จากกระทู้เก่า ขอกำลังใจจากใครได้ ฉันผิดหรือ

สวัสดีค่ะ ขอโทษนะค่ะ หายไปนานเลย ไม่ได้เข้ามารายงานเรื่องราวต่อเลย
ตอนนี้อยู่กับลูกสาว 2 คน มีความสุขมาก ไม่คิดอะไรๆให้ตัวเองเป็นทุกข์แล้ว
ได้กำลังใจจากทุกท่านในนี้ที่ตอบ และฝึกจิตใจตัวเองตามดูตามรู้ มีสติอยู่
กับปัจจุบัน ไหว้พระ สวดมนต์ ทำบุญ ถือศีล และได้บวชนุ่งขาวห่มขาวแล้ว
มีความสุขมาก ทิ้งเรื่องเลวร้ายแต่หนหลังไป ช่วงนี้มุ่งหน้าเข้าหาและเผยแพร่
ธรรมะอย่างเดียว มีความสุขตามประสาสองคนแม่ลูก มีก็กิน ไม่มีก็ให้ลูกกินคนเดียว
ถึงจะลำบากบ้างแต่ ก็อยู่อย่างมีความสุข มีศักดิ์ศรี ทำให้กินข้าวอร่อยกว่าพวกไม่มี
ศักดิ์ศรี ทำใจได้ ปล่อยวางทุกสิ่ง ไม่ยึดติด ทำบุญสร้างกุศลบารมีดีกว่า มานั่ง
คิดทุกข์กับเรื่องเลวร้ายที่ไม่ได้ก่อ ทำใจได้นานแล้ว ใครๆก็ชมว่าเก่งไม่ถึงปี ทำตัว
สดใสกว่าเดิมมาก ดูแลตัวเองและลูกได้ดี มีแต่คนไม่เชื่อว่านี่หรือ คนที่ถูกสามีทิ้ง
ทำไมสวยจัง สดใส ผ่องใส เป็นปลื้มค่ะ คิดได้ พวกเขามีความสุขกัน แล้วเราจะมา
ทุกข์ทำไม เอาเวลาไปดูแลลูกและตัวเองดีกว่า ทุกวันนี้อยู่ได้โดยไม่พึ่งพาใครเลย
เรียนรู้ทุกข์และอยู่ได้อย่างเข้าใจ ขอบคุณทุกคำแนะนำค่ะ ขอบคุณค่ะ

ขอให้เพื่อนร่วมชะตากรรมทุกท่านผ่านความทุกข์ได้อย่างเข้มแข็ง ชีวิตเป็นของเราค่ะ

ขอชื่นชมในความเข็มแข็ง และแข็งแกร่งของคุณณภัทรนะคะ

...บุญคือความสุขใจ...อกุศลคือความทุกข์ใจ...มนุษย์ทุกคนล้วนมีความทุกข์ทางใจ...
...แต่ไม่รู้ว่าทุกข์...จนกว่าจะยอมรับว่าตัวเองทุกข์แล้วจึงขวนขวายหาทางดับทุกข์...
...ทุกข์มาจากการบีบคั้นทางจิตใจที่มีกิเลสในตัวเรา...คิดแล้วกำหนดและคาดหวังให้เกิดขึ้น...

...พอเป็นไปตามที่คาดหวังก็สุขมันเพิ่มขึ้น...พอไม่สมหวังมันก็ทำให้ทุกข์ทับถมทวีมากขึ้น...
...การปฏิบัติธรรมที่ถูกทางคือการสามารถดับทุกข์คือความกดดันจากกิเลสในใจตัวเราเองได้...
...ขออนุโมทนาด้วยนะคะ...เพราะเราเท่านั้นที่จะแก้ได้...คนอื่นไม่อยู่ในฐานะเป็นได้แค่กำลังใจ...

ขออนุโมทนาในบุญกุศลที่ทำด้วยความตั้งใจจริงด้วยคะ เรียนรู้ความทุกข์และอยู่กับทุกข์อย่างมีความสุขนะคะ
บางช่วงชีวิตเราไม่ควรก้าวหน้าหรือถอยหลังแต่ควรเรียนรู้ที่จะ นิ่ง ให้เป็นเพื่อรอเวลาที่เหมาะสม (ต้องขออภัยด้วยไม่ทราบว่าได้มาจากหนังสือเล่มใด เห็นว่าแง่คิดดี ก็เลยนำมาฝากกัน)