แอนอยากเป็นคนส่วนน้อยนะค่ะพี่ทักทาย แต่สงสัยจะทำไม่ได้ เมื่อเช้ากว่าเค้าจะกลับบ้านก็ประมาณแปดโมง หนูโทรหาเค้าเป็นสิบๆรอบ พอกลับมาหนูก็เอาเลย ถามเค้าว่าตกลงจะเอายังไง ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่เลิกกันไปเลยดีกว่าไหม เค้าก็บอกไม่เอายังไงทั้งนั้น เค้าไปอยู่โต๊ะสนุกมา หนูก็บอกแล้วทำไมไม่รับสาย ไม่คิดห่วงคนที่รอกินเข้าอยู่บ้างเลยเหรอ เค้าก็บอกไม่ได้ยินเสียง แถไปเรื่อย หนูก็เลยเดินไปหยิบโทรศัพท์ แล้วบอกว่า ทำไมไม่ได้ยิน ปิดเสียงเหรอ ปรากฏว่า โทรศัพท์เหลือเครื่องเดียว หนูก็ถามอีกเครื่องไปใหน เค้าบอกเอาไปจำนำ ไม่มีเงินจ่ายค่าพนัน เท่านั้นละค่ะ พี่ หนูร้องให้เลย เค้าก็บอกว่าเค้าขอโทษ ต่อไปนี้จะไม่ทำอีกแล้ว เลิกเด็ดขาด หนูก็บอกพูดแบบนี้กี่ครั้งแล้ว นี่เป็นครั้งที่สองแล้วนะ ที่สัญญา เค้าบอกว่าถ้ามีอีกนะ เลิกกับเค้าไปเลย หนูก็ได้แต่บ่นๆ ร้องให้ๆ นี่ละค่ะความทุกข์ของหนู

หนูก็อยากจะอดทนให้ได้แบบที่พี่ทักทายว่านะค่ะ แต่การกระทำของเค้านั้นไม่ถูกต้อง มันจะมีวิธีใหนที่ทำให้เค้ารู้สึกได้ว่า ถ้าเค้ายังเป็นแบบนี้อยู่ ครอบครัวเรา ลูกเรา จะมีอนาคตแบบใหนกัน เรื่องให้อภัยนั้น หนูให้อภัยเค้าอยู่แล้ว และก็ไม่ได้ซ้ำเติม บอกเค้าไปว่าเรื่องมันแล้วไปแล้วก็ให้มันผ่านไป เริ่มต้นกันใหม่ แต่การที่หนูใจดีแบบนี้ เค้าจะไม่เห็นคุณค่า หรือปล่าวค่ะ เค้าจะคิดไหมว่า เออดี ง่ายดี ขอโทษนิดเดียวก็หายแล้ว หนูก็กลัวว่าจะเป็นแบบนั้นไป ก็ไม่ได้อยากจะไปคาดหวังอะไรในตัวเค้า แต่ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ ครอบครัวคงจะล่มจมเป็นแน่ รู้ๆกันอยู่ว่าคนติดการพนันนั้นเป็นยังไง มีรถๆก็หมด มีบ้านๆก็หมด หนูจึงต้องคอยห้ามปราม หรือต่อว่าเค้าบ้าง เวลาที่เป็นแบบนี้ ไม่ได้อยากจะบ่นจะว่าเลย เพราะเราเองก็เหนื่อย อยากจะให้เค้าคิดได้บ้างว่าเออ ที่เค้าทำแบบนี้มันมีผลกระทบในอนาคตนะ ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ หนูเองก็เคยพูดกับเค้าเรื่องนี้ พูดดีๆด้วยเหตุและผล หนูคิดว่าเค้าเองก็รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ผิด แต่เค้าก็ยังจะเผลอไผลไปกับมัน เนี่ยแหละนะกิเลศตัวเดียวแท้ๆ หนูเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะป้องกันอย่างไร ถึงจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก

สวัสดีค่ะ พี่ทักทาย ขอบคุณมากเลยนะค่ะที่คอยเตือนสติ และเป็นที่พึ่งทางใจเสมอมา ช่วงอาทิตย์ที่แล้วได้วันหยุดติดกันหลายวันเลยไปรับเจ้าจอมซนมาอยู่ด้วยกันที่ห้อง เหนื่อยสุดๆเลยละค่ะ แต่ก็มีความสุขมาก อยากจะอยู่กับเค้าแบบนี้ทุกวันเลย ได้แต่รอว่าเมื่อไหร่อะไรๆจะพร้อมซักที จะได้รับมาอยู่ด้วยกัน ถ้าขืนพ่อเค้ายังไม่เลิกนิสัยแย่ๆต่างเหล่านั้น ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่จะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาซักที เฮ้ออออ

แวะมาหาค่ะคุณแอน เอากำลังใจมาให้ค่ะ ไม่ค่อยได้เข้ามาเลยค่ะเป็นอย่างไรบ้างค่ะสู้สู้นะคะ

