อ้างคำพูด:
ตั้งกระทู้แบบนี้เหมือนเป็นการมาพากันให้ออกนอกลู่นอกทาง
คือทราบดีว่าถ้าเป็นอย่างบางท่านที่ระดับภูมิธรรมสูงส่งแล้วก็จะตอบว่า ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปจีบ
ส่วนในพวกที่ไม่ถึงขั้นที่จะตัดได้และก็มักจะเป็นพวกที่ไม่ได้เข้ามาในเว็บนี้ด้วยก็จะปล่อยตัวปล่อยใจเตลิดเปิดเปิงไปตามความต้องการของใจ(และกาย)ของตน
ส่วนเราเองและเข้าใจว่าจะมีอีกหลายคนในนี้ที่มาอยู่ตรงกลางๆที่มาอยู่ตรงทางสองแพร่งที่ไม่สามารถเลือกทางใดทางหนึ่งให้เด็ดขาดได้สักที
ทราบมาว่าเคยมีคำพูดว่า สตรีเป็นศัตรูของพรหมจรรย์ แต่ถ้ามองในอีกแง่ของทางโลก ก็จะมองได้ว่า การปฎิบัติธรรมเป็นศัตรูของการใช้ชีวิตทางโลก จำได้ว่าพอเริ่มจะหันมาสนใจทางปฏิบัติธรรมทางบ้านก็ไม่ค่อยเห็นด้วยคงกลัวว่าจะไปบวชตลอดชีวิตมั้ง หรือแม้แต่แฟนก็ห่างก็เลิกไป ทำนองว่าถ้าเรามาทางนี้แล้วความโรแมนติกในความรักก็คงไม่มีแน่ๆ
หลายๆท่านที่เคร่งครัดคงจะค่อนขอดในใจว่าไม่ควรถามปัญหาแบบนี้ แต่ถ้ามองดีๆ ปัญหาทุกปัญหาควรจะต้องมาถามนักปฏิบัติธรรมก่อนเสมอไม่ใช่หรือ ถึงจะเรียกได้ว่าใช้ธรรมะเป็นพื้นฐานในการดำรงชีวิต เพราะว่าเรายังคงอยู่ในสังคมโลกอยู่ไม่ได้ไปแยกตัวอยู่โดดเดี่ยวอยู่ตามป่าเขา
คือทราบดีว่าถ้าเป็นอย่างบางท่านที่ระดับภูมิธรรมสูงส่งแล้วก็จะตอบว่า ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปจีบ
ส่วนในพวกที่ไม่ถึงขั้นที่จะตัดได้และก็มักจะเป็นพวกที่ไม่ได้เข้ามาในเว็บนี้ด้วยก็จะปล่อยตัวปล่อยใจเตลิดเปิดเปิงไปตามความต้องการของใจ(และกาย)ของตน
ส่วนเราเองและเข้าใจว่าจะมีอีกหลายคนในนี้ที่มาอยู่ตรงกลางๆที่มาอยู่ตรงทางสองแพร่งที่ไม่สามารถเลือกทางใดทางหนึ่งให้เด็ดขาดได้สักที
ทราบมาว่าเคยมีคำพูดว่า สตรีเป็นศัตรูของพรหมจรรย์ แต่ถ้ามองในอีกแง่ของทางโลก ก็จะมองได้ว่า การปฎิบัติธรรมเป็นศัตรูของการใช้ชีวิตทางโลก จำได้ว่าพอเริ่มจะหันมาสนใจทางปฏิบัติธรรมทางบ้านก็ไม่ค่อยเห็นด้วยคงกลัวว่าจะไปบวชตลอดชีวิตมั้ง หรือแม้แต่แฟนก็ห่างก็เลิกไป ทำนองว่าถ้าเรามาทางนี้แล้วความโรแมนติกในความรักก็คงไม่มีแน่ๆ
หลายๆท่านที่เคร่งครัดคงจะค่อนขอดในใจว่าไม่ควรถามปัญหาแบบนี้ แต่ถ้ามองดีๆ ปัญหาทุกปัญหาควรจะต้องมาถามนักปฏิบัติธรรมก่อนเสมอไม่ใช่หรือ ถึงจะเรียกได้ว่าใช้ธรรมะเป็นพื้นฐานในการดำรงชีวิต เพราะว่าเรายังคงอยู่ในสังคมโลกอยู่ไม่ได้ไปแยกตัวอยู่โดดเดี่ยวอยู่ตามป่าเขา
