ดิฉันแต่งงานมา 3 ปี ดิฉันคบกับสามีของดิฉันตอนใกล้จบปี4 เพราะเราให้คำมั่นสัญญากันไว้ว่า รอ 4 ปีก่อนค่อยมาคบกัน พอจบดิฉันก็ไม่ได้กลับบ้านเลยดิฉันหางานทำซึ่งจะได้ไม่ต้องจากกันกับสามีของดิฉัน
โดยไม่ได้ติดต่อกลับบ้านเลยซึ่งทำให้พ่อแม่ทุกข์ใจ เสียใจ กับการกระทำของดิฉัน เพราะดิฉันมาอยู่บ้านของสามีดิฉันโดยที่พ่อแม่ของดิฉันไม่ทราบ แต่สุดท้ายดิฉันก็ต้องเป็นคนโทรไปพูดความจริงให้แม่ได้ทราบ จากนั้นเราก็แต่งงานกัน ซึ่งหลังจากแต่งงานเราก็ใช้ชีวิตกันปกติดี แต่ก็มีลุ่ม ๆ ดอน บ้างเพราะยังหางานทำเป็นหลักเป็นแหล่งไม่ได้สักที จนกระทั้งดิฉันท้องสามีของดิฉันก็ได้ทำงานของรัฐบาลเป็นลูกจ้าง แต่ไม่นานดิฉันก็แท้งลูกก็ไม่ทราบว่าทำไม ซึ่งดิฉันเสียใจมาก แต่ก็คิดอีกแง่หนึ่งว่าถ้าลูกเกิดมาคงลำบาก และมีแต่ปัญหาแน่ ๆ จากนั้นดิฉันก็หางานทำและก็ได้ทำงานในบริษัทเอกชน ซึ่งทำให้ได้พบเพื่อนใหม่ ทั้งชายหญิงซึ่งช่วงนั้นดิฉันกับสามีของดิฉันไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน สามีของดิฉันต้องเข้าเวรทำงานวันเว้นวัน ส่วนดิฉันก็ทำงานเป็นกะ และกลับดึก ดิฉันจึงตัดสินใจขอเช่าหอพัก ซึ่งสามีของดิฉันก็ไปอยู่ด้วย แต่ก็ไม่ค่อยมีเวลาให้กันเท่าไหร่นัก ช่วงนั้นก็ได้สนิทกับเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งตอนแรกดิฉันก็ไม่คิดอะไรไม่คิดถึงเรื่องผิดศิลธรรมเลย แต่เพราะความใกล้ชิดและความคิดแค้นในใจเพราะก่อนที่จะแต่งงานกันสามีของดิฉันก็เป็นคนเจ้าชู้เหมือนกัน จนทำให้ดิฉันทำเรื่องที่ไม่น่าเกิดขึ้นได้ดิฉันทำผิดต่อสามีของดิฉันที่ปล่อยตัวปล่อยใจไป จนสามีของดิฉันสงสัย และดิฉันก็เป็นฝ่ายสารภาพกับสามีของดิฉัน เราสองคนเกือบจะเลิกกันแล้ว แต่เป็นเพราะความคิดชั่ววูบหรือเพราะความใคร่ก็ไม่ทราบดิฉันก็บอกเลิกกับคนที่ดิฉันเพลอตัวเพลอใจไป ไม่พูดไม่ดูหน้า เพราะดิฉันยังคงรักสามีของดิฉันอยู่ ดิฉันเสียใจมากกับการกระทำของตัวเอง และไม่คิดที่จะทำเอง สามีของดิฉันก็ให้อภัยซึ่งมันยากสำหรับเขาและเขาก็บอกกับดิฉันว่าเขาจะคิดว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับเราและเราก็ยังคงอยู่ด้วยกันไปเรื่อย ๆ แต่เหตุการณ์ครั้งนั้นมันทำให้สามีของดิฉันไม่ไว้ใจดิฉันและเชื่อใจดิฉันเอง ดิฉันเป็นคนเอาใจใครไม่เป็น แต่ก็ยอมให้สามีของดิฉันเสมอเพราะรู้สึกผิดเสมอที่กระทำผิดต่อเขา แต่บางทีดิฉันทำอะไรลงไปไม่ได้คิด ทำผิดแล้วถึงมาคิด ดิฉันรู้สึกสบสนในบ้างครั้งกับตัวเองว่าทำไมเป็นคนแบบนี้ ชอบทำให้สามีเสียใจอยู่เรื่อย ๆ แม้แต่เรื่องเล็กน้อยไม่เอาใจใส่ จึงทำให้เราทะเลาะกันเรื่อยมา แบบว่า 3 วันดี 4 วันไข้ จนเราสองคนตั้งมั่นว่าต้องสอบให้เป็นข้าราชการให้ได้ จนเราได้เป็นข้าราชการทั้งสองคน แต่ว่าการเป็นข้าราชการนั้นทำให้เราสองคนต้องอยู่คนละที ทำให้เขาเครียดคิดมาก กลัวว่าจะไม่ได้กลับมาอยู่ด้วยกัน และเมื่อวานเราก็ทะเลาะกันจนถึงขั้นที่เขาทนไม่ได้เพราะความไร้ความคิดของดิฉัน ที่ดิฉันไม่คิดถึงใจของสามีดิฉัน ดิฉันให้น้องที่ทำงานด้วยกันมาซ่อมคอมพิวเตอร์ในห้องของดิฉัน แต่เราไม่ได้มีอะไรกันซึ่งการซ่อมคอมนั้นมันใช้เวลานาน มาก ดิฉันก็ประตูไว้ตลอด และคนที่อยู่ร่วมกันก็ทราบ แต่สามีของดิฉันไม่ชอบเขาบอกว่ามันไม่ถูกต้อง มันไม่ใช้เวลา เขาโมโหมาก ถึงกับบอกเลิก กับดิฉันบอกว่าไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว ดิฉันเสียใจมาก เพราะเหตุการณ์ครั้งเก่าทำให้สามีของดิฉันไม่ไว้ใจ แต่สำหรับตัวดิฉันทำผิดครั้งเดียวก็เป็นบาปที่ติดอยู่ในใจมาตลอดและไม่คิดจะทำอีก ดิฉันควรทำอย่างไรดีค่ะ ใจดิฉันอยากให้เขาอภัยให้ดิฉันอีก ดิฉันเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมากใช่ไหมค่ะ ดิฉันอยากปล่อยให้เขาเป็นอิสระเหมือนกัน แต่ก็ทำใจยังไม่ได้ ดิฉันเสียใจจริง ๆ ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร ก็เลยฝากคำแนะนำผ่านมาทางเว็ปนี้เพราะได้อ่านประสบการณ์ของหลายคนแล้วก็รู้สึกดีขึ้นมานิดหนึ่ง ช่วยชี้แนะหน่อยค่ะ

