โอ๊ย..... อ่านสเป๊กแล้วจะเป็นลม


พิม

สวัสดีค่ะพี่พิม
ติดตามเรื่องของพี่มาตลอดค่ะ พี่เข้มแข็งมากเลยขอชื่นชมค่ะและพี่ดูแลลูกได้ยอดเยี่ยมเลยค่ะ เรื่องของน้องสามีเค้ามีคนใหม่เหมือนกันค่ะแต่เค้ายังไม่ได้อยู่ด้วยกันเพราะกลัวเสียชื่อเสียงเพราะเรายังไม่หย่า ตอนรู้แรก๐บู๊แหลกเหมือนกัน แต่ตอนนี้ทำใจได้บ้างค่ะ ภาพรวมก้อดูดีเพราะเค้าก้อยังรับผิดชอบลูกดี เราพบกันแค่วันหยุดเสาร์อาทิตย์เนื่องจากการทำงาน สามีก้อไปปฏิบัติธรรมที่วัดอัมพวันเหมือนกันค่ะ แต่เค้าก้อบอกว่ารู้สึกผิดและเป็นคนไม่ดี แต่ก้อไม่สามารถเป็นคนดีได้เนื่องจากเค้าตัดสินใจแล้วที่จะไปอยู่กับคนใหม่ เค้ารับปากสัญญาไว้แล้ว แต่สำหรับเราเค้าก้อจะดูแล และถ้ามีอะไรลำบากจะช่วยเหลือเสมอ เค้าอยากหย่าเพื่อไปใช้ชีวิตกับคนใหม่แต่ก้อยังจะกลับมาหาเราอีกน่ะค่ะ ประมาณว่าคนใหม่ไม่ยอมต้องไปแต่งงานจดทะเบียนจึงจะยอมให้อยู่ด้วย เค้าคงกลัวคนใหม่ทิ้งเค้าไปน่ะค่ะ ตอนนี้ก้อสงสารลูกค่ะ อยู่เพื่อลูกและตัวเราเองก้อยังรักสามีอยู่ด้วยน่ะค่ะ ความดีของเค้าก้อมีอยู่

งอนแล้วววววว

พิม

น้อง deeda คะ


ลองพยายามมองด้านดีของเขาก่อนแล้วกันค่ะ .... ลดการประเมินค่าของเขา... ให้เหลือเพียงพ่อของลูกเท่านั้น.. มองเขาในฐานะพ่อของลูก... มองแค่ว่าเขาเป็นส่วนที่ทำลูกมีความสุขก็พอ....

ลองอ่านเรื่องนี้ดูนะ ... ถ้าเรามองแต่ด้านที่ไม่ดี เราก็จะไม่เห็นส่วนที่ดีของเขาเลย...



Ajahn Brahm หรือพระอาจารย์พรหม วังโส
เจ้าอาวาสวัดป่าโพธิญาณ ประเทศออสเตรเลีย



อิฐสองก้อนเป็นเรื่องเล่าของพระอาจารย์พรหม พระป่าชาวอังกฤษ ซึ่งจำพรรษาที่วัดหนองปากพง จังหวัดอุบลราชธานีของหลวงปู่ชา ท่านเล่าว่าครั้งหนึ่งได้รับงานในการก่อสร้างกำแพงวัด พระทุกองค์จะต้องช่วยกันก่อกำแพงรอบวัด ท่านเองไม่เคยทำแต่ก็มีความตั้งใจดูพระรูปอื่นทำแล้วท่านก็ทำตามอย่างตั้งใจกำแพงช่วงหนึ่งจะประกอบด้วยอิฐหนึ่งร้อยก้อนแล้วคั่นด้วยเสาปูนท่านก็เตรียมอิฐ 100 ก้อนไว้ในแต่ละช่วง พอท่านเริ่มทำท่านก็จะบรรจงวางอิฐแล้วทับด้วยปูนปาดปูนให้เรียบแล้ววางอิฐสับหว่างก็เท่านั้นท่านเคยคิดว่ายากแต่พอทำจริงๆก็ไม่ยาก ท่านจึงทำอย่างรวดเร็วขึ้นด้วยความชำนาญขึ้นบางครั้งก็เผลอคิดเรื่องอื่นไปบ้างพอท่านทำไปได้ซักสามช่วงท่านก็มามองตรวจตอนทำเสร็จปรากฏว่ามี อิฐสองก้อนในช่วงหนึ่งท่านคงเผลอไปมันอยู่ตรงกลางของช่วงกำแพงมันเด่นซะด้วยเวลามองมันเห็นชัดมากว่าเบี้ยวก้อนหนึ่งเอียงซ้ายอีกก้อนเอียงขวา ท่านมองแล้วโกรธตัวเองมันไม่สวยเลย หลวงปู่ชาเดินผ่านมาดู ท่านพรหมจึงของอนุญาตทุบทิ้งได้ไหม แต่หลวงปู่ชาท่านยิ้มๆแล้วบอกว่าไว้งั้นแหละไม่ต้องทุบเสียเวลา แต่ท่านพรหมท่านจะรู้สึกอายมากเวลาใครเดินผ่านมาท่านจะยืนบังอิฐสองก้อนไว้ไม้ให้ใครเห็น เวลามีญาติโยมมาเที่ยววัดท่านจะกระวีกระวาดพาเขาเดินชมวัดไปทางอื่นไม่ให้ผ่านมาทางกำแพงที่มีอิฐเบี้ยวของท่าน เพราะท่านรู้สึกรับไม่ได้กับความไม่สวยของอิฐทั้งสองก้อน