อ้างคำพูด:
(ดังตฤณ)
อย่าไปนิยามตัวเองว่าเป็นผู้ปฏิบัติธรรมสิครับ
ผมคิดว่าถ้ารักษาศีล ทำสมาธิ เจริญปัญญามานานถึงจุดหนึ่ง กระทั่งถอดโขนออกได้หมด
คนเราจะไม่รู้สึกว่าตัวเป็นอะไร แม้เอาจิตไปประจำแม้ภพของนักปฏิบัติธรรม
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากยังรู้ตัวว่าจำต้องติดอยู่ในโลก สละไม่ได้
บางทีมองนกมองแมวก็รู้สึกว่าเราเสมอกับมัน สักแต่เป็นธาตุ 4 ที่ว่างเปล่าหาสาระไม่ได้เหมือนกัน
เช่นกัน มองคนในโลกที่ยังอุดมด้วยกิเลส
ก็รับทราบตามจริงโดยไม่มีมานะหรืออุปาทานหลอนตัวเอง ว่าเราก็ยังอยากเหมือนเขา
พอเอาภาพของ "นักปฏิบัติ" ออกจากใจตัวเองเสียได้
ก็เหลือแต่ภาพของคนธรรมดาคนหนึ่ง
จะมีความสามารถหรือไร้ความสามารถด้านใด
ก็เป็นเรื่องของคนธรรมดาคนหนึ่งเช่นกัน
ไม่มีอะไรผูกโยงกับคุณสมบัติของนักภาวนาเลยแม้แต่นิดเดียว
แต่ถ้าภายนอกเขาเห็นภาพเราเป็นเช่นนั้น
จะเพราะเราประกาศให้ใครต่อใครทราบ หรือเพราะเขาเห็นพฤติกรรมของเราเองก็ตาม
อันนี้ก็จำเป็นต้องมีเรื่อง "ศักดิ์ศรีของชาวพุทธ" เข้ามาเกี่ยวข้องนิดหนึ่ง
ในแง่ของการรักษาสัจจะ การพูดจริงทำจริง และการรักเดียวใจเดียวครับ
อย่าไปนิยามตัวเองว่าเป็นผู้ปฏิบัติธรรมสิครับ
ผมคิดว่าถ้ารักษาศีล ทำสมาธิ เจริญปัญญามานานถึงจุดหนึ่ง กระทั่งถอดโขนออกได้หมด
คนเราจะไม่รู้สึกว่าตัวเป็นอะไร แม้เอาจิตไปประจำแม้ภพของนักปฏิบัติธรรม
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากยังรู้ตัวว่าจำต้องติดอยู่ในโลก สละไม่ได้
บางทีมองนกมองแมวก็รู้สึกว่าเราเสมอกับมัน สักแต่เป็นธาตุ 4 ที่ว่างเปล่าหาสาระไม่ได้เหมือนกัน
เช่นกัน มองคนในโลกที่ยังอุดมด้วยกิเลส
ก็รับทราบตามจริงโดยไม่มีมานะหรืออุปาทานหลอนตัวเอง ว่าเราก็ยังอยากเหมือนเขา
พอเอาภาพของ "นักปฏิบัติ" ออกจากใจตัวเองเสียได้
ก็เหลือแต่ภาพของคนธรรมดาคนหนึ่ง
จะมีความสามารถหรือไร้ความสามารถด้านใด
ก็เป็นเรื่องของคนธรรมดาคนหนึ่งเช่นกัน
ไม่มีอะไรผูกโยงกับคุณสมบัติของนักภาวนาเลยแม้แต่นิดเดียว
แต่ถ้าภายนอกเขาเห็นภาพเราเป็นเช่นนั้น
จะเพราะเราประกาศให้ใครต่อใครทราบ หรือเพราะเขาเห็นพฤติกรรมของเราเองก็ตาม
อันนี้ก็จำเป็นต้องมีเรื่อง "ศักดิ์ศรีของชาวพุทธ" เข้ามาเกี่ยวข้องนิดหนึ่ง
ในแง่ของการรักษาสัจจะ การพูดจริงทำจริง และการรักเดียวใจเดียวครับ
อ้างคำพูด:
นักปฏิบัติธรรม
ไม่รู้ตัวเองเข้าข่ายหรือเปล่าชักไม่แน่ใจ ?