ขอบคุณค่ะที่ให้คำแนะนำที่ดี เมื่อคืนดิฉันได้ตัดสินใจพูดคุยบอกกับแม่ดิฉันไปหมดแล้วถึงเรื่องที่ผ่านมา และแม่ก็ให้คำแนะนำมาว่า ก็รอดูเค้าต่อไปเหมือนกัน ถ้าหมดกรรมเวรกันจริง ๆ จะฉุดเค้าไว้ยังไงก็คงไม่ได้

ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ

สวัสดีค่ะ คุณ yakumiko

อ่านปัญหาชีวิตของคุณแล้ว ก็ได้ธรรมะมาข้อหนึ่งว่าด้วยเรื่องของ "ความประมาทในศีลข้อ 3"
จะพูดอย่างไรดีล่ะ...
อย่างน้อยแมุ่คุณก็พูดถูก ขอให้คุณคิดเสียว่า ถ้าบุญกรรมยังทำมาด้วยกันอยู่ สักวันคงจะได้กลับมารักกันได้

ก่อนอื่นมันต้องวิเคราะห์ก่อนว่า ต้นเหตุของปัญหาที่เกิด บาดแผลมันลึกแค่ไหน
เพราะบางปัญหาแผลไม่ลึกมาก ก็สามารถแก้ไขได้ในช่วงเวลาสั้นๆ
แต่ถ้าบาดลึกยาว ก็จะต้องใช้เวลานานมากในการแก้ไข
หรือถ้าแผลนั้นมันเน่าเสียแล้ว ก็ต้องยอมตัดทิ้งไป แล้วรักษาชีวิตไว้

