เพิ่งเข้ามาเว็บนี้ เพื่อหาบทสวดมนต์ เห็นข้อความดี ๆ เยอะแยะ รู้สึกดีที่ได้อ่าน ปัญหาของดิฉันเกิดจากความไม่ระมัดระวังใจของตัวเอง ไม่รอบคอบ เขากลับไปคืนดีกับคนเดิม โดยไม่บอกให้เรารู้ตั้งนาน โกหกเราเป็นพันๆ เรื่อง จนวันหนึ่ง ถึงรู้โดยบังเอิญ ดิฉันรู้ทันที ว่าต้องไปเพราะผู้ชายลักษณะนี้ดิฉันไม่อยากคบด้วย เพราะเมื่อหลอกเราได้ครั้งหนึ่ง ก็คงมีอีก ที่ผ่านมาเราไม่เคยสงสัย และเชื่อมั่นในความดี เป็นเรื่องเล็ก ๆ ที่มีทางออก แต่ทำไมใจถึงรับไม่ได้สักทีกับการตัดสินใจของตัวเอง ดิฉันไม่ร้องไห้ แต่อาศัยสวดมนต์ตลอด แต่พอออกไปข้างนอก ก็นึกถึงเรื่องเดิม พอเข้มแข็งได้หน่อยหนึ่ง มาทำงาน ก็เจอเขาทำงานใกล้ ๆ ใจก็วิบวับ ๆ แต่ภายนอกพยายามนิ่ง และให้อภัย อยากเข้มแข็งกว่านี้ ไม่อยากร้องให้ เสียใจ แต่บางทีการทำแบบนี้ก็เหมือนกดดันตัวเอง ยิ่งห้ามยิ่งนึก แต่ลึก ๆ ก็ขอบคุณเขา ถ้าไม่มีเรื่องนี้ เราก็คงไกลธรรมมะ เขาทำให้เราเห็นความสว่าง ในความทุกข์ เราได้รับสิ่งตอบแทนที่สุดจะคุ้ม เหลือแต่เมื่อไหร่เราจะเลิกวิบวับ ๆ และสงบใจได้จริง ๆ เสียที

เราเองก็ยังอ่อนต่อทางโลก และทางธรรม
เป็นแต่ผู้ที่กำลังเดินทาง พยายามศึกษา พยายามปฏิบัติให้ตรงทางและถูกทาง
ตอนนี้อินทรีย์ยังอ่อน ยังไม่สามารถบอกหรือสอนใครได้
ได้แต่เอาใจช่วยค่ะ
คุณทำถูกแล้ว เหลือแต่ขอให้เข้มแข็ง หากวันใดอ่อนแอ ปล่อยให้กิเลสเข้ามาครอบงำได้
ชีวิตนี้ทั้งชีวิตที่คุณได้อัตภาพในความเป็นมนุษย์ผู้ประเสริฐก็น่าเสียดาย (อิๆ บอกตัวเอง
ไปในตัวด้วยแหละ คริคริ..)
ว่างๆ ก็แวะมาในเว็บนี้ ได้เจอแต่เรื่องที่ชวนให้เรามีจิตกุศล อยากทำดีต่อไป
เพราะคบบัณฑิต บัณฑิตพาไปหาผล จริงๆ จ้ะ
สุดท้ายขอให้โชคดี หวัดดีปีใหม่ กับสมาชิกใหม่ เพื่อนใหม่คนนี้นะจ๊ะ

แล้วมันก็ผ่านไปอีกหนึ่งบทเรียนและมันจะตามมาอีกเป็น......สิ่งที่เหลือไว้ก็แค่สัญญาความจำเท่านั้น จะเอามันมาเป็นประโยชน์หรือเป็นโทษก็อยู่ที่ตัวเราเอง

เราก็เป็นคนหนึ่งที่เคยประสบปัญหาเช่นนี้เหมือนกัน
ถึงแม้ว่าเราคิดว่าอยู่กับเขาไม่ได้ เข้ากันไม่ได้ เพราะไม่ชอบคนนิสัยแบบนี้
แต่พอเลิกกันจริง ๆ เราเองก็เป็นฝ่ายที่ทำใจไม่ได้เอง
อ่อนแอ จิตตก อยู่คนเดียวไม่ได้ ต้องหาคนคุยด้วยตลอดเวลา

