ดิฉันเคยทำงานร่วมกับผู้ชายคนหนึ่ง เขามีปัญหาเรื่องงานมาปรึกษา ดิฉันก็ได้แต่รับฟัง ไม่ได้ให้คำปรึกษาสักเท่าไร แต่คิดว่าเขาคงต้องการแค่คนรับฟังเท่านั้น เพราะหลังจากนั้นเขาก็ยังมาปรึกษาดิฉันเรื่อยๆ จนแม้กระทั่งแยกย้ายกันไปทำงานที่อื่น เขาก็ยังเอาเรื่องในที่ใหม่มาเล่าให้ฟังอยู่เสมอ รวมทั้งเรื่องอื่นๆของเขาด้วย

มีบางช่วงที่เขาทำตัวสนิทสนมกับดิฉันมาก ทำให้ดิฉันเผลอคิดไปว่าเขาชอบดิฉัน และไปแอบชอบเขา ทั้งที่รู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว แต่ในที่สุดดิฉันก็รู้ว่าเขาคิดกับดิฉันแบบเพื่อนสนิทจริงๆ เพราะเขาสามารถเล่าทุกเรื่องให้ดิฉันฟังได้ รวมทั้งเรื่องแฟนของเขาที่เพิ่งเลิกกัน และเรื่องสาวๆ คนใหม่ที่เขาจะไปจีบ

ดิฉันเองก็พยายามทำใจว่าเขาเป็นแค่เพื่อนสนิท แต่บางครั้งที่เขาเล่าเรื่องสาวๆ หรือทำท่าไม่สนใจดิฉัน ดิฉันก็จะน้อยใจ ต่อว่าเขา แสดงกิริยาไม่เหมาะสม แต่พอสำนึกตัวได้ก็ขอโทษเขา และก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิมอีก

บางครั้งดิฉันคิดจะใช้วิธีหักดิบ เลิกติดต่อกับเขาด้วยการไม่คุย ไม่รับสายหรือพูดจาไม่ค่อยดีกับเขา แต่ก็ทำได้ไม่นาน เพราะดิฉันจะรู้สึกผิดต้องง้อเขาก่อนเสมอ และก็กลับมาคุยกันอีก

เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นซ้ำไปซ้ำมาเหมือนเป็นวัฎจักรไม่จบสิ้นค่ะ เพราะเกิดมาหลายครั้งแล้ว และแต่ละครั้งก็จะเป็นดิฉันที่สร้างอกุศลกรรมให้เกิดขึ้น คือพอสนิทกัน ดิฉันก็จะไปยึดติดว่าเขาควรจะสนใจดิฉันบ้าง น้อยใจคิดมาก หาเรื่องเขา จนห่างๆ กันไป พอคิดได้ก็ไปขอโทษเขา แล้วก็กลับมาคุยกันอีก

ดิฉันพยายามหาวิธีแก้ไข ซึ่งดิฉันรู้ดีว่ามันไม่ใช่ความผิดของเขาที่ยังติดต่อดิฉัน เขาแค่ต้องการเพื่อนที่เป็นที่ปรึกษาและเขาไว้ใจดิฉันว่าสามารถรับฟังปัญหาของเขาได้ทุกเรื่อง แต่ต้นเหตุของเรื่องนี้เป็นที่ตัวดิฉันเองที่ยังทำใจให้คุยกับเขาโดยที่คิดกับเขาแค่เป็นเพื่อนไม่ได้ ทำให้ดิฉันทุกข์ใจไม่สบายใจอยู่เป็นระยะๆ เฝ้าครุ่นคิดแต่เรื่องนี้ แม้ว่าจะพยายามใช้หลักธรรมะเข้ามาช่วย ว่าอย่าไปยึดติดกับเขา เขาเป็นแค่เพื่อนร่วมโลกคนหนึ่งเท่านั้น ซึ่งก็จะช่วยได้ช่วงหนึ่ง แล้วพอเริ่มกลับมาสนิทกันมากอีก ก็จะเกิดความรู้สึกและเหตุการณ์แบบนี้อีก มันเป็นๆ หายๆ อยู่ตลอดเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา ทำให้ใจไม่สงบเลยค่ะ

