รั ก แ ต่ ล ะ ที ไ ม่ เ ค ย มี บั ง เ อิ ญ
ดั ง ต ฤ ณ

รักที่เกิดจากการสบตาครั้งแรก

เป็นรักที่ลึกลับที่สุด และอาจทำให้มนุษย์เจ้าเหตุผลหลายคน
จำต้องคิดถึงสิ่งไร้เหตุผลต้นปลาย
หรือไม่ก็จำนนให้กับความเชื่อเรื่อง ‘ต้นเหตุที่ถูกลืม’ เช่นอดีตชาติ

เพราะความรักชนิดนี้อาจพาไปสู่การร่วมอยู่กินตลอดชีวิต
เพียงด้วยความรู้สึกตั้งแต่แรกพบว่า ‘คนนี้คู่เรา’
และพบในนาทีสุดท้ายยามตายจากกันว่า ‘อย่างนี้ก็มีจริง’
น้ำตาอาลัยและความมั่นใจว่าจะได้พบกันอีก
คือบทสรุปที่ทำให้รักลึกลับชนิดนี้เป็นที่กระจ่างขึ้น

รักที่เกิดจากการเกื้อกูลกันและกัน

เป็นรักที่เริ่มจากความปรองดอง มีความรู้สึกแสนดี อบอุ่น
และสุขสบายภายในรัศมีสายตาของอีกฝ่าย
อย่างรู้ว่าจะไม่ทอดทิ้งกัน มีความเสมอกัน

รักชนิดนี้เป็นสิ่งมีที่มาที่ไป
และชวนให้เห็นว่าความรักหาใช่สิ่งมหัศจรรย์เกินความเข้าใจ
ปัญหาก็คือชั่วชีวิตคนๆหนึ่ง
อาจไม่พบใครที่เต็มใจให้ความร่วมมือเกื้อกูลกันมากพอเลยสักครั้งเดียว

รักที่เกิดจากความใกล้ชิด

เป็นรักที่อาศัยการอยู่ด้วยกันบ่อยๆ
ใกล้กระแสกายกระแสใจของอีกฝ่ายแล้วไม่รู้สึกขัดแย้ง ไม่เกิดความรังเกียจ
หญิงชายที่เข้าข่ายดังกล่าว
จะพบว่าเพียงใกล้กายธรรมชาติระหว่างเพศก็ทำงานแล้ว
ดึงดูดให้อยากประกบติดกันได้แล้ว

รักชนิดนี้อาจดูเป็นจริงเป็นจังและมีตัวตนจับต้องได้
ต่อเมื่อลองพยายามจับต้องให้มั่นมือ
จึงรู้ว่าจริงหรือเก๊ แข็งหรือเหลว คงทนหรือละลายเร็วกันแน่

รักที่เกิดจากการคุยถูกคอ

เป็นรักที่นับว่ามีพื้นฐานดีระดับหนึ่ง
เพราะการคุยกันถูกคอมักหมายถึงการพูดกันรู้เรื่อง
รวมทั้งมีเรื่องที่สื่อสารแลกเปลี่ยนกันได้

แต่การพูดคุยมิใช่ทั้งหมดของการอยู่ร่วมกัน
หากความแตกต่างด้านอื่นชวนให้ไม่สนุก
เกิดความสนุกจากการคุยอย่างเดียว
ในระยะยาวจะคุยแล้วสนุกน้อยลงเรื่อยๆ
หรือกระทั่งยิ่งคุยยิ่งเป็นทุกข์ อยากเมินหนีออกไปทุกที

รักที่เกิดจากการคุยแบบไม่เคยเจอตัว

เป็นรักที่มีเสน่ห์วาบหวาม เพราะอาจไม่ต้องยืนพื้นอยู่บน ‘โลกความจริง’ ใดๆ
อาศัยเพียงจินตนาการอันเกิดจากลีลาเจรจาท่าเดียวพอ
ปัจจุบันอินเตอร์เน็ตกลายเป็น ‘อีกโลกความจริงหนึ่ง’
ที่รักชนิดนี้เกิดขึ้นที่โน่นที่นี่
และอาจพังลงด้วยความหนาวเย็น
เพียงเมื่อปรากฏ ‘ที่สุดของความจริง’ ยามเจอตัวกัน
น้อยนักที่ความจริงกับเรื่องเหนือจริงในจินตนาการจะประจบกันได้สนิท

รักที่เกิดจากความเห็นใจ

เป็นรักที่น่าสับสน
เพราะคนเรามักแยกไม่ออกว่า
‘ความรัก’ กับความ ‘สงสารมาก’ ต่างกันตรงไหน

คนบางคนสมควรได้รับการสงสาร
ไม่ใช่เพราะเรียกร้องความสงสาร
แต่เพราะเหมือนเป็นคนดีตกยาก
เหมือนลูกหมาลูกแมวน่ารักที่ตุหรัดตุเหร่หาคนเลี้ยงดู

เมื่อตรงมาทางเราแล้วปฏิเสธ
ก็เหมือนใจไม้ไส้ระกำจนชวนให้รู้สึกผิดรุนแรง ไม่อาจทนดูดาย
รักที่มีแต่ความสงสารและเห็นใจอย่างเดียว
อาจจบลงด้วยโศกนาฏกรรมในทางใดทางหนึ่ง
ไม่ทางกายก็ทางจิตวิญญาณ

เพราะในระยะยาวมนุษย์ทุกคนต้องเห็นใจตัวเองก่อนคนอื่น
ไม่อาจทนเสียสละให้กับความน่าสงสารของคนอื่น
แล้วปล่อยให้ทั้งชีวิตของตนเต็มไปด้วยความน่าสงสารนานัปการไหว

