ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาสำหรับพูดคุยเรื่อง ความรักในอุดมคติโดยเฉพาะครับ
และนำเสนอเรื่องราวความรักในอุดมคติของตัวเอง(อาจออกแนวชู้สาวเล็กน้อย)
บางท่านอาจจะได้ข้อคิดบ้างไม่มากก็น้อย
ใครมีอุดมคติเรื่องความรักกันอย่างไรก็นำมาพูดคุยกันบ้างนะครับ

พอดีเจอเพื่อนร่วมอุดมการณ์อย่างคุณทักทาย ก่อนนี้คิดว่าคงต้องมีคนแบบนี้อยู่บ้าง
(คนที่คิดที่จะรักโดยไม่หวังผล เบาบางจากความทุกข์ ความร้อนรุ่มในจิตใจ)
แต่ไม่คิดว่าจะได้เจอได้สนทนา พอมาเจอจึงรู้สึกสะกิดใจ ปิ๊งไอเดียว่า
แนวทางความรักแบบนี้ก็เป็นหนทางไปสู่ความหลุดพ้นได้นี่นา

แต่ต้องใช้วิจารณญาณในการสนทนานะครับ
เพราะแต่ละคนมีปัจจัยที่แตกต่างกัน บุญกรรมที่ทำมาไม่เหมือนกัน
ย่อมจะทำให้ชีวิตหรือเรื่องราวความรักไม่เหมือนกันอย่างแน่นอน

นิยามความรักหรือความรักในอุดมคติของผมนั้น
ต้องเป็นรักที่ใกล้เคียงพรหมวิหาร ๔ ที่สุด จึงจะถือว่านั่นคือ "ความรัก"

เมื่อตอนที่กิเลสหนา บังตา บังใจ ก็คิดไปว่า
ความรู้สึก อยากได้ใคร่มีจากอีกฝ่ายหนึ่ง
ความเจ็บปวดที่เกิดจากความสัมพันธ์หรือผูกพันกับใครคนหนึ่ง เป็นผลจากความรักที่เรามีต่อเขา
ยิ่งรักยิ่งเจ็บ ยิ่งห่วงยิ่งทุกข์ทรมาณ
เราทำสิ่งดีๆในชีวิตมาตลอด ทำไมถึงต้องมาได้รับผลกรรมเช่นนี้
ยิ่งถามว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ ความเจ็บปวด ทุกข์ทรมาณยิ่งทวีความรุนแรงเป็นทวีคูณ
คิดว่าความรู้สึกเหล่านี้มันคงจะใกล้เคียงคำว่านรกมากที่สุดแล้ว
แต่ก็ไม่ยอมออกมาจากชีวิตเขา ทนอยู่กับความรู้สึกเหล่านั้นเพียงเพื่อจะมีเขาอยู่ในชีวิต

สิ่งที่เราคิดว่าความรักแบบนี้เจ็บปวดอย่างยิ่ง ไม่ควรแนะนำใครให้เจริญรอยตามเรา
อันที่จริงแล้ว เราสามารถเห็นความเบิกบานของความรักเช่นนี้ได้
ทั้งๆที่ต้องทนทุกข์ระทมอย่างหนักกับการไม่ยอมจากคนเพียงคนเดียวไป
ที่พูดอย่างนี้ได้อย่างเต็มปาก
ก็เพราะตัวเองเห็นและสัมผัสได้ถึงความบริสุทธิ์ ความอ่อนโยนของรูปแบบความรักเช่นนี้
หลังจากที่พิจารณาความทุกข์ทรมาณในความรักมานาน

การที่ได้พิจารณาตามแนวทางคำสอนของพระพุทธเจ้า
จึงรู้สัจธรรมความรักที่เราปารถนาที่จะรู้เป็นอย่างมากในตอนแรก
และได้รู้สัจธรรมของธรรมชาติทั้งปวงที่ถือว่าเป็นผลพลอยได้ที่ยิ่งใหญ่เหลือประมาณ
จนเรื่องความรักของเราไม่ใกล้เคียงเศษเสี้ยวผงธุลีของผลพลอยได้ที่เราได้รับนี้เสียอีก

