เป็นกรรมของตัวเราหรือว่าของสามีหรือว่าเป็นกรรมของผู้หญิงคนนั้น
หรือว่าเป็นกรรมของทั้งสามคนที่ได้เคยทำร่วมกันมา
อยากจะทราบค่ะว่าเพราะอะไรถึงได้เจอเรื่องแบบนี้ แม้ว่าเรื่องจะผ่านไปแล้ว
แต่ยังคิดวนเวียนอยู่เรื่อยไปไม่จบไม่สิ้น พยายามทำใจไม่ให้คิดแต่ก็ทำไม่ได้สักทีค่ะ

ที่รัก:



คำว่า "กรรม" คืออะไร?..พระพุทธเจ้าได้ตรัสไว้แปลความได้ว่า
"เรากล่าวเจตนา (ความจงใจ) ว่าเป็นกรรม เพราะมีความจงใจ คือมีใจมุ่งแล้ว จึงทำทางกายบ้าง ทางวาจาบ้าง ทางใจบ้าง"

กรรม เมื่อทำแล้วย่อมมีผลตามมา(ยกเว้นในหมู่พระอรหันต์ที่ทำกรรมแล้วไม่มีผล)..เรียกว่า วิบาก....ดังนั้นในคำถามของคุณที่รัก จึงต้องแยกคำว่ากรรมเป็น ๓ ส่วนคือ ๑. ส่วนเหตุเก่าคือเจตนาในการก่อน (กรรมเก่า)๒. วิบาก คือผลของกรรมเก่า และ ๓. กรรมใหม่คือการกระทำหรือเจตนาใหม่ที่จะส่งผลในอนาคต...


จึงตอบคำถามข้างบนนี้ได้ว่า..

๑. นี้เป็น"ผลของบาปกรรมเก่า"( =อกุศลวิบาก)ของคุณที่รักเอง ประมาณว่าได้เคยล่วงศีลข้อ๓มาก่อน มีผลที่เป็นเศษกรรมคือมีคู่ที่ไม่ซื่อสัตย์ คิดนอกใจ เป็นต้นจะเป็นกรรมร่วมกับกลุ่มคนเหล่านี้หรือไม่ พระพุทธเจ้าเท่านั้นที่ตอบได้ครับ แต่ที่แน่ๆคือคุณได้ทำบาปมาก่อน ใครทำบาปกรรมมาอย่างไรย่อมได้ผลที่สอดคล้องกับเจตนานั้น และบาปย่อมยังผลเป็นทุกข์เสมอ ไม่อาจเป็นสุขได้เลย การทำบาปแม้ครั้งหนึ่ง ผลที่ตามมาย่อมเป็นสิบ ร้อย พันหรือนับไม่ถ้วน ขึ้นอยู่กับกำลังของเจตนา ความพยายามในการทำและ"คุณ"ของบุคคลที่จะถูกกระทบจากการกระทำนั้นๆ..จึงปรากฏในพระไตรปิฎกมากมายว่าเมื่อทำชั่วครั้งเดียว เขาต้องไป"ใช้วิบากกรรม"นั้นเป็น๕๐๐ชาติบ้าง ๑๐๐๐ ชาติบ้าง อย่างพระเทวทัตนี้ก็จะได้อยู่ในอเวจีจนสิ้นกัปป์ เรียกว่านับเวลาแทบไม่ได้แล้ว...แม้ในกุศลกรรมก็ทำนองเดียวกัน..

๒. นี้เป็นกรรมชั่วใหม่ของหญิงและชายที่ลักลอบเล่นชู้กัน ..ซึ่งผลโดยตรงคือการได้เกิดใช้กรรมในนรกอบายทุคติ เมื่อหมดกรรมนั้น หากได้เกิดมาเป็นคน เศษกรรมที่เหลือ จะตามมาให้ผล คืออาจได้เกิดผิดเพศ เป็นผู้ไม่สมหวังในความรัก มีคู่ที่นอกใจ ต้องเลิกร้างกันไป หรือถูกข่มขืนเป็นเมียน้อย มีโรคเกี่ยวข้องด้วยอวัยวะเพศหรือเกิดจากเพศรส..
เป็นผู้ที่สังคมรังเกียจ เรียกว่าเข้าที่ใหนก็ถูกขับไล่จากที่นั้น หรือเข้าที่ใหนวงก็แตกที่นั้นทีเดียว..เขาจะได้รับทุกข์ในทำนองเดียวกับที่คุณที่รักกำลังรู้สึกอยู่ในบัดนี้นี่เอง...