แต่....คิดเอาเองว่า ยังน่าจะใช่อยู่มั่ง
: )
ผมว่าการมีความรัก มีความเมตตาต่อคนอื่นเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว
โดนเฉพาะผู้หญิงที่เราคิดจะชักชวนมาเป็นกัลยาณมิตรพิเศษ ระยะยาว
ก็คงไม่มีอะไรมั่งครับ
มีความคิด จริงใจ ไม่คิดหลอกเล่น ปรารถนาดีต่อเธอ
พูดก็พูดตามปกติ อยากจะพูดอะไรก็พูดไป ความคิดดีๆจะส่งผลให้พูดดีอยู่แล้วครับ
พูดความจริง เราปรารถนาดีกับเขาอย่างไร ? ก็พูดไปอย่างนั้น
ทำดี ทำอะไรก็ได้ครับที่อยากทำให้เขา ถ้าคิดดีมันก็ออกมาด้วยการกระทำที่ดีอยู่แล้วครับ
ข้อควรระวัง คือวิบัติของความเมตตาคือเสน่าหา ความผูกพันธ์ หรือ ต้อง depend onเขาจะนำความทุกข์มาให้ทั้งเรา ทั้ง เขา
รักได้แต่อย่าไปยึดมั่น ถือมั่น ว่าเป็นของๆเราครับ
รักได้แต่อย่าไปหลงติดกับวิบัติของมัน
รักได้แต่อย่าทุกข์ครับ
โชคดีนะครับ
ไม่รู้ตัวเองเข้าข่ายหรือเปล่าชักไม่แน่ใจ ?
แต่....คิดเอาเองว่า ยังน่าจะใช่อยู่มั่ง
: )
ผมว่าการมีความรัก มีความเมตตาต่อคนอื่นเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว
โดนเฉพาะผู้หญิงที่เราคิดจะชักชวนมาเป็นกัลยาณมิตรพิเศษ ระยะยาว
ก็คงไม่มีอะไรมั่งครับ
มีความคิด จริงใจ ไม่คิดหลอกเล่น ปรารถนาดีต่อเธอ
พูดก็พูดตามปกติ อยากจะพูดอะไรก็พูดไป ความคิดดีๆจะส่งผลให้พูดดีอยู่แล้วครับ
พูดความจริง เราปรารถนาดีกับเขาอย่างไร ? ก็พูดไปอย่างนั้น
ทำดี ทำอะไรก็ได้ครับที่อยากทำให้เขา ถ้าคิดดีมันก็ออกมาด้วยการกระทำที่ดีอยู่แล้วครับ
ข้อควรระวัง คือวิบัติของความเมตตาคือเสน่าหา ความผูกพันธ์ หรือ ต้อง depend onเขาจะนำความทุกข์มาให้ทั้งเรา ทั้ง เขา
รักได้แต่อย่าไปยึดมั่น ถือมั่น ว่าเป็นของๆเราครับ
รักได้แต่อย่าไปหลงติดกับวิบัติของมัน
รักได้แต่อย่าทุกข์ครับ
โชคดีนะครับ
อ้างคำพูด:
จุดยืนสำหรับนักปฏิบัติธรรม ที่ปรารถนาจะประพฤติปฏิบัติธรรมให้ยิ่งขึ้นไป
ขณะที่ต้องดำรงชีวิตท่ามกลางความเป็นโลกๆของสังคมรอบข้าง
และชีวิตจิตใจของตัวเองที่ยังเต็มเปี่ยมด้วยความต้องการแบบโลกๆทั้งหลาย
ปัญหานี้น่าจะเป็นเรื่องปรกติทั่วๆไป ของผู้ปฏิบัติธรรมที่เริ่มเข้าใจในศาสนา
