“ตามหา กัลยาณมิตร”
วันหนึ่งขณะ “หนูเค้ก” กำลังขับรถมาตามทางอย่างปกติ ได้เห็นชายขี่รถมอเตอร์ไซค์ผู้หนึ่ง กำลังส่งสัญญาณเพื่อขอทางต่อหญิงผู้ขับรถเก๋งอีกคันหนึ่ง แต่หญิงผู้นั้นไม่ได้ชะลอความเร็วเพื่อให้ทางแต่อย่างใด ซึ่งพอได้จังหวะชายดังกล่าวจึงขี่รถมอเตอร์ไซค์มาเทียบเคียงรถเก๋งคันนั้นด้วยท่าทางอันฉุนเฉียวบ่นพึมพำพร้อมเขม่นสายตามองมายังหญิงผู้ขับรถ อย่างจะเอาเรื่องอยู่ครู่ใหญ่ก่อนผละจากไปในที่สุด อาจเพราะไม่มีปฏิกริยาโต้ตอบใด ๆ จากหญิงผู้นั้น
โลกอาจกำลังมองอยู่ว่า นี่คือภาพสะท้อนของการอยู่ร่วมกันที่มีการกระทบกระทั่งกันบ้าง โดยขอไม่กล่าวโทษผู้ใดว่าถูกผิดอันจะนำมาซึ่งการถกเถียงกันอย่างยืดเยื้อไม่มีที่สิ้นสุด แต่เชื่อว่าสันติสุขคือหนึ่งในสิ่งที่ผู้คนหวงแหนแสวงหา เรียกร้องจากภายนอกคล้ายกำลังบอกว่าไม่เคยมีอยู่ในตัวเรา “อันน้ำใจไมตรี เอื้ออารีรู้อภัย เผื่อแผ่ถ้อยอาศัย สราญใจ เกื้อกูลกัน” นี่คือวิถีชีวีเปี่ยมสุข คือลักษณะของผู้เป็นกัลยาณมิตรโดยแท้ เมื่อได้พบเจอผู้ซึ่งจิตใจดี คิดดี พูดดี ทำดีแบบอย่างนี้ ณ ที่ใด หมายถึงความเบิกบานใจจะปรากฎอยู่ ณ ที่แห่งนั้น เราเองก็เป็นกัลยาณมิตรได้ พบเจอกัลยามิตรได้อย่างง่าย ๆ เช่นกัน ควรเริ่มมองหาในตัวเราก่อน คุณสมบัติข้างต้นนั้นไม่ได้จำกัดจำเพาะที่ผู้หนึ่งแต่อย่างใด เมื่อเราและบุคคลรอบข้างหันมาตระหนักซึ่งกันและกันได้อย่างนี้แล้ว ต่างฝ่ายต่างจะหยั่งรู้ได้เองเลยว่าความปิติใจนั้นมีค่าต่อกันมากเพียงใด อย่างนั้นแล้วโลกที่อาจมองเราอยู่คงร่วมยินดีปรีดาในคุณค่าละไมน้ำใจของผู้คน +++ เมื่อเรายิ้มก่อน ก็จะเห็นโลกยิ้มตาม +++ “หนูเค้ก” หวังเพื่อแบ่งปันในแง่คิดและมุมมองดีๆ ที่ไม่อยากเก็บไว้คนเดียว ขอบคุณค่ะ
