เพราะเป็นรักที่เจือด้วยราคะจึงเพ่งเล็งที่จะได้ครอบครองเป็นเจ้าของ เมื่อดูจะพลาดหวังความเดือดร้อนสาหัสย่อมปรากฏ พึงเข้าใจอาการอันทุรนทุรายนี้ว่ามีด้วยเหตุีนั้น...
แต่หากรักเป็น คือรักด้วยเมตตา ไม่คาดหวังมุ่งหมายที่จะได้เป็น"เจ้าของ" ไม่หวังแม้การ"รักตอบ"..ย่อมอยู่ด้วยความสงบเย็น ดุจเดียวกับรักที่มารดาบิดาที่มีต่อบุตรธิดาทั้งหลาย รักเช่นนี้ ย่อมเป็นไปกับความปรารถนาดีหวังดีให้เขา ยินดีที่เขามีความสุขในแบบของเขา..
หากไม่สามารถตัดใจจากรักนี้ได้ ก็พยายามย้ายจุดยืนจากรักด้วยราคะมาเป็นรักด้วยเมตตา..
อ้างคำพูด:
เจ็บจนบางครั้งคิดว่าเราจะอยู่ต่อไปได้อย่างไรกับความรู้สึกที่เจ็บมากขนาดนี้
ให้คิดถึงความเจ็บเมื่อมารดาคลอดเราออกมาดูว่า ใครเจ็บ & เสี่ยงตายกว่ากัน..ขอให้เข้าใจว่า แม่นั้น อุตส่าห์อุ้มท้องเรามาด้วยความยากลำบากเพียงเพื่อให้เราได้เกิดมา"เป็นคน" ..เพื่อจะสามารถต่อยอดบุญต่อไปในเบื้องหน้า แม่คงเจ็บปางตายยิ่งนักหากทราบว่าลูกรักที่ท่านทะนุถนอมมาเสียเวลาทุกข์กับเรื่องเช่นนี้ ขอให้ลองเทียบตนเองว่า ในวันหน้าหากมีลูกที่ไปรักเกย์ ..ตนจะสุขใจดีใจปลื้มใจใหม??
ไม่มีใครรักเราจริงเท่าตัวเองและพ่อแม่แน่นอน ท่านนั้นย่อมเอ็นดูเราจนถึงที่สุดแม้ทำผิดพลาดพลั้งไป ท่านอภัยให้และพร้อมปลอบโยนช่วยเหลือเสมอ....ควรหรือที่เราจะทำทุกข์ให้เกิดแก่ท่านด้วยอาการเช่นนี้?
ขอให้กลับมีสติเถิด เลิกเอาความสุขของตนไปอิงอาศัยสิ่งภายนอก รักตนเองให้เป็น เลิกอ่อนแอเลิกความเป็นทาสของกิเลสตัณหาที่สั่งสมมาจนชำนาญนับภพไม่ถ้วนแล้ว ไม่เพียงชาตินี้หรอกหนาที่อ่อนไหวเช่นนี้ แม้หลายพันชาติที่ผ่านมาก็เป็นมาแล้ว เมื่อเกิดใหม่ มาได้ปัจจัยเหมาะสมก็อ่อนแอจนถูกทุกข์ย่ำยีเอาเช่นนี้ หากไม่ฝึกฝืนกิเลสบ้าง อีกล้านชาติหน้าก็มีโอกาสย่ำทุกข์ปางตายเช่นเดิมอีก จะไหวหรือครับ..?