ถึงตอนนี้ ความรักในรูปแบบเดิมๆ คนเดิมๆ สถานการณ์เดิมๆ ที่เราคิดว่าทนทุกข์กับมันมาตลอด
กลับกลายเป็นรูปแบบความรักที่เราสามารถเบิกบานใจได้ อิ่มเอมใจได้
รู้สึกดีอย่างอธิบายออกมาเป็นคำพูดแทบไม่ได้
มันไม่ใช่ความสุข
แต่มันเป็นความรัก ความผูกพัน และสิ่งดีๆที่มอบให้เสมอ โดยปราศจากตัวเราของเรา
จะเป็นความรู้สึกที่ใกล้เคียงกับอุดมคติความรักของเราที่ตั้งไว้แล้วหรือเปล่านะ

คำแนะนำสำหรับความรักไม่ว่าจะในรูปแบบใดก็แล้วแต่ครับ
การวิ่งหนีความทุกข์เพื่อจะหาความสุขใหม่ๆของชีวิตไม่ใช่หนทางที่พ้นทุกข์ได้อย่างแน่
แต่ยังจะเป็นการเริ่มต้นความทุกข์ตัวใหม่ๆทั้งสิ้น
การดำเนินการเจริญสติและวิปัสสนาตามแนวทางที่พระพุทธเจ้าให้ไว้ต่างหาก
จึงจะสามารถไปสู่ความพ้นทุกข์ เห็นนิโรธตามหลักอริยสัจ๔ ได้อย่างแท้จริง

การไขว้คว้าหาความสุขจากความรักหรือสิ่งใดๆ ไม่ใช่เป้าหมายสูงสุดหรือจุดหมายปลายทางของชีวิต
แต่เป็นการที่จะสามารถพ้นทุกข์ คือพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดในวัฏสังสารนี้ต่างหาก

สุดท้ายมาจบด้วยธรรมะได้ยังไงก็ไม่ทราบ

อ้อ ต่างจากผมครับ ที่ตั้งเป้าหมายไว้
ระหว่างทาง ถอดใจบ่อยมาก คิดว่าทำไม่ได้แน่ๆแล้ว
มันยากเกินกำลังของปุถุชนคนนึงจะทนไหว
มันเป็นความรู้สึกของตัวตนอย่างแท้จริง
สุดท้ายแล้ว ผลกรรมยึดเหนี่ยวและเหตุการณ์พามาเหมือนกัน
มารู้ตัวอีกทีก็ "อ้าว เราทำได้นี่นา"



ถ้ามาจุดที่ถูกทางแล้ว เป็นพลังอย่างมากครับ
แต่กว่าจะมาถึงก็บั่นทอนพลังไปเยอะเหมือนกัน



รักที่ทุกข์ คือรักที่ปนไปด้วยกิเลส ตัณหา
รักที่ไม่ทำให้ทุกข์คือรักที่ปราศจากกิเลส ตัณหา


ผู้ที่แยกออกได้แบบนี้ส่วนใหญ่จะเป็นความสามารถของผู้ที่วิปัสสนามานาน
ผมจึงมักจะแนะนำหลายๆคนให้ฝึกวิปัสสนาเพื่อจะได้มีความสามารถพิเศษเช่นนี้
ถ้าคุณทักทายแยกออกได้แสดงว่าคงได้ฝึกวิปัสสนาอาจจะแบบไม่รู้ตัวก็ได้



ภาษาพระก็คงจะเป็น ภวตัณหา และ วิภวตัณหา
การจะทำลายตัณหานั้นให้สิ้นก็ต้องอาศัยวิปัสสนาอีกนั่นแหละ



ตัวเราของเราทั้งนั้น


สุดยอดเลยครับ เยี่ยมจริงๆ
แต่ "ความรู้สึก ทางใจ" นั้น ก็เป็นสิ่งที่ไม่เที่ยงแท้ ยึดไว้ไม่ได้เช่นกัน
ทุกสภาวะล้วนลงสู่กฏไตรลักษณ์ทั้งสิ้น