ดิฉันจึงอยากจะขอคำปรึกษาจากท่านที่มีความรู้และประสบการณ์ในที่นี้ช่วยชี้แนะด้วยค่ะว่าดิฉันควรทำอย่างไรดี ถึงจะทำให้คิดกับเขาเป็นเพื่อนได้จริงๆ สักที

ขอบคุณล่วงหน้ามา ณ ที่นี้ค่ะ

ความคิดเห็นส่วนตัว ถ้าไม่ถูกใจอย่าว่ากันน่ะ
ดิฉันมีเพื่อนผู้ชายที่สนิทมาก 2 คน
คนหนึ่งเป็นเพื่อนตั้งแต่เรียน ม.3 (ตอนนี้เราอายุ 37)
คนหนึ่งเป็นเพื่อนสามี ที่รู้จักตั้งแต่เริ่มคบกับสามี (ตอนนั้นอายุ 21)
เป็นเพื่อนที่ดีมาก ปรึกษาหารือ คุยกันไม่ทุกเรื่อง แต่เรื่องที่คุยมักจะสำคัญกับการดำรงชีวิต
และให้ความช่วยเหลือเรื่องเงิน โดยไม่มีคำว่าให้ยืม แต่หมายถึงให้เลย และ ดูแลเราดีกว่าสามี
บางครั้งแอบเกิดความรู้สึกว่า ผู้หญิงที่ร่วมชีวิตกับเขาช่างโชคดีจริง ๆ
แต่อาจจะเป็นโชคดีของเรา เพราะเพื่อน 2 คนนี้ปัจจุบันยังไม่มีภรรยา
จึงมีเวลา และ มีกำลังทรัพย์คอยดูแลเพื่อนอย่างเรา และ ลูก ๆ เราเสมอ
เราเลยคิดว่ามิตรภาพของคำว่าเพื่อนนี้ มีค่าจริง ๆ
ผู้ชายที่เป็นสามี วันที่เขาทำร้ายจิตใจเรา เราแทบไม่อยากจะเห็นหน้าเขาอีกตลอดชีวิต
แต่วันนั้นเรามีเพื่อนชาย 2 คนนี้ เป็นกำลังใจทั้งเรื่องจิตใจ และ เรื่องเงิน
คอยดูแล ให้คำแนะนำ ให้คำปรึกษา ให้เราสละ ตัดซึ่งความยึดมั่น ถือมั่นในตัวสามี
ให้เราดูแลตัวเอง และ ลูก โดยที่เขาไม่ตำหนิสามีเราเลย
เราเชื่อในความเป็นเพื่อนแท้
ถ้าเราคิดว่าสิ่งดี ๆ ที่เพื่อนมอบให้เป็นอย่างอื่น
เราคงเสียมิตรภาพดี ระหว่างเพื่อน ตลอดไป
อยากให้คุณถามใจตัวเองว่าคิดกับเขาแบบไหนกันแน่
แล้วเดินหน้าต่อไปในทางมิตรภาพที่ดี
ไม่สำคัญว่าจะเป็นเพื่อน หรือ แฟน แต่ถ้าได้ดูแลคนที่รักอย่างมีขอบเขต
คุณจะมีความสุขค่ะ

ขอบคุณสำหรับทุกข้อคิดและคำแนะนำจากทุกท่านค่ะ ดิฉันอ่านทวนซ้ำหลายรอบด้วยความซาบซึ้งน้ำใจของทุกท่านในที่นี้

ดิฉันเองก็อายุไม่น้อยแล้ว แต่ประสบการณ์ความรักมีน้อยมาก ที่ผ่านมาไม่เคยมีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชายที่กล้าเล่าทุกอย่างให้ฟังเหมือนกับคนนี้ ถึงแม้ว่าเหตุการณ์นี้จะไม่ได้ทำให้ดิฉันเป็นทุกข์อย่างหนักก็จริงอยู่ แต่ก็คอยรบกวนจิตใจให้ฟุ้งซ่าน แทนที่จะเอาเวลาไปคิดเรื่องอื่นที่เป็นประโยชน์ กลับต้องมาเสียเวลาคิดถึงเรื่องนี้ ดิฉันเลยเข้ามาขอคำแนะนำในที่นี้