การทราบเหตุผลเรื่องกรรมเป็นเรื่องที่พึงใส่ใจ เป็นสิ่งที่สำคัญที่จะต้องทำความเห็นให้ตรง เรียกว่าสัมมาทิฏฐิ อันเป็นหลักการที่สำคัญยิ่งยวดในคำสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย หากไม่มีสัมมาทิฏฐิแล้ว ใครๆย่อมไม่อาจล่วงทุกข์ได้เลย แลทั้งเป็นอันตรายร้ายแรงยิ่งกว่าการทำอนันตริยกรรมอีกด้วย.. เพราะสัมมาทิฏฐิคือปัญญาที่ทราบว่าสิ่งที่เกิดแก่เรานั้น"มีที่มา" (เหตุ) เมื่อทราบว่าที่มาแล้วจะได้ไม่ใช้"วิบากครั้งนี้"ไปเป็น"เหตุ"เพื่อบาปกรรมไรๆใหม่ๆอีกต่อไป..ทั้งสามารถมีโยนิโสมนัสสิการ คือการวางใจไว้โดยแยบคายว่า ..

"..ก็เพราะในกาลก่อน เราเป็นผู้ไม่มีศีล ร่าเริงยิ่งในทุจริตเห็นปานนี้ ..ได้ทำตนเยี่ยงคนพาลทั้งสองในปัจจุบันนี้นั่นเอง จึงต้องมาเสวยผลอันเผ็ดร้อนในขณะปัจจุบัน เรานี่เองเป็นผู้ลิขิตชีวิตตนมาเช่นนี ควรหรือที่จะโกรธอาฆาตเสียใจในคนอื่น ที่ตกเป็นทาสของกิเลสตัณหา และมีที่ไปคือทุกข์ในเบื้องหน้าแน่นอนเหล่านี้...ก็สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของตน มีกรรมเป็นเผ่าพันธ์ มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย เรานั้นก็มาด้วยกรรมของเรา เขาทั้งหลายก็จักไปตามกรรมของเขานั่นแหละ เราจะไม่ไปอบายทุคติเพราะกรรมชั่วของคนอื่น แต่ถ้าใจเราเป็นบาป มีความโกรธอาฆาตเขาอยู่ แม้เราก็ต้องไปอบายเช่นกัน..."

คุณที่รัก พึงเข้าใจว่า สิ่งทั้งหลายย่อมไม่ตั้งมั่นอยู่อย่างเดิมตลอดไป เพราะสิ่งต่างๆเกิดได้จากการประกอบกันของเหตุปัจจัยจำนวนมากที่เปลี่ยนแปลงอยู่ เสมอ ใจเรานั้น ก็เปลี่ยนแปลงไปตามเหตุปัจจัยเช่นกัน ไม่อยู่ในอำนาจบังคับบัญชาอะไรได้...เพราะหากบังคับได้ิิคุณที่รักคงไม่ถึงความทุกข์โทมนัสเช่นนี้แน่ เพราะคงสั่งหรือบังคับให้มันเป็นสุขแต่ถ่ายเดียว..

