บรรดาสิ่งอันเป็นที่ตั้งแห่งความใคร่ จะเป็นพวกรูปธรรม คือ รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส หรือที่เป็นพวกนามธรรม เช่น ยศศักดิ์ สรรเสริญ ก็ดี เป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัดรักนั้น เป็นเหมือนเหยื่ออันหุ้มเบ็ดไว้ ความสุขอันเกิดจากสิ่งนี้ จึงเป็นสุขปลอม ไม่จจจจีรังยั่งยืน เป็นเพียงความเพลิน หรือสุขที่เป็นไปด้วยกับเหยื่อ พระพุทธองค์จึงไม่ทรงยกขึ้นเป็นความสุข
และเมื่อกำลังเมามัวหลงรักอยู่ ก็ต้องอุทิศหัวใจตนให้เป็นเหมือนเขียงรองสับเนื้อ ยอมรับทุกๆประการ เพื่อบำรุงบำเรอของรักจนกว่าจะเบื่อหน่าย และพร้อมกันนั้นยังเป็นทางเกิดขึ้นแห่งความหึงหวง อิจฉาริษยา ซึ่งเป็นเครื่องเผาลนอีกเป็นอย่างมาก
ความกำหนัดรัก เป็นบ่อเกิดของความโศก ความกลัว ความระแวง ความอาลัย ความสะดุ้ง ความหึง ฯลฯ เพราะฉะนั้นในนาทีแห่งความรัก ก็คือนาทีแห่งความชั่วร้าย ในทำนองอันตรงกันข้าม นาทีแห่งความจืดสนิทจากความรัก ก็คือนาทีแห่งความโปร่งโล่งเยือกเย็นของใจนั่นเอง
พระพุทธองค์จึงตรัสว่า การชนะความรักเป็นความสุข
ธัมโมหะเว รักขะติ ธัมมะจาริง
ธรรมะย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม
ขอกราบอนุโมทนาบุญ สาธุ..........