ขอบคุณคุณ Taktay ค่ะ ทุกอย่างที่คุณเขียนตรงกับความรู้สึกและสิ่งที่ดิฉันเคยลองวิเคราะห์เอาไว้ ดิฉันรู้สึกดีกับเขาเพราะเขาเห็นดิฉันเป็นคนสำคัญ เมื่อใดก็ตามที่เขาห่างเหิน ไม่เห็นความสำคัญของดิฉัน ดิฉันก็จะรู้สึกน้อยใจ และออกอาการไปตามเรื่อง เคยคิดว่าตัวเองทำใจได้แล้วว่าคิดกับเขาแค่เพื่อน แต่พอเขาเล่าเรื่องสาวคนอื่นให้ฟัง อารมณ์ก็พุ่งขึ้นทันที จึงได้รู้ว่า อันที่จริงเรายังทำใจไม่ได้ เลยพยายามที่จะเลิกติดต่อกับเขาด้วยวิธีการต่างๆ เพื่อทำให้เขาไม่ติดต่อมาอีก แต่ทำได้ไม่ดีนัก กลับเป็นการสร้างอกุศลกรรมให้เกิดขึ้น เช่น ไปพูดจาไม่ดีกับเขา ซึ่งกลายเป็นว่า พอเขาห่างออกไป ดิฉันกลับรู้สึกผิด และอยากคุยกับเขาเหมือนเดิม จนต้องไปขอโทษและติดต่อกับเขาต่อไป เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นหลายครั้งมากจนดิฉันเบื่อ ครั้งนี้ ดิฉันจะนำคำแนะนำเรื่อง ‘มากไปให้ถอย น้อยไปก็เข้าใกล้’ มาฝึกค่ะ

ขอบคุณคุณ รู้ทันหัวใจ ค่ะ ที่กรุณานำประสบการณ์ดีๆ ของคำว่าเพื่อนมาเล่าให้ฟัง อยากได้เพื่อนดีๆ อย่างคุณ รู้ทันหัวใจ ค่ะ

ขอบคุณคุณ Bwitch ค่ะ ดิฉันจะพยายามรักด้วยเมตตาให้มากขึ้น เพราะที่ผ่านมายังแอบหลงคิดไปบ้างว่า เราช่วยเขาไปตั้งเยอะ เขาก็น่าจะเห็นความดีของเราบ้าง ถึงจะไม่ได้มาเป็นแฟน แต่ในฐานะเพื่อนเขาก็น่าจะให้ความสำคัญกับเรามากกว่านี้

ขอบคุณทุกท่านอีกครั้งค่ะ

ขอบคุณคุณ Taktay และผู้ใจบุญทุกท่านอีกครั้งค่ะ เวลาดิฉันเข้ามาที่ลานธรรมแห่งนี้ แม้ว่าจะไม่เคยรู้จัก ไม่เคยเห็นหน้ากัน แต่ก็สัมผัสได้ถึงความมีเมตตาและความมีน้ำใจที่ทุกท่านมอบให้ผ่านตัวอักษร

ดิฉันติดตามอ่านข้อแนะนำดีๆ จากคุณ Taktay และทุกท่านอยู่เสมอ และได้นำมาปรับใช้เมื่อเวลาตัวเองประสบปัญหาค่ะ ต้องขอบคุณเจ้าของคำถามทุกคำถามและผู้ใจบุญทุกท่านค่ะ ที่กรุณานำประสบการณ์ชีวิตมาแบ่งปันกัน ณ ที่นี้

