เราไม่ได้มีชีวิต เพื่อการเฝ้านั่งเสียใจร่ำไห้ หรือ พูดถึงแต่สิ่งที่เราทำผิดพลาดในอดีตรู้จักให้อภัยตัวเองใน สิ่งที่เราทำผิดพลาด แล้วไม่นึกถึงมันอีก
เรียนรู้ที่จะให้อภัยผู้อื่น ในสิ่งที่เขาทำผิดพลาดในอดีต แล้วไม่พูดถึงมันอีก การปล่อยวางไม่ใช่เป็นการยอมแพ้ ตรงกันข้ามเป็นการเสริมสร้างความแข็งแกร่งจากส่วนลึกของหัวใจของเราวันละน้อย
เพื่อเอาชนะความอ่อนแอ
ชีวิตไม่ได้เติบโตจากการทำให้ทุกสิ่งได้ดั่งใจของเราแต่เป็นการยอมรับ ทุกอย่างที่เข้ามาในชีวิตของเราอย่างกล้าหาญ
รักและเข้าใจทุกสิ่งที่เราได้ตัดสินใจทำลงไปทุกครั้ง
เรียนรู้ความจริงว่าเราไม่สามารถบังคับผู้อื่นให้คิดและทำในสิ่งที่เราต้องการได้เพราะแม้แต่ตัวเราเอง ยังทำให้เป็นอย่างที่เราต้องการไม่ได้เลย
อย่าเสียเวลาคิดแค้นเคืองโกรธในการกระทำของผู้อื่นที่ส่งผลให้เราทุกข์ใจ ให้อภัยเขาเสียและหากอยากรู้สึกดีขึ้น ก็นึกถึงคำสอนในพุทธศาสนาว่า
ใครทำกรรมใดไว้ ผู้นั้นย่อมได้รับผลนั้นได้ด้วยตนเอง
วัตถุหรือภาพลวงตาภายนอกไม่เคยสามารถเติมเต็มหัวใจใครได้การตั้งหน้าตั้งตาหาวัตถุ หรือความพึงพอใจจากการประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน
เพื่อหวังว่าจะทำให้เรา รู้สึกเต็มและมีความสุข
นั่นเป็นแค่ฝันลมๆแล้งๆ การรับวัตถุทำให้เรามีความต้องการไม่รู้จบ
ขณะที่การได้รับความรัก ความเข้าใจจากคนที่รักอย่างเต็มเปี่ยมจะทำให้เรามีหัวใจที่ "เต็ม"
จนไม่ต้องไขว่คว้าหา วัตถุมาเติมเต็มหัวใจอีก
บางตอนจากหนังสือ "เข็มทิศหัวใจ"
ที่มา...tamdee.net
ขออนุโมทนาค่ะคุณลูกโป่ง...มีข้อคิดดีดีมาให้ตลอดเลย โยรออ่านเรื่องราวต่างๆที่คุณลูกโป่งโพสเข้ามา..เพราะจะได้นำไปปรับเปลี่ยนกับชีวิตประจำวันได้ดีมากๆเลยค่ะ ขอคุณนะค่ะ
ดีใจนะคะ ที่บทความที่พยายามสรรหามาลง มีประโชน์กับคุณโย