เริ่มการปฏิบัติที่เข้าที่เข้าทางและ เห็นประโยชน์ก็อยากที่จะปฏิบัติให้มากขึ้น ยิ่งขึ้น
เนื่องจาก ในกระแสสังคมโลกปัจจุบัน
มาตรฐาน"ความถูกต้อง" ของคุณธรรม จริยธรรม ต่ำลงไปมากๆ
อาจพูดได้ว่าสังคมเสื่อมลงไป คุณธรรมความถูกต้องโดยรวมตกต่ำลงไป
ตัวอย่างเช่น การคอร์รับชั่น เรื่องโสเภณี การที่สังคม
ใช้เงินตราหรืออำนาจเป็นตัวชี้ความถูกต้อง
หลายๆกรณี แม้แต่เราๆเอง ก็อนุโลมโอนอ่อน
ยอมรับเป็นความถูกต้องในสังคมแบบไทยๆ
อันนี้ คือกระแสโลกปัจจุบันที่เราๆต้องยอมรับว่า มีอยู่
และมาตรฐานต่ำลง
การปฏิบัติธรรมเป็นการฝืนกระแสโลก สวนกระแสกิเลส
ทั้งโลกภายในตัวเราและโลกภายนอกตัวเรา
ผู้ที่ไม่ได้รับการฝึกฝนและไม่มีคุณธรรมในตัว
โดยมากปรกติ เป็นโลกสุดโต่งของการตามใจความอยาก
อยากมี อยากกิน อยากนอน อยากสืบพันธุ์
อยากได้อะไรก็ไขว่คว้าเอามา โดยไม่สนใจในความถูกต้อง
หรือจริยธรรมใดๆ
ฃึ่งกรณีนี้ จะเห็นว่าความเป็นคน คนๆนั้นก็ไม่ต่างไปจากความเป็นสัตว์เดรัจฉาน
ส่วน ผู้ที่กำลังฝึกฝนตัวตนอยู่นั้น แน่นอน ประการแรก
ต้องสวนกับกระแสความต้องการ ความอยากเดิมๆ ของตนเอง
บางครั้งกิน ต้องกินน้อย
บางครั้งนอน ต้องนอนน้อย
มีสติให้มากและมากด้วยการปฏิบัติทาน ศีล ภาวนา
ประการที่สอง ต้องสวนกับกระแสโลกและสังคมครอบครัวตลอดถึงสังคมรอบข้างที่เป็นโลกๆอยู่มาก
อันนี้ จะค่อนข้างยากกว่าข้อแรก อีกมาก
เนื่องจาก ตัวเราเห็นประโยชน์ แก้ที่เราพอแก้ได้
แต่เขาๆ ทั้งสังคมครอบครัวหรือสังคมรอบข้าง
บางที่นอกจากไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจ ไม่เห็นประโยชน์
แล้วบ่อยครั้งยังขัดขวางอีกต่างหาก
การปฏิบัติธรรมจึงเป็นเรื่องที่ไม่ง่าย
เนื่องจากต้องเดินสวนทางกับความต้องการของตัวเองและกระแสสังคมความเชื่อแบบโลกๆ
จะได้ดี จะเอาดี จะขึ้นสูง คงไม่ง่าย
จริงๆแล้ว การปฏิบัติธรรมกับการใช้ชีวิตทางโลก
เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน โดยจะมีจุดที่เหมาะสมของแต่ละบุคคลอยู่
เหมือนเหรียญอันเดียวแต่คนละด้าน
แต่ชีวิตจริงในโลกๆน่ะ มันหงายด้านใดด้านหนึ่งไม่ได้
(ถ้าคุณไม่ใช่พระ)
ถ้าปฏิบัติธรรมอย่างเต็มที่แล้วไม่สนใจครอบครัว
ว่ามีความเป็นอยู่อย่างไร ....
