ครอบครัว พ่อ แม่ น้องให้กำลังใจฉัน ทุกวันนี้ฉันคิดว่าฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อครอบครัวของฉัน วันนี้แม่ทุกข์กับฉัน ร้องไห้กับฉัน เมื่อไหร่ที่ฉันผ่านมาได้พ่อกับแม่ก็จะยิ้มกับฉันด้วย

ลูกเจ็บปวดแม่ก็เจ็บปวดด้วย เสียใจคะ

คุณกรัชกายเขียน:
ผญ.ปัจจุบันก็เยอะสะเหลือเกิน แล้วก็นะคนที่สองนี่ก็ฉลาดใช้มายาเอาอกเอาใจชายเก่งสะเหลือเกิน

เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งคะ และเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้คุณด้วยนะคะ สักวันความรู้สึกแย่ๆ ต้องดีขึ้นคะ คิดดีทำดีสิ่งดีๆต้องเกิดขึ้นกับเราคะ

สวะสดีคร๊า

น่าเห็นใจเจ้าของกระทู้นะคะ ... รู้สึกเห็นใจเป็นอย่างมาก .. เรื่องแบบนี้คงเจ็บปวดไม่น้อย
และจะให้ปลง ปล่อยวาง อย่างกระทันหันคงยากยิ่ง ทุกสิ่งทุกอย่างต้องใช้เวลา
ถ้าในอนาคตลงเอยด้วยการหย่าร้าง ก็ต้องทำใจยอมรับมัน ไม่จากกันวันนี้ ในอนาคตก็ต้องตายจากกันอยู่ดี ทุกๆ การยึดติดถือมั่น มีค่าเป็นความทุกข์เสมอ ... เอาใจช่วยค่ะ

ทรมานและเจ็บปวดจังเลยคะ เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เขาทำกับเรา นึกถึงว่าเขาอยู่ด้วยกัน แต่เขาปฏิเสธตลอด

แล้วบอกว่าอยู่กับเขาแล้วไม่มีความสุข และคอยนึกถึงเราตลอด ไม่อยากเชื่อเขาแล้วคะ

เขาจะรู้สึกละอายใจบ้างรึเปล่าคะ ว่าเขาสองคนมีความสุขอยู่บนความทุกข์ของคนอื่น

ทรมานคะ จะคิดว่าถ้าอยากร้องไห้ก็จะร้องไห้ออกมา ถ้ามันสบายใจขึ้น

ฉันคิดว่าเข้ามาตั้งกระทู้นี้แล้วทุกคนจะแนะนำให้ฉันพ้นจากทุกข์นี้ได้คะ เพราะทุกคนคงเคยผ่านควาทุกข์อย่างนี้มาเหมือนกันและอาจมีคำแนะนำดี ๆ ให้คะ

ฉันขอบคุณจริง ๆคะ

เห็นใจคะเร่ืองของคุณคล้ายๆๆกันกับวิเลย แต่ดีนะคะทียังไม่มีลูกคะ เราก็ไปเจอคลิปของเค้าเหมือนกัน แต่ทั้งหลายทั้งมวลคนของวิบอกว่ามันไม่เก่ียวท่ีเกี่ยวคือวินิสัยไม่ดีหมดรักเราแล้วถึงแม้เราจะคอยปรับมาตลอดคะ เดือนหน้าก็จะครบรอบ 6ปีของการแต่งงานคะ ส่วนวันนี้ตอนนี้หน้าเค้ายังไม่มองวิเลย พูดเฉพาะเร่ืองลูกคำท่ีเคยใช้เรียกกันก็เปล่ียนคะ ทุกส่ิงไม่แน่นอนคะ

มาให้กำลังใจนะคะ เราต้องผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้นะคะ


สู้สู้

คุณ Put up คะ จะว่าไปแล้วทุกคนก็มีข้อดีข้อเสียกันทั้งนั้นคะ ในเมื่อพร้อมจะปรับปรุงแล้วเขามองไม่เห็นค่า ก็ปล่อยให้เขาเลือกทางเดินที่เขาเลือกคะ เพราะไม่มีใครที่จะพร้อมไปทุกอย่าง ขอแค่เราคิดจะปรับปรุงตัวก็ดีแค่ไหนแล้ว จริงมั้ยคะ

ฉันก็กลับมามองที่ตัวเองเหมือนกันว่าตัวเองบกพร่องตรงไหน ถ้าเขาคิดจะอยู่กับเราจริง คนสองคนก็ปรับตัวเข้าหากันได้คะ ในเมื่อเราพร้อมที่จะให้อภัยเขา แต่เขาคงไม่รับ เพราะทางที่เขาเลือกไม่ใช่เราก็ต้องทำใจคะ