รักที่เกิดจากความคิดอยากตอบแทน

เป็นรักที่มาพร้อมกับความรู้สึกถูกรู้สึกผิด
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากตระหนักว่าทางเดียวที่จะตอบแทน
คือการมอบความรักความพิศวาสใหักับผู้ทรงพระคุณซึ่งมาสนใจตน

ภาคหนึ่งของความรู้สึกจะถูกต้อง
ในขณะที่อีกภาคจะบาดใจและเต็มไปด้วยความ ‘ผิดปกติ’
รักชนิดนี้เหมือนการหลอกตัวเอง หลอกคนอื่น
กระทั่งนานถึงจุดหนึ่งจะรู้ซึ้งว่ารักหลอกเป็นอย่างไร ทรมานใจได้แค่ไหน



รักที่เกิดจากการได้รับความเอาใจใส่ยิ่งยวด

เป็นรักที่อีกฝ่ายยอมตนเป็นข้าทาส ปล่อยให้ตนเอาแต่ใจได้ทุกอย่าง
รักชนิดนี้เป็นอารมณ์ใจอ่อนและไม่มีตัวเลือกอื่นที่ดีกว่า
หรือรู้สึกผิดเกินกว่าจะหลอกใช้โดยไม่ให้อะไรตอบแทน
ก้ำกึ่งอยู่ในระหว่างการเห็นค่า
กับการไม่เห็นว่าอีกฝ่ายอยู่ในสายตาแม้แต่นิดเดียว

รู้เพียงถ้ามีอีกฝ่ายอยู่
ตนจะได้ทุกสิ่งราวเจ้าชายหรือเจ้าหญิง
แต่ก็พร้อมจะเย็นชาหรือเมินหน้าหนีเสมอ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพบตัวเลือกอื่นที่คุณสมบัติพร้อมกว่ากัน

รักที่เกิดจากความหลงรูปสมบัติภายนอก

เป็นรักที่ปล่อยให้อิทธิพลของรูปร่างหน้าตา น้ำเสียง
หรือลักษณะทางกายภาพอื่นๆเข้าครอบงำ

รักชนิดนี้ไม่มีหลักค้ำ ไม่มีฐานยืน เลื่อนลอย
และต้องออกแรงจนเลือดตาแทบกระเด็น
เพื่อหาเหตุผลสนับสนุนว่าเป็นรักที่สมควรแล้ว
ซึ่งเพียงไม่กี่วันก็อาจพบว่ามันไร้เหตุผลสิ้นดี
กับการรักษาความรักไว้เพื่อความเหนื่อยเปล่า

รักที่เกิดจากความติดใจคุณสมบัติเด่น

เป็นรักที่เต็มไปด้วยแรงดึงดูดและความตรึงใจ
อาจจะจากการฟังลีลาการพูด
หรือการเห็นความสามารถในทางใดทางหนึ่ง
หรือการพลอยปีติแรงไปกับความสำเร็จรุ่งเรือง
ส่งกลิ่นหอมหวนขจรขจายของอีกฝ่าย

รักชนิดนี้มักขาดๆเกินๆ เต็มไปด้วยก้าวกระโดด
แบบกระโดดมาแล้วกระโดดไป ไม่ค่อยยืนอยู่บนความเข้ากันได้
หลายปีผ่านไปอาจต้องตระหนักว่า
ความเด่นเป็นแค่เครื่องล่อความสนใจในระยะแรก
หาใช่องค์ประกอบแห่งรักในระยะยาวไม่

รักที่เกิดจากการหลงภาพลวงตา

เป็นรักที่ยืนอยู่บนมายา
ฝ่ายหนึ่งอาจหวังผล
จึงสร้างนิสัยน่ารักน่าใคร่ขึ้นมาล่อตาล่อใจให้หลงติด

รักชนิดนี้อาจเรียกแรงทะยานได้ขนาดถูกฉุดให้หัวปักหัวปำ
ยิ่งถลำลึกลงไปในกับดักหรือเหยื่อล่อมากขึ้นเพียงใด
หูตาก็ยิ่งมืดมัว เห็นผิดเป็นชอบ
เห็นกงจักรเป็นดอกบัวมากขึ้นเท่านั้น

รู้ทั้งรู้อยู่ในส่วนลึกว่าถูกหลอกใช้
แต่ความคิดก็ถูกดึงให้ปักใจศรัทธาในเรื่องหลอก
ขอให้ได้บอกตัวเองว่าอีกฝ่ายรักตน แคร์ตนเท่านั้นพอ
จะยอมบุกน้ำลุยไฟหรือกระทั่งตกนรกทั้งเป็นก็ยังไหว

รักที่เกิดจากความเกลียด

เป็นรักที่ซับซ้อน อาจเริ่มมาจากความเหนื่อยล้า
เคยแค้นมาก จ้องจับผิดมาก ด่ามาก
กระทั่งใจผูกอยู่กับอีกฝ่ายอย่างเหนียวแน่น
และบีบให้ต้องรู้รายละเอียดของอีกฝ่ายมากขึ้นเรื่อยๆ
จนต้องยอมรับข้อดี
แล้วเกิดแรงดันของความอยากขออภัย
หรืออยากให้อภัย หรืออยากญาติดีกัน

นั่นเองพลังความเกลียดหรือความแค้นเก่าๆ จึงแปรตัวเป็นราคะ
เพราะไฟโทสะเป็นญาติสนิทกับไฟราคะ
ต่างก็เป็นไฟมืดด้วยกัน
มีกิจเป็นการเผาผลาญให้ใจเกิดความร้อนรุ่มเหมือนๆกัน
เคยเกลียดแรงแค่ไหนก็กลายเป็นราคะแรงแค่นั้น

รักชนิดนี้อาจเต็มไปด้วยความไม่ได้อย่างใจ ระหองระแหง
กลับไปกลับมาระหว่างเห็นข้อดีและจับผิดเพ่งโทษ