ตอนนี้ก็ห่างมาได้เดือนกว่า ๆแล้ว
ไม่โทร ไม่คุย
ใจที่วิบๆวับ ๆ มันก็ค่อย ๆ จางไป

จะเป็นกำลังใจให้นะ
เดี๋ยวก็ดีเอง
เชื่อซิ สู้สู้นะ

ขอให้จิตใจของคุณมั่นคง และหนักแน่น

ผมเชื่อว่าสิ่งดี ๆ จะบังเกิดแก่คุณแน่นอนครับ

anana :



ที่ใจรับไม่ได้สักที..เพราะอำนาจของปัจจัยที่เรียกว่า"เยื่อใยแห่งตัณหา"ที่เรานั่นเองสร้างขึ้นไว้ดักตนเอง..

ความเหนียวแน่นของใยนี้ ยิ่งใหญ่มาก ขนาดว่าศาสตราวุธที่ร้ายแรงที่สุดของโลกก็ไม่อาจตัดทำลายได้...สิ่งเดียวที่จะทำลายเยื่อใยนี้คือ"ปัญญา"ที่จะได้รับจากคำสอนของพระพุทธเจ้าที่ถูกต้องเท่านั้น ...ปัญญาในขั้นต้นไก้แก่กัมมสกตาปัญญา เพราะได้สดับพระธรรมคำสอนมาจึงรู้ว่า กรรมมีผล สิ่งใดๆที่เราประสบพบเจอ ที่จะไม่มีมูลเหตุมาก่อนย่อมไม่มี.....

ปัญญาที่รู้ต่อมาว่าเพราะกรรมชั่วคือล่วงศีลข้อกาเมฯมาจึงได้ต้องพบเจอคนมากใจ ทำให้ผิดหวังในรัก..

ปัญญาที่รู้ว่าหากยังเสพข้องกับคนเช่นนี้ย่อมมีทุกข์เป็นเบื้องหน้าหาที่สุดไม่ได้ ทั้งยังจะพาไปสู่อบายเพราะโทสะอันเกิดจากการประจวบกับอารมณ์ที่ไม่น่าปรารถนาจากพฤติกรรมของพาลบุรุษนั้น..

ปัญญาที่รู้ว่า การไม่คบคนพาลเป็นมงคล สมจริงตามคำตรัสสอนของพระพุทธเจ้า ..

ปัญญาที่รู้ว่าเมื่อเกิดก็มาคนเดียว ก็จะต้องตายไปคนเดียวเช่นกัน ทั้งเขากับเรามิได้จูงมือกันมากันไปใครจะไปทางใหนก็ต้องเลือกเดินหรือกำหนดทิศทางของตน คนอื่นจะมีส่วนด้วยย่อมไม่ใช่ฐานะที่จะเป็นได้..ในยามที่ต้องเปลี่ยนภูมินั้น ตนเท่านั้นจึงจะคุ้มครองตนได้ ส่วนคนอื่นไม่อาจเข้าเกี่ยวข้องได้แม้จับมือกันอยู่..ในยามนั้นจะปรากฏกรรมนิมิตอารมณ์หรือคตินิมิตอารมณ์อันตนนั้นสั่งสมรวบรวมไว้เองทั้งสิ้น พึงทราบว่าหากมีภาพคนรักปรากฏในยามมรณสัณกาล คติที่จะไปอาจไม่ใช่สคติภูมิ..

.ลองคิดดูเถิดว่าใจผูกพันธ์เขามากนั้น อาจเป็นปัจจัยให้ได้เกิดเป็นเห็บเหาตามหัวหรือตัวเขา หรือไปเป็นจิ้งจกตุ๊กแกกิ้งกือแถวห้องนอนเขา...ถึงตอนนั้น เขาแม้จะรักเราเมื่อตอนเป็นคน แต่เพราะคติวิบัติไปเป็นเดรัจฉานแล้ว สิ่งที่เขาจะแสดงออกต่อเราคือมาตรการกำจัดด้วยการฆ่าทุกรูปแบบ....ดูเหมือนพูดเว่อร์ไปรึเปล่า..?ก็ให้ถามตัวเองว่ามีสิทธิ์เลือกเวลาเปลี่ยนภพได้ใหม?ถ้าเลือกได้ก็คงปลอดภัยเพราะคงเลือกเอาตอนทำบุญ...แต่ก็มีมากที่แม้ตายตอนกำลังทำบุญคือได้บวชเป็นพระในสมัยพระพุทธเจ้า...ตอนตายยังได้คติเป็นสัตว์เกาะติดจีวรที่ตนหวงแหนติดใจ บุญยังดีที่อยู่ในสมัยพระพุทธเจ้าจึงได้รับอนุเคราะห์ให้ได้พ้นเดรัจฉานไปเกิดในสวรรค์.......แล้วเรามีใครจะช่วยหรือยัง..?พึ่งใครได้บ้าง?..

