต่ตอนนี้เหลือสั้นมาก ขอให้มีความสุข และไม่เป็นโรคซึมเศร้าอีก (มันทรมานมากกก)
อยากตื่นเช้า แล้วมีแต่คำว่าลุย ๆ นอนอยากให้มันเช้าเร็ว ๆจะได้ไปทำงาน ผมควรจะเริ่มอย่างไรดีครับ

คุณคิดว่าอะไรเป็นปัญหาเฉพาะหน้า
เป็นปัญหาที่ใกล้ตัว
และเป็นปัญหาที่ต้องแก้ไขอย่างเร่งด่วนที่สุดคะ

และอะไรเป็นปัจจัยสำคัญที่สุดที่จะค้ำจุนคุณไว้ได้ในเวลานี้คะ

ปัญหาเฉพาะหน้า ผม คงเป็นเรื่องเศรษฐกิจ แต่ไม่ทั้งหมด ถ้าผมสามารถทำงานต่อไปได้ แต่การรับยา หมอจะไม่จ่ายยาบางตัวให้ เช่น ซาแนค เพราะว่าไม่งั้นผมจะติด แต่มันทำให้ผมทำงานได้อย่างมีความสุข แต่ยาบางตัวก็ทำให้ผมไม่อยากทำอะไรเลย แต่ตอนนี้ผมไม่รับยา ถ้าเครียดขึ้นมาอีก ก็อาศัย นั่งสมาธิ มากบ้างน้อยบ้าง หรือไม่ก็ไป ว่ายน้ำ แล้วกำหนดจิต เอา ซ้ายหนอ ขวาหนอ ของผมไปเรื่อย คิดว่าเผื่อมันจะช่วยอะไรได้บ้าง

แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องอยู่ก็คือ อยากให้ พ่อแม่เห็นความสำเร็จอีก อยากดูแลหลานสาว ซึ่งพี่สาวได้เสียชีวิตไปแล้ว อยากกลับมามีความภาคภูมิใจกับตัวเอง เหมือนเมื่อก่อนครับ

ระหว่างยาที่คุณกิน กับ ความเครียดของคุณ คุณว่า ตัวไหนแสบสำหรับคุณสุด ๆ คะ
ยาบ้าอะไร... มีการกินแล้วทำให้ไม่อยากทำอะไรเลย
ถ้าเป็นฉัน...ฉันก็คงจะเลิกกินเหมือนกันล่ะ

ส่วนความเครียดของคุณ และยังโรคซึมเศร้า และเรื่องราวฝังใจ...อีก

นี่... แล้วเรื่องที่ทำให้คุณรู้สึกดี ๆ น่ะ มีบ้างมั๊ย ต้องมีสิ่...
คุณลองเล่าสิ่งที่ทำให้คุณรู้สึกดี ๆ มาให้เราฟังสัก สองสามเรื่อง...

คุณเป็นคนจริงจังกับชีวิตมากไปรึเปล่า...
คือจริง ๆ อารมณ์ขันน่ะ คุณ มีบ้างมั๊ย...
หรือว่าคุณคิดอะไรเป็นเรื่องมีสาระ จริงจังไปซะเกือบทุกอย่าง
คุณเคยให้โอกาสตัวเองหัวเราะแค่ไหน
คุณเป็นคนที่ให้โอกาสตัวเองผิดพลาดรึเปล่า...
หรือว่าคุณเป็นคนที่มุ่งแต่การมีกิจกรรม และการเป็นอันดับหนึ่ง เพราะคุณปราถนาการยอมรับ...
มันทำให้คุณเหมือนต้องคอยวิ่งไล่กวดตัวเอง...จนเผลอปล่อยให้โรคซึมเศร้าคืบคลานเข้ามา...สู่

คืออย่างเรา ตอนที่รู้สึกแย่ ๆ โรคซึมเศร้าไม่ได้เข้ามาครอบงำเราด้วยน่ะ
เราก็เลยไม่ได้มานั่งเจอภาวะวิกฤตอะไรแบบสองเด้ง สามเด้ง น่ะ

เพราะ...เรามันผู้หญิงสายพันธ์พิเศษน่ะ... พ่อเราว่าอย่างงั๊นนนน
พ่อว่า "เป็นผู้หญิงผู้ลิงอะไรวะ หน้าตามันถึงได้ทะเล้นอย่างนี้..."