สิ่งที่จะช่วยระงับทุกข์ ปัดเป่าทุกข์ทั้งโดยชั่วคราวและถาวรได้มีอย่างเดียวคือ การมีปัญญาที่เกิดจากคำสอนของพระพุทธเจ้าเท่านั้น นอกจากนี้ไม่มีทางอื่น เมื่อจะเข้าถึงคำสอนได้ก็ต้องอัญเชิญพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งก่อนเพราะการที่เราจะเข้าไปศึกษาอะไรกับใครก็ต้องยอมรับนับถือเขาว่าเป็น"ที่พึ่ง" หรือครู แต่คนที่จะถึงพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งแท้จริง มีไม่มากนัก เพราะต้องมีบุญเก่าที่ไม่ธรรมดามากมารองรับ..คนที่มีพระรัตนตรัยเป็นสรณะที่แน่นอนมั่นคงแท้จริง มีปรากฎอยู่ในกลุ่มพระอริยบุคคลตั้งแต่พระโสดาบันขึ้นไป..บุคคลนอกนี้เป็นผู้ถึงพระรัตนตรัยแบบชั่วคราว แบบผลุบโผล่ เพราะชาติต่อไปก็จะแหงนหน้าหาศาสดาอื่นต่อไปอีก แต่การตั้งตนขอเอาพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง แม้ครั้งหนึ่ง ก็มีอานิสงค์คือการได้อุปนิสสัยที่จะได้พบศาสนาพุทธในกาลต่อไป และสามารถจะได้สิทธิในการเป็นผู้มั่นคงในที่พึ่งนี้อย่างไม่เปลี่ยนแปลงได้ต่อไป...

เมื่อมีที่พึ่งแล้ว (ดีกว่าไปเอาสามี ลูกหรือพ่อแม่เป็นที่พึ่ง) ก็พึงตั้งตนไว้ชอบคือการประพฤติศีลให้มั่นคง อานิสงค์ของศีลคือการได้มาซึ่งความสุขและโภคะทั้งในโลกนี้แลโลกหน้า จะช่วยปกป้องเรามิให้ตกไปสู่โลกที่ชั่ว ปลอดภัยจากการที่ต้องได้พบเจอคนชั่วหรือพาลทั้งหลาย..จะมีแต่คนดีมีศีลธรรมเป็นบริวารย่านเครือ..แม้ต้องตกไปอยู่ในหมู่คนพาล ก็ปลอดภัยเกษมสุข..

เพราะมีศีลเป็นฐาน การภาวนาคือสมถะและวิปัสสนาย่อมเป็นไปได้ และมีผล จนสามารถพ้นทุกข์ได้เป็นสมุทเฉทไม่ต้องกลับมาเกิดเพื่อให้มีทุกข์ทั้งมวลอีกต่อไปก็เป็นอันเสร็จกิจทั้งปวง..

ดังนั้น จึงพึงเริ่มก้าวแรกดังพรรณมาข้างบนนั้นแล...
ขอให้พ้นทุกข์ไวๆครับ..

เป็นวิบากร่วมกันของทั้งสามคนนะคะ ส่วนใคนมีมากกว่ากันและกันผลจะบอกในปัจจุบันค่ะ บ่วงกรรมนี้จะไม่มีวันหมดถ้าไม่มีใครปล่อยค่ะ ปล่อยในที่นี้คือวางเฉยกับเหตุการณ์ที่เกิดกับทั้งสามให้ได้ ยึดอุเบกขาไว้ค่ะ เข้าใจเหตุการณ์ว่าเหตุที่แท้แล้วมาจากอดีต มันก็กำหนดให้มีเหตุปัจจุบันให้เป็นไป เราก็ตัดตอนอย่าให้ไฟมันลามต่อด้วยการวางเฉยและทำบุญแผ่เมตตาให้ไป

หมั่นทำบุญ เข้าวัดฟังธรรม
ปฏิบัติอยู่เนืองๆ
แผ่เมตตา อุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร
ผู้ใดก็ตามที่เคยได้ล่วงเกินไว้
ถ้าไม่มีเวลาไปวัด
ก็ปฏิบัติเจริญภาวนาเองที่บ้านได้เหมือนกันค่ะ
แต่ต้องมีความมุ่งมั่นและตั้งใจ อุทิศให้เจ้ากรรมนายเวรจริงๆ
แล้วกรรมจะค่อยๆทุเลาเบาบางลงคะ
ย้ำว่าต้องหมั่นทำบ่อยๆ เจริญภาวนาได้ทุกวันยิ่งดีคะ

ขอให้พระธรรมนำชีวิตทุกเมื่อนะค๊ะ