ขอโทษด้วยค่ะ
กระทู้นี้เกิดจากการผลักดันของภวตัณหาและไม่มีสติกำกับ
ขอแก้ไขกระทู้...
ท่านบริสุทธิ์และงดงามเกินกว่าจะต้องมัวหมองเพราะกิเลสของดิฉัน

คิดว่าหากหมดเหตุ รุ้งก็คงสลาย เหลือแต่ฟ้าที่ว่างเปล่าเหมือนเดิม
ความรู้สึกต่างๆก็ไม่เที่ยง เป็นขณะๆ ที่หลงสร้างอัตตาที่ไม่เคยมีอยู่จริง
ดิฉันจะไม่ทำร้ายจิตใจของตัวเองให้ตกต่ำไปมากกว่านี้
ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ

ขอขอบคุณในความปรารถนาดีของทุกท่านค่ะ

..............
พยายามจะลบกระทู้แต่ทำไม่ได้ จึงขอยกเนื้อหากระทู้มาไว้ตามเดิมค่ะ
เพราะเนื้อหาบางส่วนยังปรากฏอยู่ในความเห็น
ต้องขออภัยอย่างยิ่งค่ะ


เคยทำให้ช.หลายคนเสียใจ
เมื่อปีก่อนจึงเจอคนทำให้เสียใจ
ทุกข์...
ต่อมามีโอกาสรู้จักคนนึง สอนธรรมและการเจริญสติให้
รู้สึกปลื้ม ชื่นชม ศรัทธา ในความเมตตาของเค้า ต่อทุกรูปทุกนาม
เค้าเป็นแรงบันดาลใจให้เรา ในการทำสิ่งดีๆ ให้คนอื่น ให้ตัวเอง
ตั้งใจว่าชีวิตนี้จะไม่มีใครแล้ว ใครเข้ามาก็ไม่คบเลย หวังความก้าวหน้าในธรรม...

แล้วความรู้สึกจากกุศลก็พลิกเป็นอกุศลตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
พอรู้ชัด ก็รู้สึกแย่มาก รู้ทั้งรู้ว่าไม่ดี พยายามจะเลิกติดต่อ แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้
ถ้าเค้าเป็นลมหายใจ เราคงมีสติแทบจะตลอดเวลาไปแล้ว
ที่สุดก็สารภาพความรู้สึกออกไปพร้อมคำลา
เค้าบอกให้เปลี่ยนความรู้สึกแบบนั้นเป็นพรหมวิหาร
ยิ่งอยากหนี ก็ยิ่งหนีไม่ได้ ให้เรามีสติกับลมหายใจ กับปัจจุบัน
เพราะความรู้สึกที่เรามีต่อเค้ามันก็ไม่เที่ยง
และเค้าก็เห็นเราเป็นเพียงรูปนาม เหมือนคนอื่นๆที่มาพึ่งเค้า

ตอนนี้เราไม่ได้ติดต่อเค้า 2 สัปดาห์แล้ว
คิดถึงเค้ามากเหลือเกิน ทำยังไงดี
ไม่เคยรักใครเลย แต่ความรักครั้งแรกก็มาเป็นแบบนี้
เราคงทำบาปอกุศลไว้มาก...

ควรคบกับคนดีๆซักคนที่เข้ามาดีมั้ย เผื่อใจจะคลายความยึดจากเค้าได้บ้าง
ก็รู้ว่ามันไม่ใช่วิธีที่ถูก
แต่ตอนนี้เราเหมือนมีนรกอยู่ในใจ ถึงขนาดเก็บมาฝันทั้งที่ปกติไม่ค่อยฝัน และไม่เคยฝันถึงใครแบบนี้เลย
ไม่รู้จะหาวิธีไหนแล้ว

ที่รู้สึกแย่ เพราะเค้าอยู่ในสมณเพศ
หากกระทู้นี้ทำให้ใครเกิดอกุศลจิต ต้องขออภัยและขออโหสิกรรมด้วย
ถ้าความรู้สึกบังคับกันได้ก็คงไม่ต้องทรมานแบบนี้
ขอเล่า ระบาย และอาจเป็นประโยชน์หรืออุทธาหรณ์กับใครได้บ้าง
อย่าประมาทกิเลสแม้เพียงเล็กน้อย เพราะมันอาจเป็นต้นทางของปากเหวก็ได้ ขอบคุณค่ะ

ไม่เห็นต้องห้ามต้องบังคับอะไรมันเลยครับ มีแนวทางอยู่แล้วทำไมไม่ใช่ให้เป็นประโยชน์กับจิตใจตนเองเล่า

หากเป็นผู้ปฏิบัติธรรมหรือปฏิบัติกรรมฐานหรือเจริญสติปัฏฐานแท้ๆแล้ว เขาไม่กลัวกิเลสกลัวความฟุ้งซ่านเป็นต้นเลย กลับขอบคุณมันด้วยซ้ำ อ้าวทำไมจึงพูดยังงั้น ก็เพราะจะกำจัดมันไงเล่า

น้อมสนใจกระทู้นี้มาก อยากจะติดตามต่อไปค่ะ

เบื้องต้นถามตนเองในใจว่าบาปไหม ที่รักพระ ? ถ้าหากไม่ได้ทำอะไรทีเสียหาย ไม่ปล่อยกริยาออกไปจนน่าเกลียด ไม่วุ่นวาย ทำการรบกวนสมณะเพศ ?

