สาธุๆ อนุโมทนาในปนิธานใหม่ครับ

คุณมีบุญเก่าอันสั่งสมมาดีแล้วจึงได้รับคำแนะนำดีๆจากเหล่ากัลยาณมิตรทั้งหลาย หากไม่มีบุญแล้ว แม้จะได้เห็นถ้อยความแห่งธรรมะ จิตก็จะไม่น้อมไปด้วยศรัทธาเพื่อจะประพฤติปฏิบัติตามเลยทีเดียว ทั้งยังอาจถึงซึ่งความเสื่อมด้วยอาการหักรานกัลยา๊ณชนอีกด้วย นับว่าน่าขอบคุณความทุกข์ครั้งนี้ที่เป็นปัจจัยให้ได้หันเหใจมาสู่คลองธรรมอันจะเป็นวิถีทางเดียวที่จะก่อให้เกิด"ปัญญา"สามารถลดละทุกข์ทั้งมวลได้แม้ในปัจจุบันนั่นเทียว...

นับแต่นี้ เป็นโอกาสอันดีที่จะเจริญกุศลให้ถึงพร้อม เพราะขึ้นชื่อว่ากุศล คือทางนำมาซึ่งความสุข กุศลในพุทธศาสนามี๓กลุ่มคือทานศีลและภาวนา ในแต่ละวันให้หมั่นประกอบเนืองๆ จิตใจจะมีความแช่มชื่นเบิกบานเสมอ คิดถึงเมื่ิอใดก็มีความสุข ไม่เดือดร้อนใจ..ไม่หวั่นไหวแม้เมื่อความตายมาถึง เพราะเราเตรียมเสบียงไว้พร้อมเพื่อเดินทางต่อเเล้ว ดุจนักเดินทางที่มีทรัพย์สามารถซื้อตั๋วยานพาหนะและเลือกจองที่พักที่สะดวกสะบายได้นั่นแล...

เราทั้งหลายต่างเคยบ้ามากกันมาหลายรูปแบบ แม้เวลานี้ก็ยังบ้ากันอยู่เพราะยังหลงบ้าว่าสิ่งทั้งปวงเที่ยง, สวยงาม, เป็นสุขและ เป็นอัตตาตัวตนอยู่ ต่อเมื่อสามารถบรรลุโสดาบันเป็นอันดับแรกได้นั่นแหละจึงจะหาย"บ้ามาก"แบบไม่มีที่สิ้นสุดมาเหลือความบ้าอีกไม่เกิน๗ชาติ ส่วนท่านที่ได้รับการรักษาด้วยธรรมโอสถของพระพุทธเจ้าทั้งหลายจนหาย"บ้า"สนิทคือพระอรหันต์ทั้งหลาย ขอให้เราอย่าได้ทิ้งธรรมโอสถที่มีตัวยาพิเศษคือมรรคมีองค์๘ไปใช้ยาอื่นๆเลย เพราะยาชนิดนี้ เทานั้นที่รักษาโรคทุกข ์ได้อย่างแท้จริงจากการทดลองและรับรองมาแล้วของพระอริยสาวกของพระพุทธเจ้า ตลอดจนมนุษย์และเทวดาอีกนับไม่ถ้วนดังปรากฏในพระไตรปิฎกหลายแห่ง..

ขอให้เจริญในธรรมจนสามารถหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งมวลโดยเร็วพลันครับ