แหม แต่อย่าลืมสิครับว่า กว่าจะได้ขนาดนี้คุณทักทายต้องผ่านอะไรมาบ้าง มันยากตรงนั้นแหละครับ
แต่ถ้าใครมาถึงจุดที่ทำได้แล้วก็จะรู้สึกว่า ที่จริงแล้วมันก็ไม่เห็นยากเลย
เพราะกุศล บารมี ที่เราอดทนใช้ความดีสู้กับความเจ็บปวดนั่นแหละครับ
มันส่งผลให้เกิดเป็นใจที่สดใส อ่อนโยนกับความรักขนาดนี้ได้



ก็อย่างว่าแหละครับว่าแต่ละคนสร้างปัจจัยมาไม่เหมือนกัน
ไม่งั้นคนที่ฝ่าฟันความทุกข์ทนในความรักจนได้พบกับความรู้สึกที่อิ่มเอมเช่นนี้อย่างคุณทักทาย
คงจะมีให้เห็นเต็มบ้านเต็มเมืองแล้ว
แต่ในปัจจุบันเท่าที่เห็นนี่ก็ พอกิเลสไม่สมดุลกันก็เลิกกันไปทั้งนั้น
หายากที่จะมีใครทนทุกข์ใจอย่างหนักได้เพื่อที่จะรักใครสักคน

ผมยังไม่คิดเลยครับว่าที่ผ่านมาตัวเองจะรักใครสักคนบนความเจ็บปวดของตัวเองขนาดนั้นได้
แต่กุศลและความดีที่ทำ ก็นำมาสู่ความสงบทางใจได้ รักได้อย่างสบายใจ
แต่อย่างว่าอีกล่ะครับ แล้วแต่กรรม แล้วแต่เหตุที่แต่ละคนสร้างมาอีกนั่นแหละ

ก็ไม่ทราบว่าจะต้องสร้างบารมีมาขนาดไหน
จึงจะสามารถใช้ความทุกข์เป็นบันไดให้เกิดปัญญาอย่างคุณทักทายได้

แต่ขณะนี้ ปัจจุบันนี้ ถึงจะทราบหรือไม่ทราบอย่างไร เมื่อเกิดปัญหาใดๆขึ้นมาแล้ว
ผู้ที่รักตัวเองอย่างแท้จริง อย่างถูกทางจริงๆ ก็ควรที่จะนำพาตนเองเข้ามาสู่เส้นทางธรรม
ตามที่พระพุทธเจ้าได้นำทางไว้แล้ว แล้วจะรู้ว่าสิ่งประเสริฐที่สุดในสรรพสิ่งทั้งปวง
ก็อยู่ตรงนี้ อยู่ตรงหน้าเรานี่เอง
วกเข้าธรรมะอีกแล้ว

เข้าใจทุกสิ่งดีขึ้น สาธุบุญด้วยนะคะ

ที่ว่าคงไม่ไปถึงไหนคงไม่ใช่หรอกครับ
สภาวะที่คุณทักทายมีอยู่ สัมผัสอยู่นั้นไม่ใช่สภาวะที่เกิดขึ้นได้ง่ายๆกับคนทุกคน
ถ้าไม่ได้ฝึกวิปัสสนามาบ้าง จะไม่มีทางคิดหรือรู้สึกเช่นนี้ได้
ไม่ไกลแล้วล่ะครับคุณทักทาย ถ้าคุณทักทายปารถนาการหลุดพ้นจากการเกิดอีก
ถ้าให้ผมแนะนำต่อไป ก็ควรพิจารณาขันธ์๕ของเราให้ละเอียด
น้อมสู่ไตรลักษณ์ และถามตัวเองว่าควรจะยึดมั่นถือมั่นอีกหรือ
ขันธ์๕นี้เป็นของใคร เมื่อมันเป็นเพียงสภาวะที่เกิดดับ ไม่มีตัวเราของเรา
แล้วเรายึดอะไร และผู้ที่ถามว่าเรายึดอะไร ก็เกิดดับเช่นกัน ควรยึดไว้หรือไม่