แล้วปัญหาที่เกิดขึ้นระหว่างคุณ มันเป็นแผลแค่ไหน คุณรู้หรือยัง
ถ้าคุณคิดว่า การกระทำของคุณมันสร้องรอยแผลให้แฟนคุณ ไม่ลึกมาก คุณก็อาจจะต้องอดทนพิสูจน์ตัวเองไปสักระยะ
แต่ถ้า มันเน่าแล้ว ก็อยากให้ลองไตร่ตรองดูว่า การผูกมัดกันไว้ แล้วปล่อยให้เน่าตายทั้งคู่ หรือ จะตัดทิ้งให้อิสระกันไป อย่างไหนจะทำให้ชีวิตสามารถก้าวเดินต่อไปได้

คุณอาจจะทุกข์ที่จะต้องทนเสียคนที่รักไป แต่ความรัก ไม่ใช่การผูกมัดนะคะ
ต้องมีการเสียสละ ถ้าใจเราเสียสละให้เขาไปในที่เขาอยากไป ไปในที่เขาไปแล้วสบายใจ ไม่ต้องมาระแวงกับเรา และเราก็ไม่ต้องมาระแวงกับเขา ในขณะที่เราก็สามาารรถยินดีกับเขาได้ อย่างน้อย ก็เหมือนได้ชดเชยความผิดที่เคยมีต่อกันได้ แบบนี้ใจเราจะเบาขึ้นไหม ลองตั้งสติถามตัวเองดูดีๆ..

ส่วนคุณเหตุการณ์ที่ผ่านมาก็นำพาบทเรียนมาให้แล้ว ก็เรียนรู้ไม่ให้ตัวเองต้องทำผิดซ้ำสอง แล้วก็หมั่นปฏิบัติดี ดิฉันก็ยังเชื่อว่า คุณค่าของคนมันก็ยังเพิ่มขึ้นได้อยู่ดีค่ะ แม้จะทำผิดมาก่อน พระพุทธองค์จึงให้เราเรียนรู้ที่จะอยู่กับปัจจุบันเท่านั้นไงคะ
แล้วถ้าวันหนึ่งเมื่อเวลาผ่านไปอย่างเหมาะสม ถ้าแฟนคุณยังห่วงหาอาทรณ์คุณ และเปิดใจที่จะให้อภัยคุณจริงๆ (ไม่ใช้ปากก็อภัย ใจก็ระแวง แบบนี้มันอภัยไม่จริง สุดท้ายก็ต้องทนไม่ได้ )เขาก็จะเดินกลับมาหาคุณเอง แต่ถ้าไม่ใช่ จะช้าจะเร็ว เขาก็ไม่ใช่ของๆเราอยู่ดี

โชคดีค่ะ

ขอบคุณ คุณpanasat มากค่ะที่แนะนำ ตอนนี้เริ่มสบายใจขึ้นมาบ้าง แต่ก็คงต้องทนเสียใจและทำใจอีกระยะหนึ่งค่ะ

ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ทุกท่านที่ได้เข้ามาอ่านและให้คำแนะนำดี ๆ

ดูเหมือนว่าตอนที่คุณทะเลาะกันครั้งสุดท้ายนี่ สามีคุณจะหึงหวงคุณนะคะ
ดิฉันว่าเขาคงจะรักคุณอยู่ แต่ว่าคงจะไม่ไว้ใจคุณมากกว่า
คงต้องใช้เวลากับบาดแผลที่ยังไม่แห้งสนิท
ขอให้คุณตั้งมั่นและตั้งใจจะไม่ทำผิดแบบเดิมๆอีก
และสวดมนต์ ทำบุญ แผ่เมตตาให้สามีนะคะ
อารมณ์ดีๆก็พูดจาปรับความเข้าใจกันนะคะ เอาใจช่วยคะ

ขอบคุณคะ ทุกท่านที่ให้กำลังใจ และคำแนะนำ