สวัสดีค่ะคุณปริตา เป็นอย่างไรบ้างคะดีขึ้นบ้างหรือยัง อยากให้คุณอดทนให้ได้นะคะ
ลองเข้าไปอ่านกระทู้เรื่องของดิฉันดูนะคะ ที่นั่นมีคำแนะนำที่ดีมากๆเลยค่ะ ชีวิตนี้เรามีอะไรจะต้องทำต้องเจออีกเยอะแยะมากมาย เวลาจะทำให้เราดีขึ้น แต่เราต้องช่วยเหลือเราเองด้วย ถ้าเขากลับมาแล้วเป็นไปได้หรือที่เขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม อยากให้คุณคิดถึงเรื่องในอนาคตมากกว่าที่จะมาย้ำคิดย้ำจำในเรื่องเดิม ๆ อดีตมันไม่หวนกลับมาแล้ว รังแต่จะทำให้เราปวดร้าว ท้อแท้ใจก็เท่านั้น กลับมาดูแลใจตัวเองดีกว่าไหม อายุเราเท่ากันเลยนะคะ ยังถือว่าไม่มากยังมีโอกาสที่จะได้เจออะไรอีกมากมายเราโชคดีกว่าใครอีกหลายๆท่านนะคะ..คุณต้องอดทนเอาชนะใจตัวเองให้ได้

เป็นกำลังใจค่ะ สู้ๆไปด้วยกันค่ะ

เห็นด้วยกับคุณ -dd- และ คุณ kritsadakorn มากๆ เลยค่ะ และดีใจที่เห็นคุณเริ่มมีการยอมรับความจริงของการเปลี่ยนแปลงได้ เหตุการณ์ต่างๆ และเวลามันผ่านไปแล้วนะคะ เราย้อนมันไม่ได้และเขาตัดสินใจอย่างนั้นแล้ว ถ้าจะไปบังคับใจเขาให้กลับมาเหมือนเดิมรังแต่จะสร้างความเจ็บปวดให้กับเราเองมากกว่านะคะ ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นและสู้กับตัวเองไปค่ะ สู้กับกิเลสในใจเราค่ะ สู้ๆ นะคะ ไม่ช้าคุณก็จะเข้มแข็งขึ้นค่ะ

ผงเข้าตาเสียแล้ว มันอยากที่จะบอกจริงๆเรื่องแบบนี้ มันมีทางเดียวจริงๆรอเวลาเหมาะสม ศึกษาธรรมะให้กระจ่าง

ขอให้กลับไปดู กระทู้ แนะนำการอบรม หัวข้อ 26138นะคะ
แล้วคุณจะเข้าใจ กลไก การทำงานของขันธ์ห้า และวิธีการคลายทุกข์ คลายความว้าวุ่น
ซึ่งผู้ปฏิบัติเท่านั้น จึงจะเห็น(รู้ สัมผัส)ได้ด้วยตนเอง

คุณกับดิฉันก็เจอปัญหาคล้ายๆกันค่ะ อายุดิฉันกับ(อดีต)แฟนก็ห่างกัน 9 ปี เหมือนกัน
แต่ฉันก็ขอบอกว่า ฉันอาจจะแย่กว่าคุณเสียด้วยซ้ำ เพราะ
1. ฉันอายุน้อยกว่าคุณ แปลว่า วุฒิภาวะและปรสบการณ์ชีวิตยังน้อยอยู่
2. ฉันแต่งงานกันแล้ว แต่งงานตั้งแต่อายุ 24 เองนะคะ แต่งได้ 1ปี เหลืออีกไม่กี่วันก็ครบ 2 ปี แต่เลิกกันเสียก่อน

ฉันเลิกกันมาเข้าเดือนที่ 4 แล้ว
ช่วง 3 เดือนแรกก็บ้าๆ อย่างที่คุณกำลังเป็นนี้แหละ
ตาบอดมืดมัว ชอบคิดเข้าข้างตัวเอง เพ้อเจ้อ ฝันลมๆแล้งๆ ชอบโทรไปพูดแต่เรื่องซ้ำๆซากๆ
ทะเลาะกันประจำ งี่เง่า โอย..สารพัด

เข้าเดือนที่ 4
มารู้จักเว็บนี้ได้สักอาทิตย์...ได้อ่าน ก็คิดได้
ให้เวลาตัวเอง 1 วัน ที่ต้องยอมรับความจริงว่า มันถึงที่สุดแล้ว วันนั้นร้องไห้ไม่มาก แต่เจ็บมากกว่าทั้ง 3 เดือนรวมกัน เพราะมันกำลังเลิกหลอกตัวเองแล้วไง
ให้เวลาตัวเอง 1 วัน ที่ต้องให้คนรอบข้างเตือนแบบหนักๆ แบบว่า ถ้าครั้งนี้ เมิงไม่คิดให้ได้ ไม่ต้องมาคุยกะข้าเลย ทำนองนี้
ให้เวลาตัวเอง 1 วัน ให้แม่ด่าหนักๆ เพราะแม่พูดดีมามากแล้ว