จนกระทั่ง 3 เดือนต่อมา มีชาวกรุงเทพมาชมวัด เขามากันหลายคน ท่านจึงไม่สามารถที่จะยืนบังกำแพงได้ตลอด จึงมีคุณลุงคนหนึ่งมองที่กำแพงของท่านอย่างตั้งอกตั้งใจดู ท่านพรหมเห็นดังนั้นจึงรีบเข้าไปหาคุณลุงอย่างร้อนใจว่าเขาคงต้องติติงว่ากำแพงเบี้ยวแน่ๆเลย คุณลุงเห็นท่านพรหมจึงถามว่าใครก่อกำแพงนี้ ท่านพรหมอึกอักยังไม่ทันตอบเขาก็บอกว่า คนก่ออิฐนี้เก่งมากมีความตั้งใจทำมาก

"คุณลืมแว่นสายตาไว้ในรถหรือเปล่า คุณไม่เห็นหรือว่ามีอิฐ 2 ก้อนที่ก่อผิดพลาด จนกำแพงดูไม่ดี"
ท่านพรหม กล่าวพลางชี้ไปที่อิฐเจ้าปัญหาของท่านทั้งสองก้อนให้โยมลุงดู

"ใช่... ผมเห็นอิฐสองก้อนนั้น" คุณลุงผู้นั้นตอบ
"แต่ผมก็เห็นด้วยว่า มีอิฐอีก 998 ก้อน ก่อไว้เป็นระเบียบสวยงามมาก"

พระอาจารย์พรหมถึงกับอึ้ง...

เป็นครั้งแรกในรอบ 3 เดือน ที่ท่านสามารถมองเห็นอิฐก้อนอื่น ๆ บนกำแพงที่ผ่านมา นอกเหนือจากอิฐ 2 ก้อนที่เป็นปัญหา ตาของท่านมืดบอดต่อสิ่งอื่นทั้งหมด ทั้งที่จริง อิฐทุกก้อน ทุกตำแหน่ง นอกจากอิฐ 2 ก้อนนั้น ล้วนก่อไว้อย่างดีไม่มีที่ติ ยิ่งไปกว่านั้น จำนวนอิฐที่ดีก็มีมากกว่าอิฐไม่ดี 2 ก้อนนั้นด้วย

ท่านอยากทลายกำแพงลง เพราะมองเห็นแต่อิฐ 2 ก้อนที่ผิดพลาด ทันทีที่ความรู้สึกเปิดกว้าง มองเห็นอิฐก้อนดี ๆ จำนวนมากบนกำแพงนี้ กำแพงเดิมที่อยากทลายลงก็กลับงดงามขึ้นมาทันที ที่ผ่านมาท่านมัวไปกังวลกับสิ่งที่ท่านทำผิดพลาดไปเพียงเล็กน้อย ทำให้ท่านทุกข์ ไม่สบายใจมาตั้งนาน

นับตั้งแต่วันนั้นท่านเปลี่ยนความคิดมองแต่สิ่งที่ดี เพ่งคุณ จับถูก กันดีกว่าจิตใจก็ไม่ทุกข์ และท่านก็จะบอกตนเองว่าคนเรามีโอกาสที่จะเผลอและทำผิดพลาดกันได้ทุกคนเมื่อมันผ่านไปแล้วเราควรจะนำข้อผิดพลาดนั้นมาเป็นประสบการณ์สอนให้เกิดความระวังในการทำครั้งต่อๆไป เวลามองผู้อื่นก็ควรมองข้อดีของเขาแล้วชื่นชมสิ่งที่ดี ส่วนข้อผิดพลาดของเขาเราก็ควรมองข้ามไป ก็จะทำให้จิตใจของเรามีความสุขและไม่เบียดเบียนว่ากล่าวถึงข้อผิดพลาดของคนอื่นจะทำให้เขาทุกข์ใจ เราก็จะอยู่กับผู้อื่นได้และให้อภัยแก่สิ่งที่อาจทำผิดพลาดไปทั้งของผู้อื่นและของตนเอง