รักยังมีเหตุอีกมาก แต่บางความรักก็ไม่ใช่ความรัก
เช่นรักความรวยนั้น เป็นคนละเรื่องกันกับรักคนรวย
ความรวยอย่างเดียวไม่มีทางเป็นเหตุแห่ง ‘ความรู้สึกรักคน’ ได้เลย

รักระหว่างหญิงชายจะเกิดจากเหตุอันใด
ยืนพื้นอยู่บนบุญบาปแบบไหนก็ตาม

ท้ายสุดก็มีฤทธิ์ผูกใจไว้ ไม่ให้ได้เป็นไทในตนเอง
จนกว่าใครจะแสวงหา ‘ความรักอิสรภาพทางใจ’
และพบกับรักชนิดนั้นจริง
จึงยุติการสร้างเหตุแห่งทุกข์รูปแบบใดรูปแบบหนึ่งลงเสียได้อย่างถาวร



ถ้ายังไม่มีความรัก

เรารู้แน่ว่าจะต้องทุกข์แบบเหงา
แต่ถ้าจะฝืนมีความรักให้จงได้

เราไม่รู้เลยว่าจะต้องทุกข์แบบไหนแน่



(ที่มา : http://www.dungtrin.com/empty4/25.htm)

แหม อ่านเจอบทความของคุณแล้วโดนใจจริง ๆ
ก็เลยอดที่จะลงมา แจม ด้วยไม่ได้
เพราะเพิ่งเจอ...คนมากล่าวเรื่องราวประมาณนี้อยู่หมาด ๆ ครับ
เมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เอง

ผมเจอคนมากล่าวว่าผมเป็นคู่เขาในอดีต ประมาณเขาจำได้
แต่ขอโทษเถอะ....ผมจำไม่ได้...ลืมไปมั๊ง...
เขาสืบสาวเล่าความจนผม.... ไม่รู้จะเอาอะไรเป็นจริงเป็นจังได้กับเรื่องพวกนี้...
โชคดีนะ....ที่ผู้พูดเป็นผู้ปฏิบัติธรรมตัวยงซะด้วย...
ซึ่งผมมีความเชื่อใจผู้ปฏิบัติธรรมอยู่อย่างตรงที่ เขาต้องไม่มุสา
ก็เลย...นั่งฟังอย่างสบายใจ...ไม่ต้องพูดทำความเข้าใจอะไรกันให้มาก
เพราะเป้าหมายสูงสุดของการปฏิบัติธรรม...คืออะไร ก็รู้ ๆ กันอยู่
ดังนั้น...ผมเดินไปข้างหน้า เขาก็เพียรเดินไปข้างหน้า
ok นั่นแสดงว่า ทำกุศลมาร่วมกันจริง...
ซึ่งก็ดูท่าทางเขาจะเข้าใจเช่นนั้นอยู่แล้วด้วย...
และเขาก็มีเป้าวัตถุประสงค์ในเส้นทางธรรมอย่างหนักแน่นน่ะ
โอย๋...ค่อยยังชั่ว...หุ หุ หุ

แต่ทำไมคนที่ทำกุศลร่วมกับผมมามันช่างหลายคนจัง...เลย


อันนี้...ชักจะฟังจนชิน และ ชักจะเริ่มทำใจเฉย ๆ กับการที่จะได้ยินเรื่องนี้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
ในอีกทางผมก็ชักจะเริ่มสงสัยขึ้นมาบ้างแล้ว
ว่าไอ้เรื่องพวกนี้มันประหนึ่งจะมีพิรุธอะไรแอบแฝงอยู่สักอย่าง
เช่นว่า บางที่...ที่ว่าจำอดีตได้ อาจจะไม่ได้มีอะไรจริงสักอย่าง... อิ อิ อิ...

แล้วผมจะสนใจทำไม จำได้ หรือจำไม่ได้
ผมแค่รู้ว่าวันนี้อะไรที่ดึงดูดสายตาของผม ก็นั่นล่ะ
แค่คิดแค่นี้ แค่เห็นแค่นี้ แค่รู้แค่นี้...ก็
ได้นั่งศึกษาพระธรรมอย่าง สุขใจ...

ดีนะครับที่เขาว่าคุณ yahoo เป็นคู่เขาในอดีต

ถ้าเขาบอกว่าคุณติดหนี้เขาอยู่หลายบาท คุณจะแย่เอา

สวัสดียามดึกค่ะ คุณน้ำ, คุณ yahoo และ คุณวรานนท์

ขออำภัยที่เพิ่งตอบค่ะ
คิดอยู่นานเหมือนกันค่ะ ว่าจะตอบยังไงดี

แต่คิดไปคิดมาก็ได้ข้อสรุปว่า
ถ้าได้แบ่งปันประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องนี้
ก็อาจเป็นประโยชน์ต่อผู้ที่ได้เข้ามาอ่านบ้างไม่มากก็น้อย

เชื่อเช่นกันค่ะว่า ต้นเหตุที่ถูกลืม อดีตชาติ

จริงๆแล้ว ประสบการณ์ รักแรกพบ แล้วสบตาปิ๊งๆ ปั๊งเนี่ยะ
โรสไม่เคยมีประสบการณ์ขนาดนั้นเลยค่ะ

มีแต่ประมาณ ทั้งชีวิตไม่เคยคิดมีแฟน
แล้วก็ไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตน
จนครองตัวเป็นโสดมาประมาหลายทศวรรษ

ช่วงที่ผ่านประสบการณ์ "รักเกือบแรกพบ" นั้น
ชีวิตกำลังอินกับธรรมะ
ไปบวชเนกขัมมภาวนา ถือศีลปฏิบัติธรรมบ่อยมาก
และตั้งปณิธานว่าจะครองตัวเป็นโสด
เพื่อปฏิบัติธรรมจนสุดสายปลายทาง

แต่....แล้ว!!!!
จู่ๆ ก็เหมือนเวรกรรมนำชักให้ต้องมาเจอะเจอกับบุรุษผู้นี้
ซึ่งแรกเริ่มก็พบพานกันผ่านห้องสนทนาธรรมในเว็บนึง
จนเรามีโอกาสได้พบหน้าตาค่าตากัน
เพราะ ตั้งใจว่าจะตั้งชมรมปฏิบัติธรรมกันกับสหายธรรมที่เข้ามาสนทนาธรรม

ครั้งแรกที่พบกันนั้น
ก็ไม่ได้รู้สึกพิศวาสบาดจิตอะไรเลย
(เพราะไม่ใช่ spec)

เพียงแต่แค่รู้สึกว่า...

