เปงอย่างไรคะพ่ีสาวคนเก่งของหนูวิ วิส่งกำลังใจมาให้นะ

สวัสดีคุณโย ส่งกำลังใจให้คุณโยเช่นกันนะคะ

ตอบคุณผู้ชายสบายๆ นะคะ ขอบคุณนะคะ ที่เห็นใจเรา แต่ก็อยากให้คุณเห็นใจสามีเราด้วยคือ เีรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ว่าเขาจะผิดคนเดียว เราเองก็มีส่วนคือทุกวันนี้เรากับสามีไม่มีอะไรกันคะ คือเราไม่ปราถนาเรื่องอย่างว่าเลยคะ สามีก็เลยต้องออกไปหากินนอกบ้าน ประมาณว่าอิ่มแล้วก็กลับมาคะ เราก็ไม่ได้โทษเขานะคะ มันมีเหตุให้เขาต้องไป เพราะการเห็นแก่ตัวของเรามากกว่า เราไม่ชอบเรื่องเซ็กซ์ก็เลยคิดว่าสามีจะไม่ชอบไปด้วย แต่เปล่าเลยสามีก็ยังต้องการเหมือนผช ทั่วๆ ไป แต่เรากลับให้เขาไม่ได้เองคะ จึงจำต้องรับสภาพอย่างที่เป็นอยู่ ตอนนี้พยามอยู่คะว่าต้องรับให้ได้จากใจจริงๆ เพราะที่ผ่านมาก็ยังรู้สึกว่าถูกนอกใจอยู่ เป็นเพราะเราไม่ยอมรับความจริงว่าเราต่างหากที่แย่ ขอบคุณคุณผู้ชายสบายๆมากเลยนะคะ

หวัดดีคะ คุณแสงอาทิตย์ ได้เข้าไปอ่านในบ้านเปี่ยมสุข บอกว่าบ้านนี้เงียบ ก็เลยเข้ามาให้กำลังใจคะ ไม่น่าเชื่อคุณเก่งและเข้มแข็งได้เร็วกว่าที่คิดอีก ถึงไม่ได้ส่งเสียงแต่ก็ติดตามอ่าน เรื่องราวของเพื่อนๆในลานธรรมแห่งนี้ทุกท่านและพร้อมเป็นกำลังใจให้อยู่เสมอ

สวัสดีคะคุณหนุงหนิง ขอบคุณที่แวะมาทักทายนะคะ ยังไม่เ่ก่งหรอกคะ ก็พยามทำใจให้เข้มแข็งทุกวันนะคะ ฝึกจิตให้สงบอยู่คะ ขอบพระคุณมากคะ

คุณต้นหญ้ากลับมารึยังเอ่ย

อ้อมาก่อนได้ไหมคุณแสงอาทิตย์ ช่วงนี้ทำงานหนักนะค่ะ
ร้อนมาก ๆ เลยค่ะ ลด ๆ ความร้อนลงบ้างก็ดีนะ
คุณแสงอาทิตย์ อ้อว่าคุณเป็นภรรยาที่น่ารักและเข้าใจ
ในตัวสามีคุณมาก ๆ เลย เราไม่สามารถดูแลเรื่องนี้ได้
เราก็ดูแลเขาเรื่องอื่นแล้วกันนะ

สวัสดีคะคุณอ้อ
อยากกำจัดจิตใจที่ขุ่นมัว ทำอย่างไรคะ ภายนอกเหมือนจะอภัยได้ไม่คิดไม่ต่อว่าไม่ถามไม่ซอกแซกอะไรทั้งสิ้นแล้วคะ แต่ในใจเราทำไมไม่นิ่งแอบคิด น้อยใจในสภาพที่ต้องรับรู้ว่าเขายังคุยยังคบกัน กำจัดเรื่องราวต่างๆไม่ได้สักทีคะ

กำลังคิดถึงพี่ทักทายพอดีเลยคะ หนูกำลังว้าวุ่นใจคะ สภาวะจิตที่ขุ่นมัวมันกำจัดไม่หมดจากใจสักทีคะ คือทุกวันนี้ไม่ถามไม่วุ่นวายกับเรื่องของเขาแล้ว แต่ทำไมในใจเรายังตัดไม่ได้ ยังคิดวนไปเวียนมาอยู่คะ