สรุป 1 อาทิตย์กับอีกประมาณ 3 วัน ก็เริ่มตาสว่าง
หนทางที่ดิฉันเลือกที่จะเยียวยาคือ การถามตัวเองว่าคุณรักคนๆนั้นแค่ไหน ถ้ารักจริงก็ต้องปล่อยวางให้ได้
ถ้ารักเขาจริงก็ต้องเลือกให้ทางที่เขาเดินแล้วมีความสุข

ฉันรู้แล้วว่า ความทุกข์ คือสิ่งที่ฉันกำมันไว้เอง
ฉันคาดหวังมันไว้เอง

ฉันบอกตัวเองให้เริ่มต้นใหม่ ...มันยังไม่สาย
ฉันไม่เคยเลิกคิดถึงเค้า แต่ฉันแค่ไม่คาดหวังจากเขา เวลาฉันคิดถึงเขา ฉันจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆให้เขา เช่น แผ่ความสุขความห่วงใยไปให้ เป็นต้น

เวลามีโอกาสได้คุยกัน ฉันก็ต้องบอกตัวเองให้เตรียมใจทุกครั้งให้เข้มแข็ง ไว้ว่าเขาจะพูดอะไรมา ฉันก็ต้องตั้งตนไว้ว่า จะต้องไม่คาดหวังว่าเขาจะต้องพูดอะไรให้ฉันพอใจ คิดแต่ว่า คุยแต่พอดี คุยแต่สิ่งดีๆ
เมื่อก่อนฉันชอบตื้อ ชอบซักไซร์ เดี๋ยวนี้ ลืมมันไปซะ....อดีตมันผ่านไปแล้ว

ฉันลองทำแบบนี้ ปล่อยวาง ไม่คาดหวัง และปารถนาดีอย่างจริงใจ ใจเย็น อะไรที่เราทำไม่ถูกเราก็แก้ไขแต่ก็ทำเพื่อตัวเองนะ ไม่รื้อฟื้นอดีต คิดเสียแต่ว่า เข้าใจในชีวิตผู้อื่นบ้าง...ทำมาแบบนี้สักพักแล้ว
ก่อนนอนก็สวดมนต์ นั่งสมาธิให้เป็นกิจวัตร คิดว่า รักตัวเองให้มากๆ แก้ปัญหาที่เกิดที่จำเป็นก่อน นึกถึงหน้าแม่ไว้เสมอๆ

ผลลัพธ์ที่ได้ คือ นอนหลับสบายขึ้น ใจเย็นขึ้น ปล่อยวางได้มากขึ้น กระตือรือร้นมากขึ้น จะพูดจะคิดทำอะไรก็ใช้ความคิดก่อนทุกครั้ง ...ก็โอเคนะ
ความเสียใจก็ยังมีอยู่ แต่ก็เอามันไปตั้งไว้ให้ห่างๆก่อน มีบ้างที่แว๊บๆไปหามัน แต่ก็พยายามเรียกตัวเองกลับมา

ดีใจที่ได้เกิดมาเป็นชาวพุทธค่ะ
โชคดีนะคะ

สวัสดีค่ะคุณปริตา เป็นอย่างไรบ้าง เข้ามาทักทายค่ะ อาการดีขึ้นบ้างหรือยัง
ถ้ามีอะไรไม่สบายใจหรือพูดคุย คุยกับดิฉันทาง Msn ก็ได้นะคะ
off_james@hotmail.com
อาจจะช่วยอะไรได้ไม่มาก แต่ก็ยินดีรับฟังเพื่อนร่วมชะตากรรมเดียวกันค่ะ