ถามความเห็นเพื่อน...ทุกคนบอก "บาป" อ้าวก็รักพระ

น้อมเลยถามต่อ ว่าผุ้หญิงที่มีแฟน แล้วแฟนไปบวช..ตอนที่แฟนเป็นพระ ก็ยังรักพระ เห็นพระแล้วก็รู้สึกยังรักพระ อยู่ที่บ้านก็คิดถึงพระ คิดถึงเรื่องราวเก่าๆสมัยที่พระยังไม่ได้บวช และคิดถึงพระเมื่อบวชแล้วว่าตอนนี้พระทำอะไร อะไรอยู่ยังงี้บาปไหม..เพื่อนบอกไม่บาป..อ่าว

สำหรับน้อมนะคะ..ไม่ทราบคิดถูกไหม แต่อารมณ์ที่รักพระ มันก็เป็นอารมณ์หนึ่งที่มันเกิดขึ้นเอง หากเรามีสติ รู้ตัว และไม่ทำอะไรจนเกินงาม น้อมว่าไม่น่าจะบาปมาก..มันก็เหมือนอารมณ์อื่นๆ เช่น โกรธ กลัว
ประหม่า..ฯลฯ ที่เรารู้ว่าไม่ดี ไม่อยากให้มันเกิด แต่มันก็เกิด เป็นธรรมชาติอย่างหนึ่ง

น้อมอ่านกระทู้ความรักหลายกระทู้แล้ว ก็สงสารตัวเองนะคะ..สงสารคนอื่นด้วย ทำไมเราต้องมีความรัก ยิ่งถ้าเป็นความรักที่มันต้องผิดหวัง หรือไม่เหมาะสม แต่เราก็ยังรัก ทั้งที่ใจหนึ่งเราก็รู้ว่ามันไม่ดี ไม่เหมาะ เป็นไปไม่ได้ ไม่อยากรัก แต่มันก็รัก..ความรักนี่โหดนะ

(ต่อ)

พอมาเจอกลุ่มสนทนาห้องนี้ ก็ยิ่งพบว่ามีเรื่องราว แปลกประหลาดพิสดารหลายอย่างเหลือเกิน

นึกๆบางทีก็ขยาดความรัก เหมือนกับเป็นอะไรสักอย่าง ที่ไม่สนใจ ไม่สนเหตุการณ์และความเหมาะสมใดๆทั้งนั้น

บางทีก็พยายามทำใจ ว่ารักมันก็คงเป็นอย่างนี้แหละ ไม่ใช่แต่เราที่ต้องเจอ..คนอืนๆก็เจอ เจอทุกคน คนละรูปแบบ...โหดๆ ยากๆ ทั้งนั้น

สำหรับเคสนี้คิดว่าเหมือนพระอานนท์เลยค่ะ

สุดท้ายกลับมาตั้งคำถามต่อ..แอบรักพระ แอบรักวิศวกร รักแอบพนักงานบริษัท แอบรักเพื่อน รักแฟน มันต่างกันอย่างไร?

ขึ้นชื่อว่า รัก ก็เกิดได้ไม่เลือกทั้งนั้นใช่ไหมคะ

แต่เราเลือกที่จะอยู่ใต้อิทธิพลของมันหรืออยู่เหนือมันได้ไม่ใช่หรอ

คิดถึงก็ส่วนคิดถึง แต่การกระทำต้องระมัดระวังให้อยู่ในขอบเขตอ่ะค่ะ

ปกติสีกาก็ไม่ควรไปอะไรกับพระอยู่แล้ว จริงๆไม่ควรต้องไปเสวนากันแต่แรกเลย ตาหูจมูกมันกระทบกันก็สปาร์คได้ตลอดอยู่แล้วง่ะ มาถึงตอนนี้ก็ทรมาน

รักไม่เป็นไร แต่จะทำอะไร...ให้อยู่บนความถูกต้องไว้ก่อนเนอะ คิดว่างั้นนะ

แอบรักพระ ก็ถือว่าธรรมดานะ
บอกรักพระ นี่ถือว่าแปลก
วันหลังอย่าทำนะ ถ้าเขาอยากให้คนบอกรัก เขาจะมาบวชเป็นพระไหมล่ะ
เขาบวชเป้นพระก็นับว่าแสดงเจตาแล้ว
เราควรตัดใจนะ

คนจะเป็นพ่อค้ายาบ้า ค้ามนุษย์ เป็นมหาดจรเรืองนาม
เขาก็เริ่มมาจากบุหรี เหล้า ของที่เรามองว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยธรรมดานี่แหละ
เรื่องที่ขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ของพระ
ก็เริ่มมาจากเรื่องเล็กๆแบบนี้แหละ

พระพุทธเจ้าถึงบอกว่า อย่าประมาทในอกุศลแม้เพียงเล็กน้อย

ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติเลยนี่หน่า ธรรมชาติของจิต (เจตสิกด้วย) คือคิดหรือรับรู้อารมณ์ทางตา หู จมูก

ลิ้น กาย ใจ (ธรรมารมณ์เรื่องในใจ) ธรรมดา ถ้าไม่มีไม่นึกคิดอารมณ์เลยนี่สิแปลก แม้แต่จิต

(นามธรรม) ที่พัฒนาไปถึงขั้นโลกุตระก็ยังมีนิพพานหรือผลนั้นๆ เป็นอารมณ์

คุณรอยทรายสนทนากับกรัชกายซักนิดเถอะครับ สักนิดก็ยังดี คือว่าคุณปฏิบัติธรรมด้วยวิธีใด เช่น ใช้ลม

เข้าออก หรือใช้พอง ยุบ เป็นอารมณ์ (กรรมฐาน) ครับอยากรู้

Credit image by:
http://www.oknation.net/blog/maa/2009/08/20/entry-3