สวัสดีคะคุณศิรา เป็นอย่างไรบ้างคะ คิดถึงนะคะ

สวัสดีคะพี่นิตา
หนูว่าเราสองคน ปลงไม่ลงรึเปล่าคะ เพราะหนูทำยังไงก็สลัดความรู้สึกนึกคิดเดิมๆ ไม่ได้ (ความรู้สึกว่าโดนนอกใจ) ไม่รู้ว่าต้องปฏิบัติตัวอย่างไรให้หลุดพ้นความรู้สึกนี้สักที เหมือนฝังอยู่ในใจตลอดเวลา

น่าเห็นใจทั้งคุณแสงอาทิตย์และคุณมานิตา ผู้หญิงเราถ้ารักแล้วและแต่งงานอยู่ด้วยกันแล้วก็อยากจะอยู่และดูแลผู้ชายที่เรารักนี้ตลอดไป จนตายจากกัน แต่เมื่อมันไม่ได้เป็นอย่างที่เราหวังและตั้งใจไว้ เราก็ต้องอยู่กับโลกของความเป็นจริงให้ได้ ต้องพยายามตื่นขึ้นและสลัดความรู้สึกที่ทำร้ายตัวเองออกให้ได้
แล้วต้องบอกกับตัวเองว่า พรุ่งนี้เราต้องดีกว่าวันนี้แน่นอน
ขอให้โชคดีนะคะ แล้วสลัดความทุกข์ที่เกาะกร่อนหัวใจเราให้เร็วที่สุด เพื่อตัวเราเองและลูกคะ

มานิตา:



สวัสดีครับ หนูมาฯและหนูแสงฯ อาการที่ปรากฏนี้คืออำนาจของโลภะที่สัมปยุตกับทิฏฐิ คือความยึดถือติดข้องในสัตว์และบุคคลด้วยความชอบใจ ถือเอาว่าเขาเป็น"ของเรา" ตราบใดที่ยังมี"เรา"ก็ต้องมี"ของเรา" ตามมา..

พอมีของเราเท่านั้น ความตระหนี่หวงแหนอันเราสั่งสมมาจนชินก็แผ่ออกปกคลุม มิใคร่อยากแบ่งปันหรือให้"ของรัก"(=ของรก เมื่อไม้หันอากาศหายไป...!)..แก่ใครๆเลย ..

แม้เราอาจแสร้งทำเป็นว่า"ปล่อย"แล้ว แต่ใจนั้นแสดงความจริงเสมอว่า "ไม่ยอมปล่อย"..เมื่อไม่ปล่อย ก็หนักสิครับ จะเบาที่ใหนเล่า.. .เพราะใจอยากให้ของรักเป็นไปดังใจปรารถนา..แต่เจ้าของรกนี้ ไม่เป็นดังใจเราประสงค์ ก็เป็นเหตุให้เสียใจทุกข์ใจอยู่นี่จนร่างกายทรุดโทรม (ดูท่าว่าหน้าจะแก่เกินวัยไป๓๐ปีแล้วม้างเวลานี้.. ).. ตามีก็มองไม่เห็นความสุขในที่ใหนๆ เห็นแต่ภาพของ"ของรก"กับหญิงอื่น ราวกับใครมาเนรมิตภาพแปะติดตาเราไว้ฉะนั้น.. นี่ขนาดตาแลใจของตะรูนะเนี่ย ยังบังคับอะไรมันมิได้เลย ใยจึงคาดหวังอะไรอื่นๆนอกตัวเล่า.. ..

ชีวิตนี้เกิดมาพบกันด้วยกำลังของกรรม เมื่อตายไปก็ย่อมแยกย้่ายกันไปตามภูมิที่ตนทำแต้มตั๋วเพื่อจับจองไว้ เขาก็ต้องไปตามแต้มของเขา เราจะตามเขาไปหรืิอ ดูจากสภาพจิตใจแล้ว เราช่างจงรกภักดีกับเขาเกินจำเป็นรึเปล่า แค่ชาตินี้ก็หืดขึ้นคอแล้ว ใยจึงคิดกอดแข้งขาให้เขาลากจูงไปพบกันอีกหนอ .. ไม่เหนื่อยกันหรือไร...

อันเยื่อใยใดจะตัดได้ยากยิ่งกว่าเยื่อใยแห่งตัณหาย่อมไม่มี..สิ่งเดียวที่จะใช้ตัดได้คือปัญญา เท่านั้น และต้องเป็นปัญญาจากพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าเท่านั้นนอกจากนี้แล้วไม่มีทางอื่น..

ขอบคุณทีี่ให้โอกาสตาแก่มาบ่นในนี้..
ขอให้พ้นทุกข์โดยเร็วครับ