ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาสำหรับพูดคุยเรื่อง ความรักในอุดมคติโดยเฉพาะครับ
และนำเสนอเรื่องราวความรักในอุดมคติของตัวเอง(อาจออกแนวชู้สาวเล็กน้อย)
บางท่านอาจจะได้ข้อคิดบ้างไม่มากก็น้อย
ใครมีอุดมคติเรื่องความรักกันอย่างไรก็นำมาพูดคุยกันบ้างนะครับ
พอดีเจอเพื่อนร่วมอุดมการณ์อย่างคุณทักทาย ก่อนนี้คิดว่าคงต้องมีคนแบบนี้อยู่บ้าง
(คนที่คิดที่จะรักโดยไม่หวังผล เบาบางจากความทุกข์ ความร้อนรุ่มในจิตใจ)
แต่ไม่คิดว่าจะได้เจอได้สนทนา พอมาเจอจึงรู้สึกสะกิดใจ ปิ๊งไอเดียว่า
แนวทางความรักแบบนี้ก็เป็นหนทางไปสู่ความหลุดพ้นได้นี่นา
แต่ต้องใช้วิจารณญาณในการสนทนานะครับ
เพราะแต่ละคนมีปัจจัยที่แตกต่างกัน บุญกรรมที่ทำมาไม่เหมือนกัน
ย่อมจะทำให้ชีวิตหรือเรื่องราวความรักไม่เหมือนกันอย่างแน่นอน
นิยามความรักหรือความรักในอุดมคติของผมนั้น
ต้องเป็นรักที่ใกล้เคียงพรหมวิหาร ๔ ที่สุด จึงจะถือว่านั่นคือ "ความรัก"
เมื่อตอนที่กิเลสหนา บังตา บังใจ ก็คิดไปว่า
ความรู้สึก อยากได้ใคร่มีจากอีกฝ่ายหนึ่ง
ความเจ็บปวดที่เกิดจากความสัมพันธ์หรือผูกพันกับใครคนหนึ่ง เป็นผลจากความรักที่เรามีต่อเขา
ยิ่งรักยิ่งเจ็บ ยิ่งห่วงยิ่งทุกข์ทรมาณ
เราทำสิ่งดีๆในชีวิตมาตลอด ทำไมถึงต้องมาได้รับผลกรรมเช่นนี้
ยิ่งถามว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ ความเจ็บปวด ทุกข์ทรมาณยิ่งทวีความรุนแรงเป็นทวีคูณ
คิดว่าความรู้สึกเหล่านี้มันคงจะใกล้เคียงคำว่านรกมากที่สุดแล้ว
แต่ก็ไม่ยอมออกมาจากชีวิตเขา ทนอยู่กับความรู้สึกเหล่านั้นเพียงเพื่อจะมีเขาอยู่ในชีวิต
สิ่งที่เราคิดว่าความรักแบบนี้เจ็บปวดอย่างยิ่ง ไม่ควรแนะนำใครให้เจริญรอยตามเรา
อันที่จริงแล้ว เราสามารถเห็นความเบิกบานของความรักเช่นนี้ได้
ทั้งๆที่ต้องทนทุกข์ระทมอย่างหนักกับการไม่ยอมจากคนเพียงคนเดียวไป
ที่พูดอย่างนี้ได้อย่างเต็มปาก
ก็เพราะตัวเองเห็นและสัมผัสได้ถึงความบริสุทธิ์ ความอ่อนโยนของรูปแบบความรักเช่นนี้
หลังจากที่พิจารณาความทุกข์ทรมาณในความรักมานาน
การที่ได้พิจารณาตามแนวทางคำสอนของพระพุทธเจ้า
จึงรู้สัจธรรมความรักที่เราปารถนาที่จะรู้เป็นอย่างมากในตอนแรก
และได้รู้สัจธรรมของธรรมชาติทั้งปวงที่ถือว่าเป็นผลพลอยได้ที่ยิ่งใหญ่เหลือประมาณ
จนเรื่องความรักของเราไม่ใกล้เคียงเศษเสี้ยวผงธุลีของผลพลอยได้ที่เราได้รับนี้เสียอีก
ถึงตอนนี้ ความรักในรูปแบบเดิมๆ คนเดิมๆ สถานการณ์เดิมๆ ที่เราคิดว่าทนทุกข์กับมันมาตลอด
กลับกลายเป็นรูปแบบความรักที่เราสามารถเบิกบานใจได้ อิ่มเอมใจได้
รู้สึกดีอย่างอธิบายออกมาเป็นคำพูดแทบไม่ได้
มันไม่ใช่ความสุข
แต่มันเป็นความรัก ความผูกพัน และสิ่งดีๆที่มอบให้เสมอ โดยปราศจากตัวเราของเรา
จะเป็นความรู้สึกที่ใกล้เคียงกับอุดมคติความรักของเราที่ตั้งไว้แล้วหรือเปล่านะ
คำแนะนำสำหรับความรักไม่ว่าจะในรูปแบบใดก็แล้วแต่ครับ
การวิ่งหนีความทุกข์เพื่อจะหาความสุขใหม่ๆของชีวิตไม่ใช่หนทางที่พ้นทุกข์ได้อย่างแน่
แต่ยังจะเป็นการเริ่มต้นความทุกข์ตัวใหม่ๆทั้งสิ้น
การดำเนินการเจริญสติและวิปัสสนาตามแนวทางที่พระพุทธเจ้าให้ไว้ต่างหาก
จึงจะสามารถไปสู่ความพ้นทุกข์ เห็นนิโรธตามหลักอริยสัจ๔ ได้อย่างแท้จริง
การไขว้คว้าหาความสุขจากความรักหรือสิ่งใดๆ ไม่ใช่เป้าหมายสูงสุดหรือจุดหมายปลายทางของชีวิต
แต่เป็นการที่จะสามารถพ้นทุกข์ คือพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดในวัฏสังสารนี้ต่างหาก
สุดท้ายมาจบด้วยธรรมะได้ยังไงก็ไม่ทราบ