“อีตานี่ หน้าตาคุ้นมากๆๆ
ประหนึ่งว่าเคยรู้จักกันมายาวนาน
แต่ก็นึกไม่ออกซักที....ว่าเคยพบกันที่ไหน"

จนในที่สุดทำให้กุลสตรีเช่นเรา
ถึงกับต้องออกปากทักอย่างเสียมารยาทว่า

“เราเคยรู้จักกันมาก่อนรึเปล่านะ เคยเรียนที่นี่รึเปล่า”

พูดออกไปแล้ว ถึงคิดได้ว่า ไม่ควรทำอย่างแรง
แต่สายไปเสียแล้ว ก็พูดไปล้วนี่นา
แต่ก็ได้คำว่าตอบว่า

“ไม่...ไม่เคยเรียนที่นั่น เพราะเป็นคน ตจว.”

หลังจากนั้น เขาติดต่อกลับมาทางอินเตอร์เนต
และมีโอกาสได้สานสัมพันธ์กัน
สนทนาแลกเปลี่ยนธรรม แนวทางการปฏิบัติ จนถูกคอและผูกพันกัน

เขาได้พยายามเล่าเรื่องหลายอย่างให้เราฟังจาก อตีตังสญาณ
ที่เขาบอกว่าเขามี (แต่เราไม่มี)

ทำให้เราเข้าใจทางอ้อมได้ว่า...เขากำลังจะบอกว่า

เรากับเขาเคยเป็นคู่ชีวิตกันมาตั้งแต่ครั้งอดีตชาติ
ประมาณว่าเราเป็นเจ้ากรรมนายเวรของเขา

แต่เพราะเขาทำผิดคิดนอกใจเรา
ไปมีหญิงอื่น ซึ่งเป็นหญิงต้องห้าม
เลยถูกตามฆ่า ทิ้งให้เราต้องตรอมตรม
จนหันหน้าเขาพึ่งพระธรรม
และตั้งจิตอธิษฐานว่าจะไปไม่ขอมีคู่ไปทุกภพทุกชาติ

ตอนนั้น ได้ฟังแล้วก็ขำกลิ้งเลยค่ะ
(เหมือนฟังนิยายรักข้ามภพก็ไม่ปาน)

งั้นฉันอโหสิกรรมให้คุณก็แล้วกัน

แต่...หลายสิ่งที่เขาพูดมา
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับบุคคลที่เกี่ยวข้องกับเรา
และสถานที่ ซึ่งเราทั้งสองผุกพัน
ซึ่งก็ยังคงปรากฏเป็นหลักฐานเสมือนเป็นฉากหลังอยู่ปัจจุบัน
ก็สามารถยืนยันและพิสูจน์ได้ถึงการมีอยู่ เป็นอยู่จริง

(มีต่อ)

จนมีอยู่วันนึง ซึ่งเป็นวันสำคัญทางพระพุทธศาสนา “วิสาขบูชา”
ซึ่งโรสกับคุณแม่ก็ไปได้ไปถือศีลบวชเนกขัมมภานาที่วัด
หนุ่มคนนี้ก็ได้ตามไปที่นั่น โดยไม่บอกกล่าว
เพื่อนำ “ผ้าไตรจีวร” ไปฝากเราให้ถวายกับพระสงฆ์ที่นั่น

เอาล่ะสิ...

ไม่รับก็ไม่ได้ รับแล้วไม่ถวายก็ไม่ได้

เล่นผูกกันด้วยวิธีนี้เลยรึ

ตอนนั้นรู้ตัวเองเลย
จิตที่เคยสงบนิ่งเริ่มหวั่นไหวไม่สงบอีกต่อไป
กังวลหลายอย่าง มารผจญจริงหนอ
ใจคอจะให้ฉันต้องเลือกเส้นทางด้วยเหรอ ไม่เลือกไม่ได้หรือๆไง

เลยตัดสินใจอย่างนี้ค่ะว่า....

ไปขอถอนอธิษฐานต่อหน้าพระเจดีย์ โดยมีข้อแม้ว่า

ลูกขอถอนอธิษฐานในอดีตชาติ
ขอมีคู่เช่นผู้อื่น (ก็ได้) ในชาตินี้
หากบุรุษผู้นั้นเคยมีกรรมสัมพันธ์กันมา

แต่บุรุษผู้ที่จะมาเป็นคู่ของลูกนั้นต้องเป็นคนดี
ที่อย่างน้อยต้องมีภูมิธรรมเสมอ หรือสูงกว่าลูก

และหากเราทั้งสองเคยเป็นคู่กันมาในอดีตชาติอย่างแท้จริง
ก็ขอให้อุปสรรคต่างๆ จงคลี่คลาย
จงมีโอกาสได้เป็นกัลยามิตรที่ดีต่อกัน
เกื้อกูลกันทั้งทางโลก ทางธรรม
รับใช้พระพุทธศาสนาร่วมกันตลอดไป

