ลูกๆ ของพิมยังไม่รู้เรื่องของพ่อแม่ค่ะ ....
สามีของพิมยังคงอยู่บ้านเดียวกับพิม ทั้งๆ ที่เราหย่าขาดจากกันแล้ว แต่เขายังไม่ยอมย้ายออก
เขายังคงกลับบ้านทุกค่ะคุณหวาน.... เพียงแต่เราแยกกันนอน พิมนอนห้องลูกค่ะ นอนพร้อมเด็กๆ ค่ะ

พิมเองก็เบื่อภาวะค้างๆ คาๆ แบบนี้เต็มที ยอมรับตามตรงว่าพิมเสียใจมากเวลาเห็นเขาแอบโทรศัพท์หาผู้หญิงคนอื่น พิมไม่อยากรู้ไม่อยากเห็นเลย แต่บางครั้งมันก็รู้มันก็เห็น ......
พิมเคยขอให้สามีของพิมออกจากบ้านค่ะ ....และสามีของพิมก็เคยเก็บของออกจากบ้านเหมือนกันนะคะ ... ไปได้ 2 คืนก็กลับมาบ้านเหมือนเดิม และก็กลับบ้านทุกวันเหมือนเดิม

เรื่องลูกเนี่ย .... พิมเองก็กังวลอยู่เหมือนกัน คิดถึงจิตใจของเขาว่าเขาจะเสียใจไหม ถ้าพ่อแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ... ตอนนี้ปัญหาที่หนักที่สุดของพิมก็คือเรื่องลูกนี่แหละ มันทำให้พิมเองก็ไม่กล้าตัดสินใจอะไรให้เด็ดขาดลงไป

เฮ้อ....ถ้าพิมไม่มีลูกนะคะ วันนี้พิมคงตัดใจได้เด็ดขาดแล้วล่ะค่ะ ... พิมไม่คงไม่หันหลังกลับมามองผู้ชายนี้อีก
อยากคุยกับคุณหวานจัง

พิมค่ะ

สวัสคีค่ะคุณมาฯ พี่เข้าใจคุณมาฯ เข้าใจความรู้สึกเลยว่าเป็นอย่างไร เพราะพี่เจอสภาพนั้นมาแล้ว ตราบใดที่เขายังอยู่บ้านเดียวกับเรา แล้วเราต้องเห็นพฤติกรรมต่างๆของเขามันจะทำให้เราต้องทุกข์ทรมาน แต่ถ้าเขาไปให้พ้นหูพ้นตาเรา พี่ว่ามันจะช่วยให้สภาพจิตใจเราดีขึ้นนะ(ความเห็นเฉพาะกรณีของพี่กับคุณมาฯเท่านั้น) บังเอิญของพี่ เขาซ่านไปเองโดยที่เราไม่ต้องเชิญ เลยทำให้พี่ตัดใจได้เร็วขึ้น

สวัสดีค่ะพี่มานิตา
แวะมาฝากกำลังใจให้ค่ะ
คงอีกไม่นานพวกเราจะเข้มแข็งแน่ ๆ

ที่คนส่วนมากคิดได้ว่าสิ่งไหนดี สิ่งไหนไม่ควรทำ แต่ยังทำ ยังทุกข์ ยังตัดไม่ได้ก็เพราะสมองกับใจเป็นคนละส่วนกัน
การให้ทาน จะช่วยให้ใจเรารู้จักสละ ละวาง ไม่ทุกข์ ไม่ยึดนาน
ให้ด้วยความไม่คาดหวังเรื่อยๆเป็นประจำอย่างต่อเนื่อง จะทำให้จิตฉลาด เลิกหวงยึดทุกข์ได้ในที่สุด

เป็นกำลังใจให้นะ

พี่นิตา มองให้เป็นสิ่งไม่เที่ยงซิค่ะ มีมาก็มีไป
มีไปก็มีมา เพียงแต่เมื่อไหร่เราก็ไม่ต้องไปรอ
อยากมาก็มา อยากไปก็ไป มาแล้วไม่เจอเรา
ก็ช่วยไม่ได้ ฮิ ฮิ ฮิ
เท่าที่พี่นิตามาถึงตรงนี้ก็ดีมากแล้วละค่ะ
ลองมองตัวเองก่อนหน้านี้ ประมาณ 1 ปีก่อน
ได้มั๊งอ้อจำได้ว่า เรา (รวมอ้อด้วย) แย่กว่านี้มาก
ถึงวันนี้ เราเริ่มได้ก้าวเดินออกมาจากจุดนั้นได้สัก
ระยะหนึ่งแล้ว เราเดินต่อไปค่ะพี่นิตา มีอะไรเข้ามา
ก็ตั้งรับมัน จัดการกับมัน แล้วเราก็เดินต่อนะค่ะ