เพราะชีวิตคู่อาจไม่ใช่แค่คนสองคน คะ ยอมรับความจริงสำหรับวันนี้ ดีกว่าไปนั่งโทษคนอื่นว่าเขาทำอย่างโน้น อย่างนี้กับเรา

มองกลับไปเมื่อไม่นาน รู้สึกว่าตัวเองเริ่มเข้มแข็งขึ้นนมาบ้างคะ แต่ก่อนเคยโทรหาเขาบ่อยมาก บางทีเขาไม่รับก็หงุดหงิดว่าเขากำลัง ทำอะไรอยู่กับใคร แล้วจะติดอยู่ในใจเราตลอด ยิ่งรู้เรื่องราวหรือยึดติดกับความคิดตัวเองยิ่งทรมานคะ และก็ต้องมานั่งทะเลาะกัน ก็เลยพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้โทร จาก 1 วัน แล้ว 2 เขาก็โทรกลับมาเองคะ แต่คงเป็นอย่างเดิมคงไม่ได้แล้วแหละคะ

ขอเป็นกำลังใจให้คุณค่ะ

ตัวของเราเองจะรู้ดีที่สุดว่าวิธีไหนที่เหมาะกับตัวเราค่ะ

วิบากกรรมนี้ ไม่มีใครห้ามไม่ให้เกิดได้ เมื่อเกิดแล้วก็ต้องยอมรับตามความเป็นจริงนั้น คุณโชคดีที่เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนที่คุณยังไม่มีลูก และเมื่อเกิดทุกข์แล้ว คุณรู้วิธีคลายทุกข์โดยการเข้าหาธรรมะ

คุณลองหาที่สำหรับไปปฏิบัติธรรม สัก 3-7 วันสิคะ ไปเรียนรู้ธรรมะ ฝึกการทำใจให้หยุดนิ่ง ถือศีล 8 ช่วงที่คุณไปปฏิบัติธรรม อาจจะช่วยให้คุณคลายความทุกข์ได้เร็วขึ้น

คุณเพ็ญรัตน์ คะ ตอนนี้หนูก็กำลังหาที่ปฏิบัติทำเหมือนกันคะ

หนูพยายามห้ามใจไม่โทรไปหาเขา ให้เขาโทรหาเอง เพราะอยากตัดใจคะ แรก ๆ เขาโทรมาทุกวัน

แต่ตอนนี้ก็เหมือนเขาค่อย ๆ ห่างเหมือนกันคะ ด้วยคำพูดเราก็ตอกย้ำเขาทุกวันเหมือนกันคะ

ว่ามันไปกันไม่ได้จริง ๆ แต่บางทีก็เหมือนคอยโทรศัพท์เขา พยายามชนะใจตัวเองอยากตัดเขาให้ได้เพราะบางทีอาจจะเป็นการหาทางออกอีกวิธีนึงคะ เราจะได้ไม่ต้องทุกข์ เพราะเราทุกข์มานานแล้วคะ หรือบางทีก็ไม่อยากพบหน้าเขาเหมือนกันคะ

หากต้องการปฏิบัติธรรมเพื่อพบทางสว่าง ก็ขออนุโมทนาด้วยครับ แต่ต้องแน่ใจในตัวเองนะครับว่าไม่ได้ไปปฏิบัติธรรมเพราะต้องการหนีอะไรบางสิ่งบางอย่าง

ครั้งใดที่คุณนึกถึงเขาแล้วเจ็บปวด ขอให้คุณรีบปัดความคิดนั้นออกไปให้เร็วที่สุดค่ะ แรกๆมันคงทำยากสักหน่อย แต่หมั่นฝึกบ่อยๆก็จะทำได้เองค่ะ พอแวบนึกถึงปุ๊ปก็ปัดออกปั๊บ พยายามดึงความคิดกลับมาอยู่กับตัวเองให้เร็วที่สุดค่ะ

ดิฉันเชื่อว่าคุณจะค้นพบวิธีที่ทำให้คุณดีขึ้นได้ เพียงแต่คุณต้องพยายามทำให้มันดีขึ้น อย่าปล่อยตัวเองจมอยู่กับกองทุกข์ของตัวเอง พาตัวเองออกมาให้ได้ ทุกคนที่ให้คำแนะนำกับคุณในลานธรรมนี้ หลายท่านก็พ้นกองทุกข์ของตัวเองได้ แต่อีกหลายท่านก็ยังวนเวียนอยู่ แต่สิ่งที่แน่นอนก็คือทุกท่านต่างมีอาการดีขึ้นจากวันแรกทั้งสิ้น คุณไม่ใช่คนเดียวในโลกที่ประสบกับเรื่องเช่นนี้ และคุณเองก็ไม่ใช่คนสุดท้ายเช่นกันค่ะ หมั่้นสวดมนต์ภาวนา ทำบุญทำกุศลมากๆนะคะ เอาใจช่วยและเป็นกำลังใจให้ค่ะ