มองความจริงแล้วก็สู้ชีวิตนะครับ

ผมผ่านช่วงเป็นตายมาเหมือนกันครับ

เคยโดนแฟนทิ้ง คิดฆ่าตัวตาย แต่ไม่ใช่ทางออกครับ

ผมเลยใช้สวดมนต์เยอะมาก ช่วยได้ครับ

ตอนนี้ก็สู้ตายครับ

เอ่อ...ไอ้หมอดูปากเสียคนนี้ยังมีชีวิตอยู่รึเปล่าครับ...
ถ้ายังอยู่เขามีความสุขกายสบายใจดีอยู่รึเปล่าครับ...
ถ้าตายไปแล้ว เขาตายดีรึเปล่าครับ...





ไม่รู้นะครับ อาจจะเป็นคำแนะนำที่เพี้ยน ๆ
ทันทีที่คิดนะครับ คุณถูขี้ไคลก็ได้ หรือแคะขี้มูกก็ได้
และปั้นเป็นก้อนกลม ๆ หยอดใส่ขวดโหลเอาไว้
พอมันเต็ม ก็เอาไปลอยอังคาร...
คือเอาสิ่งที่รบกวนใจคุณ มาผูกกับคำว่าขี้...ให้ได้น่ะ
ทำไปทำมา...คุณอาจจะเผลอเห็นมันเป็นเรื่องขี้ ขี้ ได้ไปในที่สุด...
คือ..เจ้ามังกรที่คอยหลอกหลอนคุณ
คุณต้องหาทางทำมันให้เป็นกิ้งกือให้ได้น่ะ
ถ้ามันโผล่หน้ามา คุณจะทำเป็นแคะขี้มูกแล้วดีดใส่หัวมันก็ได้...
ถ้าจะถามว่าผมใช้เทคนิคอะไร
ม่ายบอก...เดี๋ยวจะหาว่าผมอวดสัปดล...
สู้ สู้ ครับ...

ก่อนอื่นเลย คุณลองลบทุกอย่างออกไปจากใจให้หมด หยุดอยู่กับที่
สักแป๊ป แล้วเปิดใจ ค่อยๆหันไปมองรอบๆตัว เช่นเพื่อนที่ทำงาน คนข้างบ้าน หรือใครก็ได้
ที่อยู่ใกล้ๆ ว่าเขามีความเป็นอยู่อย่างไร? เขาสุขแค่ไหน? อะไรทำให้เขาสุข? ท่ามกลางความสุข
นั้น เขามีเรื่องทุกข์ไหม? แล้วเขาทุกข์กันด้วยเรื่องอะไร? แล้วคุณก็จะรู้ว่าคุณไม่ได้ล้มคนเดียว
ไม่ได้พลาดคนเดียว ไม่ได้ทุกข์ และไม่ได้ฯลฯ คนเดียวเลย

แล้วก็ตั้งเป้าหมายใหม่ ไปที่ "อยากให้พ่อแม่เห็นความสำเร็จอีก" "อยากดูแลหลานสาว" เอา
ความตั้งใจอันนี้แหละ มาเป็นน้ำมันหล่อเลี้ยง หล่อลื่นให้กับใจตัวเอง นำมาเป็นพลังขับเคลื่อน
ให้ความตั้งใจสำฤทธิ์ผล ยามใดที่ท้อแท้ หม่นหมอง เบื่อหน่าย ก็ดูหน้าหลานสาวซิค่ะ โฟกัส
ไปที่หลานสาวตัวน้อยนั้น คนเราถ้าไม่มีจุดหมาย ก็เหมือนธนูที่ไม่มีแรงส่ง ลองดูนะค่ะ

[i][color=#8000BF]ฝากรูปหนูน้อยวัยหกขวบที่ต้องใช้ขาเทียมห้าคู่ เขาเล่นกีฬาทุก
อย่างตามที่ต้องการ อย่างมีความสุข ดูหน้าเขาซิค่ะ สู้ สู้ สู้ ค่ะ

อนุโมทนา เจริญในธรรมค่ะ

[/color][/i

อยากขอบพระคุณ เพื่อน ๆทุกคน ไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี ที่ให้กำลังใจ

มันอาจจะยากหน่อย แต่คงเริ่มยิ้ม กับชีวิตมากขึ้น แต่อิจฉา เด็ก เค้ามีขาตั้งสิบคู่ 5555555

อันดับแรกคงต้องหัดยิ้มบ้างผม มีบางคน ไม่ค่อยได้เห็นยิ้มผมมานาน แล้ว เอาง่าย ๆก่อนแล้วกัน