สถานที่ปฏิบัติ โอกาสและเวลาในการปฏิบัติ อยู่กับเราตลอดเวลาครับ
สถานที่ที่เหมาะที่สุด ที่ดีที่สุดก็คือกายและใจของเรานี่แหละครับ
ทุกข์ก็ทุกข์ที่กายและใจ จะพ้นทุกข์ได้ก็ที่กายและใจเรานี่แหละครับ ไม่ใช่ที่ไหนเลย





ถูกแล้วล่ะครับที่ปล่อยไปตามธรรมชาติ
ลองศึกษาขันธ์๕ ของเราให้ละเอียดอีกนิด
แล้วถามตัวเองว่า ใครเป็นผู้ดู ใครเป็นผู้รู้(มันคือวิญญาณขันธ์ ในขันธ์๕)
ผู้ดูผู้รู้นี้มันก็ไม่เที่ยงไม่ใช่หรือ ควรยึดมั่นถือมั่นไว้หรือไม่




เหตุการณ์เหมือนกันแต่ทุกข์มากน้อยต่างกัน
มันเป็นความแรงของผลกรรมแต่ละคนที่ทำกรรมมาหนักเบาไม่เท่ากันครับ
จึงไม่สามารถจะตัดสินให้กันได้เลยว่าควรทุกข์มากน้อยแค่ไหน
แต่สิ่งที่ทุกคนสามารถทำเหมือนกันได้คือพิจารณาความเป็นธรรมชาติของทุกข์และไม่ทุกข์ไปกับทุกข์

ฝาแฝดของเรามันไม่เที่ยง ตัวเรามันก็ไม่เที่ยง
เพราะที่จริงแล้วมันก็ไม่มีเรา ตัวเราหรือฝาแฝดของเราจึงเป็นสภาวะเหมือนๆกัน
ไม่ควรยึดมั่นถือมั่นเหมือนกัน



การที่คุณทักทายสามารถแยกสภาวะต่างๆออกจากกันได้
ก็เป็นผลจากการวิปัสสนานั่นแหละครับ
ความเจ็บปวดก็ไม่เที่ยง ความรักก็ไม่เที่ยง
แม้แต่ตัวผู้เจ็บปวด ตัวผู้รัก ก็ไม่เที่ยง คือตัวเราก็ไม่เที่ยงเช่นกัน
แล้วยังจะมีอะไรน่ายึดมั่นถือมั่นอีกล่ะครับ

หวังว่าคุณทักทายจะเห็นบางสิ่งบางอย่าง
จากการพิจารณาตามที่ผมบอก
ติดตรงไหน สงสัยตรงไหน ถามได้ครับ
ผมยินดีให้คำแนะนำตามความรู้เท่าที่ผมมีอยู่ครับ

ความรักนั้น... สุดท้าย ท้ายที่สุด ก็เหลือเพียงแค่ตัวเรา....

ความรัก สามารถเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด และก็สามารถ ที่จะโบยบินจากไปโดยที่เราไม่ทันตั้งตัวได้เช่นกัน

ดังนั้นสุดท้ายคนที่เหลืออยุ่ของความรัก ก็คือตัวเรา นั้นเอง

ต่อให้เรารักเขามากแค่ไหน หากถึงเวลาต้องจากกัน ไม่ว่าใครก็คงรั้งเอาไว้ไม่ได้

มีพบ มีพราก มีลาจากกันในบั้นปลาย

คงเหลือได้เพียงแค่ความทรงจำดีๆที่เก็บไว้ พอตายจากกันก็หายไป... เริ่มภพชาติใหม่กับคนอื่น....