ขอบคุณนะคะ คุณทักทาย ,คุณปณิตา ที่เข้ามาให้กำลังใจ

บางทีเราก็เจ็บปวดกับคำตอบที่เราไม่ได้เป็นคนถูกเลือก มันก็เกิดคำถามขึ้นมากมายในใจ

ความโกรธแค้นมันไมช่วยให้อะไรดีขึ้นใช่มั้ยคะ หนูก็บอกตัวเองตลอดคะ

ความโกรธแค้นไม่เคยช่วยให้อะไรดีขึ้นค่ะ
เมื่อก่อนตอนที่เกิดเรื่องกับตัวเองใหม่ๆ
ในใจก็มีแต่คำถามว่าทำไม ทำไม ทำไมถึงเป็นเรา
ทำไมเป็นแบบนั้น แบบนี้ ทำไมไม่มีใครเข้าใจเรา
พอมีคำถามบ่อยๆมากๆเข้า คำตอบที่ตัวเองต้องการอยากได้
ก็ไม่มีใครมาช่วยตอบได้ ถามเขาก็ไม่ตอบ ไม่มีอะไรดีขึ้น
ก็เปลี่ยนความรู้สึกมาเป็นความโกรธ ความไม่พอใจ
ทำไมถึงทำกับเราอย่างนี้ ทั้งๆที่เราก็คิดว่าเรามีแต่สิ่งดีๆให้กับเขาเสมอ
เรามีแต่ความปรารถนาดี มีความจริงใจ แต่ทำไมถึงตอบแทนกันอย่างนี้
อาการก็หนักขึ้น จากเคยได้คุยกันดีๆบ้าง ก็กลายเป็นไม่อยากคุยกัน
เพราะพูดอะไรไปก็มีแต่สิ่งไม่ดีออกจากปากของเรา
ทำให้ความรู้สึกดีๆที่พอมีเหลือบ้าง มันก็ลดน้อยลงทุกวันๆ
ถึงได้คุยกันบ่อยๆ แต่ความรู้สึกมันก็ยิ่งถอยห่างๆออกไปเรื่อยๆ
สุดท้าย...ยิ่งพยายามยื้อต่อไปก็ กลับกลายเป็นแย่ลงๆทุกวัน
สิ่งเดียวที่ทำให้ผ่านพ้นมาจนถึงวันนี้ได้ เพราะทำใจยอมรับมันให้ได้
เริ่มทำใจยอมรับทุกอย่างที่มันเป็นจริง ที่มันเกิดขึ้น
ไม่ต้องการอยากรู้เหตุว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น เมื่อไม่อยากรู้เหตุแล้ว
ผลจะเป็นยังไงก็คงไม่สำคัญกับเรา...
ถ้าวันนี้คุณยังทำใจยอมรับไม่ได้ ก็ขอให้คุณพยายามเริ่มทำใจยอมรับมันให้ได้
ความทุกข์เมื่อมันเกิดแล้ว มันก็คือทุกข์นั่นเอง คงเปลี่ยนให้เป็นอย่างอื่นไม่ได้
เพราะมันเป็นความรู้สึกในใจคุณเอง ถ้าคุณอยากหลุดพ้นกองทุกข์นี้
คุณก็ต้องเข้าใจมัน และปล่อยวางความทุกข์ลงบ้าง
ถึงจะไม่ได้ทำกันได้ง่ายๆ แต่ถ้าคุณพยายามทำไปเรื่อยๆ ผลที่ได้ก็จะทำให้คุณรุ้สึกดีขึ้นเอง
ขอเพียงแต่เริ่มคิดปล่อยวางความทุกข์เท่านั้น เมื่อความคิด ความรู้สึกต่างๆระหว่างคุณกับเขาเกิดขึ้น
ก็บอกตัวเองว่า "ช่างมัน" ไม่ต้องไปคิดไปนึกอะไรเพิ่ม หมั่นทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆค่ะ
รับรองว่าความสุข ความสบายใจ มันจะค่อยๆเกิดขึ้น
แต่ทุกอย่างต้องใช้ความอดทน ต้องใช้เวลาค่อยๆฝึก ค่อยๆทำไปค่ะ
ไม่มีใครในโลกนี้ที่สมหวังทุกอย่าง คุณก็เป็นหนึ่งในคนเหล่านั้น
และดิฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วยเช่นกันค่ะ