ทำไมทำใจไม่ได้เลย .... คือเรากับคู่ชีวิตอยู่ร่วมสุขร่วมทุกขกันมา30กว่าปี จู่ๆเขาก็ด่วนจากไปอย่างไม่มีวันกลับ จนถึงวันนี้ก็นานร่วมปีเศษๆแล้ว ดูเหมือนยิ่งนานวันยิ่งทำใจไม่ได้เลย เราก็รู้ว่าการเกิด แก่ เจ็บและตายทุกคนหนีไม่พ้น การพลัดพรากนั้นเป็นของธรรมดาที่ทุกคนต้องพบเจอ พยายามจะไม่คิด พยายามทำใจแต่ทำไม่ได้จริงๆ รู้อยู่ว่าปกติกำลังใจเราสามารถสร้างขึ้นมาเองได้ แต่กรณีนี้มันไม่ได้จริงๆ แต่ก่อนเคยให้กำลังใจเพื่อนและคนรู้จักที่เขาสูนย์เสียคนที่รักไปว่าให้ยอมรับความจริงที่ทุกคนหนีไม่พ้นนี้ ให้กำลังใจอย่างนั้นอย่างนี้ แต่พอมาถึงตัวเองถึงรู้ซึ้งกับคำว่า"พลัดพราก"ว่าเป็นอย่างไร ใครไม่เจอกับตัวเองจะไม่รู้ ช่วยทีเถอะใครมีวิธีไหน อย่างไรได้ช่วยทีเถอะว่าทำอย่างไรใจจึงจะยอมรับความจริงนี้เสียที ช่วยด้วยเถอะ ขอกราบขอบคุณล่วงหน้ามากๆ

เรื่องนี้ เกิดได้กับทุกคนในยามที่จะต้องพลัดพรากจากสิ่งหรือบุคคลผู้เป็นที่รัก
ความตายเป็นธรรมชาติ เป็นของเปิดเผย แต่ก็น้อยคนที่จะยอมรับได้ว่า สักวันหนึ่งจะถึงเวลาของเรา หรือเวลาที่ต้องจากกันกับคนอันเป็นที่รัก
แม้เรื่องอย่างนี้ในอดีตกาลนานมาแล้ว ก็เคยเกิดขึ้น... ปัจจุบันก็ยังเกิดอยู่ ...และต่อไปก็จะต้องเกิดขึ้นอีก... เป็นธรรมดา
ดังตัวอย่างของพระเจ้าปเสนทิโกศล ที่ท่านรักพระมเหสีที่ชื่อ พระนางมัลลิกาเทวีมาก นางได้ตายจากท่านไป ทำให้พระองค์ทรงโทมนัสยิ่งนัก กินแทบไม่ได้ นอนก็ไม่หลับ ทรงพระวรกายผ่ายผอมเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ในที่สุดวันหนึ่งก็เสด็จมาเฝ้าสมเด็จพระผู้มีพระภาค

พระพุทธองค์ท่านทรงทราบเรื่องดี จึงตรัสเรื่อง ฐานะ 5 ประการ ที่ใครๆไม่พึงได้...

ฐานะ 5 ประการที่บุคคลไม่พึงได้ นั้น เป็นไฉน?
1. ขอให้สิ่งที่มีความแก่เป็นธรรมดา (ของเรา) จงอย่าได้แก่
2. ขอให้สิ่งที่มีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา (ของเรา) จงอย่าได้เจ็บไข้
3. ขอให้สิ่งที่มีความตายเป็นธรรมดา (ของเรา) อย่าได้ตาย
4. ขอให้สิ่งที่มีความฉิบหายเป็นธรรมดา​(ของเรา) จงอย่าได้ฉิบหาย
5. ขอให้สิ่งที่มีความสิ้นไปเป็นธรรมดา (ของเรา) จงอย่าได้สิ้นไป

