อ๊าว ! ไม่ยักกะรู้ว่าตั้นมีเจ้าของแล้ว

ไม่...อ๊าววว หนูไม่ชอบคนมีเจ้าของค๊า...

แวะมาให้กำลังใจคะ คุณทักทายพูดไว้ดีแล้ว เรามาก็มาคนเดียว ไปก็ไปคนเดียว
มันเป็นเช่นนี้ละหนอ

ในเมื่อใบทะเบียนสมรสก็แค่กระดาษแผ่นเดียว มันไม่มีความหมายสำหรับเขาแล้ว

หนูจะไปหย่ากับเขาคะ พี่ ๆ

ขอบคุณนะคะ

พอหนูอ่านกระทู้พี่ทักทายจบแล้วหนูจะร้องไห้ รู้สึกอย่างไรบอกไม่ถูกคะ

สับสนด้วย

ดีใจนะคะที่ได้รู้จักพี่ ๆ

ขอให้พบความสุขโดยเร็ววัน...นะครับ

จะเอาใจช่วย..

หนูจะทำอย่างรต่อไปดีคะ

เขาดีแต่พูด แต่เขาก็ไม่ทำอย่างที่พูด แล้วเขาก็เงียบไป เราก็ไม่ได้ถามเขาพยายามจะไม่พูด

แล้วเขาก็นิ่ง

บางอารมณ์ก็อยากถามเขาว่าจิตใจเขาทำด้วยอะไร

หนูไม่ควรจะไปโวยวายเขาใช่ไหมคะ ตอนนี้กำลังสงบสติอารมณ์คะ

เขาพูดว่าจะช่วยเหลือหนูในบางเรื่อง ทั้งที่หนูไม่ได้บอกให้เขาช่วย ปฏิเสธด้วยซ้ำ

รอดูว่าเขาจะทำยังไงต่อ แล้วเขาก็เงียบไปโดยไม่ถามเลย น่าจะบอกให้รู้ว่าจะเปลี่ยนใจที่จะไม่ช่วยเหลือแล้วนะก็ไม่บอก ก็เลยกลายเป็นความผิดหวัง

ไม่เป็นไรคะ เรามีมือมีเท้า คนอื่นเขายังผ่านมาได้ ก็แค่ผู้ชายไม่มีความรับผิดชอบกับครอบครัว ไปรับผิดชอบเฉพาะในส่วนที่เป็นของตัวเอง

ครอบครัวที่เราสร้างมาเองทั้งสองคน แต่อยู่ดี ๆ ปัญหาหลาย ๆ อย่างก็ทำให้ภาระหนักอึ้งเชียวคะ

ท้อเหมือนกันคะ บางทีก็อยากระบายมันออกมาจากใจบ้างคะ

อย่าเพิ่งหย่าเลยคะ(ความคิดเห็นส่วนตัว)ผลประโยชน์เวลาของลูก(เขาจะเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยนพินัยกรรมก็ตาม)
ข้อนี้อย่าไปคิดให้ปวดหัวใจเลยคะ ณ วันหนึ่ง เขาจะรู้ว่าใครที่รักเขาดูแลเขาได้ดีเวลาป่วย
(ถ้าไม่ใช่ลูกของตัวเอง)ไม่รังเกียจเวลาเช็ดตัว (หรือเทกระโถนฉี่)คนอื่นไม่ใช่ลูกย่อมรังเกียจแน่ๆ
เฉยๆ อดทนต่อนะคะ เพราะพ่อหนูก็เป็นเช่นสามีของคุณ วันนี้ถึงแม้พ่อไม่กลับมาอยู่กับแม่และหนู
แต่พ่อมาอยู่ใกล้ๆให้หนูได้มีโอกาสตอบแทนคุณ พ่อก็ยังคือพ่อไม่รักคนอื่นมากกว่าลูก
ถึงแม้จะให้หนูได้ไม่เต็มที่ พ่อก็ไม่ได้เปลี่ยนพินัยกรรมไป ถึงแม้พ่อจะจุนเจือครอบครัวหญิงคนนั้น
(ลูกติดเหมือนกัน) ไม่เป็นไรนะคะเวลาจะพิสูจน์หัวใจคนเองคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ

ขอโทษนะคะคุณTungjaijeeng รู้สึกตั้งอี้จะตอบผิดกระทู้ไปเมื่อวานเปิดเยอะไปหน่อย
ก็เลยตาลาย แถมพักผ่อนค่อนข้างน้อย เวลาเล่นเน็ตก็ต้องระวังบางคนชอบปิดเน็ตเรา
เฮ้อ! ขอโทษจริงๆคะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ พยายามดูแลตัวเอง อยู่ด้วยตัวเองให้ได้
ลดความความหวังใดๆในตัวเองลงให้มากๆ
อย่าปล่อยให้ความคาดหวังในสิ่งต่างๆที่เขาแสดงออกมา
ต้องมาทำให้เราเป็นทุกข์ใจค่ะ

คุณคิดว่าเวรกรรมมีจริงมั้ยคะ?