ลองพิจารณาดูเผื่อเป็นปัจจัยแก่ปัญญารักษาใจ ขออนุโมทนาที่ฝักใฝ่ในธรรมครับ เป็นลาภของตนอย่างยิ่งแล้วในการได้เกิดเป็นคน.

เรื่องราวมันผ่านเนิ่นนาน แต่ความทุกข์นั้นมันยังอยู่หรือจางหายช้า ปกติมันก็ผ่านไปจางหายไปอยู่แล้ว หากเรายิ่งใสใจ เรียกว่า คอยแคร์ คอยรำรี่รำไร กับมันสิ่งนั้นก็จะอยู่กับเรานานเป็นธรรมดา ไม่ต่างอะไรกับแขกคนมาเยื่ยม หากไม่แคร์ ไม่คอยอะไรกับอะไรกับมัน ช่างมัน ไม่ร่ำรี่ร่ำไรกับมัน มันก็ผ่านมาแล้วผ่านไปอยู่แล้ว ก็เพราะทุกข์มันระบายถ่ายเทในทุกข์เองอยู่แล้ว ที่เรียกว่าทุกข์ขัง แต่หากเราไปอะไรกับอะไรกับมัน ไม่ช่างมัน แคร์มัน ขัดแย้งธรรมารมณ์นี้จะเป็นว่าคอยขังทุกข์ เป็นการซ้ำเติมทุกข์ให้มันมีดีกรี กำลังสอง สาม ตามมา หากรู้การทำใจแบบนี้คือ คอยแคร์ สนใจ ไม่แล้วๆไป มันเป็นทุกข์ก็ไม่ไปทำมันสร้างมัน เข้าใจใหม่ทุกสิ่งอย่างไม่มีสิ่งไหนผูกมัดในตัวมันเองอยู่แล้ว เตือนใจ ไม่แคร์ ช่างมัน แล้วๆไป ไม่อะไรกับอะไร

ขอเชิญศึกษาธรรมบรรลุฉลับพลัน จบโลก จบธรรม จบกรรม การปฏิบัติ โดยหลวงพ่อโพธิ์ศรีสุริยะ เขมรโต วัดร่มโพธิธรรม จ.เลย ที่บอร์ดสนทนาทั่วไปขอรับ หรือ http://www.rombodhidharma.com/
ขอให้ท่านมีส่วนในความ ไม่ติด ไม่ขัด ไม่ข้อง ไม่คา แจ่มแจ้งในสัจธรรม ลุล่วงพ้นทุกข์ ตามองค์พุทธะ พระอรหันต์ พระโพธิสัตว์ หลวงพ่อโพธิ์ศรีสุริยะ เขมรโต นั่นเทอญ

ชื่นใจจริงๆ สะหายเก่าเรามาเยี่ยม...

ดีใจด้วยครับ ที่พยายาม
ตอนแรกๆ มันก็ยากนะครับ เพราะมันไม่เคยชิน
ต้องอดทนและพยายามแก้ไปเรื่อยๆ ครับ
ไม่นานมันก็จะเข้มแข็งเอง

สำหรับกระทู้นี้ ก็คงไม่ต้องแนะนำอะไรมากมายนะครับ
เพราะที่เล่ามา เจ้าของกระทู้ก็มีธรรมะ ค่อยสอน คอยให้กำลังใจตัวเองอยู่แล้ว
คิดว่าไม่นานคงแก้ได้ด้วยตัวเองครับ
เอาใจช่วยนะครับ