ปุถุชนผู้ไม่ได้สดับ ถูกลูกศรคือความโศกที่มีพิษแทงเข้าแล้ว ย่อมทำตนให้เดือดร้อน...เดือดร้อนอย่างไร?
เดือดร้อนเพราะความเศร้าโศกเสียใจนั่นเอง...ดังนั้น พระองค์จึงทรงแสดงต่อพระเจ้าปเสนทิโกศลว่า
"ประโยชน์ แม้เล็กน้อยในโลกนี้ อันใครๆย่อมไม่ได้เพราะการเศร้าโศก เพราะการคร่ำครวญ...
พวกอมิตร ทราบว่า เขาเศร้าโศก เขาเป็นทุกข์...ย่อมดีใจ
ก็คราวใด บัณฑิตผู้พิจารณาเนื้อความ ไม่หวั่นไหวในอันตรายทั้งหมด คราวนั้น พวกอมิตรย่อมเห็นหน้าอันไม่ผิดปกติของบัณฑิตนั้น ยิ้มแย้มตามเคย ...อมิตรย่อมเป็นทุกข์
บัณฑิตพึงได้ประโยชน์ในที่ใดๆ ด้วยประการใดๆ เพราะการสรรเสริญ เพราะความรู้ เพราะกล่าวคำสุภาษิต เพราะการบำเพ็ญทาน หรือเพราะประเพณีของตน..ก็พึงบากบั่นในที่นั้นๆ
ถ้าพึงทราบว่า ความต้องการอย่างนี้ อันเราหรือผู้อื่นไม่พึงได้ไซร้ จากความเศร้าโศก ก็ไม่ควรเศร้าโศก
ควรตั้งใจทำงานโดยเด็ดขาดว่า บัดนี้ เราทำอะไรอยู่ ดังนี้"

ขอจงฟังคำของพระพุทธเจ้าจาก"ฐานสูตร"ดังที่ยกมาข้างบนนี้เถิด..

หากเป็นคนไม่หลุดโลก เขาจะอ่าน ...และยิ่งเป็นคนมีธาตุดีมาก่อน มีบุพเพกตปุญญตาแล้ว เขาย่อมอ่านแล้วอ่านอีก พิจารณาแล้วพิจารณาอีก..
ปัญญาที่เกิดขึ้นแก่เขา ย่อมคลายความรัดรึงของลูกศรที่มีพิษที่ได้แทงอกเขาอยู่นั้น ให้หลุดออกไป ความเจ็บปวดยอกแสยงอันใดที่เคยปรากฏเพราะพิษนั้น ย่อมสิ้นสุดลงได้

ขอให้พ้นทุกข์ไวๆครับ

การที่มีความรักในคู่ครอง มาอย่างยาวนาน ร่วม30ปี
ถึงแม้ อีกฝ่ายจะจากไปแล้ว ก็ยังอาลัยรักไม่เสื่อมคลาย

เป็นความรักที่ มั่นคง และน่าอนุโมทนา สรรเสริญอย่างยิ่ง

ความรักที่บริสุทธิ์ และมั่นคง จะเป็นสิ่งที่มีคุณค่า เมื่อย้อนมองกลับไป
แล้วพบว่า เรามีความซื่อตรงต่อคู่ชีวิตของเราเสมอมา

เปลี่ยนความรู้สึกโศกอาลัย ให้เป็นความภูมิใจในตัวเอง และภูมิใจในสิ่งที่ดีงามซึ่งผ่านมา
และใช้เวลาที่เหลืออยู่ ทำความดีในทางจิต ในทางกุศลเพื่อคนที่เรารักให้มากเท่าที่เรานึกถึง

หน้าที่ของเรายังไม่จบ ถ้าเรายังมีลมหายใจอยู่

ถึงแม้คนที่เรารักจะจากไปแล้ว เราก็ยังจะทำประโยชน์แก่คนที่เรารักต่อไปได้โดยผ่านการสร้าง
กุศล ส่วนความทุกข์ใจ หรืออาลัยนึกถึง ก็จะค่อยๆเย็นลงเองเมื่อผ่านช่วงเวลา
มานานขึ้น และเมื่อถูกคละเคล้าด้วยบุญกุศล

ต่อไปในอีกไม่นาน เมื่อเวลาเปลี่ยน ความรู้สึกทุกข์ก็จะเปลี่ยน
อาจจะยังนึกถึงคนที่เรารักอยู่อย่างเดิม แต่ก็จะไม่ทุกข์ร้อนเหมือนระยะเริ่มแรก

ขอชื่นชมในความรักที่มั่นคงของคุณด้วยครับ ขอให้ผ่านช่วงเวลาที่ทำใจยากโดยเร็ววันครับ

จากที่อ่านมาคุณเป็นคนที่มีบุญมากครับ
ที่ได้มีคนที่ได้รักและรักคุณ

ขอให้เข้มแข็งนะครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ

ใช่ครับ


ถ้าคุณทำใจได้ คุณก็สบายแล้วล่ะ


ดีเสียอีกนะที่เค้าอยุ่กับเราได้นานถึง 30 ปีเลยนะ!!

