...่มีทางออก แต่ทำไมใจถึงรับไม่ได้สักทีกับการตัดสินใจของตัวเอง ดิฉันไม่ร้องไห้ แต่อาศัยสวดมนต์ตลอด แต่พอออกไปข้างนอก ก็นึกถึงเรื่องเดิม พอเข้มแข็งได้หน่อยหนึ่ง มาทำงาน ก็เจอเขาทำงานใกล้ ๆ ใจก็วิบวับ ๆ แต่ภายนอกพยายามนิ่ง และให้อภัย อยากเข้มแข็งกว่านี้ ไม่อยากร้องให้ เสียใจ แต่บางทีการทำแบบนี้ก็เหมือนกดดันตัวเอง ยิ่งห้ามยิ่งนึก แต่ลึก ๆ ก็ขอบคุณเขา ถ้าไม่มีเรื่องนี้ เราก็คงไกลธรรมมะ เขาทำให้เราเห็นความสว่าง ในความทุกข์ เราได้รับสิ่งตอบแทนที่สุดจะคุ้ม เหลือแต่เมื่อไหร่เราจะเลิกวิบวับ ๆ และสงบใจได้จริง ๆ เสียที

ไม่เข้าใจว่าทำไมห้องแคบ ๆ ถึงเอาสติปัญญาไปหมด
กลายเป็นเด็กๆ ไม่มีเหตุผล ทำอย่างไรถึงหาย เพราะต้องทำงาน
และเรียนหนังสือในห้องเล็ก ๆ นี้อีกนาน นอกจากนี้
คนที่เคยรักยังเขียนอีเมล์บอกรักมาอีก ใจที่สงบอยู่ก็ต้องประคองให้นิ่งอีก
อยากไม่หวั่นไหวเร็ว ๆ เพราะต้องทำงานใกล้ ๆ กันอีกระยะหนึ่ง