หลังจากนั้น.....จนถึงทุกวนนี้

เราก็ไปทำบุญ ถือศีล ปฏิบัติธรรมร่วมกันบ่อยมากทุกครั้งที่มีโอกาส
จนบัดนี้ก็นับได้ย่าง ๗ ขวบปีที่รู้จักกันเข้าไปแล้ว

แต่ก็ไม่มีวี่แววจะได้ลงเอย ..สักทีเลยค่ะ

เพราะข้าพเจ้าเริ่มรู้สึกเฉยๆ ว่า
แต่งก็ได้ ไม่แต่งก็ดี อายุก็ขนาดนี้แล้ว คงไม่แตกต่าง

คุณน้ำและเพื่อนๆ คิดว่า

เรื่องของโรส....เหมือนนิยายมั้ยคะ

ไว้ให้แก่ตัวกว่านี้...เห็นทีจะเขียนนิยายรวมเล่ม
แข่งกับ คุณดังตฤณ
..จะขายออกมั้ยหนอ!?!

สวัสดียามดึกค่ะ คุณโรส


พอๆกันเลยค่ะ จริงๆแล้ว ประสบการณ์ รักแรกพบ แล้วสบตาปิ๊งๆ ปั๊งเนี่ยะ
ไม่เคยมีประสบการณ์ขนาดนั้นเหมือนกันเลยค่ะ

มีแต่คนมาชอบ แต่น้ำไม่เคยชอบเขา เป็นอย่างนี้มาตลอด
แม้แต่เจ้าความรักแบบที่เขาพูดๆกันนี่ ยังไม่เคยรู้จักเลยค่ะ
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรู้สึกของคนที่เรารักเขานั้นเป็นอย่างไร

ไม่ใช่ไม่เคยคบใครนะคะ เคยคบค่ะ ที่คบเพราะเห็นเขาชอบเรา
ก็เลยคิดว่าน่าจะไปได้ดี เพราะว่าเขาชอบเรา สุดท้ายไปด้วยกันไม่ได้
ด้วยเหตุผลที่ชีวิตขาดอิสระ น้ำก็เลยขอเป็นเพียงแค่เพื่อนเขา
ทุกวันนี้ก็เป็นเพื่อนกันค่ะ ยังโทรฯพูดคุยกันปกติ


เรามาแท็กทีมกันดีมั๊ยคะ นิยายรักข้ามเวลา
ตอนนี้มีรอยยิ้มได้แล้วค่ะ ตอนก่อนหน้านี้รอยยิ้มแทบไม่เหลือเลยค่ะ

เรื่องราวของเราคล้ายคลึงกันนะคะ เพียงแต่สลับเพศกันค่ะ
เรื่องนี้น้ำเป็นคนระลึกได้ ส่วนเขาระลึกไม่ได้ แต่มีอาการเช่นเดียวกับคุณโรส
คือเขาบอกว่า เหมือนคนคุ้นเคยกัน จากกันไปนานมากๆ
อันนี้เราเจอกันทางอินเตอร์เน็ตนะคะ ไม่ได้เจอตัวตนจริงๆ
แต่น้ำดันมีความสามารถพิเศษในตัวไปมองเห็นตรงนั้นได้
มันสัมผัสมาที่ใจเต็มๆเลย เรียกว่า รู้แล้วที่เขาว่ารักๆกันนั้น ความรู้สึกเป็นอย่างไร

ทีนี้ก็ยุ่งล่ะสิคะ อาจจะไม่ยุ่งสำหรับตัวเขา เพราะเขาจำอะไรไม่ได้
คนที่ยุ่งคือตัวเรา รักเขาและคิดถึงเขามากมาย ทั้งๆที่ไม่เคยพบหน้าตากันเลย
น้ำก็ออกจะสุภาพสตรีซะไม่มีอ่ะค่ะ แบบว่า เก็บเอาไว้ไม่ได้ ไม่ชอบเก็บอะไรไว้ในใจ
อย่าตกใจนะคะ ... น้ำเป็นฝ่ายบอกเขาเองค่ะว่าน้ำรักเขา รักเขามากมาย
เหมือนเพลงบี้เดอะสตาร์ค่ะ รักมากมาย ทั้งๆที่ไม่เคยเจอหน้าค่าตากัน
เขาดี๊ดีค่ะ ดีมากๆ ไม่ทำให้หน้าแตก ไม่ปฏิเสธ แถมพูดจาดีมาตลอดเวลา
เขาเป็นคนมีเมตตามากๆ น้ำสัมผัสได้เวลาที่พูดคุยกัน

คือน้ำบอกเขาเองว่า น้ำน่ะรักเขา แต่ไม่ได้หวังให้เขามารักตอบกลับ
แล้วเล่าเรื่องราวที่น้ำ .. อย่าใช้คำว่ามองเห็นเลยนะคะ แต่จริงๆแล้วเห็นจากนิมิต
เล่าให้เขาฟัง ว่าทิ้งเขามาหลายชาติ เพื่อไปบวช ไปปฏิบัตินี่แหละค่ะ
เรากับเขาเกิดเป็นคู่กันมาหลายชาติ ทิ้งเขาไว้ข้างหลังให้เขาเสียใจตลอดเวลา
ตลกนะคะ ไม่เคยคิดถึงใครก็มานั่งคิดถึงเขาเป็นวักเป็นเวร คิดถึงได้ทั้งวัน
คิดถึงเรื่องราวที่ได้พูดคุยกัน คุยกันทีมารธอนมากๆค่ะ คุยทางเอม
บางวันคุยแต่หัวค่ำกว่าจะเลิกคุยโน่นตี2 ตี 3 บางทีสว่าง
แต่ไม่ใช่ทุกวันนะคะ แต่จะเป็นแบบนี้มาตลอด
จนกระทั่งมาวันหนึ่ง เขามาบอกว่า ต่อไปนี้น้ำไม่หน้าแตกแล้ว
เขาเองก็รักน้ำเหมือนกัน แต่กว่าเขาจะพูดแบบนี้ได้ ตะกุกตะกักอยู่นานค่ะ
แต่น้ำไม่ได้ดีใจอะไรมากมายนะคะ เพราะรักเขาแบบไม่ได้หวังให้เขารักตอบกลับมาหาเรา
ช่วงนั้นมีความสุขมากๆค่ะ แต่ทุกอย่าง ไม่มีคำว่าบังเอิญ
เหมือนเรื่องของน้ำกับเขาที่ได้มารู้จักกัน มันไม่ใช่เรื่อบังเอิญ