ขอบคุณมากนะค่ะ ทั้งคุณวิ และ พี่ทักทาย สำหรับกำลังใจที่มีให้เสมอ ตอนนี้ก็พยายามอยู่ ทำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง คละเคล้ากันไป จนปัญญาที่จะไปแก้ไขที่ตัวเค้าจริงๆ ก็ได้แต่ภาวนา ให้เค้ากลับตัวกลับใจบ้างอะไรบ้าง เฮ้ออ

เราต้องเย็นๆให้ได้ ต้องไม่พยายามจุดไฟเผาบ้านตัวเอง นิ่งเข้าไว้ๆ

ทุกคนมีปัญหาหมดค่ะ มากบ้าง น้อยบ้าง
แต่ทุกปัญหามีทางออกค่ะ สู้สู้ นะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

ทำไมกันนะ ทำไมชีวิตคู่มันถึงได้เป็นเรื่องยากขนาดนี้ ทำอย่างไรถึงจะมีครอบครัวที่มีแต่ความสุข หรือ ประสบความสำเร็จได้บ้าง ไม่อยากจะแตกแยก ไม่ได้อยากจะเลิกรา แต่ปรบมือข้างเดียวมันจะดังได้อย่างไร หากต้องทำคนเดียว แล้วจะเป็นชีวิตครอบครัวที่มีความสุขได้อย่างไรกัน ไม่เข้าใจเลยจริงๆ และไม่รู้ว่าจะหาทางออกด้วยวิธีใหนที่ไม่ใช่กันเลิกรากัน...

คิดเหมือนกันเลยค่ะ คุณแอน

เราคอยทำอยู่คนเดียวทำทุกอย่างพยายามให้ดีที่สุด แต่....

สักวันนะคะต้องเป็นวันของเราบ้างค่ะ ส่งกำลังใจให้นะคะผ่านมันไปให้ได้ค่ะ

ขอบคุณมากเลยนะค่ะคุณวิ สำหรับกำลังใจดีๆที่มีให้กันเสมอ คุณวิเองเป็นอย่างไรบ้างค่ะ อะไรๆดีขึ้นบ้างหรือยัง ชีวิตพวกเรานี่ช่างมีกรรมจริงเลยนะค่ะ ยังไงแอนเองก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณวิเช่นกัน ขอคุณพระคุณเจ้าคุ้มครอง และ ครอบครัวกลับมามีความสุขได้ดังเดิมนะค่ะ

ฉันพูดอย่างนึง เธอกลับไปคิดเป็นอีกอย่าง เธอพูดอย่างนึง ฉันกลับเข้าใจเป็นอีกแบบ เราสองคนนี่ช่างมีความคิดกันคนละแบบ คนละแนวจริงๆ

ฉันรู้ว่าเราไม่ควรจะคาดหวังอะไรกับคนอื่น แต่ถ้าสิ่งที่เธอทำมันมีผลกระทบกับครอบครัวของเรา แล้วฉันจะหยุดความคาดหวังเหล่านั้นได้อย่างไร

เธอมีฐานะเป็นพ่อ แต่ความรับผิดชอบ กลับไม่มี เธอนำเงินที่ควรจะมาเป็นค่าใช้จ่ายในบ้าน ไปใช้กับความสุขส่วนตัวของเธอ สร้างนี้สินต่างๆ ให้ฉันคอยตามเก็บ ตามล้าง แล้วอย่างนี้ ฉันจะหยุดคาดหวังให้เธอกลับตัวกลับใจได้อย่างไร

ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะหาทางออกกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ยังไง ไม่ได้อยากเลิก เพราะทุกครั้งที่ลูกถามหาพ่อ ฉันก็เจ็บปวดเมื่อนึกว่าหากวันนึง เราเลิกกันไปจริงๆ แล้วลูกถามหาเธอ ฉันจะตอบเค้าว่าอย่างไร หรือ หาเค้าร้องให้งอแงหาพ่อ ฉัน จะปลอบโยนเค้าอย่างไร

ทางออกนั้นอยู่ที่ใหนกัน ครอบครัวที่มีความสุข ย่อมประกอบไปด้วยความร่วมมือกันของพ่อกับแม่ไม่ใช่หรือ แล้วสิ่งที่เราสองคนเป็นอยู่มันคืออะไร

อยากจะอยู่นิ่งๆเงียบ ไม่ยุ่งไม่วุ่นวาย แต่การกระทำของเธอมันก็ทำให้ฉันอดไม่ได้ ที่จะว่ากล่าวตักเตือนหรือซักถาม

จนใจ จนปัญญา เดินวนไปวนมา อยู่ในห้วงความคิด..... ใหนละทางออก อยู่ที่ใหน

ฉันไม่อยากจะติดอยู่ในเขาวงกตนี่ตลอดไปนะ...