ธรรมะสวัสดีครับกัลยาณมิตรทุกท่าน ช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ผมได้มีโอกาสคุยกับภรรยาผม รู้สึกดีและมีความสุขมากเลย ถึงแม้ว่าเธอจะไม่แสดงออกว่ายินดีที่ได้เจอผมก็ตาม ผมมีความสุขมากจริง ๆ
เมื่อวันจันทร์ผมได้มีโอกาสไปทำบุญ และทำธุระสำคัญให้กับพระรูปหนึ่ง ซึ่งเราทั้งสองคนเคารพนับถือมาก และก็เล่าเรื่องนี้ให้ภรรยาผมฟัง ผมบอกเธอว่าผมคิดถึงเธอตลอดเวลาที่เดินทาง และขณะที่ทำบุญ (ผมอธิฐานให้เธอสุขภาพดี แข็งแรง แต่ไม่ได้บอกเธอนะว่าผมอธิฐานเช่นนี้ กลัวเธอว่าเอา) ฟังจากน้ำเสียงเธอแล้ว ดูเธอก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไร แต่ก็ยังกล่าวขอบคุณผม ผมไม่หมดกำลังใจนะ จะทำอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ ตลอดไป เธอจะพอใจหรือไม่พอใจก็ไม่เป็นไร ผมมีความสุขที่ได้ทำก็พอแล้ว และก็ไม่ได้เบียดเบียนตัวเอง ไม่ได้ผิดศีลใด ๆ ด้วย อยากบอกว่าผมเปรียบเทียบชีวิตที่ผ่านมา 1 ปี กับ ปัจจุบัน พบว่าถ้าไม่ดิ้นรนหาสิ่งที่มันเป็นความสุขชั่วครู่ชั่วยาม ก็จะไม่มีความทุกข์ใจ (รู้ตัวเมื่อสายจริง ๆ)

กำลังใจที่ได้จากผองมิตร ชุบชีวิตคนบาปกลับสู่ธรรม
Wylsmith

ผมรู้สึกว่าภรรยาผมไม่มีทางที่จะใจอ่อนเลยครับ
(เพราะผมทำไม่ดีกับเธอไว้แรงมาก ๆ เธอเคยบอกว่าผมบีบคั้นเธอ
ถึงขั้นอาจจะฆ่าตัวตายได้เลย)

ผมได้มีโอกาสพบภรรยาผมบ้างและได้พูดคุยกัน ซึ่งจิตใจเธอก็เข้มแข็งเหมือนกัน เธอตัดผมได้ 100 % แล้ว แต่เธอพบและพูดคุยกับผมในฐานะอะไรนั้นผมไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าผมยังมีโชคดีอยู่บ้างที่เธอให้โอกาสผมเจอหน้า ผมเป็นห่วงสุขภาพเธอมาก แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรได้ดีไปกว่านี้ เพราะจะซื้อวิตามิน หรืออาหารเสริม ต่าง ๆ ให้เธอ เธอก็บอกว่าไม่ต้องการ เธอให้ผมเก็บสตางค์ไว้ เพราะผมไม่มีใคร แก่ตัวแล้วจะลำบาก นี่คือคำพูดของเธอเวลาเจอกับผม

ผมยังไม่สามารถตัดใจได้ ไม่สามารถละการยึดมั่นในความผูกพันระหว่างผมกับเธอได้ ผมยังยึดติดกับเธออยู่ ผมรักเธอโดยปราศจากเงื่อนไขของการครอบครอง แต่ผมต้องการรับผิดชอบเธอไปตลอดชีวิตผมควรทำอย่างไรเล่า? จึงเหมาะสม