มีต่อ

เมื่อมีเริ่มต้น ย่อมมีจบลง เพียงแต่จะช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง
เรื่องราวระหว่างน้ำกับเขาก็เช่นเดียวกัน ทุกอย่างมันมีเหตุ

เขาเล่าเรื่องราวต่างๆของเขาให้ฟัง เรื่องในอดีต
ฟังแล้วก็สงสารเขา เขามีความฝังใจในอดีตมากๆ เกี่ยวกับคนที่เขาเคยรัก
หลายครั้งต่อหลายครั้งที่เขาเป็นฝ่ายถูกทิ้ง จนเขาเข็ดขยาดกับความรัก
แล้วดันมาเจอกับน้ำเข้า ในช่วงเวลานั้น เวลาที่เขายังเจ็บอยู่
ถึงแม้ว่าเรื่องจะผ่านมานานแล้วก็ตาม เขายังเสียใจอยู่ตลอดเวลา

น้ำก็กล่าวโทษตัวเองว่า ถ้าในอดีตชาติ เราเข้าใจเรื่องการปฏิบัติดี
เราคงไม่ทิ้งเขาไว้ข้างหลัง ชีวิตเขาคงมีความสุข ไม่ต้องมานั่งเสียใจแบบนี้

เขาเคยสร้างเหตุกับผู้หญิงเหล่านั้นไว้ เคยทิ้งเขา เขาก็ทิ้งเอามั่ง
วนเวียนไม่รู้จบ ตอนนนั้นไม่รู้จะช่วยเขายังไงดี ทำอะไรก็ได้ อยากให้เขามีความสุข
เพื่อทดแทนที่เคยทิ้งเขามาทุกๆชาติ ...

สร้างเหตุไว้อย่างไร ย่อมได้รับผลเช่นนั้น

น้ำบอกว่า เขาเหมือนของขวัญชิ้นพิเศษที่เบื้องบนประทานให้มา
เขาบอกว่า ถูกคน ถูกสถานที่ แต่ผิดเวลา เพราะน้ำเห็นทางแล้ว
คิดดูละกันว่า เขาห่วงขนาดไหน ตอนที่เขาบอกรักนั้น เขาถามว่า
มันมีผลต่อการปฏิบัติของน้ำมั๊ย น้ำบอกว่าไม่มี เพราะผ่านจุดๆนั้นมาแล้ว
เขาบอกว่าค่อยโล่งใจ กลัวว่าจะมีผลต่อการปฏิบัติ ..

เขาบอกว่า เขากลัวความรัก เข็ดมากๆ กลัวว่ารักแล้วจะต้องสูญเสียกันไปอีก
น้ำบอกว่า น้ำยังอยู่นี่ ไม่ได้ไปไหน เขาบอกว่า วันหนึ่งก็ต้องจากเขาไป เขาไม่อยากเสียใจอีก
เราคุยกันว่าอยากมีชีวิตเหมือนคุณปู่กับคุณย่า ของคนที่น้ำนับถือ
ท่านอยู่กันแบบเพื่อน ช่วยกันเผยแผ่ศาสนา แม้กระทั่งเวลาตายก็รู้เวลา
ต่างร่ำลากันเหมือนไม่ได้ไปไหน เหมือนกับว่าไปเที่ยวธรรมดา

เขาถามน้ำว่า จะอยู่ช่วยเขาเผยแผ่ศาสนาแบบนั้นไหม โดยการเจริญอิทธิบาท 4
อยู่ด้วยกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เหมือนคุณปู่กับคุณย่า

เขาชอบส่งเพลงให้น้ำฟัง จะไม่เคยพูดอะไรที่ส่อไปในทางที่ไม่ดี พูดดีตลอด
เพลงนี่เหมือนตัวแทนของเขา เวลาฟังเพลงต้องนึกถึงเขา

รักเขามากนะคะ ไม่คิดว่าจะโชคดีได้เจอผู้ชายดีๆแบบนี้ คนที่มีเมตตากับผู้อื่นมากๆ
ทางน้ำมาไกลแล้ว น้ำห่วงเขา เลยคิดว่า ไม่อยากให้เขาทุกข์อีกในชาติต่อๆไป
เลยพูดกับเขาว่า น้ำขออโหสิกรรมต่อเขา ต่อทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยกระทำมาทุกภพทุกชาติ
คือ น้ำต้องการตัดบ่วงระหว่างเราสองคนที่เคยอธิษฐานจิตร่วมกันมา
ไม่อยากให้เขาต้องทุกข์ใจอีกต่อไป แต่น้ำไม่ถามความสมัครใจเขาก่อนว่าเขาสมัครใจหรือไม่

หลังจากน้ำขออโหสิกรรม เริ่มมีบุคคลที่ 3 และที่ 4 เข้ามาเกี่ยวข้อง
คือน้ำระแวง ว่าเขาจะเหมือนคนอื่นๆที่ชอบมาทดสอบเราหรือเปล่า
ซึ่งเขาเคยพูดไว้แล้วว่า คนดีๆอย่างน้ำ ใครจะทำได้ลงคอ เขาไม่เคยคิดจะทำอะไรแบบนั้น

