สุดท้ายของความรัก เราคือผู้ให้หรือผู้รับ
มี ใครบางคนบอกว่า . . .
ในความรัก ของคนสองคน สุดท้ายเวลาที่เลิกกัน
เราจะรู้ว่าใครคือผู้ให้และใครคือผู้รับ
ผู้ให้ คือ คนที่หยิบยื่นความเจ็บปวดให้อีกฝ่าย
จะโดยตั้งใจหรือไม่ก็ตาม แต่เขาได้ให้มันไปแล้ว
ผู้รับ คือ คนที่ยอมรับความเจ็บปวดนั้นมา
โดยที่ไม่อยากได้มันเลยแม้ แต่น้อย . . . แต่ก็ต้องรับมัน
ความ หมายแบบนี้ ไม่มีใครอยากเป็นผู้รับแน่นอน
และบางคนคงไม่อยากจะเป็นผู้ให้เหมือนกัน . . .
เพราะกลัวว่าสักวันอาจจะเปลี่ยนมาเป็นผู้รับบ้าง
ใครคน นั้นบอกอีกว่า
บางสิ่งที่เขาหยิบยื่นให้ คนรับ . . . เต็มใจรับมันเสียด้วย
บางคนรับมันมา รู้ว่าหนัก วางมันลง เพราะกลัวเหนื่อย
บางคนรับมัน แบกไว้จนหนัก เหนื่อย ถึงวางมันลง
บางคน รู้ว่าหนัก กลับยิ่งแบก รับมันเพิ่ม มันยิ่งหนัก
ก็ยิ่งเหนื่อย แต่ไม่วางมันลง . . .
มัน ขึ้นอยู่กับว่าคนรับตั้งใจจะเก็บ จะแบกมันไว้กับตัวนานแค่ไหน
ความทุกข์ ความเสียใจ ความผิดหวัง ความเจ็บปวด
เราจะวางมันลง . . .
ครั้งเดียวทีเดียวเลย คงไม่ได้และไม่ง่าย
. . . แต่เมื่อไร . . .
ที่รู้สึกว่าแบกมันไว้ จนหลังไหล่ลู่ล้า อ่อนแรงไปหมด
ขอแค่ค่อยๆ วางมันลงทีละนิด ทีละนิด
เท่าที่จะวางได้เป็นพอ
. . . . สักวัน . . .
มันจะเบาบาง ผ่อนคลายความหนักหน่วงนั้นเอง
ตามกาลเวลา...แม้อาจจะไม่มีวันหมด เลยก็ตาม
. . . แต่ยังไง . . .
ก็ดีกว่าที่จะเก็บมันไว้แบบนั้น . . . ตลอดไป
ทุกข์มีไว้ให้เห็น มิได้ให้เป็น..
ทำความรู้จัก...ทักทาย แล้วปล่อยมันไป....
สวัสดีวันวาเลนไทน์
