ขอบคุณทุกกำลังใจจากทุกท่าน วันนี้เป็นครั้งแรกในรอบ 3-4 เดือนที่ผ่านมาที่รู้สึกเป็นอิสระจากความรู้สึกผิด และความละอาย ที่ผ่านมาไม่กล้าปรับทุกข์กับใครเลยแม้แต่กับคนในบ้าน เพราะรู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าละอายเกินกว่าจะเล่าให้ใครฟัง แอบร้องไห้เงียบๆอยู่คนเดียว จนกระทั่งคิดว่ากัลยณมิตรทางลานธรรมคงจะให้คำแนะนำได้ จึงตัดสินใจโพสต์ข้อความนี้

เราทำงานด้วยกันและต้องออกไปติดต่อลูกค้าด้วยกันเสมอๆ
ความใกล้ชิดทำให้เผลอใจปรุงแต่งว่าเขาก็อาจจะชอบเราเหมือนกัน
ตอนแรกที่แอบชอบเขาก็รู้สึกลึกๆว่าไม่ผิดเพราะเขายังเป็นโสด
แต่ 4 เดือนที่แล้วเขาพาผู้หญิงมาอยู่ด้วย ดิฉันก็สั่งใจตัวเองให้ตัดใจทันที แต่เราก็ยังเป็นปุถุชน
ก็ไม่สามารถทำได้ทันทีทันใด มันทุกข์ทรมานมาก แถมรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากที่เขาไม่เลือกเรา

ตอนนี้รู้สึกขอบคุณที่ผู้หญิงคนนี้มา ไ่ม่อย่างนั้นดิฉันก็คงจะแอบหวังลมๆแล้งๆโดยไ่ม่รู้ตัว
(แต่ไม่เคยแสดงอะไรออกไปให้เขารู้นะคะ)
และขอบคุณที่การมาของเขาทำให้ดิฉันเห็นทั้งความทุกข์จากความยึด เห็นความอิจฉาที่คิดว่าถูกแย่งทั้งๆที่เราก็ไม่ใช่เจ้าของ แต่ใจมันตู่เอาว่าเขาควรจะเป็นของเรา ได้เห็นความน่าเกลียดของความยึด

ขอขอบคุณอีกครั้งสำหรับความกรุณาของกัลยณมิตรทุกท่านที่ให้กำลังใจ
ขออนุโมทนาในผลบุญที่ท่านได้ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งหลุดพ้นจากความทุกข์

อยากให้ใจสงบและหายเจ็บ
ขอคำแนะนำด้วยค่ะ