หลังจากนั้นมา มีเรื่องราวตลอดเวลา เกิดจากบุคคลที่เข้ามาอ่านในบล็อกของน้ำ
แล้วมีบุคคลิกคล้ายคลึงเขา สวมรอยเป็นเขา เล่นงานน้ำแรงๆหลายๆเรื่อง
ผู้หญิงนี่คะ ก็อดไปตัดพ้อต่อว่าเขาไม่ได้ ว่าทำกับเราแบบนี้ทำไม ช่วงนั้น
สภาพจิตใจแย่มากๆ ส่วนตัวเขาเองไม่ยอมอธิบายอะไร เงียบอย่างเดียว

ความหวาดระแวง ทำเอาทุกอย่างพังลง เพราะไปปักใจเชื่อว่าบุคคลเหล่านั้นคือเขา
สุดท้าย มาได้รู้ความจริง ว่า คนๆนั้นไม่ใช่เขา แต่มันก็สายไปแล้ว
เขาไม่มาอดทนกับเรา เพราะเขาเองอาจจะไม่ได้รักเราเหมือนที่เรารักเขา
ถึงแม้ว่าปากเขาอาจจะบอกว่ารักเราก็ตาม อาจจะแค่ลมที่พัดผ่านมา
ไม่งั้นเขาต้องอยู่เคียงข้างเรา ในเวลาที่มีเรื่องราว นี่เขาหายไปเลย

พอกลับมาให้เห็น ก็ส่งเพลงมาอีก น้ำก็ร้องไห้อีก ช่วงนั้นสุขภาพจิตย่ำแย่สุดๆ
แต่น้ำเป็นคนประเภท ล้มไม่นานก็ลุกขึ้นเดินต่อไปได้ ...
เป็นคนเชื่อในเรื่องของกรรม กับสิ่งที่คนอื่นมาทำกับน้ำนั้น เขาเราต่างมีวิบากร่วมกันมา

ได้กล่าวให้อโหสิกรรมต่อคนเหล่านั้น ไม่อยากให้เขาได้พบความเสียใจแบบที่เราได้พบมา
เพราะรู้แล้วว่า การที่เราเป็นฝ่ายระลึกได้ ส่วนเขาระลึกไม่ได้ มันทุกทรมาณแค่ไหน
ทุกวันนี้ติดต่อแค่ทางเมล์ ส่งหนังสือที่เขาต้องใช้ คือ สนับสนุนในทางปฏิบัติให้กับเขา

ทุกวันนี้ยังคงรักเขาเหมือนเดิม ยังคงคิดถึงเขาเหมือนเดิม
เพียงแต่ไม่ทุกข์ใจเหมือนเมื่อก่อน เพราะรู้ว่า เราทิ้งเขา เขาย่อมทิ้งเรา
ไม่มีคำว่าบังเอิญในโลก แม้กระทั่งเรื่องที่เราได้มาพบเจอกับเขา
แม้กระทั่งมีบุคคลอื่นๆเข้ามาเกี่ยวข้อง ทุกอย่างมีเหตุปัจจัยให้เกิดขึ้น

แม้กระทั่งมีคนมาบอกว่า เขาไม่ใช่ผู้ชายแท้ เขาเป็นทอมไม่ก็เป็นเกย์
น้ำบอกไปว่า ไม่ได้มองเขาที่เปลือก ไม่ได้รักที่เพศ แต่รักเขาที่ใจของเขา


เรื่องราวของคุณโรส ยังดีนะคะ เวลาตั้ง 7 ปี เขายังเสมอต้นเสมอปลาย
น้ำว่าดีนะคะ คบกันแบบนี้ มีความสุขดี ต่างคนต่างอิสระ ต่างคนต่างได้ปฏิบัติ
ถือว่าเป็นกัลยาณมิตรกัน อย่างน้อยยังดีกว่ามานั่งเสียใจแบบน้ำ ..

เรื่องของชีวิตคู่ น้ำมองว่าถึงศิลเสมอกัน แต่ภูมิธรรมไม่เสมอกัน ยังไงก็ก่อปัญหาให้อยู่ดี
ฝ่ายหนึ่งยังต้องการชีวิตทางโลกๆ ฝ่ายหนึ่งมุ่งปฏิบัติ ชีวิตครอบครัวย่อมพัง
ถ้าต่างฝ่ายต่างไม่เข้าใจกัน เหมือนเรื่องกรณีของน้ำ ถ้าเขารักเราจริง เขาต้องอดทน
รอจังหวะเวลาแล้วค่อยอธิบายให้เราฟัง แล้วยืนเคียงข้างเรา ไม่ใช่ทิ้งกันไปแบบนี้
นี่แหละคือคำตอบ ที่น้ำเคยถามเขาว่า ความรักคืออะไร

เรื่องราวของน้ำเหมือนนิยายมั๊ยคะ กว่าจะพิมพ์จบได้นี่ ต้องตั้งสติอยู่นานค่ะ
มันเหมือนไปเปิดปากแผลให้อ้าขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้ต้องเจ็บอีก แต่เริ่มที่จะชินแล้วค่ะ
เจ็บไม่นานก็หาย แต่ก็เล่นเอาน้ำตาร่วงอีกรอบเหมือนกัน ...