เมื่อวานหนูตั้งใจว่าจะกลับบ้านคนเดียวคะ แต่เขาโทรหาหนูและขอกลับเข้าบ้านด้วยกัน

แต่เราก็ไม่ได้นอนพักที่บ้านคะ คิดว่าความรู้สึกของแต่ละคนไม่เหมือนเดิมแล้ว ถามว่า ใจหายไหม...ใจหายคะ...เราก็ทำงานบ้านของแต่ละคนไปคะ

หนูบอกว่าจะหย่ากับเขา....หนูไม่รู้ว่าหนูพูดด้วยอารมณ์ไหน มีสติหรือเปล่า...เขาไม่ตอบว่าอะไร และหนูก็ยังไม่ได้คำตอบ เขาบ่ายเบี่ยงไปเรื่องอื่นคะ

หนูถามเขาว่า ทำไมถึงดูร้อนรน กระวนกระวายไม่มีความสุข หนูก็คิดว่าเป็นเพราะอยู่กับหนูหรือเปล่า หนูก็พยายามทำให้เขาอยู่แบบสบายใจที่สุด ไม่ต้องคิดมาก ถ้าเขาไม่อยากมาหนูไม่ได้เอ่ยปากชวนเขามาเขาขอมาเองคะ

คำตอบที่หนูได้คือ เขาบอกว่าเขารู้สึกผิด เหมือนเป็นตราบาป แล้วเขาก็บอกว่าเขาก็เครียดกับเรื่องนี้มากหนูดูแล้วเขาไม่กล้าที่จะคุยกับเพื่อนบ้านเหมือนร้อนรนตลอดเวลา ไม่กล้าที่จะพบหน้าญาติพี่น้องทางฝ่ายหนู ซึ่งหนูก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร อีกใจหนูก็แย้งว่า ถ้าคนเรามีความรู้สึกผิดจริง แล้วสำนึกผิด นั่นเป็นสิ่งที่ดีแล้ว แต่นี่เขาบอกว่าเขารู้สึกผิดแต่กลับเดินเข้าหาความผิดนั้น หนูก็ไม่เข้าใจ เพราะใจเขาไม่มีเราแล้วหรือเปล่า ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยสูบบุหรี่เลยแต่ตอนนี้ดูสูบบุหรี่หนักมากคะ

ตกเย็นหนูก็เลยซึ้อกับข้าว แล้วก็ซื้อพวงมาลัยเพื่อที่จะไหว้พระ แต่พอกินข้าวเสร็จแล้วสามีเป็นฝ่ายเอาพวงมาลัยไปไหว้พระเอง หนูก็เลยยิ้มแล้วก็บอกให้เขาไปไหว้พระนั่นแหละดีแล้ว

หนูเคยบอกให้สามีบวช เพราะอยากให้เขาใช้สติ หรืออยู่กับตัวเอง ว่าตอนนี้คุณเดินหลงทางหรือคุณมีสติในการดำเนินชีวิตหรือเปล่า อยากให้เขามีสติ จึงอยากให้สามีบวช และเขาจะได้บวชแทนคุณพี่อแม่ด้วยแล้วเขาก็เห็นด้วย แล้วเขาบอกว่าเขาจะบวช

แล้วเราต่างคนต่างกลับบ้าน พอเช้าของวันนี้ เขาก็โทรมาบอกข่าวที่ไม่ค่อยดีกับเขาเท่าไหร่คะ คิดไปก็นึกสงสาร แต่อีกใจว่าคนอย่างเขาก็ไม่น่าจะได้รับความสงสาร เพราะเขาก็ทำกับเราไว้มากเช่นกันคะ หนูจะพยายามไม่คาดหวังอะไร แต่ถ้าเรากลับมาคบกันอีกทางมันคงไม่สดใสเหมือนเดิมต่างคนเริ่มต้นใหม่อาจจะดีขึ้น

แล้วพี่ ๆ คิดว่าเวรกรรมมีจริงไหมคะ?

เขียนมาซะยาวเลยคะ วันนี้ เบื่อกันรึเปล่าคะ