เรื่องราวของคุณ Panatson เป็นตัวอย่างที่ดีมากๆ ค่ะ และขอชื่นชมให้ความเข้มแข็ง คิดเป็นในทางบวกของคุณค่ะ

เชื่อว่าในความเข้มแข็งและคิดเป็นของคุณ คุณจะต้องเจอกับสิ่งดีๆ ในชีวิตอีกมาก และอายุยังน้อยที่จะเจอกับสิ่งที่ใช่สำหรับคุณค่ะ

เจริญในธรรมค่ะ

สวัสดีค่ะคุณปาริตา ดีขึ้นแล้วรึยัง
เห็นใจคุณปาริตามากค่ะ ขอแนะนำด้วยคนน่ะค่ะ คุณเคยให้คำแนะนำกับเพื่อนของคุณตอนที่เค้า
มีปัญหามั๊ยค่ะ คุณลองเอาปัญหาที่คุณมีอยู่ตอนนี้ออกมาจากตัวคุณเหมือนมันไม่ใช่ปัญหาของเรา
แต่เป็นปัญหาของเพื่อน แล้วลองแก้ปัญหานั้นดู เหมือนแก้ปัญหาให้เพื่อน
เวลาเพื่อนเรามีปัญหามาปรึกษาเราสังเกตุใหม่ล่ะว่าเราแก้ปัญหาให้เค้าได้หมด

ลองทำดูน่ะค่ะ อาจจะยากซักหน่อย แต่คงช่วยได้ไม่มากก็น้อย
เป็นกำลังใจให้กัลยาณมิตรค่ะ

ขอบคุณทุกท่านมากๆค่ะ สำหรับกำลังใจและคำแนะนำดีๆที่ทุกท่านช่วยแนะนำมาตลอด
ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วค่ะ ไม่ฟุ้งซ่านแล้ว ก็ยังมีคิดถึง ห่วงหาอาวรณ์บ้างตามอารมณ์ค่ะ
บางครั้งก็โกรธ บางครั้งก็แค้น บางครั้งก็คิดถึง ปนเปกันไปเรื่อยแหละค่ะ แต่สุดท้ายแล้วก็จะคิดได้เองว่าเราคนเดียวเท่านั้นที่เป็นแบบนี้ เราห่วงเขาแต่เขาไม่เคยคิดห่วงเราเลย เวลาที่ฝนจะตกแดดจะออกก็มีแต่เราคนเดียวที่คอยห่วง ทั้งที่เขาก็มีคนที่เป็นห่วงเขาแทนเราอยู่แล้ว(คิดว่าคงจะมีนะคะ) เมื่อวานไม่สบายมากต้องการความช่วยเหลือ ก็โทรหาเขาเป็นคนแรก แต่เขาบอกเราว่าไม่รู้จะช่วยยังไง ช่วยไม่ได้ เราคงต้องช่วยตัวเอง ต้องอดทน ต้องเข้มแข็ง อยู่ให้ได้ ได้ฟังแล้วก็จุกค่ะ เราคงไม่มีเยื่องใยให้กันแล้วจริงๆ แม้แต่ในฐานะเพื่อนร่วมโลกที่พึงจะช่วยเหลือกันได้ก็ไม่มีให้กัน เราเลยได้คิดตัดสินใจแน่นอนแล้วว่า คงหยุดแค่นี้ พอแค่นี้ ส่วนเขาจะเป็นอย่างไรก็แล้วแต่เวรแต่กรรมของแต่ละคน

คุณปริตาค่ะ ตนต้องเป็นที่พึ่งแห่งตนค่ะ ชีวิตนี้เราต้องอยู่ได้ เพราะตอนที่เราเกิดมา เราเองก็ไม่ได้มีอะไรติดตัวมาเลย เพราะฉะนั้น เราต้องไม่ยึดติด ต้องปล่อยวางให้เป็นค่ะ