มีคนเข้าไปอ่านที่บล็อก บางคนถามเลยว่า ตกลงเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แล้วรูปที่เห็นนี่
ใช่รูปจริงๆหรือเปล่า คือเขาอ่านแล้ว เขาคิดว่า น่าจะเป็นเรื่องราวเผชิญชีวิต
ของผู้ชายมากกว่าที่จะเป็นผู้หญิง แม้แต่ตัวเขาเองก็เคยแซวน้ำว่า เรื่องราวของน้ำ
พิมพ์เป็นหนังสือขายได้แล้วนะ แบบว่า มันยาวมากๆน่ะค่ะ


หวังว่าเรื่องราวของน้ำนี่ ช่วยสร้างกำลังใจให้กับ คุณโรส และทุกๆคนค่ะ


ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

ทุกๆย่างก้าวที่เดิน ย่อมมีร่องรอยบาดแผล ทุกๆอุปสรรคที่เราได้เผชิญ
นั่นคืออาภรณ์ชั้นดีที่ห่อหุ้มเราเอาไว้

สายัณห์สวัสดิ์ค่ะ คุณน้ำ

ก่อนอื่นโรสต้องขออภัยอย่างยิ่งด้วย
หากการแบ่งปันประสบการณ์เรื่องนี้
ทำให้คุณน้ำต้องกระทบกระเทือนใจ
เหมือนการเปิดบาดแผลอีกครั้งนะคะ

อย่างไรก็ตาม โรสเข้าใจ คุณน้ำค่ะ
และขอเป็นกำลังใจให้คุณน้ำนะคะ

สำหรับเรื่องของโรสเอง
เส้นทางที่โรสเลือก
อาจเป็นเพราะต้องการท้าทายกับโชคชะตา
และต้องการให้สองเส้นทางรวมเป็นหนึ่งเดียว

ทั้งๆ ที่เราไม่มีวันรู้ได้แน่ว่า
เราทั้งสองคนจะได้อยู่ด้วยกันหรือไม่
หรือหากอยู่ด้วยกัน
ก็จะอยู่แบบเพื่อน สันโดษ ต่างคนต่างปฏิบัติธรรมกันไป
ตามจริต ตามอัธยาศัย
เพราะเป็นเป้าหมายของเราทั้งสองเช่นเดียวกัน
เมื่อหมดภารกิจทางโลกแล้ว
(แต่...หมอดูร้อยทั้งร้อยก็พูดอย่างนี้ว่า หนีกันไม่พ้นหรอก
แต่ต้องใช้ชีวิตแบบข้างต้นนี้น่ะค่ะ)

อย่างไรก็ตาม ๗ ปีที่ผ่านมา

ก็ใช่ว่าหนทางนี้จะราบรื่น
เส้นทางสายนี้มีอะไรมาให้เราทดสอบกันและกันมาก

อาศัยว่าเขาเป็นคนที่รักษาสัจจะ ไม่โกหก
เสมอต้นเสมอปลาย (เท่าที่เรารู้)
และเราไว้วางใจซึ่งกันและกัน
ทั้งๆที่โรสเอง (จริงๆแล้ว) เป็นฝ่ายที่ร้อนกว่าเขามาก
ทำให้ปัญหาต่างๆ คลี่คลายลงไปในที่สุด

โรสเชื่อเสมอมาว่า
ลำพังบุญเก่าคงมีแรงส่งไม่พอ
เราจึงเร่งสร้างบุญในพุทธเขตด้วยกันใหม่
ในทุกกาล ทุกสถานเท่าที่จะสามารถทำได้

ทุกวันนี้ก็ได้เขานี่แหละค่ะ
ขับรถพาไปทำบุญปฏิบัติธรรม
และช่วยเก็บภาพนำมาโพสต์ในเว็บให้เพื่อนชมกัน

สิ่งที่โรสปลื้มใจอีกประการนึงก็คือ
เราอาจเป็นปัจจัยนึงที่ทำให้เขามีความพุทธ
เข้าใจ และซาบซึ้งในคุณแห่งพระพุทธศาสนามากขึ้น

เพราะแต่เดิมพ่อเจ้าประคุณมีความเป็นพราหมณ์ซะมากกว่า
แถมยังพยายามพาเราเข้าเทวาลัยอีกด้วย
(แต่เรา...ไม่อิน!!!)

ตอนนี้ไหงไปๆมาๆ
เจ้าตัวกำลังกลายเป็น
อุบาสกขาประจำที่วัดแถวอยุธยาไปซะแล้วค่ะ



คุณน้ำคะ...

โรสยินดีมากที่ได้รู้จักและสนทนาแลกเปลี่ยนกับกัลยาณมิตรเช่นคุณน้ำ
ขอคุณน้ำอย่าได้ท้อใจ และหวั่นไหวกับวิบากกรรมใดใดที่เราต้องเจอะเจอ
ขอเป็นกำลังใจให้คุณน้ำได้เดินทางต่อไป
ในเส้นทางสายธรรมจนสุดสายปลายทาง...อย่างงดงามนะคะ

เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปค่ะ

คุณน้ำ
บล็อค ของคุณอยู่แถวไหนคะ
ว่าง ๆ จะได้ลองแอบเข้าไปอ่านบ้างค่ะ
เผื่อจะเอาเป็นกรณีศึกษา



ไม่ค่อยเจอสาวอ่อนหวาน ๆ อย่างคุณน่ะค่ะ...

ซึ้งใจจัง..ขอบคุณนะคะที่ทำให้เราได้มีโอกาสอ่านเรื่องราวดีๆ ที่เราอาจไม่เคยได้พบด้วยตัวเอง ถึงจะไม่เคยมีรัก แต่เราก็ยังมีความอ่อนหวานอยู่บ้างเหมือนกัน ไม่รู้ว่า ถ้าวันหนึ่งมีใครมาบอกเรื่องราวในอดีตให้ฟังว่าเราเคยเป็นคู่เขามาในภพชาติไหน แล้วได้มาพบกันในชาตินี้ เราจะรู้สึกอย่างไร.. แต่อย่างน้อยเราก็ได้อ่านเรื่องที่คุณๆนำมาลงไว้ก็..ซึ้งใจค่ะ

อนุโมทนาค่ะ

ขอบคุณมากนะคะสำหรับบทความดีๆ อนุโมทนานะคะ