มันจะถูกหรือไม่
หรือปล่อยชีวิตไป อยู่ไปแบบโลกๆ ไม่สนใจธรรม
ชีวิตอาจจะตายเปล่า
ประเด็นหลัก คือ เราจะจัดการปรับเปลี่ยนสมดุลย์นี้อย่างไรให้เหมาะสม
ให้ดีขึ้นทั้งเขาทั้งเรา ในกรณีที่ดีที่สุดถ้าเป็นไปได้
หรืออย่างน้อยสังคมพอเข้าใจและไม่ขัดขวาง
ข้อแรก คือ
ตัวเราต้องมั่นคง เชื่อมั่นในปัญญาการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า
มั่นคงในข้อวัตรการประพฤติปฏิบัติที่จะสวนกระแสข้างในและข้างนอก
หรือเข้าหาครูบาอาจารย์ที่ท่านแนะนำเราได้
ข้อสอง คือ
อย่าทำตามความอยาก สุดโต่งทั้งขี้เกียจหรือสุดโต่งทั้งขยัน
ถ้าสุดโต่งขี้เกียจ ก็บ๊ายบาย ไปเป็นโลกๆ แล้วตายเปล่าฃะ
ถ้าสุดโต่งขยัน คุณก็จะเกิดอาการทิ้งครอบครัวหรือสังคมรอบข้าง
ผลสุดท้ายก็ความเดือดร้อนจะย้อนเข้าคุณๆเอง
แบ่งเวลาให้ครอบครัวหรือสังคมรอบข้างบ้าง
พาไปทำบุญเบื้องต้น คือทำทานต่างๆ บ้าง
ค่อยๆแนะนำให้สังคมรอบข้างเห็นประโยชน์ในระดับต่างๆ
ของทาน ศีล ภาวนา เท่าที่จะเป็นได้
เชื่อว่า โดยมากสังคมเข้าใจและเข้าถึงตรงนี้ได้
แหม เขาก็คน เราก็คน
เรายังเห็นประโยชน์ได้ ทำไมเขาจะเห็นประโยชน์ไม่ได้
ธรรมะ เป็นธรรมสาธารณะ ไม่ได้จำกัดใคร อย่างไร
ขณะที่ต้องดำรงชีวิตท่ามกลางความเป็นโลกๆของสังคมรอบข้าง
และชีวิตจิตใจของตัวเองที่ยังเต็มเปี่ยมด้วยความต้องการแบบโลกๆทั้งหลาย
ปัญหานี้น่าจะเป็นเรื่องปรกติทั่วๆไป ของผู้ปฏิบัติธรรมที่เริ่มเข้าใจในศาสนา
เริ่มการปฏิบัติที่เข้าที่เข้าทางและ เห็นประโยชน์ก็อยากที่จะปฏิบัติให้มากขึ้น ยิ่งขึ้น
เนื่องจาก ในกระแสสังคมโลกปัจจุบัน
มาตรฐาน"ความถูกต้อง" ของคุณธรรม จริยธรรม ต่ำลงไปมากๆ
อาจพูดได้ว่าสังคมเสื่อมลงไป คุณธรรมความถูกต้องโดยรวมตกต่ำลงไป
ตัวอย่างเช่น การคอร์รับชั่น เรื่องโสเภณี การที่สังคม
ใช้เงินตราหรืออำนาจเป็นตัวชี้ความถูกต้อง