ดีขึ้นหรือยังค่ะ
คิดว่าเพื่อน ก็เป็นเพื่อนน่ะ
อาจจะเป็นแค่เพื่อนที่ดี ไม่ใช่แฟน
แต่ไม่แน่น่ะ เพื่อนดี ๆ นี้แหละ
ที่อยู่ดูแลเรา
ยามที่เราโดนคู่ชีวิตทิ้ง
แล้ว กลายเป็นว่า ใครกันแน่
ที่เป็นเพื่อนดูแลเราตลอดชีวิต
เพื่อน หรือ แฟน
บุญทำ กรรมแต่ง น่ะ
อย่าคิดมาก
เอาใจช่วยให้หลุดพ้นเร็ว ๆ น่ะ
อ้อ ขอเล่าอีกนิด
แต่ก่อนสามีดิฉัน เขามาจีบดิฉันในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง
แล้วโยนคำถามว่า เฮ้ย เธอไม่คิดจะมีแฟนบ้างเหรอ
โอ้ย ถ้าไม่ได้ผู้ชายดี ๆ ฉันอยู่คนเดียวดีกว่า นั่นคือคำตอบ ขณะกินข้าวแถวสามย่าน ย่านเด็กจุฬา
เพื่อนรีบเปลี่ยนฐานะเป็นแฟน และ สุดท้ายเป็นสามีที่นอกใจเมีย
ชีวิตมันเศร้าจริง ๆ นี้ฉันอุตสาห์เลือกแล้วเชียว
สุดท้ายฉันก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่โชคร้ายเหมือนกัน
ไม่มีอะไรแน่นอนเลย อยู่กับความจริงน่ะ อย่าคาดหวังอะไรมาก
บอกได้คำเดียวว่าเจ็บสุด
แต่ปัจจุบัน เป็นคนใหม่แล้ว พอแล้วกับความรักที่ไม่ฉลาด รักในอุดมคติโง่ ๆ ไร้สาระ

ที่คุณไปชอบเขา ก็เพราะว่า อะไรรูไหมคะ~~

เพราะว่า..

เพราะว่า อะไรกันนะ ลองคิดดูสิ ...

เพราะว่า

คุณคิดว่า เขาดี ใช่ไหมล่ะคะ

คุณหลงว่า เขาดี คุณก็เลยไปหลงรักเขาน่ะ

แต่ถ้าวันใด ที่คุณเห็นว่า เขาไม่ได้ดีเด่อ อะไรเลย คุณก็จะเลิกชอบเลิกรักเขาเองแหละ

ความรักก็งี้อะคะ มันมีความหลงเข้ามาแทรกด้วย เป็นธรรมดาของผู้หญิงนะ ถ้าไม่มีแฟนแล้วเจอผู้ชายคนหนึ่งมาคอยอยู่ใกล้ๆสนิทสนม มันก็เริ่มมีเรื่องของความรักความหลงตามมา

แบบนี้ก็แก้ยากหน่อยนะคะ ถ้าเป็นคนที่ใจไหวง่ายๆ

ทางแก้ก็ ถ้าคุณรุ้ตัวว่าเป็นพวกใจไหวได้ง่ายๆ ก็พยายามอย่าอยู่ใกล้เขานะ
แต่ถ้าคุณ คิดว่า
คุณสามารถมองเห็นว่าเขา

ไม่ได้ดี อะไรเลย

ก็ไม่เป็นไรคะ ถือว่าคุณกำจัดตัวหลงได้สำเร้จแล้ว ก็พูดคุยได้ตามปกติเหมือนเพื่อนสนิทอะคะ
และก็อีกอย่างหนึ่ง

มนุษย์น่ะคะ มีสองด้านนะคะ
จะมองแค่ด้านดีๆ อย่างเดียวแล้วเก็บเอาไปเฟ้อฝัน มันไม่ได้หรอกคะ
ทำแบบนั้นนานๆเข้าหัวใจสลายพอดี

รักตัวเอง
ดีที่สุดแล้วคะ ><~~~

พึงละกามารมณ์ออกจากใจได้เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น
อนุโมทนาครับ

พึ่งอ่านความเห็นของคุณทักทาย สุดยอดเร้ยแหะ ><

+1

เขาเรียกร้ิองความสนใจค่ะ ถามเขาดีมั้ยคะ แต๋วหรือเปล่า ถ้าแต๋ว เราคบกันได้ ลองแหย่ๆแบบนี้สิคะ น่าลองนะคะ ถ้าเป็นจุฬาภินันท์ จุฬาภินันท์จะแหย่แบบนี้น่ะค่ะ

โชคดีค่ะ

ถ้าคิดกับเขาแค่เพื่อนมันก็เป็นแค่เพื่อน
ก็ความคิดของคุณมันปรุงแต่งให้มากกว่าเพื่อน
ถ้าหากผิดศีลข้อ 3 คุณต้องรับโทษในภายหน้าอย่างแน่นอน