เข้าใจคุณปริตานะคะ..เพราะดิฉันก็เคยเป็นเหมือนกัน..มันไม่มีประโยชน์แล้วที่เราจะโทรไป เขาไม่ได้ต้องการเราแล้วนะคะเราต้องยอมรับตรงนี้ให้ได้ มันยิ่งจะทำให้เขารำคาญ (ขอโทษนะคะที่ใช้คำพูดแรงไปหน่อย) อย่าไปคิดว่าเขาจะกลับมาไหม หยุดคิดไปเลยค่ะ เราต้องคิดว่าเราจะทำยังไงเราถึงจะเข้มแข็ง เราจะต้องทำอย่างไรเราจะกลับมาเป็นคนเดิมให้เร็วที่สุด อย่าไปรับไปรู้อะไรเกี่ยวกับเขาทั้งสิ้น เขาจะเป็นอย่างไร อยู่อย่างไร ไม่ต้องคิดไม่ต้องเป็นห่วงเขาเลยค่ะ ถ้าเขาต้องการเราป่านนี้เขาโทรมาหาเราแล้วล่ะค่ะ คุณคิดถูกแล้วล่ะค่ะว่าต้องหยุด ต้องพอแล้ว กลับมานรักตัวเองนะคะคุณปริตาคิดเสียว่าเขาตายไปจากชีวิตเราแล้ว มันยากนะคะที่คนที่ตายไปแล้วจะฟื้นขึ้นมาใหม่ได้...

เป็นกำลังใจให้คุณนะคะ..เราสองคนกำลังจะผ่านพ้นมันไปได้นะคะ เอาใจช่วยค่ะ

สวัสดีค่ะคุณปริตา อาการดีขึ้นแล้วใช่ไหม ดีใจด้วยนะคะ พยายามต่อไปนะคะ ถ้าคุณโทรไปหาเขาแล้วไม่ได้รับความเจ็บปวดทุกข์ใจก็โทรไปเถอะค่ะ
แต่เราต้องรู้ด้วยนะคะว่าที่เราโทรไปหาเขาจุดประสงค์เราคืออะไร คิดถึง อยากให้กลับมาเหมือนเดิม ฯลฯ ถ้าแต่คุณรู้แก่ใจตัวเองแล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้
ดิฉันก็ไม่แนะนำค่ะ ไม่อยากให้มีความหวัง หากเราหวังอะไรจากเขาแล้วเราไม่ได้เหมือนที่หวัง เจ็บล่ะค่ะ มากด้วย..
คุณปริตาโชคดีนะคะชีวิตคุณยังไม่ได้เลวร้ายถึงขนาดว่าไม่มีใครเลย คุณยังมีเพื่อนที่ดี มีสิ่งดีกว่ามาทดแทนเขาได้ เราต้องให้กำลังใจตัวเองนะคะ ถ้าร้องก็ฝึกปลอบใจตัวเอง
อย่าให้เขาทุกข์ทรมาณ คุณปริตาต้องสู้ๆนะคะ ไม่มีใครช่วยเราได้ดีเท่ากับตัวเราเองหรอกนะคะ ดิฉันก็เคยคิดจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว มันเป็นอะไรที่แย่ที่สุด
ในชีวิตเลยก็ว่าได้ สิ่งหนึ่งที่ทำให้ดิฉันดีขึ้นมากๆก็คือ การสวดมนต์ ไหว้พระ นั่งสมาธิ แผ่เมตตาให้เขาทุกครั้งที่ดิฉันคิดถึงเขา
ในเมื่อคนของเรามองคุณอื่นว่ามีค่า แสดงว่าเราหมดคุณค่ากับเขาแล้ว..เพราะฉะนั้นกลับมารักตัวเองเถอะนะเอาความรักที่เคยทุ่มเทให้กับเขากลับมา
ให้ตัวเองให้หมด ทำเหมือนที่เคยทำให้กับเขาแต่เปลี่ยนมาทำให้กับตัวเองแทน.เราสองคนอาจจะเป็นเหมือนกันตรงที่ว่าเหมือนน้ำเปล่าใครๆก็มองว่า ดี แต่ไม่
ซู่ซ่าเหมือนกับน้ำอัดลม..พยายามทำตัวเองให้ดียิ่งๆขึ้นไปนะคะ มีแต่คนที่ดีๆเท่านั้นแหละค่ะที่อยากจะอยู่กับคนดีๆ
ตอนเลิกกันใหม่ดิฉันโทรมมากๆเลยค่ะแทบไม่อยากมองกระจกเลย ยิ่งเป็นคนไม่สวยอยู่แล้ว ยิ่งแย่ไปกว่าเดิมอีกค่ะ ตอนนี้เราต้องหันกลับมาดูแลเองรักษากายใจ
ตัวเอง ค่ะ ดิฉันก็หวังนะคะว่าฟ้าหลังฝนของดิฉันคงจะสวยงาม คุณปริตาก็คงเริ่มมองเห็นฟ้าที่สวยงามแล้วใช่ไหม ถ้ามีรุ้งก็ดีนะคะ ไม่ได้เห็นมันมานานแล้ว
คงอีกนานค่ะกว่าที่ดิฉันจะเปิดใจยอมรับคนใหม่ ดิฉันไม่อยากมีใครเพราะว่าตัวเองเหงาค่ะ รอให้ตัวเองแข้มแข็งก่อนดีกว่าน่าจะยุติธรรมกับเขาคนใหม่นะคะ
ขอให้คุณปริตาดีขึ้นในเร็ววันนี้ค่ะ..เจอคนที่ดีรักและจริงใจกับคุณเหมือนกันนะคะ ฤดูกาลมันก็ผันผ่านไปตามกาลเวลาค่ะ เวลาจะช่วยเราเอง
เป็นคนใหม่ที่สดใส แข็งแกร่ง เผชิญกับปัญหาได้อย่างไม่ไหวหวั่น โชคดีนะคะ แล้วจะรอฟังข่าวดีจากคุณปริตานะคะ