หลายๆกรณี แม้แต่เราๆเอง ก็อนุโลมโอนอ่อน
ยอมรับเป็นความถูกต้องในสังคมแบบไทยๆ
อันนี้ คือกระแสโลกปัจจุบันที่เราๆต้องยอมรับว่า มีอยู่
และมาตรฐานต่ำลง
การปฏิบัติธรรมเป็นการฝืนกระแสโลก สวนกระแสกิเลส
ทั้งโลกภายในตัวเราและโลกภายนอกตัวเรา
ผู้ที่ไม่ได้รับการฝึกฝนและไม่มีคุณธรรมในตัว
โดยมากปรกติ เป็นโลกสุดโต่งของการตามใจความอยาก
อยากมี อยากกิน อยากนอน อยากสืบพันธุ์
อยากได้อะไรก็ไขว่คว้าเอามา โดยไม่สนใจในความถูกต้อง
หรือจริยธรรมใดๆ
ฃึ่งกรณีนี้ จะเห็นว่าความเป็นคน คนๆนั้นก็ไม่ต่างไปจากความเป็นสัตว์เดรัจฉาน
ส่วน ผู้ที่กำลังฝึกฝนตัวตนอยู่นั้น แน่นอน ประการแรก
ต้องสวนกับกระแสความต้องการ ความอยากเดิมๆ ของตนเอง
บางครั้งกิน ต้องกินน้อย
บางครั้งนอน ต้องนอนน้อย
มีสติให้มากและมากด้วยการปฏิบัติทาน ศีล ภาวนา
ประการที่สอง ต้องสวนกับกระแสโลกและสังคมครอบครัวตลอดถึงสังคมรอบข้างที่เป็นโลกๆอยู่มาก
อันนี้ จะค่อนข้างยากกว่าข้อแรก อีกมาก
เนื่องจาก ตัวเราเห็นประโยชน์ แก้ที่เราพอแก้ได้
แต่เขาๆ ทั้งสังคมครอบครัวหรือสังคมรอบข้าง
บางที่นอกจากไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจ ไม่เห็นประโยชน์
แล้วบ่อยครั้งยังขัดขวางอีกต่างหาก
การปฏิบัติธรรมจึงเป็นเรื่องที่ไม่ง่าย
เนื่องจากต้องเดินสวนทางกับความต้องการของตัวเองและกระแสสังคมความเชื่อแบบโลกๆ
จะได้ดี จะเอาดี จะขึ้นสูง คงไม่ง่าย
จริงๆแล้ว การปฏิบัติธรรมกับการใช้ชีวิตทางโลก
เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน โดยจะมีจุดที่เหมาะสมของแต่ละบุคคลอยู่
เหมือนเหรียญอันเดียวแต่คนละด้าน
แต่ชีวิตจริงในโลกๆน่ะ มันหงายด้านใดด้านหนึ่งไม่ได้
(ถ้าคุณไม่ใช่พระ)
ถ้าปฏิบัติธรรมอย่างเต็มที่แล้วไม่สนใจครอบครัว
ว่ามีความเป็นอยู่อย่างไร ....