หนูมานิตา:



ที่จริง คนเราก็มีทั้งดีและเสียนะจ๊ะ บางคราว เป็นคนดีมาก่อน เพื่อนรับรองก็ไม่ผิดนี่ แต่ต่อมา เขาก็ดันเปลี่ยนไปในทิศตรงข้าม ที่เพื่อนรับรองจึงกลายเป็นผิดไป..ดังนั้นการรับรองอะไรๆในทางโลกล้วนไม่ยั่งยืน เปลี่ยนแปลงไปตลอด แม้การที่รับรองว่่าเราดีขึ้นแล้วจากเมื่อก่อนก็ยังไม่แน่หรอก ..ที่คิดว่าทำได้ ปล่อยได้นั้น อย่าได้มั่นหมายโดยประมาท เพราะใจเราเองนี่แหละมันแสนจะเจ้าเล่ห์จนคาดไม่ถึงทีเดียว ต้องคอยกำราบมันเสมอว่าบัดนี้ เรากำลังคาดหวังอะไร มันดิ้นรนต้องการอะไร มันขุ่นข้องเพราะอะไร..จะปรากฏให้เห็นได้ชัดขึ้นๆว่า ทั้งหมดที่มาลากจูงเรานั้น หาใช่อื่นใดไม่ คือการที่เรารักตนเองที่สุดเท่านั้นนี่จึงเป็นที่มาของปัญหาทั้งหมดทีเดียว..

ก็ขอให้หนูมาฯหมั่นเจริญกุศลต่อเนื่อง มีการเจริญเมตตารักษาศีลเป็นต้นในทุกๆวันนะครับ..

หนู Penya เล่า:



ฮึ่ย ..ผมยังไม่ได้เกิดใหม่นะนี่ แม่คุณปั้นหยา(=Penya)!! อิอิ ! เจ้าดีดีที่โรงเรียนกะตาแก่คนนี้มิได้เกี่ยวข้องกันนะ อย่าไปจ้องเขามากล่ะเด๋วอาย อือมม์ . .

หนูเพ็ญสบายดีนะครับ หมู่นี้เห็นหนูเพ็ญให้คำแนะนำดีๆเพื่อนๆหลายครั้ง เป็นปลื้มนะครับ..เอ๊ะ..! แล้วตกลงนี่มีลูกกี่คนกันล่ะ รู้สึกเหมือนแว๊บๆว่าเพิ่งตั้งครรภ์ ขออภัยคนแก่สัญญาวิปลาสคนนี้ก่อนนะครับ..

การที่เรารักตนเองที่สุดเท่านั้นนี่จึงเป็นที่มาของปัญหาทั้งหมดทีเดียว
คุณตา dd แต่ก่อนอ้อคิดว่า อ้อรักเขาที่สุด แต่พอคิด
ดีดีแล้วใส่เลย เราทำให้เขาทุกอย่างเพราะเราเองก็รัก
ตัวเองนั้นแหละ เพราะเราอยากให้เขารักเรา อยากให้
เขามีเราคนเดียว อยากให้เขาอยู่กับเราไปจนแก่เฒ่า
และอีกหลาย ๆ อยาก โดยเราทุ่มเท ใจ กายของเรา
ให้ได้สิ่งเหล่านี้มา และมันก็มีประโยชน์อยู่พักใหญ่
แต่พอเขามีคนอื่น เราก็ได้รู้แล้วว่า การที่เราทำแบบนี้
เป็นการรักตัวเอง และรักเขาที่ผิด ๆ (ชักงงแล้วคุณตา dd)
ยังงัยใจรักธรรมะ ปฏิบัติตามธรรม ดีสุดแล้วละ

“ที่คนเราต้องทุกข์และผิดหวังในความรัก ก็เพราะอยากได้ กลัวสูญเสีย”
ถ้าเข้าใจว่าตรงนี้ทำให้ทุกข์
ก็จะทำให้เข้าใจว่าเรารักเขา หรือรักตัวเอง
ตัวเองมีทุกข์ขึ้นมาเมื่อไหร่ นี่แปลว่าเรารักตัวเองแล้ว