หากเป็นคุณ จะเลือกมองอิฐเพียงสองก้อนนั้น หรือมองอีก 998 ก้อน



พี่พิม

สิ่งที่พี่พิมอยากจะบอกน้อง deeda คือ ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ความรู้สึกผิดก็ยังคงอยู่ในใจของเขาเองนั่นแหละ.... มันก็คงจริงอย่าที่สุภาษิตบอก .... สวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในใจ.....

ความเสียใจที่เกิดกับน้องสักวันมันก็ผ่านพ้นไป.... แต่ความละอายใจจะอยู่ในใจของเขาไปตลอด....
คงไม่มีอะไรดีไปกว่า... มองเขาในฐานะเพื่อนร่วมทุกข์คนหนึ่งที่ยังคงเวียนว่ายตายเกิดอยู่....



พี่พิม

พี่พิมค่ะ อยากจะได้ความเข้มแข็งสัก เศษ 1 ส่วน 4 ของพี่พิม จังเลยค่ะ
หรือเพราะว่า ยังมีกรรมอยู่ค่ะ เลยต้องเป็นแบบนี้

ชอบเรื่องอิฐ 2 ก้อนจัง
ได้ข้อคิดดี ๆ นำไปใช้ในชีวิตจริงได้เยอะเลย
ขอบคุณนะคะ

คิดถึงพี่พิมจังค่ะ...

สวัสดีค่ะ ... พี่ทักทาย พี่นี พี่นิตา พี่ใหญ่ น้องปอนด์ น้องดั่งกัน และชาวลานธรรม

สามวันที่ผ่านมาพิมไปสัมมนาต่างจังหวัด... ไม่ค่อยได้เข้ามา ... แต่ก็ยังคงคิดถึงทุกท่านเช่นเคยนะคะ...
พิมไปสัมมนาที่วังน้ำเขียว ... พิมเพิ่งเคยไปเป็นครั้งแรกค่ะ... บรรยากาศดีมาก เสียดายเป็นที่สุดที่ลืมกล้องถ่ายรูปเลยไม่ได้เก็บภาพสวยๆ มาฝากทุกท่าน

ช่วงนี้ชีวิตของพิมก็ยังคงเรื่อยๆ เฉื่อยๆ เช่นเดิม ....
ตั้งใจเอาไว้ว่าปีใหม่จะตระเวณทำทาน...สถานที่จะไปก็คงเป็นสถานเลี้ยงกำพร้าเช่นเคย... ก็คงจะซื้อนม ไปฝากเด็กๆ ....

ช่วงปีใหม่พิมไม่ค่อยได้ทำบุญหรอกค่ะ... เพราะพิมคิดว่าคงจะมีคงไปทำบุญกันมากพอสมควรแล้ว.... พิมก็เลยไปทำทานแทน ... ถ้ามีเวลาก็ว่าจะไปบริจาคเงินให้บ้านสัตว์พิการอีกสักที่....




ถ้าให้ได้...พี่พิมจะยกให้น้องดังกันทั้งหมดเลยค่ะ .... พี่พิมเองเคยทุกข์ เข้าใจความทุกข์ที่น้องและเพื่อนๆ ทุกคนประสบอยู่เป็นอย่างดี...

พี่พิมพร้อมที่จะให้กำลังใจทุกคน.. ให้หันมารักตัวเอง... และมองตัวเองให้มากขึ้น..
มองความผิดพลาดของผู้อื่นให้น้อยลง ...


พิม




พิม

งอนพี่ทักทายแล้ววววว..... ตั้งใจว่าจะจัดงานวันเกิดให้ซักกะหน่อย .... เดี๋ยวก็เปลี่ยนใจเสียหรอก ...ดีป่าวคะ พี่นี น้องปอนด์

.... คิดถึง... น้องปอนด์เช่นกันจ้า..

พิม

หายงอนแล้วก็ได้ค่ะ.... ว่าแต่ว่า ... ถ้าพี่ทักทายกลับเมืองไทย สัญญานะคะว่าจะต้องบอกพิม... แล้วพิมจะพาทัวร์ทำทานกันสักครั้งค่ะ


พิม

ถ้าน้องพิม พาคุณทักทายทัวร์ทำทาน พี่ขอร่วมJAMด้วยคนนะจ๊ะ