มันจะถูกหรือไม่
หรือปล่อยชีวิตไป อยู่ไปแบบโลกๆ ไม่สนใจธรรม
ชีวิตอาจจะตายเปล่า
ประเด็นหลัก คือ เราจะจัดการปรับเปลี่ยนสมดุลย์นี้อย่างไรให้เหมาะสม
ให้ดีขึ้นทั้งเขาทั้งเรา ในกรณีที่ดีที่สุดถ้าเป็นไปได้
หรืออย่างน้อยสังคมพอเข้าใจและไม่ขัดขวาง
ข้อแรก คือ
ตัวเราต้องมั่นคง เชื่อมั่นในปัญญาการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า
มั่นคงในข้อวัตรการประพฤติปฏิบัติที่จะสวนกระแสข้างในและข้างนอก
หรือเข้าหาครูบาอาจารย์ที่ท่านแนะนำเราได้
ข้อสอง คือ
อย่าทำตามความอยาก สุดโต่งทั้งขี้เกียจหรือสุดโต่งทั้งขยัน
ถ้าสุดโต่งขี้เกียจ ก็บ๊ายบาย ไปเป็นโลกๆ แล้วตายเปล่าฃะ
ถ้าสุดโต่งขยัน คุณก็จะเกิดอาการทิ้งครอบครัวหรือสังคมรอบข้าง
ผลสุดท้ายก็ความเดือดร้อนจะย้อนเข้าคุณๆเอง
แบ่งเวลาให้ครอบครัวหรือสังคมรอบข้างบ้าง
พาไปทำบุญเบื้องต้น คือทำทานต่างๆ บ้าง
ค่อยๆแนะนำให้สังคมรอบข้างเห็นประโยชน์ในระดับต่างๆ
ของทาน ศีล ภาวนา เท่าที่จะเป็นได้
เชื่อว่า โดยมากสังคมเข้าใจและเข้าถึงตรงนี้ได้
แหม เขาก็คน เราก็คน
เรายังเห็นประโยชน์ได้ ทำไมเขาจะเห็นประโยชน์ไม่ได้
ธรรมะ เป็นธรรมสาธารณะ ไม่ได้จำกัดใคร อย่างไร
อ้างคำพูด:
ความรักที่เป็นความเมตตานะดีครับ
แต่ความรักที่เป็นความผูกพันธ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ควรตัดในปัจจุบันเลย
แต่ความรักที่เป็นความผูกพันธ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ควรตัดในปัจจุบันเลย
จาก...http://www.larndham.net/cgi-bin/kratoo.pl/003515.htm
ข้อควรพิจารณา....
ธรรมดาของเหล่าสรรพสัตว์ในสังสารวัฏ ยังตัดความรักไม่ขาด...
หากเป็นความรักที่เกิดด้วยความเมตตา
มิได้เจือด้วยเสน่าหา ความผูกพัน ก็จะไม่นำความทุกข์มาให้ทั้งเราและทั้งเขา
รักได้แต่อย่าไปยึดมั่น ถือมั่น ว่าเป็นของๆเรา เมตตากันและกันให้มากๆ
จะได้ไม่ก่อภพก่อชาติกันอีก.....ก็เ่ท่านั้นเองที่อยากจะนำเสนอตรงนี้
....ไม่ได้ส่งเสริมให้ใครมาจีบกันตรงนี้นะคะ
ฉลาดรัก รักแบบรู้เท่าทันกฎไตรลักษณ์
รักได้แต่อย่าไปหลงติดกับวิบัติของมัน ก็ไม่ทุกข์เพราะรักอีกต่อไป
เห็นชื่อบอร์ดว่า...ความรัก ผูกพัน และ พลัดพรากเป็นอีกมุมมองที่มีอยู่จริงและเป็นไปได้สำหรับผู้ปฏิบัติและปุถุชนทั่วไป
ความรักในแง่มุมดีๆ ก็มีเยอะแยะมากมายค่ะ อย่างน้อยก็จรรโลงใจได้บ้าง
อีกเดี๋ยวก็จะตายจากกันแล้ว...รักกันดีกว่าโกรธเกลียดกันนะคะ
เมื่อยังต้องดำรงชีวิตเกี่ยวข้องกับโลกอันวุนวาย...การมีใครสักคนมาพูดทักทายหรือแบ่งปันเรื่องราวต่างๆย่อมเป็นเรื่องที่ดีมิใช่รึ...