เค้าให้อะไรเราตั้งเยอะแล้ว


อนุโมทนานะครับ

ขอขอบคุณทุกๆกำลังใจที่ให้ ที่ผ่านมาจนถึงวันนี้อาจเป็นเพราะว่าไม่เคยได้รับกำลังใจอย่างนี้จากใครมาก่อนก็เป็นได้ ยังสงสัยตัวเองว่าทั้งพ่อและแม่อันเป็นที่รักของเราท่านเสียไปแล้วไม่นานเรายังทำใจได้ แต่กับคนรักทีอยู่ด้วยกันมานานอย่างนี้ทำไมจึงทำใจยากเหลือเกินทั้งๆที่พยายามทำใจแล้ว แต่มันทำไม่ได้จริงๆ...ทำใจยากจริงๆ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

สวัสดีค่ะคุณamam

ดิฉันคงมีสภาพไม่แตกต่างจากคุณนัก สามีที่อยู่ร่วมกันมาตั้งแต่ปี ๒๕๑๘ เพิ่งจะจากไปเมื่อกลางเดือนที่แล้ว ดิฉันศึกษาปฏิบัติธรรมมาตั้งแต่ปี ๒๕๒๔ ขอสารภาพว่า ขณะนี้ก็ยังทำใจไม่ได้ ชีวิตอีกครึ่งหนึ่งหายไป ดิฉันกำลังดูใจตนเองค่ะว่า จะใช้เวลานานเพียงใดในการทำใจ เวลานี้ก็ได้แต่คิดว่า เป็นโอกาสดีแล้วที่เราจะได้ปฏิบัติธรรมให้มากยิ่งขึ้น เอาความทุกข์จากการพลัดพรากมาเป็นเครื่องสอนจิต ธรรมะช่วยเราได้จริงๆ ช่วยให้เรามีสติ เข้มแข็ง

แต่เราก็ยังเป็นปุถุชนนะคะ ยังต้องเพียรอีกมาก ดิฉันไม่สามารถจะเปลี่ยนแปลงสิ่งแวดล้อมที่เป็นเหตุให้ต้องหวนคิดถึงสามีได้ เพราะเหตุปัจจัยในการทำงานและที่อยู่ ทุกสิ่งแวดล้อมยังคงเหมือนเดิม ทำให้เปลี่ยนอารมณ์ได้ยาก ก็เลยใช้อารมณ์เศร้านี้แหละมาเป็นเครื่องมือให้สติเกิด วันนี้รู้สึกเหงาและเศร้ามาก ก็ตามรู้อารมณ์ ไม่ขัดขืน ไม่กดข่ม ดูมันอย่างนี้แหละ เดี๋ยวก็เศร้า เดี๋ยวก็หาย ก็อยากรู้เหมือนกันว่า มันจะเศร้าไปได้อีกนานเพียงใด ดูจนกว่าจะเห็นความเศร้าเป็นอนิจจังเกิดกับจิตเองโดยไม่ใช้ความคิด

แต่เดิมคิดว่าตนเองเป็นคนเข้มแข็ง ใครๆก็เห็นอย่างนั้น เอาเข้าจริง อ่อนปวกเปียกเลย การตายของสามีทำให้ได้คิดว่า เราคงต้องเร่งความเพียรอีกมาก

เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้คุณและดิฉัน รวมทั้งเพื่อนคนอื่นๆที่ประสบชะตากรรมเดียวกัน ให้ผ่านพ้นไปให้ได้ด้วยดี

เกิด แก่ เจ็บ พรัดพราก กรรม

ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจนะคะ ให้คุณผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้ไปให้ได้...การสวดมนต์ปฏิบัติธรรมอาจช่วยคุณได้นะคะ และยังช่วยแผ่ส่วนบุญ ส่วนกุศลให้คนที่คุณรักได้อีก...ยังไงก็ขอเอาใจช่วยนะเจ้าค่ะ

นู๋เอค่ะ