มันเกิดจากกิเลสทั้งนั้นเลยค่ะ ยึดติดกับความรัก ความยินดีที่เคยมีเขา คาดหวังแล้วได้ดังใจก็สุข แต่ถ้าไม่ได้ดังใจก็ทุกข์ สิ่งที่ควรจะถามตัวเองก็คือ เรากำหนดใจเขาได้หรือเปล่า เราห้ามความคิดเขาได้มั้ย เราห้ามความรู้สึกของเขาได้หรือเปล่า

ถ้าตอบว่าได้ คุณจะไม่มีทุกข์กับเขา แต่สัจธรรมบอกว่า "คน" มีกิเลส มีความยึดมั่นถือมั่นในตัวเอง คิดได้เอง รู้สึกได้เอง และเพราะยึดติดกับตัวเอง เราก็เลยเอาความคาดหวังตัวเองเป็นใหญ่ แต่เมื่อเขาก็ยึดติดตัวเขา เขาก็ไม่ทำตามเราได้ นั่นก็เป็นข้อขัดแย้งที่เกิดขึ้นแล้ว

ขัดแย้ง ไม่ตรงกัน ก็เข้ากันไม่ได้ นั่นเป็นสัจธรรม แล้วคุณจะไม่ทุกข์ได้ยังไง

การจะแก้ทุกข์ แก้ที่คุณ ไม่ใช่เขา คุณทุกข์ คุณก็ต้องทำให้ตัวเองหายทุกข์ หาย เพราะเข้าใจว่าทุกข์เกิดจากอะไร (สิ่งที่อธิบายข้างต้น) แล้วก็แก้ที่ตรงนั้น คุณยึดมั่นในความหวังของคุณ คุณก็ทุกข์ จะแก้ทุกข์ ก็แก้ความยึดมั่นในหวังของตัวคุณ แค่นั้นก็ไม่ทุกข์

ส่วนเขา เป็นคนอื่น เราห้ามเขาไม่ได้ ก็ต้องยอมรับในสิ่งที่เขาเป็น