ได้รับคำแนะนำดี ๆ เยอะมาก ๆ มี อ่านแล้วอ่านอีก แล้วจำไปตั้งสติ ดิฉันพยายามไม่กดดันตัวเองให้ลืม แต่พยายามวิเคราะห์ รู้สึกดีขึ้นมาก ๆ ขอบคุณทุก ๆ คนแล้วเว็บนี้ด้วย บางทีเราก็ไม่รู้ว่าคำพูดเล็กน้อย ๆ ของเราอาจจะคลิ๊ก ขึ้นมาแล้วเปลื่อนโลก ของคนๆหนึ่งได้ ถ้าครั้งหน้าดิฉันเจอเขาแล้วใจเลิกรู้สึก วิบวับ เท่ากับเอาชนะมารได้ เพราะมารนี้ยังคงป้วนเปี้ยน แถวๆ ที่ทำงานของดิฉัน คงเป็นบททดสอบปัญญาของดิฉัน

ขอโทษนะคะที่จุฬาภินันท์จะขอบอกตามตรง

การสวดมนต์ไม่ได้ช่วยให้ใจคุณสงบลงค่ะ การจะทำให้ใจสงบ คุณต้องเข้าใจความทุกข์ของคุณ วิเคราะห์ความรู้สึกและอารมณ์ของคุณ ความทุกข์อาจมาจากความเหงา ความไม่คุ้นเคย เพราะความจริงอันเป็นสัจธรรมก็คือ ผู้หญิงต้องการคู่ และผู้ชายต้องการเซ็กส์ แบบนี้มันเลยไปกันไม่รอดหลายคู่

เข้าใจมันค่ะ ปรับใจให้คุ้นเคย รักตัวเองมากๆ อย่ายึดตอดกัยอารมณ์สุขในอดีต เพราะยังมีอารมณ์สุขในอนาคตให้ได้ค้นหาค่ะ

ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาให้คำแนะนำ ทั้งสำหรับของคนอื่นด้วย เพราะแต่ละคน ก็มีปัญหาไม่ต่างอะไรกันมาก รู้ว่าต้องตัดใจ แต่ในช่วงแห่งการพยายาม เป็นแบบทดสอบที่ยาก บางครั้งเราก็คิดได้ บางครั้งจิตใจก็ดำมืด กลับไปกลับมา รู้แต่ว่าทุกคนต้องผ่านช่วงนี้เหมือนกันเมื่อพลัดพรากจากสิ่งที่รัก พยายามดึงใจกลับมาให้ได้ ตอนนี้ดิฉันรู้สึกกลัวกับการอยู่ที่แคบ ๆ อย่างให้ห้องเรียนเล็ก ๆ มันเหมือนจะระเบิด อยากจะร้องดัง ๆ แต่เวลาอยู่ในบ้าน จะรู้สึกดี ไม่เข้าใจว่าทำไมห้องแคบ ๆ ถึงเอาสติปัญญาไปหมด กลายเป็นเด็กๆ ไม่มีเหตุผล ทำอย่างไรถึงหาย เพราะต้องทำงาน และเรียนหนังสือในห้องเล็ก ๆ นี้อีกนาน นอกจากนี้ คนที่เคยรักยังเขียนอีเมล์บอกรักมาอีก ใจที่สงบอยู่ก็ต้องประคองให้นิ่งอีก อยากไม่หวั่นไหวเร็ว ๆ เพราะต้องทำงานใกล้ ๆ กันอีกระยะหนึ่ง เราตัดสินใจตัดใจแล้ว ยังไงก็ไม่ถอยหลัง แต่อยากเดินด้วยความมั่นใจ ไม่ใช่หลบ ๆ กลัว ๆ ไม่มีอะไรอยู่กับเราได้ตลอด ต่อไปนี้เราจะไม่ประมาทกับความรู้สึกในเรื่องรักอีกแล้ว เวลาในชีวิตมีน้อย ไม่ควรมาเสียเวลากับการทำใจกับความรัก แต่ใช้ชีวิตให้คุ้มค่าในด้านอื่น ๆ ด้วย

ถึงแม้เราจะไม่สามารถหลีกหนีปัญหา หรืออุปสรรคใด ใด ได้

แต่เราสามารถเลือก ที่จะ ปฏิบัติ ต่อปัญหานั้นอย่างไร

ธรรมะสวัสดีครับ