สุดท้ายแล้วคงไม่พ้น ที่เราจะต้อง

"รักตัวเอง"

ขออภัยนะครับที่ตอบรับช้า
อ่านดูแล้ว ขออนุญาตแนะนำคุณทักทายเท่าความรู้ที่ผมมีนะครับ



ผมจะย้ำเสมอว่า การพิจารณา อย่าหนีไปจากขันธ์๕
จะรู้ก็ควรรู้อยู่ในขันธ์๕ของเรา จะเข้าใจก็ควรเข้าใจอยู่ในขันธ์๕ของเรา
การก้าวใหม่ก็ควรเริ่มที่ขันธ์๕ของเรา และที่ติดอยู่ก็ติดในขันธ์๕ของเรานี่แหละครับ

เข้าใจก็ไม่เที่ยง ไม่เข้าใจก็ไม่เที่ยง รู้ก็ไม่เที่ยง ไม่รู้ก็ไม่เที่ยง
สว่างก็ไม่เที่ยง มืดก็ไม่เที่ยง ทุกอย่างล้วนเป็นความไม่เที่ยง
(คุณทักทายพิจารณามานานพอสมควรถ้าพูดแบบนี้อาจจะพอเข้าใจในไตรลักษณ์มากขึ้น)
การจะหลุดออกจากความไม่เที่ยงนี้ ก็ต้องพิจารณาในขันธ์๕ของเราดูว่า
ใครเป็นผู้เข้าใจ ใครเป็นผู้ไม่เข้าใจ ใครเป็นผู้รู้ ใครเป็นผู้ไม่รู้
ใครเป็นผู้สว่าง ใครเป็นผู้มืด ลองถามตัวเองและหาดูว่ามันเป็นใคร
และใครที่เราหาอยู่นี้มันเที่ยงหรือไม่ แล้วผู้ที่เข้าไปหามันเที่ยงหรือไม่
ไม่ต้องเร่งนะครับ ค่อยๆพิจารณาไปก็ได้
แต่ข้อเน้นว่า ให้ดูสภาวะในกายใจของคุณทักทาย
ว่าสภาวะนั้นๆมันเกิดจากการทำงานของตัวใดในขันธ์๕
ดูให้เห็นการทำงานของขันธ์๕แต่ละตัวให้ชัด มันก็จะไม่หลง
เพราะทุกสิ่งทุกอย่างในกายใจเรามันจะไม่พ้นไปจากขันธ์๕แน่นอน
เมื่อพิจารณาครอบคลุมขันธ์๕แล้วจะรู้อย่างไม่หลง ไม่นานก็จะรู้ว่าติดอะไรอยู่ครับ



อนุโมทนาบุญด้วยครับ

สาธุ สาธุ สาธุ

ขอให้ทุกคนโชคดีในความรัก

มีลูกตามคิด ชีวิตมีสูข จาก ไบรวู๊ด มากาเร้ต

อปฺปสฺสาทา ทุกฺขา กามา นตฺถิ กามา ปรํ ทุกฺขํ
เย กาเม ปฏิเสวนฺติ นิรยนฺเต อุปปชฺชเร.


กามทั้งหลายมีความยินดีน้อย มีทุกข์มาก ทุกข์อันยิ่งกว่ากามไม่มี
ผู้ใดส้องเสพกาม ผู้นั้นย่อมเข้าถึงนรก.

(โพธิสตฺต) ขุ. ชา. เอกาทสก. ๒๗/๓๑๕.

อิตฺถี มลํ พฺรหฺมจริยสฺส เอตฺถายํ สชฺชเต ปชา
ตโป จ พฺรหฺมจริยญฺจ ตํ สินานมโนทกํ.
หญิงเป็นมลทินของพรหมจรรย์ ประชาชนนี้ข้องอยู่ในหญิงนี้ ตบะและพรหมจรรย์เป็นเครื่องอาบ ไม่ใช่น้ำ.

(พุทฺธ) สํ. ส. ๑๕/๕๒.

ปิยานํ อทสฺสนํ ทุกขํ อปฺปิยานญฺจ ทสฺสนํ
ตสฺมา ปิยํ น กยิราถ ปิยาปาโย หิ ปาปโก.

การไม่เห็นสิ่งที่รักเป็นทุกข์ และการเห็นสิ่งที่ไม่รักก็เป็นทุกข์ เหตุนั้น จึงไม่ควรทำอะไรให้เป็นที่รัก
เพราะความพรากจากสิ่งที่รัก เป็นการทราม.

(พุทฺธ) ขุ. ธ. ๒๕/๔๓.